Koniec tych gór. Czas pojechać na jakieś niziny gdzie temperatury są wyższe i w dzień osiągają około 20C (70F) i tlenu jest trochę więcej. Dziś jedziemy do Durango położonego na wysokości 6,522 ft (niecałe 2tys metrów nad poziomem morza).

Droga zajmie nam conajmniej 7h jak jeszcze po drodze odwiedzimy park narodowy Black Canyon of Gunnison to będzie dłużej. Ale to nic… dziś nastawiamy się na długą drogę i zwiedzanie z samochodu.

Na zachodzie są piękne drogi. Często idą kanionami, górami, wyjeżdża się na wysokie przełęcze i zjeżdża w piękne doliny. Tak więc spodziewamy się krajobrazowej tarasy.

Jadąc do Durango, przejeżdża się przez Vail. Jest to resort narciarki do którego mamy duży sentyment. Odwiedziliśmy go w marcu więc teraz nie planowaliśmy się zatrzymywać. Zdziwiło nas, że w górach i na stokach w ogóle nie ma śniegu. Nie spodziewaliśmy się go dużo bo przecież resort jest zamknięty ale gdzieś jakieś płachty myśleliśmy, że jeszcze będą a tu piękna zieleń.

Decyzję czy odwiedzamy Black Canyon of Gunnison, mieliśmy podjąć dopiero w Grand Junction. Przez większą część droga do kanionu i Durango się pokrywała więc nie było problemu. Jechaliśmy przed siebie i podziwialiśmy widoki.

Autostrada numer 70 na odcinku między Vail i Grand Junction przebiega przez piękny kanion o nazwie Glenwood. Przez 12.5 mil (20 km) można podziwiać piękne ściany kanionu, które pną się 1,300 ft (400 m) w górę od rzeki Colorado.

Przy wyjeździe z kanionu, krajobraz się zmienia i przypomina krajobraz Utah. Skały o różnych kolorach, pustynne, troszkę jak z marsa albo innej planety. Taki krajobraz prowadził nas, aż do Grand Junction.

Tu postanowiliśmy zrobić sobie przerwę na kawę. Byliśmy mniej więcej w połowie drogi więc najwyższy czas na rozprostowanie nóg i dodanie trochę kofeiny do organizmu. Piliście kiedyś kawę cold brew? My żadko pijemy kawę w kawiarniach więc nie mieliśmy wcześniej okazji. Cold brew jest kawą parzoną na zimno a ponieważ nie przechodzi procesu na ciepło to jest podobno słodsza w smaku i mniej kwaśna. Chyba się z tym zgodzę. W każdym razie jest bardzo dobrą opcją na ciepłe letnie dni. I nie jest tak rozwodniona jak zwykła kawa z kawałkami lodu.

Do tej pory jechaliśmy głównie na zachód. Od Grand Junction kierowaliśmy się już na południe. Tutaj krajobraz zmieniał się na bardziej pustynny, choć w tle pojawiały się wysokie góry z ośnieżonymi szczytami.

W miasteczku Montrose skręciliśmy na park narodowy Black Canyon of Gunnison. Czarny Kanion nazywa się dlatego, że niektóre części kanionu dostają tylko 33 minuty dziennie światła. Kanion jest tka wąski i głęboki, że promienie słońca rzadko tam dochodzą. Przez kanion płynie rzeka Gunnison i stąd pełna nazwa.

Park nie należy do najbardziej popularnych ale zdecydowanie warto go odwiedzić. Do parku są dwa wejścia poludniowa krawędź (South Rim) i północna (North Rim). South Rim jest dostępny cały rok i ma wiele punktów widokowych.

Większość punktów jest na zasadzie, zaparkuj, wysiądź z auta i przejdź się 1-3 minut. Jest jednak trasa na Werner Point, która ma milę i pnie się góra dół. Trzeba dojechać drogą do końca, do High Point i stamtąd przejść się kawałek. Na trasie poza fajnymi widokami można spotkać też fajne zwierzątka.

Legwan obrożny często występuje na suchych terenach od Mesksyku po Arizone, Colorado, Texas itp. Można go też spotkać w Oklahomie, Arkansas, Missouri i Kanssas. Cechuje się kolorową “obrożą”.

Chyba bardziej od tych widoków podekscytowana byłam tą małą jaszczurką. Wracając jednak do widoków to na końcu Werner Point, jak wreszcie doszliśmy (a nie było łatwo w tym słońcu) można zobaczyć ogrom kanionu.

Szlak na Warner Point to tylko 0.8 mil (1.2km). Natomiast trzeba wziąść pod uwagę, że są to tereny pustynne, temperatury były dość wysokie, jestes na wysokości 7,251 ft (2,200 m) a do tego spacer jest głównie w słońcu. Polecamy zabrać ze sobą wodę bo może się przydać. My poszliśmy z biegu i wody nie mieliśmy ale to nas motywowało, żeby szybciej wrócić do autka gdzie czekała na nas cooler.

W kanionie jest dużo punktów gdzie można się zatrzymać i bez wiekszego wysiłku pstryknąć parę zdjęć. Polecamy Chasm View gdzie można nawet podjechać jak się jest na wózku inwalidzkim. Miło, że park myśli o wszystkich i robi takie udogodnienia.

Z punktu widokowego Chasm można podziwiać głębokość kanionu, natomiast samej rzeki Gunnison widać nie wiele. Widok na rzekę i caly kanion widać pięknie z punktu Pulpit Rock. Jest to też fajne miejsce na lunch. My jednak lunchu ze sobą nie mieliśmy więc tylko pobiegałam z aparatem i ruszyliśmy dalej w drogę.

Do pokonania mieliśmy jeszcze jakies 120 mil (190 km). Po przejechaniu około 1/3 drogi sceneria się zmieniła i zaczęliśmy się wspinać drogą do góry. Troszkę nas zaskoczyło że, aż tak wysoko jedziemy ale kto by narzekał jak w około takie widoki.

Zanim wjechaliśmy na przełęcz to przejechaliśmy przez miasteczko Ouray. WOW… ale zaskoczenie. Wjechaliśmy w resort jak się patrzy. Są tu baseny, hotele na każdym kroku, mini-golf i inne atrakcje a wszystko z pięknym widokiem na górki. Tego się nie spodziewaliśmy.

No nic, my jedzjemy dalej i wyżej… W Colorado chyba wierzą w selekcję naturalną. Przepaście tu są zacne a do tego nie ma barierek. Ja mam super kierowcę to się nie martwiłam ale jak ktoś szaleje i nie szanuje życia to może źle skończyć.

Ogólnie droga mijała nam przyjemnie. Co jakiś czas poza widokami pojawiały sie jakieś stare ruiny kopalń jeszcze z czasów gorączki złota. Gorzej tylko było jak przed nami zaczęło jechać siano. Ja nie wiem co oni mają ale często spotykaliśmy ciężarówki wiozące siano. Trochę po drodze go gubiły ale cóż straty pewnie są wliczone. Gorzej tylko dla nas bo ciężarówki te jadą strasznie wolno. Wtedy ani nie można podziwiać widoków ani szybko się poruszać. Na szczęście od czasu do czasu były dwa pasy to można było je wyprzedzić.

Przełęcz, dolinka, przełęcz, dolinka, Silverton, przełęcz, dolinka, tak nam mijała droga. Talk, przejeżdżaliśmy też przez Silverton. Nie zjechaliśmy jednak do miasteczka. Byliśmy już trochę zmęczeni drogą a pozatym Silverton planowaliśmy odwiedzić na spokojnie na drugi dzień.

Udało się, wjechaliśmy w dolinę i już nie spodziewaliśmy się przełęczy. Zbliżaliśmy się wreszcie do Durango. Dojechaliśmy pod hotel i po szybkim wypakowaniu i odswiezeniu się ruszyliśmy na kolację do starej części miasta.

Miasto Durango powstało w 1880 roku, kiedy to kolej Denver-Rio Grande przedłużyła trasę w dolinę San Juan. Wtedy obok miasta Animas powstało drugie miasto, Durango. Biznesy pomału przenosiły się do Durango, aż w końcu Animas zostało wchłonięte przez Durango i jest teraz jego częścią. Dobrze zaplanowane miasto z dostępem do kolejki szybko się rozwijało i już na koniec roku 1880 miało ono 200 mieszkańców.

Planujemy tu zostać na 3 noce więc troszkę pozwiedzamy miasteczko. Póki co się już ściemnia więc pora na kolację. Nie wiele miejsc jest otwartych we wtorek więc wybór padł na Ken & Sue's. Kameralna knajpka w której każdy znajdzie coś dla siebie. Idealna na rodzinny obiad.

Już w A-Basin zorientowaliśmy się, że maski w stanie Colorado są zniesione. To znaczy jak jesteś w pełni zaszczepiony to nie musisz mieć maski nawet w zamknietym pomieszczeniu. Natomiast jak nie jesteś zaszczepiony to maska jest rekomendowana. My jako osoby zaszczepione nie musieliśmy nosić maski, choć nikt tego nie sprawdza. Poprosu wolność. Chcesz to noś, nie chcesz to twoja sprawa. Miło tak zwiedzać bez maski, zaglądać do sklepów i nie musieć nic zakładać. Najmilsze chyba było jak kelnerka, która nas obsługiwała mogła się do nas uśmiechać a my widzieliśmy ten uśmiech. Dobrze jest widzieć, że świat wraca do normy.

Po obiadku spacerkiem doszliśmy do hotelu. Troszkę zaskoczyła nas ilość bezdomnych (nadal nic w porównaniu z NY) ale nawet nas nie zatrzepiali. Widać, że żyją sobie w swoim świecie. Jutro czeka nas wspinaczka na pobliską górkę. Nic szalonego ale też powinno być fajnie!