Wakacje pomału dobiegajæ końca. Jutro o 11 rano lecimy już do domku więc ostatnią noc postanowiliśmy spędzić w Denver. Dzisiejszą noc spedzilismy w Alamosa, najblizszym miasteczku przy parku narodowym Great Sand Dunes. Do Denver mamy ok. 4h, zanim jednak wyruszymy na autostradę musimy zatrzymać się przy kolejce z roku 1883 roku.

Parowóz 169 jest wyprodukowany przez Baldwin Lokomotive Works z Philadelphia, PA. Jest to jeden z 12 egzemplarzy zamowionych wówczas przez Denver & Rio Grande Railway. Tylko dwie… 169 i numer 168 przetrwały do dnia dzisiejszego.

Jako, że pociąg ten jest wąsko torowy to miał ograniczony zasięg ale i tak dojeżdżał w dość odległe rejony jak Santa Fe w New Mexico czy Ogden w Utah. Głównie jednak jeździł między Denver i Alamosa.

W związku z rozwojem technologii lokomotywa 169 była przeznaczona początkowo do mniejszych transportów, aż w końcu po licznych naprawach i wypadkach miała ulec zniszczeniu. Lokomotywa została jednak uratowana przed “śmiercią” i została wystawiona w 1939 roku na swiatowych targach w NY. Ostatecznie Alamosa została jej domem i setki ludzi zwiedza ją rocznie.

My mieliśmy szczęście, że pan z obsługi, widać, że miłośnik tego cuda, pozwolił nam wszędzie wychodzić. Nawet na przód lokomotywy.

Po zwiedzeniu lokomotywy ruszyliśmy w drogę. Tym razem jedziemy bardziej na wschodzie więc górek i pięknych terenów się nie spodziewamy. Choć kto wie, nigdy nas tu nie było więc niewiadomo czym nas zaskoczy.

No i zaskoczyło… na autostradzie minęliśmy ciężarówkę, kierowaną przez krzyczącego Trumpa. Oczywiście była to tylko naklejka po stronie kierowcy i nie wiadomo, kto się za nią krył ale na pewno był to ktoś z poczuciem humoru. Takie różne wynalazki można spotkać jak się pokonuje tak długie odcinki. W sumie na tym wyjeździe zrobiliśmy 1,257 mil czyli ponad 2tys km. Trochę tego się uzbierało.

Tak jak przypuszczaliśmy droga z Alamosa do Denver wiodła mało ciekawymi terenami. To co nas jednak zaskoczyło to ilość zaleciałości z Meksyku. Mijaliśmy małe miasteczka, ale przejeżdżaliśmy też przez większe miasta jak Pueblo. Architektura meksykańska się jednak tam powtarzała i często mijaliśmy niskie, kwadratowe, często kolorowe domki. Niektóre miasteczka tętniły życie gdzie inne wyglądały na dość opuszczone.

W samochodzie była klimatyzacja więc nie czuliśmy tego upału, ale jak wysiedliśmy kupić kawę, czy potem w Denver to uderzył nas upał. Wróciliśmy na północ więc spodziewaliśmy się troszkę chłodniejszego klimatu. Denver jednak położone jest na płaszczyźnie i temperatury w lecie często dochodzą do 90-100F (32-37C). Nas przywitała setka ale to pewnie od nagrzanego asfaltu.

Denver przywitało nas nie tylko ciepłą pogodą ale też korkami. Zresztą czego można się spodziewać po dużym mieście. Na szczęście nasz hotel nie był aż tak daleko autostrady. Większy problem pojawił się ze znalezieniem parkingu ale i po zrobieniu trzech okrążeń wokół hotelu udało nam się wreszcie znaleźć parking podziemny i Darek mógł odstawić auto i zapomnieć o korkach itp. Pozostając wiernym Marriottowi dziś śpimy w hotelu sieci AC. Udało nam się dostać pokój na 20 piętrze - a 20 piętro to ostanie piętro. Tak więc już w windzie przebieraliśmy nogami jaki to widok będzie. Nie najgorszy - nie?

Większym jednak zdziwieniem było jak zamiast na korytarzu prowadzącym do pokoi wylądowaliśmy przy wejściu do baru. AC Hotel szczyci się barem najwyżej położonym w całym Denver. Tak zwane Roof Top są bardzo popularne w wielu miastach. Jest to idealne wykorzystanie powierzchni dachu a do tego im wyżej tym większe szanse na bryzę czy wiatr. Roof Top w hotelu AC ma piękny widok nie tyle na miasto co na górki - i za to dostali plusa.

Kolejny raz poczuliśmy się jakby nie było, żadnej pandemii, jakbyśmy cofnęli się do 2019 roku i poszli na drinka po pracy. Miło tak - cieszyliśmy się, że jesteśmy zaszczepieni, że jakaś tam dodatkowa ochrona jest. Nadal unikamy tłumów ale na szczęście pomimo dość dużej ilości ludzi w barze, było wystarczająco przestrzeni, tak że nikt nad nikim nie stał i nie pluł mu do ucha. My jednak chcieliśmy zobaczyć coś więcej poza hotelem więc ruszyliśmy zwiedzać okolicę.

Denver nie ma długiej historii i zwiedzanie to jest wielce powiedziane. Nasz hotel znajduje się w downtown więc poszliśmy na spacer przed kolacją i zobaczenie co w trawie piszczy. Denver to taka miniaturka NY. Jest dużo mniejszym miastem ale biurowce i wieżowce powstają jak grzyby po deszczu. Nadal jednak zachowało się trochę budowli 1-2 piętrowych które jak są dobrze zagospodarowane to ładnie komponują się z biurową częścią miasta.

Larimer Square jest najstarszą częścią miasta. Jest to niewielka przecznica składająca się z niskiej zabudowy z 19 wieku. Aktualnie wiele z tych budynków przerobionych jest na bary i restauracje. Dobrze, że ulica jest zamknięta dla pojazdów i można tam tylko poruszać się na nogach. Ciekawe, oświetlenie w nocy, stare budynki i muzyka na żywo na ulicy daje swój klimat.

Mieszanka jest jednak troszkę wybuchowa. Z jednej strony są poważne, ekskluzywne restauracje czy wine bary. Z drugiej stoiska gdzie zamotana Pani proponuje tanie whisky czy wódkę. W śród klienteli można spotkać ludzi ubranych w garnitury i grupy które świętują kawalerskie czy panieńskie wieczory. Postanowiliśmy przysiąść w ogródku w jednej z knajp. Zagadaliśmy do Pani i wybraliśmy po lekkim piwku bo w taki upał to tylko meksykańska Corona może człowieka ochłodzić. Jak przystało na normalnych ludzi, chcieliśmy zapłacić i Pani nawet ucieszyła się, że płacimy gotówką. Jednak jak zobaczyła, że Darek wyciąga $20 to stwierdziła, że nie ma jak wydać. Zdziwiliśmy się więc zaproponowaliśmy, że zapłacimy kartą - też nie poszło. Okazało się, że Pani nie ma terminala. Hmmmm - troszkę zdezorientowani się spytaliśmy, “to jak mamy zapłacić?” Na co Pani odpowiedziała - a macie te piwa za darmo. Hmmm… kłócić się nie będziemy - ale dziwne. Darek stwierdził, że nie będzie już nigdy narzekał na pracowników swoich bo zawsze może trafić na osobę, która będzie rozdawała towar za darmo. Nadal nie rozumiemy, dlaczego i jak biznes się kręci skoro nie można zapłacić. Posiedzieliśmy z 20-30 minut i widzieliśmy tylko jednych ludzi którzy płacili wyliczoną gotówką. Ale co się stało z tą gotówką to nikt nie wie. I dlaczego Pani nie miała jak wydać po prawie całym dniu utargu - dziwne!

Pomimo, że miejscówka miała bardzo dobre ceny to nie siedzieliśmy tam długo. Zbliżał się czas kolacji a my mieliśmy zarezerwowany stolik w restauracji. Na kolację wybraliśmy restaurację w hotelu. Miała bardzo dobre opinie na Internecie i wyglądała dość ciekawie. Siedząc już przy stoliku cieszyliśmy się z naszego wyboru bo zerwał się niesamowity wiatr i deszcz. Ale się cieszyliśmy, że my tylko do windy musimy wskoczyć i nie musimy nigdzie chodzić po deszczu.

Tak więc jak tylko Darek poradził sobie ze swoim kawałkiem mięsa (Pork Belly Chop) to ruszyliśmy na górne piętra obserwować burzę. Niestety w między czasie deszcz przestał padać i nie było efektu.

Jutro już pora wracać do domku. Mamy w miarę wczesny lot bo już o 11 rano więc dziś żegnamy się z Denver i Colorado. Wrócimy tu jeszcze nie raz bo bardzo lubimy ten stan. Ma on wiele do zaoferowania a do tego ludzie są jacyś tacy normalni.