2018.06.21 Nova Scotia, Canada (dzień 6)

Podobno jesteśmy tu przed sezonem. I chyba by się zgadzało bo miejscami jest tak zimno, że żałuje, że nie mam kurtki zimowej. Z drugiej jednak strony jak jest zimno to nie ma komarów i innego robactwa. Wczoraj spaliśmy na kempingu w Parku Narodowym Cape Breton. Strażnik parku za bardzo się tu nie czepiał ale i tak nie imprezowaliśmy bo byliśmy zmęczeni. 

Tak więc jak Darek pisał we wczorajszym wpisie wskoczyliśmy do namiotów. Nie do końca w śpiworki bo noc zapowiadała się ciepła.

Nova Scotia ma piękne wybrzeża i każdy chce spać nad oceanem (tak jak my wczoraj) ale jak to bywa nad oceanem jest zimno. Jak tylko wjedzie się w ląd to jest cieplej. Spodziewaliśmy się też, że w lądzie, będąc otoczeni drzewami raczej nie będzie wietrznie. Ooo jak bardzo się pomyliliśmy. Jak tylko weszliśmy do namiotu to zaczął padać deszcz. A potem to już tylko była wichura i to taka że buty chowałam do namiotu, żeby nie odfrunęły w siną dal. Niestety nasi sąsiedzi nie byli tacy pomysłowi i zostawili na zewnątrz kuchenkę z garnkami. Około 2 w nocy obudziło mnie walenie garnków, skrzypiące drzewo i namiot który podnosił się za każdym podmuchem wiatru. Nasz kemping otoczony był drzewami ale niektóre z nich były już stare i skrzypiały, jak źle naoliwione drzwi. Ja na kempingach twardego snu nie mam więc jak do tego wszystkiego doszło Darka chrapanie, to już miałam spanie z głowy i tylko czekałam, aż jakaś patelnia sąsiadów walnie w nasz namiot albo w końcu złamie się to skrzypiące drzewo. Na szczęście nic z tego się nie stało i około 7 rano wiatr ucichł a my wyszliśmy z namiotu.

Przez 5 sekund było przyjemnie.... zawsze rano na kempingu jest przyjemnie. Niestety jak tylko zaczęliśmy się krzątać to przyleciały komary – masakra. Nie dość, że wczoraj nas pogryzły na maksa, właziły nam do buzi i nawet w brodę mnie ukąsiły, to dziś rano powtórka z rozrywki. I tak, masz wybór, albo zimno i bez komarów, albo wietrznie i też bez komarów, albo „przyjemnie” i z komarami...to ja już wybieram tą zimę. Jak kiedyś pojedziemy do Newfoundland albo na jakąś Alaskę to siatka na twarz, ubrania anty-komarowe i tona After Bite jest wskazana. 

My jak typowe mieszczuchy wybraliśmy zamknięty samochód z AC i ruszyliśmy w drogę. Przyjemnie tak podziwiać widoki z zamkniętego pojazdu w którym w dodatku jest chłodno. Teraz pomyślicie pewnie, o czym ona bredzi. I racja....tak naprawdę, przyjemne jest to tylko na chwilkę, dlatego wyszliśmy się przejść na parę punktów widokowych. Punktów widokowych jest tam wiele, warto się zatrzymywać i wyskoczyć choćby pstryknąć zdjęcie albo przeczytać interesujące fakty o faunie i florze.

Na jednym z takich punktów widokowych miały być żółwie, orki i delfiny ale niestety jeszcze nie jest na nich pora. Z żółwiami to w ogóle jest smutna historia. W rejonie Nova Scotia można spotkać bardzo dużo Czarno Skórych Żółwi (Black Leather Turtles) ale niestety z każdym rokiem jest ich mniej. Żółwie składają jaja w ciepłych rejonach jak Ameryka Środkowa czy Afryka Zachodnia ale wracają na północ się pożywić. Tutaj jest bardzo dużo meduz, i one właśnie tym się żywią. Meduzy widzieliśmy parę lat temu będąc w Parku Narodowym Acadia.

Niestety żółwie są na wyginięciu, i kto jest temu winny – człowiek! Niestety bardzo łatwo jest pomylić plastikową siatkę z meduzą. Jak żółwik zje taką siatkę zamiast meduzy to od razu umiera. Przykre – ja żółwiki bardzo lubię więc mi jest ich mega szkoda. Czy wiesz, że czarnoskóre żółwie przetrwały dinozaury a zostaną zabite przez ludzką głupotę? Jednak człowiek to jest najgorsza z żyjących bestii. Jak chcesz pomóc oceanom to po pierwsze ich nie zaśmiecaj, a po drugie możesz wspomóc organizację 4ocean.com

Po plaży skalistej przyszedł czas na plażę piaszczystą. Ludzi opalających się było tu mało ale za to przyjechał autobus więc tłum ludzi był. Po raz kolejny przekonaliśmy się jacy ludzie są leniwi. To żadna nowość dla nas ale przykre, że ludzie lubią wysiąść z autobusu, zrobić zdjęcie i dalej w drogę. My podeszliśmy trochę dalej, weszliśmy w las, przeszliśmy się fajną trasą w lesie i wylądowaliśmy znów na plaży skalistej – ale z widokiem na piaskową.

 W Parku Cape Breton jak w każdym parku narodowym masz mnóstwo szlaków. Od łatwych 5 minut po trudniejsze. Tutaj najtrudniejsze są nadal dość łatwe. Natomiast jeśli chodzi o inne parki to zazwyczaj nie wiele jest jak się już je opuści. Sprawa wygląda inaczej w Cape Breton. Tutaj jak zjedziesz do miasteczka a potem przejedziesz się drogą nad wybrzeżem to odkryjesz piękne miejsca, totalnie nie odwiedzane. I takim oto sposobem wylądowaliśmy na (zgadnij gdzie?) skalisto-piaskowej plaży.

A z plaży co widzieliśmy – widzieliśmy górki! Tak Nova Scotia ma piękne góry North Mountain i to nie w parku Cape Breton. Niestety szlaki są ale bardzo dziewicze. Może następnym razem poszwendamy się po tych górkach. Póki co pojechaliśmy drogą nad wybrzeżem dalej w kierunku Meat Cove.

Meat Cove jest wioską najbardziej wysunięta na północ w Nova Scotia. Może nie ma tutaj wiele do robienia, poza podziwianiem krajobrazów ale to właśnie tutaj na samym cypelku jest kemping. A do tego mają nawet bar. 

I zgadnijcie co? Właśnie z tego miejsca piszę bloga. Pięknie tu, nie? Tak można siedzieć godzinami na tarasie. Podziwiać widoki i starać się je opisać – choć żadne słowa nie opiszą tego.

Zdecydowanie kemping ten wygrywa konkurs. Trochę tu wieje ale jak masz RV to sama przyjemność – no i ten widok. Oni jeszcze są zamknięci. To znaczy na kampingu można być ale restauracja jest jeszcze zamknięta na sezon. Za to właściciele już się krzątają i remontują, dobudowują kolejne domki, udoskonalają i tak bardzo przyjemny kemping.  

Ogólnie w Nova Scotia widzimy dużo remontów, napraw drogowych i kempingi na których się zatrzymujemy wyglądają na w miarę nowe lub nowo wyremontowane. I dobrze. Nova Scotia jest jednym z biedniejszych rejonów Kanady i niestety 20% dzieci żyje nadal poniżej ubóstwa. Mam nadzieję, że turystyka szybko się tu podniesie i biedne dzieci będą mieć lepsze życie.

 Póki co czas ruszać w drogę – dalej drogą Cabot Trail w kierunku następnego kempingu. A pod drodze pewnie jeszcze wiele ładnych rzeczy zobaczymy. Z Cobot Trail czyli drogi samochodowej można zobaczyć już wiele ładnych widoków. Polecamy zrobić ją przeciwnie do wskazówek zegara. Wtedy jedziesz zawsze po zewnętrznej i masz (zwłaszcza pasażer) ładne widoki na wyciągnięcie ręki (a raczej głowy przez okno).

Gór za dużych tam nie ma więc my skupiliśmy się na wybrzeżach. Czasem nawet woleliśmy nadrobić kilometry, żeby tylko pojechać nad oceanem. Podobno najładniejszy jest szlak Skyline. Byliśmy, zobaczyliśmy i polecamy. Szlak ten jest super przygotowany i nie jest trudny. Natomiast jak się wyjdzie na klif to widoki zapierają dech w piersiach.

Niestety aktualnie część trasy była zamknięta (z nieznanych nam powodów) i zrobiliśmy tylko połowę. Nawet przy krótszym spacerze doszliśmy do najlepszego punktu widokowego. Fajne zrobili tam platformy widokowe. Ludzie siedzieli na ławeczkach i starali się wypatrzyć łosie. Podobno w tym rejonie parku jest ich bardzo dużo i jeśli chcesz zobaczyć łosia to tylko tu. No więc ja założyłam największą lunetę (obiektyw), zajęliśmy ławeczkę, otworzyliśmy piwko i czekaliśmy...no i przyszedł – francuz który powiedział „La vie est belle”. Potem dodał jeszcze (już po angielsku), że czego chcieć więcej, mamy piękny widok, dobre piwko...dokładnie czego chcieć więcej.

My dalej wypatrywaliśmy łosia. Piwo się skończyło a łosia jak nie było tak nie było. Udało nam się tylko dostrzec ptaka ale to żaden wyczyn bo trochę ich lata po tych łąkach. Zdesperowani, trochę smutni postanowiliśmy wrócić. Wracaliśmy tą samą trasą co przyszliśmy a tu nagle zauważamy grupę ludzi i...łosia!

Jest! Stał i wcinał trawę. Miał w nosie wszystkich ludzi. Stał przy drodze i zajadał się trawą. Czemu akurat tu stał to nigdy się nie dowiemy ale narzekać nie będziemy bo fajnie pozował do zdjęć.

Dobrze, że miałam założony dobry obiektyw. Niby z iPhona też można zrobić zdjęcie ale nie ma to jak fajny aparacik z tele obiektywem. Tak więc jak robiłam zdjęcia łosiowi a Darek robił zdjęcia jelonkowi (czyli mi) i łosiowi.  

Po sesji zdjęciowej poszliśmy dalej. Już niestety łosia nie spotkaliśmy tylko jakiegoś śmiesznego królika no i oczywiście naszego ulubionego Francuza, który powiedział „magnifique”! Dokłanie, nie ma lepszego określenia na ten park.

Zamieniliśmy jeszcze z nimi parę zdań. Oboje mieli tak koło 60-70 lat i przylecieli z Francji zwiedzać Kanadę. Pani mówiła tylko po Francusku a pan starał się tłumaczyć na angielski. No i fajnie, że tak sobie podróżują.

Po spacerku pojechaliśmy na kemping. Nowy kemping – nowe miejsce, i znów trzeba się rozkładać. Dobrze, że mamy już wprawę i idzie nam to dość szybko. Tak przy okazji – słyszeliśmy plotki, że podobno na kempingach w Kanadzie sprawdzają samochody czy nie wwozisz alkoholu – nie wiem jak jest w innych prowincjach ale w Nova Scotia nikt nam nic nie sprawdzał, nawet w parkach narodowych.

Zaczęliśmy się rozkładać, Darek poszedł po drzewo nad wodę a mnie odwiedził lokalny Pan z Connecticut. Jak może być lokalny z Connecticut jak jestem w Nova Scotia – no więc Pan sobie przyjeżdża, co najmniej raz do roku tutaj łowić łososia. Jak to powiedział – jeść go nie mogę więc go tylko łowię, pogłaskam po brzuszku i znów wypuszczam do wody.

W tym roku jednak jest mało ryb w rzekach. Podobno rybacy na forach zastanawiają się co jest przyczyną i dalej nie mogą znaleźć rozsądnego wytłumaczenia. Po paru minutach rozmowy przyszedł Darek i już temat zszedł na samochody. Pan też ma Subaru więc oficjalnie został kolegą. Powiedział tylko, że on swoim Subaru zrobił 400 tys mil. On ogólnie rocznie robi tak 25tys z plusem... Wow – my robimy ok. 10 tys rocznie ale gość nas szybko podsumował – no wiecie jak się jeździ do takich pięknych miejsc jak Nova Scotia to od razu licznik podskakuje. No tak, my głupi mamy takie ładne rejony za rogiem a dopiero pierwszy raz tu jesteśmy.

Fakt, faktem Subaru często się widuje tu na drogach. Widać, że jest to samochód wytrzymały i na lata. Widywaliśmy też często Volvo, BMW, Toyota, Jeep, RAM 1500 no i oczywiście RV. Widywaliśmy też dużo Kia ale to pewnie lokalni albo wypożyczalnie samochodów, którzy wybierają tańsze samochody. Z rejestracji natomiast konkurs wygrało Tennessee – jakim cudem to się tu doczołgało. Było też parę NY, NJ, MO, MT, ME, ale ogólnie to 90% rejestracji to Nova Scotia – pewnie wynajęte samochody ale jednak.

Pogadaliśmy troszkę z „lokalnym” i wróciliśmy do naszych zajęć. Robienie kolacji, przygotowywanie ogniska. I znów nas odwiedził lokalny...tym razem strażnik parku. Podobno na tym kempingu nie można palić drzewa znalezionego. My zawsze jak zbieramy to tylko gałęzie które już uschły i leżą na ziemi. Nigdy nie zrywamy czy niszczymy drzew które ładnie rosną. Mimo to nie mogliśmy spalić drzewa suchego. Podobno jest tam dużo robaków i jak się spala drzewo to one uciekają i przenoszą się na inne zdrowe drzewa. Pewnie jest w tym trochę prawdy. Tak więc nici z dużego ogniska. Spaliliśmy co mieliśmy i po kolacji grzecznie poszliśmy spać.

Tak przy okazji to całkiem fajny patent na ognisko mają. Takie duże kotły z których drzewo nie wypada a i przykryć można jak się idzie spać, żeby było ciepło ale żeby nie pryskało i nie było zagrożenia pożarem. Patent został zaakceptowany przez głównego leśniczego Darusia! A grzać się trzeba było bo jak powiedział kolega - przymrozki idą w nocy. I prawda. Jak szliśmy spać było tylko 6C a myślę, że do 4 rano już na maksa było zimno.