Dzisiaj ponoć ma być dzień z najlepszą pogodą w górach.
Co rozumiem mówiąc „najlepsza pogoda”? Dla mnie w skład najlepszej pogody wchodzą cztery rzeczy. Brak wiatru, słonecznie, -5C i dużo śniegu.

Pierwsze trzy się sprawdziły, ze śniegiem było gorzej. Lokalni mówili, że dawno nie pamiętali tak słabej zimy. Jak byłem tu pięć lat temu, to było znacznie więcej śniegu. Mogłem jeździć gdzie chciałem, a nie tylko po trasach.

Nie ma co narzekać, trzeba się cieszyć co się ma. Niestety dzisiaj nie mogłem jechać pierwszym pociągiem, bo wczoraj oddałem narty do ostrzenia i dopiero o 8 rano otwierali sklep. 25 minut później wziąłem następny pociąg i o 9 byłem już na Gornergrat.

Dzisiaj góry znacznie lepiej się prezentowały niż wczoraj. Nie było żadnej chmurki na niebie. Idealna widoczność.

Zjechaliśmy dwa razy na rozgrzewkę i ruszyliśmy w dół do Furi skąd gondolą wyjechaliśmy aż na 3000 metrów do Trockener Steg. Inaczej zwanym „Matterhorn Glacier Paradise”. Jest to miejsce z którego zaczyna (a raczej kończy) się lodowiec.

Narciarz tutaj ma wiele możliwości. Jechać dalej w góry, albo zjeżdżać w dół. Wiedząc, że jest słaba zima i mało śniegu na dole, postanowiliśmy dalej jechać w góry. Z tego miejsca jest wiele rodzajów wyciągów, które wychodzą w różne miejsca. Można wziąć kolej linową albo gondole na szczyt (prawie 4000 metrów). Albo krzesłami lub orczykami dalej posuwać się w głąb lodowca.

Na start wyciągiem krzesełkowym wyjechaliśmy na przełęcz gdzie już dobrze wiało, natomiast widoki zapierały dech w piersiach.

Tutaj już się fajnie jeździło. Na trasach był ubity, ale miękki śnieg, bez lodu i muld. Natomiast poza trasami dalej było twardo i nie sprawiało to żadnej frajdy z jazdy.
Jeździliśmy tutaj przez jakąś godzinę i w końcu postanowiliśmy zaatakować szczyt.

Nowiutką 20+ osobową gondolą w niecałe 10 minut podnieśliśmy się o 1000 metrów. Wyjechaliśmy na szczyt (3883 metrów).

Obowiązkowe zdjęcia alpejskiej panoramy i do roboty. W tym rejonie znajduje się parę orczyków. Zjechaliśmy sobie parę razy. Na tej wysokości śnieg był już super. Pewnie było go parę metrów i dlatego tutaj można jeździć na nartach cały rok.

Jednak na bardziej stromych odcinkach dalej było twardo i lodowato, co oznaczało, że zima w tym roku jest słaba. Nie wiadomo kiedy nam się przytrafi taka dobra pogoda, więc wykorzystaliśmy ją na maksa i zjechaliśmy na drugą stronę. Wjechaliśmy do Włoch.

Po włoskiej stronie warunki były porównywalne do szwajcarskich. Mało śniegu i twardo. Często lód się pojawiał. Parę razy próbowałem wyjechać poza trasy ale nie było sensu. Super twardo z wybojami.

Część załogi postanowiła wracać na stronę szwajcarską, a ja pojechałem na sam dół, aż do miasteczka Cervinia.

Pod koniec zjazdu było już cieplej i słoneczko zaczęło pomału roztapiać lód. W związku tym można się było zacząć troszkę bawić poza trasami. Niestety daleko było do raju jaki tu pamiętam sprzed paru lat.

Cervinie rozbudowali na maksa. Dużo nowych pensjonatów, hoteli i wyciągów. Za wiele nie miałem czasu żeby to schodzić, bo było już po godzinie 14, a ja jeszcze miałem trochę wyciągów do wzięcia żeby wrócić do Szwajcarii. Nie chciałem nocować we Włoszech.

O 15:30 wyjechałem na przełęcz. Znajomi już zjechali na dół do Ilonki, która już trzymała stolik w jednym z najlepszych barów w Zermatt. Nie spiesząc się, pomału zjeżdżałem na dół w promieniach zachodzącego słońca.

Zanim jednak zjechałem, musiałem jeszcze odwiedzić jedno miejsce. Słynną ławeczkę.

Jest to miejsce, z którym mam miłe wspomnienia. Usiadłem sobie, otworzyłem piwko i w ciszy patrzyłem na Matterhorn i całą dolinę, w którą jutro wraz z Ilonką mamy iść na „spacer”.

Około 4:30 zjechałem do Furi, skąd w ciągu paru minut dojechałem do słynnego Hennu Stall, gdzie Ilonka wraz z resztą załogi brała już czynny udział w après-ski.

"Chyba Darkowi się dziś naprawdę dobrze jeździło, bo tylko wysyłał smsy, że będzie coraz później. Dziś miałam w planie pochodzić po drugiej stronie gór. Bardziej w rejonach Matterhorn Glacier Paradise. Z Zermatt można dojść do Furi gdzie normalnie dojeżdża kolejka. Ja na tym wyjeździe olewam kolejki. Stwierdziłam, że przecież chodzi o trening i chodzenie po górkach a nie wożenie tyłka kolejkami. Oszczędność kasy też jest jakąś tam mobilizacją więc same plusy.

Te części górą są chyba bardziej popularne. Jest to bowiem rejon najbliższy słynnej górze Matterhorn, która pomimo, że jest widoczna z każdego miejsca w Zermatt, w tym rejonie widok jest zdecydowanie najlepszy.

Podejście jest fajne i łatwe. Delikatnie, serpentynami do góry. Do tego jeszcze jest mało śniegu więc dużo ludzi, starszych, z wózkami wybrało się na spacer.

Wyjście do Furii nie zajęło mi długo (może 1.5h) i miałam się tam spotkać z Darkiem koło pierwszej godziny. I tak mniej więcej doszłam pod wyciągi. Darkowi się jednak dobrze jeździło więc dał mi tylko znać, że będzie bliżej drugiej. Spoko, godzinkę w słoneczku można poczekać. Niestety z godzinki, zrobiły się dwie godzinki a potem trzy.... tak więc po godzinie opalania się na leżaku stwierdziłam, że czas się ruszyć i poszłam na dół w kierunku miasta.

Okazało się jednak, że reszta załogi już ma dość jeżdżenia i zawołali mnie przez walki-talki. Ja byłam w bardzo „niebezpiecznym” miejscu bo blisko baru zwanego kurczak. Kurczak, czyli Hennu Stall, jest wiejskim domkiem położonym zaraz przy trasie zjazdowej z Furii do Zermatt. Domek został przerobiony na bar/dyskotekę i jest najlepszym apres-ski jakie w życiu widzieliśmy.

Przychodzą tam wszyscy od 16 latków (tak w Europie można pić alkohol od 16 lat) po 60 latków. Około czwartej przychodzi DJ i rozkręca imprezę. Stare, nigdy nie zawodne kawałki z lat 80-tych sprawiają, że każdy tam tańczy. Chyba nie widziałam osoby, która by nie tańczyła albo przynajmniej bujała się w rytm muzyki.

My nie byliśmy gorsi. W butach narciarskich czy hikowych przetańczyliśmy parę godzin. Człowiek się zastanawia jak po całym dniu na nartach ma się jeszcze siłę na tańczenie. Ale ma się – muzyka porywa i nikt nie potrafi usiedzieć.

Około 7 godzinie impreza cichnie i ludzie przenoszą się w inne miejsca. My jutro idziemy na hike więc przenieśliśmy się grzecznie do pokoju i tylko jakiegoś McDonald's skołowaliśmy do piwka w hotelu."