2020.10.05 szczyty Seward, Emmons, Donaldson, Adirondacks, NY (dzień 3)

Ach ten nasze kochane górki Adirondack. Czasami łatwiej jest zdobyć jakieś o wiele wyższe szczyty na zachodzie Stanów niż w błotnistym i gęsto zarośniętym Adirondack.

Po wczorajszym leniuchowaniu dzisiaj przyszedł czas na ostre zdobywanie szczytów. Nawet nazwał bym to zaliczaniem wierzchołków. Tak jak Ilonka pisała, chcemy się wpisać do szlachetnego i prestiżowego klubu 46er.
Żeby tam się znaleźć musimy zdobyć 46 najwyższych szczytów w Adirondack. Jak na razie mamy 31.

Na dzisiaj nie mamy łatwego zadania. Chcemy wyjść na 3 szczyty w rejonie Seward. Dlaczego aż 3? Bo niestety ścieżka tak idzie, że za bardzo nie można tego w inny sposób dokonać. Musimy zrobić takie duże koło. Jest to bardzo odludny teren w którym nawet nie ma szlaku.

Szlak tylko prowadzi dołem, koło rzeki. Reszta to już tylko błotnista, mało uczęszczana, wąska i stroma ścieżka, o której przekonaliśmy się później. ​

Chcąc zaliczyć wszystkie 3 szczyty trzeba albo wyjść super wcześnie rano i pierwsze parę kilometrów pokonywać po ciemku, albo spać w lesie. Ze względu na rzadko uczęszczany rejon (przez kilkanaście godzin marszu spotkaliśmy tylko 5 osób) i dużą ilość niedźwiedzi pomysł ze spaniem w lesie jakoś nikomu się nie spodobał.

Około 5:30 rano zajechaliśmy na prawie pusty parking i ruszyliśmy w ciemny las. Na parkingu znajdowały się tylko 3 samochody. Ludzi którzy poszli przed nami, albo którzy już od wczoraj tu chodzą i śpią w lesie. Pierwszą godzinę szliśmy łatwym, szerokim szlakiem Blueberry. Drogę oświetlały nam lampki czołówki. Czasami tylko się zagadywaliśmy albo zapatrywaliśmy i wtedy w cichym i ciemnym lesie było słychać ojczysty język kur.... jak ktoś wpadł do błota.
Szła z nami koleżanka z Chin, ale jak ona wpadała do błota to za bardzo nie rozumieliśmy co wykrzykiwała.

Około 6:30 zaczęło się rozwidniać. Dalej było szarawo, ale już czołówki nie były potrzebne. Oczy szybko się przyzwyczaiły i można było oglądać, a raczej nasłuchiwać budzący się las. Może nie były to odgłosy porannej dżungli jakie doświadczyliśmy będąc w Malezji, ale też było ciekawie. Zwłaszcza ptaki „wydzierały” się na maksa. Który głośniej!

Wraz ze słońcem przyszło ciepło. Kurtki można było już ściągnąć. Rano było chłodno, gdzieś 4-5C na dole na parkingu.
Po około dwóch godzinach marszu i pokonaniu prawie 9 kilometrów doszliśmy do rozgałęzienia „szlaków”.

Napisałem szlaków, ale to trochę za dużo powiedziane. Od tego miejsca już nie będziemy szli szeroką, w miarę dobrze oznaczoną drogą leśną. Skręcamy na tzw. Herd path (nie oznaczoną, nie sprawdzaną ścieżką wydeptaną przez ludzi i zwierzęta).

Zaczęliśmy się wspinać na Seward (1325 m/4347 ft.). Jest to najwyższy szczyt na dzisiejszej trasie. Ponoć odcinek od rozgałęzienia ze szlakiem Blueberry do szczytu Seward należy do najtrudniejszych w rejonie.

Na początku trasa prowadziła wzdłuż strumyka i łagodnie podnosiła się do góry. Pierwszy problem szybko się pojawił i był związany z jesienią. Ilość liści jaka znajdowała się na ziemi powodowała, że ciężko było wyszukać ścieżki. Wszystko było pokryte liśćmi.

Mieliśmy GPS ale na nim nie ma tej „ścieżki” więc czasami udawało nam się zabłądzić żeby później z radością odnajdywać właściwy kierunek. Ogólnie trzeba było iść do góry wzdłuż strumyka w kierunku szczytu.

Wyżej drzewa liściaste zamieniły się w iglaste. W związku z tym mniej liści leżało na ziemi i wyszukiwanie ścieżki stawało się łatwiejsze. Długo nie nacieszyliśmy się tym, bo pojawiły się kolejne urozmaicenia. Błotko i nachylenie terenu.

Może nie było to takie błoto jak wczoraj, ale jak nie uważałeś to mogłeś wpaść do głębokiego błota. Przed nami jeszcze 10 godzin marszu, a z błotem w bucie nie idzie się ciekawie.
Co nas spowolniło to nachylenie i bałagan. Bardzo stromo do góry po mokrych skałach. Tak, czasami przelatywał mały deszczyk, któremu udawało się systematycznie utrzymywać skały mokre.

Nikt tu nigdy z tą ścieżką nic nie robił. Więc jak spadło drzewo, albo woda wymyła wiele skał to już tak zostawało. W Adirondack często pada i są duże wiatry, więc przez wiele lat natura zostawiła tu po sobie niezły burdel.

Z dobrych rzeczy to trzeba wymienić widoki. Mimo, że cały nasz dzisiejszy szlak jest w lesie, to czasami pojawiały się przecinki przez które można było coś zobaczyć.

Krok po kroku, metr po metrze, pomagając sobie nawzajem około 11 stanęliśmy na pierwszym szczycie, Seward (1325 m/4347 ft.)!
Oczywiście szczyt jest w lesie więc za długo tam nie zabawiliśmy. Pamiątkowe zdjęcie do bloga, troszkę orzeszków na energię i do roboty.

Przed nami dolinka i drugi szczyt, Donaldson (1252 m/4108 ft.). Odległość między szczytami to niecałe dwa kilometry. Czyli nie jest tak źle, ale oczywiście Adirondack nie pozwolił tak po prostu przelecieć między szczytami.

Na początku zejście do dolinki wymagało trochę umiejętności wspinaczkowych, a sama w sobie dolinka przywitała nas Super błotkiem!

Podejście na Donaldson było łatwiejsze za wyjątkiem jednego prawie pionowego odcinka. Trochę tam nam zeszło i parę minut po południu zdobyliśmy kolejny szczyt.

Kolejna krótka przerwa na odpoczynek i uzupełnienie energii jakimiś energetycznymi batonami. Przed nami kolejny, już ostatni szczyt, Emmons (1231m/4039ft.).

Chcieliśmy dłużej odpocząć, ale niestety czas i pogoda za bardzo nam nie pozwoliły na leniuchowanie. Temperatura spadła gdzieś do około 0 - +3C, chmury i mgła zaczęły się pojawiać.

Musieliśmy jeszcze dojść do trzeciego szczytu i wrócić na drugi skąd ponoć jest ścieżka na dół do głównych szlaków. Mówią, że jest trochę łatwiejsza niż ta którą wychodziliśmy na pierwszy szczyt. Dalej jest to nieoznaczona ścieżka, którą za bardzo nie chcieliśmy iść po nocy. W ciągu dnia czasami jest ciężko ją odnaleźć, a co dopiero po ciemku.

Dojście na trzeci szczyt i powrót na pierwszy zajęło nam około 3 godziny. Wliczając 30 minutową przerwę. Byliśmy już tak wycieńczeni i zmęczeni, że bez przerwy by się dalej nie dało iść.

Odcinek może miał 1.5km w każdym kierunku, ale cały czas było albo do góry albo na dół. Do tego błoto, mokre skały, chmury, zimno, wąska ścieżka dodawały tylko uroku.

Około godziny 15 stanęliśmy na ostatnim, trzecim szczycie dzisiejszej wyprawy. Emmons (1231m/4039ft.) zdobyty. ​​Jest to nasz 34 szczyt. Zostało „tylko” 12 i będziemy w klubie. Niestety te 12 są bardzo ciekawe. Podobne to tych co dzisiaj zrobiliśmy.
Na szczycie trochę wiało, więc główną przerwę zrobiliśmy w zaciszu skał pod szczytem. Wszyscy tego potrzebowaliśmy. Za nami już ponad 14.5 kilometrów, a do domu jeszcze daleko.

Około 16 godziny wróciliśmy na drugi szczyt i odnaleźliśmy ścieżkę, która ponoć jest łatwiejsza i prowadzi na dół w dobrym kierunku.

Początek nie był łatwy, ale znośny. Później ścieżka się spłaszczała, więc błotko nas przywitało. Jeszcze niżej doszły liście i strumyki bez mostków (przecież nie idziemy szlakiem) i już było jak w dobrym Adirondack.

Około 18 doszliśmy do szlaku Calkins Brook-Truck. Udało się, trudne i nieoznaczone odcinki pokonaliśmy za widoku. Teraz już szeroką i łatwą leśną drogą udaliśmy się w kierunku samochodu.

W lesie znacznie wcześniej i momentalnie się ściemnia. W związku z tym szybko założyliśmy lampki żeby znowu w błoto nie wpadać. Mimo, że już łatwo i w miarę płasko to dalej mieliśmy do pokonania 5 kilometrów.

Zmęczenie już na maksa dawało nam się we znaki, ale wiedzieliśmy, że z każdym krokiem bliżej „oazy” w której była lodówka turystyczna ze wszystkimi potrzebnymi rzeczami.
Ze względu na misie nie mogliśmy iść w ciszy. Za bardzo już nie było o czym gadać (wygadaliśmy się przez cały dzień), więc w ruch poszły piosenki i wierszyki.

Śmiechu było co nie miara jak Chinka próbowała śpiewać nasze piosenki. Jeszcze lepszy był ubaw jak chórek (nasza polska trójka) naśladowała chińskie, dźwięczne melodie. Nie wiem czy to zmęczenie czy wyczerpanie, ale nam to na maksa nie wychodziło. Śpiewając nie słyszysz jak fałszujesz, ale Zoe się często śmiała.
Nie wiem czy były misie wokół nas, ale jak to słyszały to na pewno nie chciały ryzykować podchodzeniem bliżej. Do tego jeszcze mieliśmy dodatkowe instrumenty muzyczne jak gwizdki na misie, sztuczne kaczki co wydają głośny dźwięk, a Damian miał trąbę pod ciśnieniem, co można ogłuchnąć jak blisko ciebie ją odpali.

Taka to wspaniała i wesoła orkiestra około 20 wkroczyła na parking. Po obowiązkowym wypisaniu się z trasy i ściągnięciu buciorów zimne piwko smakowało jak nigdy dotąd. Trochę żeśmy się zasiedzieli na zupełnie pustym parkingu. Byłem tak zmęczony, że za bardzo nie chciało mi się prowadzić samochodu, choć do domu było tylko 30 minut.
Zupełna cisza, brak ludzi i totalna ciemność dodawały wspaniałego uroku i nikomu się nigdzie nie spieszyło.

Wygonił nas z lasu głód. Ostatni normalny posiłek jaki mieliśmy to było w domu o 4 rano. W górach tylko jakieś energetyczne i kaloryczne batony. Nie mieliśmy kanapek ze względu na dużą populację niedźwiedzi w tym rejonie. Zapach kanapki misiu wyczuje z wielu kilometrów. A jak jest głodny, albo magazynuje jedzenie przed hibernacją (tak jak teraz) to może kanapeczka wylądować nie w tym brzuszku co powinna, a przy okazji parę innych smacznych kąsków. Coś już wiemy na ten temat.

Do domu przyjechaliśmy około 21. Nastąpiło szybkie przebranie się w wygodne i suche ubrania i odpalenie grilla na kolacje.

Kaloryczne, duże cheeseburgery ze wszystkimi dodatkami plus piweczko na ugaszenie pragnienia idealnie zakończyły ten jakże długi i ciężki dzień.
Długi, ale owocny. Szliśmy przez 14 godzin, pokonując około 30 kilometrów. Warunki nie należały do sprzyjających, wręcz przeciwnie. Trudny teren, brak szlaków, a na koniec pogoda była przeszkodą. Ale udało się. Praca zespołowa, wzajemna motywacja i wytrwałość przezwyciężyły niedogodności Matki Natury i szczyty zdobyliśmy. Zdobyliśmy kolejne 3 szczyty w Adirondack. W sumie mamy już 34 na koncie. Jeszcze „tylko” 12 i koronę Adirondack można wykreślić z listy rzeczy do zrobienia.

Nie wiem czy jeszcze w tym roku się uda, bo idzie zima, ale jak tylko będzie taka możliwość to wrócimy do Adirondack jak najszybciej w celu kontynuacji naszych zamiarów.