2015.08.07-09 Macomb East & South Dix, Hough, Adirondacks, NY

4:33 rano, budzik już od 3 minut nieustannie dzwoni w namiocie. Bardzo nam się nie chce wychodzić z ciepłych śpiworów, zwłaszcza, że na zewnątrz jest tylko 9C. Gdyby nie to, że camping Sharp Bridge znajduje się w przepięknym parku Adirondack to pewnie byśmy dłużej pospali.

Wczesna pobudka jest wymagana żeby zrobić to co mamy zaplanowane. W planie mamy przejść całe pasmo Dix. 5 szczytów, 17.5 mili i 5000 stóp do góry i na dół.
Dużo szlaków w tym rejonie zaczyna się nad jeziorem Elk.

Jest tam mały parking na 20-25 samochodów. W weekendy w lato żeby mieć miejsce na parkingu trzeba być wcześnie rano, bo inaczej musisz parkować 3 mile wcześniej nad innym jeziorem, Clear Pond. To niestety wydłuża hike o 6 mil (3 mile w każdą stronę), i zrobienie tego co mamy zrobić staje się raczej niemożliwe. ​

Na parkingu byliśmy o 6:45. Niestety było już za późno żeby się załapać na wolne miejsce. Jak się później dowiedzieliśmy, ludzie przyjeżdżają dzień wcześniej, parkują, idą parę mil z namiotami i dopiero dalej w lasach się rozbijają. Następnego dnia mają już mniej mil do zrobienia. Następnym razem my też tak zrobimy. Nie potrzebny jest żaden permit ani rezerwacja.
Nad jeziorem Elk jest też prywatny ośrodek wypoczynkowy. Poszliśmy się zapytać czy możemy zaparkować tutaj samochód i oczywiście coś za to zapłacić. Bardzo niemiła starsza pani już w drzwiach z bardzo nieszczęśliwą miną powiedziała, że na każde nasze pytanie prawdopodobnie powie nie. Oczywiście na parking powiedziała NIE. Niech spada na drzewo.
Ja z Ilonka i plecakami zostaliśmy na parkingu przy trasie i zaczęliśmy analizować hike, a siostra zjechała samochodem na dół na parking przy Clear Pond. Powiedziała, że potrzebuje dobrą rozgrzewkę przed hikiem i się przebiegnie do góry te 3 mile. Rozgrzewka się do końca nie udała, bo akurat jechał jakiś samochód do góry i ją podrzucił. Tutaj chciałem podziękować dobremu kierowcy....
Niestety zamiast wyjść o 6:45 rano, wyszliśmy o 8:00. Miejmy nadzieję, że to opóźnienie nie pokrzyżuje nam planów.

Pierwsze dwie mile szło się szeroką, oznakowaną, dobrze przygotowaną trasą. Po niecałej godzinie doszliśmy do strumyka Slide, gdzie zaczynał się nasz prawdziwy hike.
Oznakowany szlak prowadzi tylko na jeden szczyt, Dix Mountain (który zrobiliśmy rok temu). Na resztę szczytów nie ma wytyczonych szlaków, są tylko ścieżki wydeptane przez lokalnych i oznakowane kopczykami z kamieni. Ścieżki te nie są przygotowane dla dużej masy turystów. Nie mają żadnych zabezpieczeń, oznaczeń i często też trzeba się przedzierać przez gęste chaszcze. Zakupiliśmy nową topograficzną mapę tego rejonu, gdzie te wydeptane ścieżki są już zaznaczone, a także na internecie pościągaliśmy dokładniejsze satelitarne mapy, które załadowaliśmy na GPS i telefony. Tak uzbrojeni ruszyliśmy na jedną z najmniej uczęszczanych części Adirondack, Dix Wilderness...!!!
Pierwszy szczyt Macomb 4405 stóp wysokości.

Początek był łatwy. Ścieżka szła do góry wzdłuż wyschniętego strumyka. Dobrze, że wcześniej wyczytałem, że ten rejon jest bardzo suchy i że trzeba dużo wody ze sobą wziąć, bo w lato wszystkie strumyki mogą być wyschnięte i o wodę może być ciężko. Mieliśmy do pokonania 2200 stóp na odcinku niecałych dwóch mil. Początek nie był stromy, więc zaczęło nas to martwić, że końcówka będzie ostra do góry. Poziomice na mapie tylko to potwierdzały.

Po pół godzinki "spacerku" zobaczyliśmy dlaczego ten szlak nie jest dopuszczony dla dużej masy turystów. Trasa zaczęła iść bardzo stromo do góry przez 800 stóp z nachyleniem 40-45 stopni.

Szło się do góry po skałach albo po rumowiskach skalnych i trzeba było uważać żeby nie spowodować lawinki skalnej, bo ludzie idący pod nami mieliby problem.

Rumowisko skalne skończyło się lasem gdzieś 500 stóp w pionie do szczytu. Las był bardzo stromy z dużą ilością skał i głazów, gdzie napęd na 4 często był wymagany. Powspinaliśmy się troszkę i w końcu naszym oczom ukazał się pierwszy szczyt,, Macomb.

Na szczycie już było parę osób którzy odpoczywając posilali się i podziwiali widoki. Poszliśmy w ich ślady. Krótka przerwa była nam potrzebna. Pogoda była świetna, nie za gorąco, brak wilgotności, słoneczko przebijało się przez chmurki i lekki wiaterek ochładzał nasze spocone ciała.

Trail mix, energetyczny napój, trochę czekolady i do roboty. Jeszcze dużo przed nami. Następny cel to South Dix, 4060 stóp. Nawet łatwe, leśne, kilkuset stopowe zejście do dolinki między szczytami i już byliśmy na 3760. Do szczytu South Dix mieliśmy tylko 300 stóp do góry. Tutaj jednak już było ciekawie. Lasu nie było, natomiast znowu pojawiły się skały, które towarzyszyły nam już prawie do samego szczytu.

Szczyt South Dix niestety jest zalesiony, więc nawet nie robiliśmy żadnej przerwy tylko dalej kontynuowaliśmy nasz hike do kolejnego szczytu, East Dix, 4006 stóp, który jest oddalony o jedną milę. Szlak prowadzi zalesioną granią, lekko obniżając się do dolinki. Czasami natrafiały nam się większe spadki, albo potężne korzenie drzew, które spowalniały nasze tempo.

Dolinkę osiągnęliśmy na wysokości 3700 stóp. Tutaj teren się zmienił i trasa zaczęła ostro piąć się do góry, żeby po 300 stopach osiągnąć szczyt East Dix.

Było już koło 1:30 po południu, głód zaczynał nam doskwierać, więc postanowiliśmy tutaj zrobić sobie dłuższą przerwę i zjeść lunch z przepięknym widokiem na cały rejon Dix.
Przyjemnie było sobie ściągnąć buty, wyłożyć się na skałach i przekąsić bułkę z dobrą, polską konserwą.

Na szczycie spotkaliśmy parę, która ma taki sam zamiar jak my przejść wszystkie szczyty. Oni mieli ułatwione zadanie, bo spali w lesie i ich cała trasa miała tylko 12 mil, a nie tak jak nasza 17. Po krótkiej rozmowie z nimi udaliśmy się dalej w naszą wycieczkę, tym razem w kierunku szczytu numer 4, Hough, 4409 stóp.

Żeby tam się dostać musieliśmy wrócić na South Dix, skręcić na północ i zejść do dolinki na wysokość 3900. Widać było, że tutaj już mniej ludzi chodzi, bo często musieliśmy się przedzierać przez gęste, ostre krzewy, które zostawiały piękne ślady na naszych rękach i nogach. Czasami nawet spotkaliśmy krzaczki huckleberry.

Z dolinki do szczytu Hough było tylko 0.25 mili i 500 stóp do góry. Była ostra jazda. Bardzo ostro do góry po stromych zalesionych zboczach, albo techniczne, prawie pionowe odcinki po skałach, gdzie się dwa razy trzeba było zastanowić jak to pokonać.

W końcu stanęliśmy na szczycie Hough, 4409. Przepiękne widoki.

Widać było prawie cały nasz hike na piąty szczyt, najwyższy na naszej wyprawie, Dix, 4857 stóp. Wow, to aż tak daleko, pomyślałem......

Była już 4 po południu, obliczyliśmy, żeby zrobić do końca hike potrzebne nam jeszcze jest 5 godzin + 1 godzina na dostanie się do samochodu. Czyli przewidywany powrót do samochodu na 10 wieczór. Trochę późno, zwłaszcza, że jeszcze musimy jechać godzinę na camping, zjeść dobrą kolację z grilla i troszkę odpocząć przy ognisku. Na szczycie spotkaliśmy tą parę z poprzedniego szczytu, oni powiedzieli, że idą dalej, ale im zostało tylko 3 godziny, bo ich namiot jest niedaleko w lesie nad strumykiem. Po krótkiej rozmowie doszliśmy do wniosku, że zawracamy i robimy to wszystko następnym razem z namiotem.
Do pokonania i tak nam jeszcze zostało parę mil i w sumie nam to zajęło 3 godziny. Schodziliśmy ścieżką koło Lillian Brook, która jak wszystkie ścieżki w tym rejonie, nie rozpieszczała.

Początek był bardzo stromy, dopiero po jakieś mili teren stał się łatwiejszy i można było nadrobić stracony czas.
Po kolejnej mili dotarliśmy do jedynego szlaku w tym rejonie i nim szliśmy przez kolejne 3 mile, aż do parkingu nad jeziorem Elk.

Po drodze widać było dużo namiotów, ludzi którzy podzielili ten hike na 2 dni, a nie chcieli go zrobić w jeden dzień. W jeden dzień jest to do zrobienia, ale musi się wyjść o 6 rano, a nie o 8 jak my. Wszystko zawalił brak parkingu. Teraz tylko został nam dojazd na camping, po drodze zakup drzewa u lokalnego drwala. W Adirondack mają świetną cenę za drzewo. To wszystko kosztowało nas $12.

Nie chciało by mi się za te pieniądze po nocy chodzić po lesie i zbierać drzewo. Lepiej usiąść przy ognisku w wygodnym stołku i odpoczywać.

Kolacja była obfita. Wpierw był bigos sheriffa. Przepyszny...!!!! Dziękujemy....

A na główną część kolacji były oczywiście steaki z sałatką, z ziemniaczkami z ogniska i świetnym winkiem Favia z Napa Valley.
Następnego dnia nigdzie nam się nie spieszyło, więc dopiero wyjechaliśmy późnym popołudniem. Podoba mi się ten kemping, bo można siedzieć w niedzielę do późna i nikt cię nie wygania, albo każe płacić za kolejny dzień.

W drodze powrotnej wstąpiliśmy jeszcze nad Lake George, żeby zjeść jakąś rybkę na lunch.

Byliśmy w Boardwalk Restaurant & Marina. Fajnie położona knajpka z przeciętnym jedzeniem. Nastawiona na masową produkcję. Da się zjeść, ale nic specjalnego.
Z Lake George zostało tylko 4 godzinki i już byliśmy w NY.

Świetny weekend ze wspaniałym hikiem. Uwielbiam Adirondack, ciekawe góry, mało ludzi, dużo szlaków i lokalnych ścieżek. W Adirondack jest elitarny klub, nazywa się ADK 46ers. Członkiem może być każdy, kto wyszedł na 46 najwyższych szczytów w Adirondack. Po tym hiku zaliczonych mamy już 19, zostało "tylko" 27. Ubywa, ubywa.......
W Październiku planujemy kolejny wyjazd w ten rejon to pewnie jeden albo dwa zdobędziemy.