2024.07.18 Islandia (dzień 7)

Pod iloma postaciami jedliście jagnięcinę? My myśleliśmy, że trochę wersji znamy… jednak Islandia nam pokazała, że można więcej. Parę dni temu jedliśmy zupę z jagnięciny/baraniny. Dziś na śniadaniu przeżyliśmy kolejny szok.

Pasztet, kiełbasa… wędlina i to wszystko robione na miejscu na farmie która też jest właścicielem hotelu. Opinia? Rolada i kielbasa były całkiem dobre. Pasztet nie przypadł mi do gustu.

Dziś niestety pogoda utrzymała się z wczoraj czyli dość dużo padało. Mieliśmy zaplanowany na dziś hike ale udało się zamienić i dziś zrobiliśmy samochodowy dzień jeżdżąc drogami szutrowymi i wyskakując na chwilę zrobić zdjęcia.

Co jakiś czas dojeżdżaliśmy do rzeki i pomimo, że widzieliśmy, że po drugiej stronie droga dalej bieganie to nie odważyliśmy się naszym Subaru jej przejechać.

Chcieliśmy podjechać pod Glacier Lagoon czyli jezioro Jokulsarlon. Ale nie chcieliśmy tego robić od najbardziej turystycznej części. Wjeżdżaliśmy więc w różne drogi ale większość albo kończyła się rzeką albo znajdowaliśmy tylko barany.

Baranów zwłaszcza tych czworonożnych jest tu trochę. Bardzo zastanawia nas jak to jest, że one tak łażą wszędzie. Podobno owce na Islandii mają bardzo mocny instynkt i pamięć. Są w stanie zapamiętać otoczenie i budynki co ułatwia nawigację spowrotem do domu. Jeśli jednak owce za długo nie wracają to raz do roku wszyscy pasterze się zbierają i zaganiają je do właściwych farm.

W końcu Darek wyciągnął asa z rękawa, kazał ustawić nawigacje do jakiegoś punktu na mapie i voila. Udało się znaleźć fajny parking i szlak który idzie na jezioro i podobno mamy tam zobaczyć kry i góry lodowe. Ubraliśmy się w nasze miejskie stroje przeciwdeszczowe i ruszyliśmy w kierunku jeziora a co ważniejsze w kierunku gór lodowych.

Oczywiście, że zaczęło padać po drodze. Ale troche przeszliśmy się i udało nawet się dojść do jeziora i podziwiać góry lodowe i kry w spokoju.

Po tym spacerku jednak poddaliśmy się i stwierdziliśmy, że pojedziemy bardziej na wschód i może dogoniomy słońce albo przynajmniej zgubimy chmury.

Udało się….nasz instynkt zadziałał i zgubiliśmy chmury. One szły w przeciwnym kierunku do nas więc wyobraźcie sobie jaka była nasza radość jak wreszcie zobaczyliśmy słońce a przynajmniej przebłyski niebieskiego nieba.

Nasz plan było dojechać do Stokksnes gdzie podobno kręcą filmy o Wikingach ale przede wszystkim gdzie są piękne góry wchodzące do oceanu.

Żeby wjechać na plażę z widokiem na góry albo zrobić hike trzeba przejechać przez prywatną posesję a tam bramka i 1000 ISK od osoby. Dziś to nawet za kawałek słońca zapłacimy.

Wjechaliśmy, akurat góra Vestrahorn się trochę wyłoniła, tak że mogliśmy pochodzić po czarnych piaskach i podziwiać górę. Nigdy w sumie nie chodziłam po wydmach z czarnego piasku więc kolejne nowe doświadczenie.

Góra Vesturhorn jest jedną z nielicznych gór zbudowanych ze skał gabro (zasadowych skał głębinowych). Szacuje się że ma ona 8-11 milionów lat. Jest to dość dużo jak na wyspę która ciągle się zmienia przez aktywność wulkanów. Góra ma 454 metry (1500 ft). Kiedyś tu wrócimy i zrobimy szlak (11km) wokół Kambhorn i góry Vesturhorn.

Rejony w których się znajdujemy są niedaleko miasta Horn. Ten rejon planowaliśmy odwiedzić jak będziemy zwiedzać Islandię wschodnią i jej fiordy. Dziś dojechaliśmy tu w poszukiwaniu słońca więc tylko liznęliśmy okolicę. A Horn ma podobo ciekawą historię bo to właśnie stąd zaczynała się kolonizacja Islandii. Pierwsza osada farmerska na Islandii to właśnie Horn i została ona założona przez Norwega Hrollaugur Earl of More.

Podchodziliśmy trochę po okolicy ale czas zaczął nas gonić. Odjechaliśmy trochę od hotelu a musieliśmy mieć na uwadze, że to nie NY i nie można tu zjeść kolacji o każdej porze dnia. Tak więc ruszyliśmy w drogę powrotną. Chcieliśmy odwiedzić lokalny browar i tam coś zjeść. Na zdjęciach na Google wyglądało, że mają dobre jedzenie.

Brawar wyglądał miło, troszkę jak salon w czyimś domu a nie browar ale niestety do jedzenia mieli tylko zupy. Wybór był zacny ale jakoś woleliśmy coś bardziej konkretnego. Tak więc nie siedzieliśmy długo tylko szybko wróciliśmy do auta żeby zdążyć przed 20 na kolację w hotelu. Dzień skończyliśmy na rybce i oczywiście jagniecinie. Nawet w Nowej Zelandii chyba Darek nie jadł tyle jagnięciny co tu.