Jest deszcz i jest deszcz Islandzki. Tak można podsumować dzisiejszy dzień. Jak pisałam gdzieś we wcześniejszym wpisie to, że na Islandii będzie padać jest gwarantowane. Pytanie jest tylko kiedy i jak długo.

Dziś znów się przemieszczamy między hotelami dalej na wschód. Nawet te dni w drodze chcemy wykorzystać i gdzieś się zatrzymać, coś zobaczyć. Dziś padło na oglądanie ptaków.

Czy po Galapagos nadal mamy ochotę robić zdjęcia ptaków? Widocznie tak skoro się tak poświęcamy. Ja chciałam zobaczyć Maskonury (po angielsku przyjemniej się nazywają Puffin). Są to ptaki bardzo popularne na północy. Występują na Alasce, Islandii, Norwegii. Na zimę przenoszą się w troszkę cieplejsze rejony ale nadal preferują północne klimaty. Chyba mamy z nimi coś wspólnego.

Kiedyś widzieliśmy je na Alasce ale ponieważ był dość ciepły dzień to chłodziły się w wodzie i były dość mało aktywne. Puffin ma czarne upierzenie więc preferuje chłodniejszą pogodę.

Skoro już jesteśmy na Islandii, która to słynie z największej kolonii tych ptaków to czemu nie wybrać się na wycieczkę na oglądanie ich. Żeby oglądać Maskonury trzeba się dostać traktorem przez plażę na klify. Fajnie, odwiedzimy jakieś mniej dostępne miejsce.

Tylko moje wyobrażenie plaży a rzeczywistość to troszkę różna sprawa.

O godzinie na którą mieliśmy wykupioną wycieczkę podjechaliśmy na farmę do punktu zbiórki. Zaczynało trochę padać, trochę mżyć. Nie przestraszyliśmy się tym za bardzo wiedząc, że mamy przeciwdeszczowe ubrania. Ubraliśmy się w dobre buty, przeciwdeszczowe kurtki i spodnie i ruszyliśmy w kierunku traktorów.

My opatuleni na maksa a pan przewodnik w samej bluzie dresowej. No więc chyba źle nie będzie. Pamiętajcie jedno, lokalnymi nie warto się sugerować. Parę godzin później jak wykręcałam wodę z rękawiczek to zastanawiałam się jak bardzo przemokła jego bluza… ale pewnie wrócił do domu, wrzucił bluzę do suszarki i po sprawie.

Ja się spodziewałam krótkiej przejażdżki plażą, może przekroczenia trochę wody tu i tam… a tu taka niespodzianka. Zaraz po załadowaniu grupy na wóz na siano ruszyliśmy traktorem przed siebie i przez rzekę. Ale nie byle jaką, muszę przyznać.

Jednak to co przyszło później przerosło nasze wszelkie oczekiwania dotyczące tej wycieczki. Po rzece i paru dość dużych kałużach wjechaliśmy na plażę. Tylko, że plażą jechaliśmy jakieś 25 minut, w pewnym momencie przestaliśmy widzieć brzeg i nie mieliśmy zielonego pojęcia gdzie jedziemy. Było to jednocześnie ekscytujące i troszkę przerażające. No bo co by się stało jakby tu się traktor zepsuł? Dobrze, że na parkingu gdzie była zbiórka widzieliśmy drugi więc założyliśmy, że ktoś by po nas przyjechał.

Tak wiało, padało, a mi uśmiech nie schodził z twarzy. Przygoda, przygoda. Nigdy nie byłam w takim miejscu. Ja na środku pustyni bez jakiejkolwiek widoczności. Gdzie nie spojrzysz to przestrzeń, czarny piasek i płytka woda gdzie nie gdzie. Zdecydowanie jedno z przeżyć które będziemy pamiętać do końca życia.

Darkowi na ptakach mniej zależało niż mi ale ta wycieczka traktorem dla niego też była wisienką na torcie. Islandię obserwujemy z różnych wysokości i zdecydowanie płaszczyzny i obszary jakie tu są nas zaskakują. Ale żeby tak jechać prawie pół godziny i nic nie widzieć… to jest jakiś kosmos.

W końcu dojechaliśmy pod klify. Kolejne zaskoczenie to ilość piasku nawiana na te klify. Z jednej strony klify, z drugiej ocean, z trzeciej ciągnąca się kilometrami czarna plaża i w końcu gdzieś z czwartej strony ląd z którego przyjechaliśmy a którego z tej odległości już nie widać. No tak jak się chce oglądać zwierzęta to trzeba się dostać w bardziej oddalone i dziewicze tereny. Super, że mogliśmy to doświadczyć.

Przewodnik, młody chłopaczek ok. 20 lat, opowiadał nam trochę o historii Islandii. Ziemię którą jechaliśmy zakupił jego dziadek. Mają niesamowite ilości tej ziemi ale nie wiele mogą z nią zrobić bo wszystko jest zasypane piaskiem. Na szczęście mają niedaleko klify które są już terenem państwowym ale upodobanym przez Puffins.

Nie do końca słyszeliśmy wszystko co opowiadał bo na klifach wiało już dość mocno a my w kapturach bo deszcz też był coraz większy. Niestety nie była to najlepsza pogoda na robienie zdjęć ale podobno im cieplej tym mniejsze szanse na zobaczenie ptaków. Ogólnie nie przemakały nam kurtki więc jakoś i ten deszcz nam nie przeszkadzał.

Ja robiłam zdjęcia ptakom, Darek robił zdjęcia mi jak robię zdjęcia i tak nam mijał czas. Trochę też pogadaliśmy o życiu z panem przewodnikiem. Polaków turystów lubi ale emigrantów to już mniej. Zresztą kto lubi… każdy kraj myśli, że emigranci zabierają im pracę, niestety nie patrzy na to, że zazwyczaj jest to praca której nikt nie chce. No ale tak chyba jest w każdym kraju więc i tu niczym się podejście nie różni.

Wycieczka trwała około 3h z przejazdem. Zrobiliśmy kółeczko wokół klifów i wróciliśmy do wozu na siano. Tu już trochę zdaliśmy sobie sprawę, że chyba nasze przeciwdeszczowe ubrania są dobre ale na mało-średni deszcz. Na Islandię jednak trzeba mieć lepsze rzeczy. Ale kto by się przejmował deszczem jak znów czekała nas atrakcja w postaci przejazdu przez te piaski, przestrzenie i wody. Większość ludzi siedziała skulona i tylko niektórzy nadal podziwiali ten unikatowy krajobraz.

Odstawili nas na parking i wtedy po ściągnięciu przeciwdeszczowych ciuchów przekonaliśmy się, że spodnie trochę przemokły a z rękawiczek można wodę wykręcać. Czyli przeciwdeszczowe ciuchy na zwykłe gory vs. na Islandię to dwie różne rzeczy. Na szczęście mieliśmy w aucie rzeczy na przebranie więc szybko wskoczyliśmy w ciepłe ciuchy i podjechaliśmy do hotelu FossHotel Glacier Lagoon. Jest to hotel w którym będziemy spać ale dopiero za dwa dni. Jest on jednak bardzo blisko farmy z której jechaliśmy traktorem i wiedzieliśmy, że bar jakiś jest więc i zagrzać się można.

Nie wiele oglądaliśmy później. Po pierwsze pogoda się pogarszała. A po drugie jednak wszystkie cieplejsze ciuchy musiały trochę przeschnąć. Tak więc po krótkiej przerwie w FossHotel ruszyliśmy do naszego hotelu na dzisiejszą noc. Hali Country Hotel - jest to chyba najgorszy hotel na tym wyjeździe. Nadal pokój przestronny, czysty itp ale widać małe braki jak np. fakt, że pokoje są w innym budynku a restauracja w innym i trzeba chodzić albo samochodem. Z nas się pewnie śmiali bo my samochodem na kolację pomimo, że idzie się 10 min ale tak to już jest jak się weźmie na Islandię letnie spodnie… za zimno, żeby je nosić i w deszczowy dzień chodzić po polu.

Przy kolacji nadal byliśmy w szoku gdzie to myśmy dziś byli, jak jechaliśmy i w ogóle, że tak można i takie coś istnieje. Jutro mamy w planach iść w góry. Zobaczymy jak pogoda się wyklaruje bo póki co średnio to widzę.