Kolejny dzień, kolejny samolot, kolejny kraj, kolejna strefa czasowa. Na tych wakacjach latamy troszkę z miejsca na miejsce (albo lepiej z kwiatka na kwiatek) i zmieniamy kraje, miasta jak rękawiczki. Będąc w Malezji mieliśmy do wyboru albo polecieć na Borneo albo na inne wyspy Indonezji. Borneo jest podzielone między trzema krajami, Malezją, Indonezją i Brunei.

My jednak postawiliśmy na Indonezję. Chcieliśmy zobaczyć słynne świątynie jak i wspiąć się na jakiś wulkan. Tak więc po wesołej nocy w Singapurze, niedużej ilości snu i szybkim śniadaniu czyli konserwy, znów założyliśmy plecaki na nasze plecy i ruszyliśmy w drogę na lotnisko.

Obeznani już w Singapurskim metrze szybko dojechaliśmy na lotnisko - podobno najlepsze na świecie. Nie mieliśmy na nim dużo czasu więc nie odkryliśmy wszystkich zakamarków. Podobno ma wiele do zaoferowania i jest idealne jak potrzebujesz się przesiąść. Na pewno przez 2-3 godziny jest tam co robić. My odwiedziliśmy tylko sklep bezcłowy. Jak już Darek pisał, ceny alkoholu tu są bardzo wysokie. Nawet na bezcłówce też były zaporowe ceny. Plusem jednak była możliwość potestowania tak więc Daruś nie mógł przejść obojętnie koło takiej kolekcji otwartych butelek.

Szybkie zakupy i lecimy. Tym razem testujemy AirAsia. Są to linie lotnicze bardzo popularne i rozbudowane we wschodniej Azji. Można się nimi dostać prawie na każdą wyspę. Są też dość tanie więc spodziewaliśmy się bardzo ubogiego serwisu. Oczywiście nie jest to standard długo dystansowych linii lotniczych ale nie można narzekać. Odprawa poszła sprawnie, w samym samolocie miejsca jest wystarczająco a jedzenie czy picie można sobie dokupić.

​Lot zajął tylko 1.5h i w południe szczęśliwie wylądowaliśmy w Yogyakarcie. Widać, że oddalamy się od dużych miast bo lotniska są coraz mniejsze i w tym przypadku mogliśmy normalnie przejść płytą lotniska. Na lotnisku czekał już na nas kierowca i Pani przewodniczka. Myśleliśmy wynająć samochody ale ceny za wynajęcie samochodu były bardzo wysokie a jedyną wypożyczalnią był AVIS. Dlatego zdecydowaliśmy się napisać do hotelu czy by nam nie pomogli z transportem i się okazało, że mogą wszystko dla nas zorganizować. Zdecydowanie polecam tą formę zwiedzania Indonezji. Po pierwsze ruch na drogach jest zwariowany, skuterów tu jak komarów na Mazurach, przepisy są zerowe a do tego co jakiś czas ktoś lokalny stoi na środku skrzyżowania i chce od ciebie jakąś kasę (nie sądzę, że jest to officialne). Tak więc wszyscy się ucieszyli, że nie muszą prowadzić samochodów i mogą spokojnie sobie siedzieć z tyłu i czasem przysypiać.

Yogyakarta, zwana przez lokalnych Jogja [dżogdżia] jest największym miastem w Centralnej Javie. Cała wyspa Java podzielona jest na 3 rejony (wschodnia, zachodnia i centralna część). Jakarta (stolica kraju) jest największym miastem Zachodniej części a Surabaya wschodniej. Podobno Yogyakarta znaczy pokój a Jakarta zwycięstwo. Yogakarta jest położona wśród 3 największych atrakcji jakie oferuje wyspa. Po pierwsze jest oddalona tylko 2 godziny od jednego z najbardziej czynnych wulkanów w Indonezji (wulkan Merapi). Po drugie w rejonie miasta znajdują się piękne świątynie - szczególnie dwie zasługują na uwagę: Prambanan Temple i Borobodur Temple.

Jak się możecie domyśleć taki właśnie była nasz plan. Zaczęliśmy od Prambanan Temple. Jest to najwyższa i podobno najładniejsza świątynia Hinduska. Wybudowana była w IX wieku naszej ery (856 AD). Świątynia ta dedykowana jest Trimurti - postaci boga w trzech postaciach, Brahma - twórca, Vishnu - opiekun i Shiva - niszczyciel.

Po świątyni jak i do środka można wchodzić i podziwiać niesamowite dekoracje. Po raz kolejny dziwi nas jak w tamtych czasach udzie potrafili tak dokładnie rzeźbić i jakim cudem to wszystko przetrwało lata.

W parku Parmbanan jest jeszcze jedna świątynia, Lumbung Temple. Tym razem jest ona buddyjska. Nasza Pani przewodnik wybrała szybszą wersję zwiedzania i zaprowadziła nas do małego pociągu który objeżdża cały park. Do Lumbung można też dojść na nogach - co niekoniecznie jest dobrym pomysłem. Pociąg ma jednak mały minus. Po zajechaniu masz tylko 5 minut na zrobienie zdjęcia i musisz wracać do pociągu, który na ciebie czeka. Jak idziesz na nogach to masz tyle czasu ile chcesz.

Oczywiście my wypadliśmy z pociągu i pognaliśmy do środka więc i tak udało nam się troszkę połazić po niej.

Zdecydowanie mniej ludzi dociera do Świątyni Lumbung. W Parambanan było multum ludzi a do tego dużo wycieczek szkolnych. Aż się zdziwiłam, że aż tyle szkół zwiedza to. W Indonezji jest moda na zbieranie zdjęć z turystami. Często dzieciaki ze szkół podchodziły do nas, żeby sobie zrobić zdjęcie z nami. Podobno to taka moda i potem się chwalą swoim kolegom na Facebook. Nie do końca rozumiem co w tym takiego ekscytującego ale z drugiej strony jak my lecimy do jakiejś Afryki czy innych egzotycznych krajów to też chcemy zdjęcia z lokalnymi.

Po Pramaban pojechaliśmy do jeszcze jednej dużo mniejszej świątyni, Plaosan Temple. Fajnie było pogonić znów między starymi kamieniami. Niedaleko świątyni znajdują się pola ryżowe. Ogólnie bardzo dużo widuje się plantacji ryżu po drodze. Podobno Indonezja jest najbardziej rolniczym krajem na ziemi. Jestem w stanie w to uwierzyć bo naprawdę dużo widuje się tu ludzi pracujących w polu i uprawiających różnego rodzaju warzywa, rośliny.

Ostatnim przystankiem była plantacja kawy. Indonezja słynie również z produkcji kawy. Uprawiają oni dwa rodzaje kawy: Arabica i Robusta. Arabica jest lepsza i droższa ponieważ jest bardziej delikatna. Rośnie ona wysoko w górach przez co jest jej ogólnie mniej. Robusta natomiast jest bardzo popularną kawą, uprawianą wszędzie - prawie w każdych warunkach.

Dodatkowo w Indonezji jest słynna kawa Luwak. Do jej wyprodukowania potrzebne są zwierzątka zwane Łaskun Palmowy. Zjada on tylko najlepsze owoce kawy, te które są czerwone, słodkie i dojrzałe.

Następnie je wydala. Ponieważ jednak jego żołądek nie trawi ziaren kawy wydalane są one w skorupce a dodatkowo soki trawienne sprawiają, że kawa ma unikatowy smak. Następnie ludzie chodzą po plantacjach i szukają tych wydalonych ziaren kawy. Wyglądają one mniej więcej tak jak na zdjęciu.

Następnie "kupy" są czyszczone i myte oraz ziarna są wyłuskiwane ze skorupek. Proces jest ręczny i czasochłonny dlatego pewnie cena kawy jest dość wysoka. Podobno jest to najdroższa kawa na świecie. Nie wiem po ile jest w US czy w Polsce ale myśmy zapłacili $30 za małą torebkę 100g. ​

Obrane ziarna są następnie palone 3-4 godziny. W maszynce jak na zdjęciu poniżej ziarna pali się aby uzyskały czarny kolor i stały się kawą zdatną do picia.

I voila - teraz można się wreszcie napić tej wspaniałej kawy. Pewnie teraz każdy z was się zapyta no i jak smakuje, czy warto dopłacić itp. Jest delikatniejsza. Na pewno jest dużo lepsza, mniej kwaśna i mniej gorzka niż regularne kawy które pijemy na co dzień.

Pod wieczór wreszcie dotarliśmy do hotelu. Zmęczeni, głodni ale z głową pełną wspomnień i wrażeń. W Hayatt Regency w Yogyakarcie, śpimy dwie noce. Hotel na zdjęciach wyglądał na dość wypasiony i rzeczywiście był. Można pospacerować po ogrodzie, zagrać w golfa, iść do basenów itp.

My niestety nie mogliśmy dziś długo siedzieć i zaraz po kolacji poszliśmy spać. Jutro idziemy na hike i wychodzimy z hotelu o 2:30 rano. Idziemy zdobyć wulkan Merapi.