2021.03.04 Steamboat, CO (dzień 6)
Po czterech dniach pięknej słonecznej pogody przyszedł czas na śnieg. Przecież kiedyś musi tu spaść ten biały puszek okruszek. Podobno w Steamboat spada rocznie okolo 200 ft (5 metrów) śniegu. Na dziś mieliśmy zaplanowane wyjście w góry. Wybraliśmy szlak Fish Creek Falls. Szlak może być bardzo krótki albo można iść nawet godzinami i dojść do jeziora Long Lake.
Dzisiejsza pogoda nie zachęcała to wystawiania nosa z domu ale skoro nie mamy kominka w pokoju to co będziemy tak siedzieć w czterech ścianach. Żartuje - podobno nie ma złej pogody, są tylko ludzie nie przygotowani. Kierując się tą zasadą założyliśmy kurtki przeciwdeszczowe i ruszyliśmy w górę.
Wyjście na szlak jest z miasteczka więc zajęło nam tylko 10 minut aby dojechać na parking. Podoba mi się, że w Steamboat jest tak dużo szlaków z miasta. Nie trzeba daleko jeździć. Dużo ludzi też wychodzi na szlak z pieskami. Takie 20-30 minut spacerku (albo dłużej) tak więc i pies i właściciel się cieszy.
Na trasie było dość ślisko więc już na samym początku założyliśmy raki. Ludzie polecali iść na tej trasie w rakietach ale trasa wydawała się za wąska aby rakiety się sprawdziły. Widzieliśmy jednak dużo ludzi w takich oszukańczych raczkach. Takich tylko gumach założonych na buty. One troszkę pomagają ale jak już ktoś planuje chodzić po górach to lepiej wydać troszkę (pewnie nie wiele więcej) i mieć przynajmniej jakieś łańcuszki. Potem widzieliśmy jak ci ludzie w gumach zawracali bo niestety za daleko nie doszli.
Dojście do pierwszego wodospadu jest bardzo proste i zajmuje parę minut. Stąd można podziwiać zamarznięty wodospad. W lato musi być piękny. W zimie też był bardzo ładny choć mniejszy niż ten co ostatnio widzieliśmy w Adirondacks.
Z puktu widokowego można przejść trasą Picnic do trasy Recreation. Ta trasa idzie dalej w góry do górnej części wodospadu Fish Creek albo nawet dalej do jeziora Long Lake. Można iść jeszcze dalej ale to napewno nie zimą i pewnie nie w jeden dzień.
Naszym planem bylo dojść do górnej części wodospadu. Jeziora nie planowaliśmy bo dzień jest krótki a i też przy dzisiejszej pogodzie szybko zrobi się szaro i ciemno.
Po wejściu na trasę o nazwie Recreation troche trzeba zejść na dół do rzeki. Niecałe 5 minut od rozgałęzienia szlaków przechodzi się rzekę. Z mostka możn znów podziwiać wodospad a nawet jak się chce to można podejść w górę.
Za mostkiem trasa zaczyna piąć się do góry. Na szczęście sa zig-zaki czyli można jednostajnym krokiem pokonywać kolejne metry. Za to lubie zachodnie wybrzeże. Zazwyczaj szlaki są bardzo dobrze przygotowane i często mają serpentynki żeby łatwiej się wspinać.
Im wyżej szliśmy tym więcej śniegu przybywalo. Wiadomo z jednej strony wysokość ale też z każdą minuta coraz bardziej sypało śniegiem.
Czułam się jak w śnieżnej kuli. Było przepięknie, biało i wszędzie otczał nas spokojny krajobraz. Tylko czaaem w oddali przemknął jakiś narciarz czy osoba z pieskiem.
Trasa była w miarę ubita i łatwo było iść. Widać jednak, że jest ona dużo mniej uczęszczana. Inna spraw, że śniegu cały czas przybywało więc nasze ślady pewnie w drodze powrotnej będą mniej widoczne.
Szliśmy pomału do góry. Podnosiliśmy się ale trasa była dość łagodna. Szliśmy większość lasem. Pod koniec szlak się troche otworzył i mkgliśmy podziwiać troszkę widoków.
Dotarliśmy do drugiego mostku. Z tego co czytałam dużo ludzi tylko dotąd dochodzi bo dalej potrzebne są rakiety albo nawet lepiej, raki. My mostek przeszliśmy….choć był tak zasypany, że prawie wogóle się nie zorientowaliśmy, że to jest mostek.
Widzieliście kiedyś tyle śniegu? Masakra, nie?
Za mostkiem nadal były ślady ale śniegu też było dużo. Dobrze, że mieliśmy ze sobą mapy i GPS to nie baliśmy się zabłądzić.
Nadal podążaliśmy za ludźmi którzy przetarli szlak i wspinaliśmy się coraz to wyżej. Tutaj nachylenie terenu się zwiększyło ale w rakach nadal szło sie bardzo fajnie.
Przeszliśmy pod skałami, przeszliśmy jeszcze kawałek i niestety ślady zaczęły ginąć. Według mapy mieliśmy skręcić w lewo i jakimiś zig-zagami wyjść wyżej. Niestety większość ludzi tu zawracała więc szlak nie był przetarty. widzieliśmy ślady tylko jednej osoby. Darek próbował iść dalej ale się za bardzo zapadał. Niestety mieliśmy ze sobą tylko raki a nie rakiety śnieżne.
Wygrał rozsądek. Po pierwsze nadal sypało dość mocno, po drugie przy takiej pogodzie robi się szybko ciemno a po trzecie byśmy szli dość wolno bo cały czas się zapadaliśmy. Podjęliśmy więc decyzję o powrocie. Kiedys tu wrócimy w lecie - te dwa miesiące kiedy nie ma tu śniegu i pójdziemy dalej nad jezioro.
Jak to zawsze bywa schodzenie w dół było szybsze i po serpentynkach fajnie się zlatywało. Nawet spotkaliśmy jakiś lokalnych co szli w kierunku górnego wodospadu. Myślę, że wiele ludzi idzie poprostu na spacer na zasadzie pójdę dokąd pójdę.
Tak jak myśleliśmy nasze ślady były już nie widoczne. Szliśmy ta samą trasą może godzinę temu ale ciężko było poznać, że ktoś dziś tędy szedl.
Spędziliśmy w górach jakieś 4h intensywnie maszerując po śniegu. W taką pogodę ciężko o przerwę więc cieszyliśmy się, ze w autku czekała na nas paczka ciaatek i ciepłe ubranko. Było dopiero wczesne popołudnie więc nie bardzo chciało nam się wracać do pokoju i siedzieć w czterech ścianach. Postanowiliśmy pojeździć po okolicy i poznać miasteczko, resort a szczególnie zobaczyć co tu się buduje i co jest na sprzedaż. Resort się dość rozrusł ale chyba ludziom się tu dobrze mieszka bo nie ma wiele na sprzedaż.
Wiemy za to, że łopata jest nieodzownym elementem wyprawy do skrzynki na listy. W sumie to ma to sens. Nigdy nie wiadomo ile śniegu spadnie wiec czasem trzeba będzie odśnieżyć skrzynki, które są niżej.
Dziś kolację postanowiliśmy zjeść na dole w hotelu. Pierwszej nocy poznaliśmy tam lokalnego, któremu rury pękły w domu i ubezpieczenie ulokowało gonw hotelu. Dziś tez mieliśmy nadzieję spotkać kogoś kto może zna się na rynku nieruchomości w Steamboat. Zeszliśmy więc na dół i poczuliśmy się jak u siebie w domu. Rozmowy były oczywiście o śniegu, który nadal ładnie sypał, o trasach narciarskich i resortach ogólnie. Rozmowa pięknie sie toczyła dopóki lokalny, który ma restauracje tu i w w innych miastach nie “okrzyczał” Darka, mówiąc: “Ty to nazywasz zimą? To jest najgorsza zima… prawie wogóle nie ma śniegu!”
Ups… no tak my mieszczuchy nadal podziwiamy każdą minutę jak pada śnieg. Lokalni cieszą się dopiero jak tak parę dni pada.
Nadal mamy nadzieję, że trochę śniegu nasypie i jutro będą super warunki….tylko ze jutro my jedziemy do Copper - innego resortu.
