2019.08.27-28 Zakopane, Polska

Będąc w Polsce i nie odwiedzić Zakopanego to jak być w Pradze i nie wstąpić na piwko do pijalni u Fleku.
Przyjechaliśmy do Polski w poniedziałek, a już we wtorek wraz z mamą Ilonki lecieliśmy nową Zakopianką w góry.

Wybraliśmy środek tygodnia w celu uniknięcia masy ludzi na szlakach i zatłoczonego Zakopanego. A i tak lepiej odwiedzać znajomych i rodzinę w weekend, jak mają więcej czasu.
Droga do Zakopanego nie jest jeszcze w pełni zrobiona, ale są już dosyć długie odcinki z dwupasmową szeroką autostradą.

Oczywiście od Nowego Targu wszystko wraca do „normy” i stoi się w koreczkach aż do samego Zakopanego. Ponoć lokalni górale nie chcą sprzedać ziemi, więc zderzak przy zderzaku pomalutku, podziwiając miliony billboardów, w tempie żółwim wjechaliśmy do zimowej stolicy Polski. Wjechaliśmy do Zakopanego.

Ilonka znalazła fajny hotelik „Rysy”. Nie za duży, ale przy samych Krupówkach, więc tylko zostawiliśmy plecaki w hotelu i ruszyliśmy na miasto. Dzisiaj nie mieliśmy w planie rozrabiać w mieście, bo jutro czeka nas hike w Tatrach. Poszliśmy na kolacje do „Małej Szwajcarii”.

Był to dobry wybór. Zwłaszcza Pstrąg w całości był pysznie zrobiony. Był delikatny, soczysty i rozpływał się w ustach. Będzie za mną długo chodził, pewnie do następnego razu.

Po kolacji obowiązkowy spacer turysty Krupówkami. Było trochę ludzi na ulicy, ale i tak spodziewaliśmy się większych tłumów. Główna ulica Zakopanego niewiele się zmieniła. Dalej pełna jest restauracji, małych sklepików z pamiątkami, muzykantów i wszelkiego rodzaju handlarzy, którzy chcą ci wcisnąć cokolwiek. Czyli tradycyjne, turystyczne miasteczko.

Posiedzenia w lokalnych barach zostawiliśmy na jutro. Dzisiaj grzecznie zakupiliśmy parę piwek i wróciliśmy do hotelu.

NASTĘPNY DZIEŃ

Na 8 rano mieliśmy zrobioną rezerwacje do kolejki linowej na Kasprowy Wierch. Był do dobry pomysł, bo ilość ludzi jaka stała w kolejce do kolejki rosła z każdą minutą. Zastanawiałem się czemu ludzie nie robią rezerwacji tylko stoją (często ponad godzinę), przecież to jest niewiele droższe, a czasu można wiele zaoszczędzić.

O 8:20 wyjechaliśmy na Kasprowy Wierch. Pogoda była ładna, mimo, że wiaterek czasami powiewał. Spodziewałem się trochę zimniejszego klimatu a nie +20C. No coż zimne lata w górach to już chyba niestety historia.

Nie mieliśmy jakiegoś szczególnego planu na dzisiejszy dzień. Chcieliśmy wyjechać na Kasprowy i w zależności od pogody wybrać się w odpowiednie rejony. Pogoda była dobra, więc ruszyliśmy w Tatry Wysokie.

Turystów było trochę, ale z tego co wcześniej znajomi mówili, to spodziewałem się większych tłumów. Może była wczesna godzina jak na ten rejon, może środek tygodnia, koniec wakacji, strach (tydzień temu zginęło 5 ludzi w Tatrach) cokolwiek to było, to spowodowało, że nie musieliśmy iść rzeką ludzi.

Doszliśmy na szczyt Beskid. Tu już znacznie bardziej wiało, bo byliśmy na otwartej przestrzeni. Plusem tego były widoki. Można było oglądać piękną panoramę naszych Tatr i Słowackich. Niestety Tatry zajmują mały obszar, a to tego ponad 75% nie leży w Polsce. Gdzie tu jest sprawiedliwość. Dobrze, że teraz można chodzić po naszych i ich górach bez ograniczeń.

Z Beskidu zeszliśmy na dół, w dolinę Gąsienicową. Tutaj już na maksa odczuliśmy ocieplanie się klimatu. Była może 9:30 a temperatura dochodziła do +30C. Gorąco....!!!!!

Zrobiliśmy sobie małą przerwę, pościągali trochę ubrań, posilili się i pięknym szlakiem wśród tatrzańskiej kosodrzewiny zaczęliśmy się lekko wspinać do góry w kierunku przełęczy Karb.

Szliśmy wolno, bo ścieżka przechodziła przez malowniczą dolinę Zielona Gąsienicowa i co chwile jakieś kolejne jeziorko nam się wyłaniało i musiało być obowiązkowe zdjęcie.

Około 11 dotarliśmy na przełęcz Karb, na której siedziało już trochę górołazów, przygotowując się na wspinaczkę na Kościelec.

Szlak na Kościelec zaliczany jest do szlaków bardzo trudnych. Coś jak Orla Perć, tylko bez drabinek i łańcuchów. W związku z tym Ilonka wraz z mamą postanowiły się nie wspinać. One miały zejść na drugą stronę, nad Czarny Staw Gąsienicowy i ewentualnie przejść się nad Zmarzły Staw. Ja natomiast postanowiłem zaatakować Kościelec.

Góra charakteryzuje się wielką płytą granitową, nachyloną pod dużym kątem, po której to trzeba się wspinać. Jest parę miejsc gdzie powinny być zainstalowane jakieś łańcuchy albo klamry dla bezpieczeństwa. Widocznie Tatrzański Park Narodowy uważa, że nie potrzeba, albo, że dodaje to „troszkę” adrenaliny.

Ludzi było trochę, ale dalej nie były to te zatłoczone Tatry o jakich wszyscy teraz opowiadają. Widocznie miałem szczęście.

Pierwsze przyhamowanie miałem na pierwszej ściance. Ojciec uczył syna wspinać się po skałach. Bardzo profesjonalnie do tego podchodził, że aż tak bardzo nie narzekałem, a nawet pomagałem chłopczyku pokonywać większe stopnie. Dziecko było w kasku, a ojciec miał go na linie, która była przywiązana do niego i skał. Bezpieczeństwo to podstawa.

Pożegnałem się z nimi i ruszyłem dalej. Środkowy Kościelec nie ma technicznych odcinków tylko wielką, śliską płytę na której trzeba uważać. Zwłaszcza podczas deszczu.

Im wyżej się wspinałem tym ładniejsze widoki miałem. Dobrze, bo pod koniec się zakorkowało i mogłem oglądać ładne panoramy a nie tyłki wspinaczy nade mną.

Szlak jest dwukierunkowy i pod szczytem jest parę odcinków technicznych. Część ludzi schodziła już na dół, a część dalej szła do góry. W wąskich kominach sprawiało to problem i niestety zrobił się korek.

Około godziny 12 stanąłem na szczycie Kościelca, wysokość 2155m. (7,070 stóp). Było trochę ludzi, ale spokojnie można było znaleźć wolną skałę, usiąść i odpocząć. Tak też uczyniłem i 30 minutowy, zasłużony odpoczynek sobie zrobiłem.

Już się zbierałem, gdy nagle zaczęły przychodzić znad Słowacji coraz to większe i ciemniejsze chmury. A po 20 minutach w oddali było słychać wyładowania atmosferyczne.

Kościelec zdecydowanie nie jest bezpieczny podczas burzy, a jego wyślizgane skały podczas deszczu to jedna, wielka ślizgawica.

Do przełęczy Karb zszedłem jeszcze po suchych skałach. Natomiast idąc dalej zaczęło już lekko kropić. Niestety człowiek jest głupi i się nigdy nie nauczy. Ile jeszcze ludzi musi zginąć w Tatrach żeby człowiek zmądrzał. Schodząc z przełęczy dalej mijałem ludzi, którzy szli w góry, a pioruny były już coraz głośniejsze. Niektórzy nawet z dziećmi. Głupota ludzka nie zna granic.

Po około 15-20 minut dotarłem do Czarnego Stawu Gąsienicowego gdzie deszcz, grad i burza już dobrze szalała. Ciekawe jak sobie teraz ludzie radzą na Kościelcu po tych śliskich skałach podczas gradu.
Ilonka z mamą też prawie w tym samym czasie wróciły nad staw. Niestety burza ich wygoniła i nie zdobyły Zmarzłego Stawu. Następnym razem....

Teraz kolej na najważniejszą część dzisiejszej wyprawy, na naleśniki w schronisku Murowaniec. Schronisko to jest malowniczo położone w dolinie Gąsienicowej. Mam do niego sentyment, bo kiedyś w nim mieszkałem tydzień.
Po 30 minutach dotarliśmy do Murowańca. Deszcz nawet przestał na chwilę padać, ludzi w środku ubyło i udało nam się dostać stolik.

Kolejka po naleśniki była dosyć spora, ale nawet pracownicy jakoś ogarniali tłum wygłodniałych górołazów i w ciągu 20 minut już mogliśmy rozkoszować się pysznymi naleśnikami z lokalnym piweczkiem oczywiście.

W schronisku zabawiliśmy chyba z godzinę. Odpoczywając, próbując dwóch rodzajów naleśników i obowiązkowo schładzać się lokalnym browarkiem.
Nie spieszyło nam się nigdzie. Ze schroniska do Zakopanego prowadzi łatwy szlak dolinką.
Przeczekaliśmy wszystkie deszcze i ruszyliśmy w dół.

Początek trasy prowadził lekko pod górę, aż do Przełęczy między Kopami. Tutaj już było dużo ludzi. Większość szlaków w tym rejonie schodzi do schroniska i z niego żeby dotrzeć do Zakopanego trzeba iść tędy. Na szczęście szlak jest szeroki i bardziej przypomina drogę górską niż ścieżkę.

Przełęcz zdobyta. Teraz łatwym szlakiem w ciągu 30 minut zeszliśmy w dół do doliny Jaworzynka. Była godzina 17, zaczynało się przyjemnie ochładzać. Idealna pora i czas na spacer w dolinie w której otaczające góry robią długie cienie.

Do hotelu dotarliśmy koło 18. Po krótkim odpoczynku ruszyliśmy porozrabiać na Krupówki. Jutro już nie idziemy w góry więc nie musimy wcześnie wstawać. Na kolację wybraliśmy Karczmę Bacówka.

Było miło i sympatycznie. Lokalna kapela grała góralską muzykę. Kelnerzy góralską gwarą zabawiali turystów, a jedzenie też było ciekawe.

Przysmażane oscypki, pierogi z bryndzą, Jagnięcina różnie podawana..... i wiele innych potraw próbowaliśmy.

Zmęczeni po całym dniu, najedzeni i napici postanowiliśmy nigdzie się nie ruszać. Jak to przystało na góralskie karczmy: siedzieć, jeść i pić do woli !!!!
Tak też się stało. Siedzieliśmy tam, aż prawie do zamknięcia. Ach ci górale, potrafią ugościć.

2014.11.27-30 Kraków, Polska (dzień 5-8)

Czwartek. Po wspaniałych paru dniach spędzonych z rodzicami we Włoszech nadszedł niestety czas na powrót do Polski. Szybko udało nam się dostać na lotnisko i po pożegnalnym włoskim lunchu (w końcu udało mi się zjeść panini), udaliśmy się do naszego samolotu. I tu kolejna niespodzianka od Ryanair. Wybrałem sobie miejsce przy oknie, żeby podziwiać ośnieżone Alpy, ale chyba nie uiściłem dodatkowej opłaty bo mój rząd po prostu nie miał okna. Kochany nasz Ryanair.....

Po 1,5h wylądowaliśmy w Krakowie. Nie tracąc wiele czasu na lotnisku, pożegnaliśmy rodziców i już sami udaliśmy się prosto na zwiedzanie Krakowa. Kraków ma fajny autobus, numer 208, za niecałą godzinę przywiózł nas do centrum.
Mamy w planie zwiedzić parę barów, muzeum pod rynkiem i troszkę pochodzić po starym mieście.
"Zwiedzanie" zaczęliśmy od C.K. Browar na ul. Podwale. Bar przypomina nam Heartland brewery w NY, też robią swoje piwko. Dobre.....
Po C.K. browar udaliśmy się pozwiedzać nowe muzeum pod rynkiem. Spacerując po rynku nawet nie zdajesz sobie sprawy, że pod ziemią kryje się Kraków z czasów średniowiecznych. Po małych problemach przy wejściu (muzeum było już zamknięte dla zwykłych zwiedzających) udało nam się wejść w podziemia Krakowa. Muzeum robi ogromne wrażenie. Fajnie, że dopiero teraz ludzie odkryli ruiny pod rynkiem, bo w połączeniu z nowoczesną technologią udało im się nas przenieść wiele setek lat wcześniej. Rekonstrukcje warsztatów złotnika i kowala, wiele narzędzi sprzed 600 lat, cały szlak kupiecki z tamtych czasów i wiele, wiele innych ciekawych rzeczy.

Po dobrej godzinie znowu przenieśliśmy się w czasie wychodząc z podziemi. Było już późno a ostatni nasz posiłek to był lunch na lotnisku w Bergamo (nie licząc dobrego, gorącego pączka z różą na Szewskiej) więc przyszła pora na kolacje. ​

Kraków, jak każde duże miasto ma wiele restauracji. Ilonka pamiętała, że jak jeszcze mieszkała w Polsce to często chodziła do gruzińskiej restauracji na rynku, Chaczapuri, (Grodzka 3) na smaczną kuchnie gruzińską. Długo się nie zastanawiając poszliśmy tam wrzucić coś na ząb. Był to świetny wybór. Jedzenie było pyszne, zwłaszcza ich pierogi z pikantnym nadzieniem mięsnym i karkówka w sosie z granatów.... palce lizać. Oczywiście nie obeszło się bez butelki wytrawnego gruzińskiego wina Marani, Saperavi 2012. Głęboki, czerwony kolor, mocne, świeże owoce, trochę pikantne, idealne do mięsa. Tu muszę dodać, że to winko w ogóle nie odbiegało od dobrych francuskich czy kalifornijskich win. . Dobra robota Gruzja...!!!

Z pełnymi żołądkami postanowiliśmy zaatakować krakowskie bary. Ponoć najlepsze bary są teraz na Kazimierzu, więc postanowiliśmy spalić trochę kalorii i się tam przespacerować. Uwielbiamy chodzić po starych europejskich miastach, zwłaszcza w nocy. Mniej ludzi na ulicach, wszystko jest tak ładnie oświetlone i przy lekkiej wyobraźni znowu przenieśliśmy się wiele lat wcześniej. ​

Kraków nie jest dużym miastem, więc w ciągu 25-30 minut spacerku doszliśmy już do pierwszego baru na Kazimierzu, Singer. Miałem zaszczyt picia piwka przy tym samym stoliku przy którym moja siostra robiła pożegnanie przed Ameryką. Dalej tam można palic papierosy i nawet nie tak bardzo śmierdziało dymem.

Następnym barem była Finka (tam Ilonka robiła pożegnanie parę lat później). Knajpa studentów, nam ciężko zrozumieć nowe pokolenie.
Później jeszcze wstąpiliśmy do Stajni, do Pijalni wódki i piwa i do Mleczarni.

Oczywiście wszystkie bary były pełne. Widać że Kraków, tak jak Nowy York też nie śpi, mimo że nie był to weekend.
Około drugiej rano postanowiliśmy znowu zmienić dzielnicę i poszliśmy na podgórze. Oczywiście też na nogach, z paru powodów..... przewietrzyć nasze głowy (było przyjemnie chłodno, -3C), dalej zwiedzać miasto nocą no i oczywiście przejść Wisłę nową kładką dla pieszych.

Ponoć podgórze się bardzo zmienia, powstaje wiele knajpek, ale nam się niestety nie udało nic fajnego znaleźć (może było już późno). Makaroniarnia była już zamknięta a Drukarnia wyglądała na pustą i ciemną. Tak więc po godzinnym spacerku doszliśmy do ronda Mateczny gdzie wzięliśmy taxi do domu.

Piątek. Następnego dnia, też nie było czasu na odpoczynek. W ciągu dnia mieliśmy parę spraw do załatwienia, a wieczorem duże spotkanie rodzinne, które oczywiście trwało do późnych godzin nocnych.

Sobota. No i nadszedł ostatni dzień naszego pobytu w Europie. Zaplanowaliśmy go na spędzeniu czasu ze znajomymi i kuzynostwem w fajnym barze (oczywiście na Kazimierzu), Beergallery. To miejsce słynie z dużej ilości piw, ponad 150 rodzajów. Frekwencja dopisała, było nas ponad 20 osób, więc zabawa była przednia. Fajnie tak było posiedzieć, pogadać, powspominać....
Oczywiście impreza na Kazimierzu nie może się odbyć bez zapiekanek z okrąglaka. Polecam, jest wiele rodzajów, każdy na pewno znajdzie coś dla siebie. Ja wybrałem z szynką, grzybkami, cebulką i szczypiorkiem.... mniam, mniam...
Jak zwykle lubimy zwiedzać bary nocą, więc nad ranem, już mniejszą grupą udaliśmy się do Alchemi. Kolejny ciekawy bar na Kazimierzu.
Jak to dobrze, że wcześniej się spakowaliśmy, bo praktycznie przyjechaliśmy rano do domu, wzięliśmy walizki i pojechaliśmy na lotnisko. Tam obowiązkowo zjedliśmy typowe pożegnalne, krakowskie śniadanie.

Jesteśmy bardzo zmęczeni i nie wyspani, mamy więc nadzieję, że prześpimy Atlantyk i obudzimy się w NY już przestawieni czasowo i nie będziemy mieć jetlaga.
Lecimy Lufthansą przez Frankfurt. Niestety te linie nam podpadły na tym wyjeździe parę razy więc będziemy ich już unikać na następnych podróżach. Zmienili nam samolot i musieliśmy czekać 4,5h we Frankfurcie na przesiadkę. Za przewóz nart każą płacić $150 w każdą stronę, mieli potężny bałagan na JFK, jedzenie było mało smaczne i bez wyrazu, a samoloty są dość stare.... Wygląda, że skoro są największymi europejskimi liniami lotniczymi to już się nie muszą starać. To tak nie działa drogo Lufthanso. Klienta się szuka miesiącami a traci w minutę, właśnie straciliście dwóch. Powodzenia....

A teraz coś miłego, we Franfurcie już nie ma tych chorych, wielokrotnych sprawdzań pasażerów do Stanów. Poza normalną kontrolą karty pokładowej nic więcej nie było. Nawet nie było żadnego dodatkowego prześwietlania, tylko jedno w Krakowie. Ciekawie co będzie w NY?
Trochę pospaliśmy w samolocie i jak się obudziliśmy to już zostało nam tylko 877 km do JFK, czyli jakieś 1:20 lotu.
Przeżyliśmy Polskę. Udało się. Było ciężko, dużo wszystkiego, ale tak to już jest jak w ciągu paru dni chce się nadrobić prawie 10 lat.
Kiedy następny raz do Polski? Nie wiem, mam nadzieję, że szybciej niż za 10 lat.
Teraz za trzy tygodnie mamy wyjazd na dwa tygodnie do północnej Arizony i Utah, chcemy pochodzić po kanionach. Będzie na pewno super, ale zostało jeszcze wiele przygotowań....
Oczywiście na JFK spędziliśmy 1,5h zanim udało nam się wyjść na zewnątrz. Ja wiem, że JFK jest dużym lotniskiem, przyjmuje ponad 150,000 pasażerów dziennie, w weekend w okolicy Święta Dziękczynienia pewnie jeszcze więcej (w Stanach jest to najbardziej ruchliwy okres na lotniskach), ale przy odrobinie logistyki można by to było lepiej zaplanować. W tym samym czasie przyleciał A380 z Paryża z 600 ludzi na pokładzie, Boeing 747 z Frankfurtu z 450 ludźmi i pewnie parę innych "wielkich ptaków", ale na dwadzieścia parę punktów odprawy celnej było czynne tylko kilkanaście i to w jeden z najbardziej ruchliwych dni. Coś tu chyba nie jest tak.....
Oczywiście potem była kolejka na 25 minut żeby oddać śmieszne, nikomu nie potrzebne karteczki do deklaracji celnej. "Pracowały" dwie osoby, a stanowisk do odprawy było ponad dziesięć. Ciekawe czy jeszcze jakiś kraj na świecie używa tych śmiesznych deklaracji?
Welcome in New York...........!!!

2014.11.23 Polska & Włochy (dzień 1)

“Vincent: But you know what the funniest thing about Europe is?
Jules: What?
Vincent: It's the little differences. I mean, they got the same shit over there that we got here, but it's just...it's just, there it's a little different.
Jules: Example?”
Pulp Fiction

Tak więc pierwsza różnica po wylądowaniu na lotnisku we Frankfurcie to Duty Free. Tak, Duty Free jest na każdym lotnisku ale bardzo rzadko jest dostępne po wylądowaniu. I nie mówimy tu o małym sklepiku gdzie możesz kupić małą buteleczkę wina ale o całodobowym sklepie gdzie poza możliwością kupienia whiskey w wymiarze 4,5L możesz też kupić McLarena. Tak więc Darek poczuł atmosferę Świąt i chciał zrobić zakupy ale jak to Daruś zapomniał PINa do karty.

Niedziela, 6 rano....samolot do Krakowa mamy za 2,5 godziny. No to jak najlepiej zabić ten czas? Nie ma to jak dobre niemieckie śniadanie czyli parówki, sałatka ziemniaczana no i.....piwo.... Tak, pomimo ze jest niedziela a Niemcy są bardzo katolickim krajem to zdecydowanie im to nie przeszkadza.....bo przecież każdy jest wolnym człowiekiem (prawie jak w Stanach) i może robić na co ma ochotę bez względu na porę dnia.

Tak więc siedząc przy bramce, piszemy bloga i kończymy nasze śniadanie. Tu chciałam dodać, że jednym z plusów latania przez Niemcy jest fakt, że bary są przy bramce więc nie musimy siedzieć jak te kołki i odliczać minuty.
Następny przystanek – KRAKÓW – mamy nadzieję, że nasze walizki dolecą bo na JFK padł system komputerowy Lufthansy i opisywali nasze bagaże ręcznie....witamy w 21 wieku.

O dziwo bagaże doleciały całe i na czas....tak więc mamy prezenty. W końcu jesteśmy ciocią i wujkiem z Ameryki. Zanim uderzymy na Włochy jeden dzień spędzamy w Polsce.....trzeba się przywitać z częścią rodzinki. A jak to bywa z rodzinką... nie robiliśmy nic innego jak tylko jedliśmy, piliśmy i znów jedliśmy i piliśmy i tak w kółko. Jest to sposób na zabicie JetLaga. Przesiedzieliśmy do 11 w nocy, zmęczeni padliśmy i przespaliśmy całą noc.