2021.01.16-18 szczyt Sawteeth, Adirondacks, NY

Fajnie zaczął nam się ten rok. Naprawdę jakoś tak inaczej niż można było przewidywać. Dość sportowo, dość górzyście i dość biało. W połowie stycznia w Stanach jest długi weekend, Martin Luther King. Święto dość ważne i na cześć niebagatelnego człowieka, jednak zawsze mnie zaskakuje. Jakoś zawsze po długim wolnym w grudniu, dopiero co nabieram rozpędu w pracy a tu mi mówią, że mam długi weekend. Narzekać nie ma na co, tylko jakoś tak zawsze na spontanie ten weekend spędzamy.

Tym razem spontan to wyjazd do Lake Placid. Nadal ograniczamy się do podróży po stanie NY bo niestety kwarantanny to nie dla nas - strata czasu. Ale NY też ma piękne tereny no i nasze ukochane Adirondacks. Udało mi się załatwić fajny hotelik (Marriotta) w samym miasteczku Lake Placid więc pozostało nic innego jak wskoczyć w autko i w sobotę ruszyć na północ.

Tak więc w południe w sobotę opuszczaliśmy puściutki Manhattan i udawaliśmy się do (jak przypuszczaliśmy) pełnego Lake Placid. Jako, że staramy się wspomagać lokalne browary to pierwszy przystanek był za Saratoga Springs w nowo odkrytym (ale już ulubionym) browarze Northern Brewery. Super miejsce, duża sala i jeszcze większe odległości między stolikami, przepyszne piwo i co najważniejsze tanie.

Spróbowaliśmy piwka, więcej wzięliśmy na drogę i ruszyliśmy dalej na północ prosto do hotelu. Wyjazd ten zaplanowaliśmy głównie z myślą o zdobyciu szczytu Sawteeth. Jest to kolejny szczyt z serii 46 najwyższych szczytów w Adirondack. Próbowaliśmy na niego wyjść pod koniec maja ale zaskoczył nas śnieg. Tak, dokładnie, w maju bliżej szczytu jeszcze był śnieg. Wówczas byliśmy w ogóle nie przygotowani na zimowe warunki i zawrócilismy jakieś 20 minut przed szczytem. Zdarza się - bezpieczeństwo najważniejsze.

Maj 2020 - szlak na Sawteeth

Tym razem jesteśmy przygotowani wyłącznie na zimowe warunki więc miejmy nadzieję, że nic nas nie zaskoczy. Tak więc wiedząc, że czeka nas nie mały spacerek w sobotę nie siedzieliśmy długo ani też nigdzie się nie plątaliśmy. Kameralna kolacje w pokoju przy kominku nam w zupełności wystarczyła. 

Kto normalny na “wakacjach” wstaje w niedzielę o 5 rano i odśnieża samochód butelką bo nic innego nie ma pod ręką? No niewiele jest takich wariatów. Ale nie ma lepszej nagrody niż poczucie spełniania i poczucie, że zrobiło się coś poza spaniem. Tak więc pomimo, że było jeszcze ciemno, zimno i padał śnieg my z uśmiechami na twarzy wstaliśmy z łóżka i ruszyliśmy zdobywać szczyt.

Na szlak z hotelu (Lake Placid Courtyard by Marriott) jest niecałe 30 minut. Idealnie. Spodziewaliśmy się, spotkać trochę ludzi w górach ale musimy przyznać, że ilość samochodów nas zaskoczyła. Prawie dwa parkingi były pełne. Udało nam się znaleźć miejsce ale było to jedno z niewielu jeszcze wolnych. Adirondacks dzięki pandemii staje się coraz bardziej popularne. Dużo Nowojorczyków chce wyjechać ale nie ma ochoty robić testów, kwarantann itp więc szuka weekendowych wypadów i tu właśnie pojawia się rejon Adirondacks z pięknymi górami.

Z parkingu St. Huber gdzie zaczyna się nasz szlak jest wiele innych szlaków. Właściwie to żeby dojść na szlak trzeba przejść dolina z której to co chwila wychodzi w bok szlak na jakiś szczyt. Nasz szlak był ostatni i przejście doliną zajęło nam ok. godziny. Muszę przyznać, że droga ta nie zawsze należała do moich ulubionych. Niby fajnie się idzie po prawie płaskiej szerokiej drodze ale dokłada ona dodatkowe kilometry, które niekoniecznie są mile widziane jak wiesz, że i tak masz troszkę do zdobycia w tych górach.

Tym razem jednak szłam tą drogą z troszkę innym nastawieniem. Jeśli uda nam się zdobyć ten szczyt to możliwe, że jest to ostatni raz jak tędy idę. Za każdym razem staramy się zdobyć inny szczyt w Adirondacks a skoro wszystkie inne w tym rejonie mamy już zdobyte to prawdopodobieństwo, że tu wrócimy jest niskie. No chyba, że na mały spacerek pod wodospad ale to będzie sama przyjemność.

Przez pierwszą godzinę szliśmy najpierw drogą przez pola golfowe a potem szeroką drogą aż pod samą tamę. Jak wspominałam zajęło nam to około godziny i szło się dość przyjemnie. Nie było stromo więc nie musieliśmy zakładać raków, nawet pomimo śniegu. Ludzi spotkaliśmy trochę ale większość odbijała na bliższe szczyty. Dopiero pod koniec spotkaliśmy parę która spała w namiocie przy szlaku - wow szacunek! Wiadomo, jak się ma dobry namiot i śpiwór to temperatura nie straszna ale i tak podziwiam tych ludzi. Bo mnie by chyba siłą z tego namiotu na ten mróz nie wyciągnęli.

My grzecznie ich pozdrowiliśmy i ruszyliśmy dalej. W końcu do zdobycia mieliśmy jakieś 3tys feet (tysiąc metrów) do góry i ok. 13 mil (21 km). Przy takich numerach ciężko jest odliczać mile do końca. Dlatego dla mnie najlepszą metodą jest po prostu iść do góry aż nie osiągnie się tak zwanego cut-off. Zawsze jak idę w góry to mniej więcej ustalam sobie godzinę po której trzeba zawrócić. I nie ważne, że do szczytu jest jeszcze tylko godzina. Zazwyczaj cut-off ustalam na miarę moich możliwości jak i pod względem długości szlaku. Drugim sposobem który preferuję to ustalenie punktów kontrolnych. Dzielę sobie trasę na 2-3 części i wtedy wiem dokładnie czy idę dobrze czy się obijam i za bardzo spowalniam.

Pierwszą kontrolę czasu mieliśmy przy tamie. Odcinek przewidziany na 1.5h zrobiliśmy w 1h. Trochę nie dziwota bo był to najłatwiejszy odcinek a do tego rano zawsze ma się więcej energii. Pozwoliliśmy sobie jednak na małą przerwę. Tu już ubraliśmy raki bo trasa zaczynała się robić stroma, zagrzaliśmy się cieplutką herbatką i ruszyliśmy pomału do góry. Znaliśmy tą trasę z maja i wiedzieliśmy, że aż na sam szczyt będzie miarowo do góry.

Na szczyt Sawteeth prowadzą dwie trasy. Widokowa trasa i zwykła. Trasa widokowa jednak jest dłuższa i stromsza. Dlatego bardziej polecam nią wychodzić niż schodzić i pewnie lepiej w lecie niż w samym środku zimy. Nie tylko my zrezygnowaliśmy z trasy widokowej. O ile podstawowa trasa była nawet przetarta o tyle widokową nikt nie szedł przez co najmniej dwa dni.

Jak wspominałam trasa miarowo pięła się do góry. Szliśmy do góry wzdłuż wodospadu Rainbow. Wodospad już znamy więc zaglądnęliśmy tylko na taras widokowy. A tu zaskoczenie na maska… wodospad zamarzł. Pięknie to wyglądało z góry - pewnie z dołu jeszcze ładniej.

Z tego miejsca na dół zawracać to by była głupota więc wspinaliśmy się dalej do góry. Może w drodze powrotnej zaglądniemy pod wodospad. Póki co równomiernie, krok po kroku wspinaliśmy się do góry.

Jakbym nie znała Adirondacks to bym pomyślała, że te wszystkie opinie o Adirondack są nie prawdziwe. Szlak był super przygotowany, idealnie zygzakami szło się do góry. No tak, jak śnieg wszystko równo przykryje, potem ludzie to udeptają to nie widać tych korzeni, kamieni i się miarowo idzie do góry.

Po około dwóch godzinach doszliśmy do skrzyżowania szlaków. Z tego miejsca można iść albo w lewo na Sawteeth albo w prawo na Gothic. My oczywiście wybraliśmy lewo ale zanim ruszyliśmy na pokonanie ostatnich metrów to zrobiliśmy sobie przerwę na herbatkę i batonika energetycznego. Batonik trochę zamarzł, za to ciepła herbatka była jak miód na gardło. Dziękuje Darkowi, że wyniósł cały termos - no i rodzicom Darka za termos. Ciepła herbata nigdzie tak dobrze nie smakuje jak w środku zimy, wysoko w górach.

W zimie ciężko jest robić dłuższe przerwy. Na początku jest przyjemnie ale potem pomału czuje się zimno i palce u rąk i nóg zaczynają drętwieć. Najlepszym sposobem na rozgrzanie się jest ruch tak więc termos w plecak i ruszamy na naszą ostatnią prostą.

Z początku trasa była płaściutka, potem stała się stroma aby znów bliżej szczytu się troszkę spłaszczyć. To właśnie tu na pierwszej stromej ścianie w maju zawróciliśmy. Wtedy ściana była pokryta lodem i śniegiem i ślizgaliśmy się niemiłosiernie. Teraz przygotowani na śliskie podłoże wbijaliśmy raki w lód i szliśmy miarowo do góry. Tylko czasem lód odprysnął i uderzył Darka w twarz.

W końcu udało się - około 13:15 stanęliśmy na szczycie. Całe wyjście zajęło nam ok.5. Po drodze na szczyt minęliśmy jednego samotnego górołaza i grupę czterech osób. Wszyscy jednak byli tu przed nami więc szczyt był tylko dla nas. Widoki były piękne. Niestety wszystkie skały pokryte były śniegiem a do tego dość mocno wiało więc popstrykaliśmy zdjęcia, Darek zadzwonił do rodziców - technologia jest niesamowita i zawróciliśmy z powrotem na dół.

Góra jest zdobyta dopiero jak się z niej zejdzie. Wiadomo, przy schodzeniu trzeba też uważać. Człowiek jest bardziej zmęczony, łatwiej można się potknąć czy poślizgnąć i kontuzja nogi gwarantowana. Dlatego w miarę szybko ale nadal ostrożnie schodziliśmy w dół.

Na szczęście mamy dobre raki więc nie ślizgaliśmy się jak grupy przed nami które miały tylko rakiety. Zejście na dół zajęło nam około 2h. Szybciutko ale jak trasa jest w miarę łatwa, mamy dobry sprzęt to i metrów ubywa.

Mieliśmy dość dobry czas więc postanowiliśmy zaglądnąć na wodospad. Wiedzieliśmy, że jeszcze przed nami około 1h dojścia do samochodu ale tam już droga jest szeroka i w miarę płaska więc damy radę. A zamarzniętego wodospadu nigdy w życiu nie widziałam (przynajmniej nie tak dużego) i nie wiadomo kiedy znów będzie okazja. Tak więc pomimo bolących mięśni ruszyliśmy nad wodospad. Niby nic wielkiego - tylko 15 minut ale po zrobieniu 20km każdy krok się czuje. No nic widoki nam wynagrodzą wszystko - i wynagrodzili.

Pięknie - nie? Wrażenie niesamowite. Jednak natura jest najpiękniejszym artystą.

Wodospad moglibyśmy podziwiać godzinami ale pora była wracać. Pomimo, że mieliśmy lampki to fajnie by było dojść do auta za dnia. Na drodze w dolinie spotykaliśmy już coraz więcej ludzi. Byli tacy to jeździli na nartach biegowych, byli tacy co z linami i rakami bawili się na jakiś oblodzonych skałach i byli też tacy jak my - zwykli górołazy.

Każdy zmęczony, każdy szczęśliwy i każdy w rozpiętej kurtce. Bo jak się człowiek rusza to nawet kurtki puchowej nie potrzeba. Wiadomo, nadal trzeba mieć dobre zimowe ubranie, i trzeba mieć w plecaki kurtkę puchową, żeby zarzucić jak się robi przerwę ale jest zdecydowanie cieplej niż jak się tylko stoi.

My krok po kroku szuraliśmy po śniegu w kierunku bramy i pól golfowych. Z pól już droga asfaltową do parkingu - i takim oto sposobem zdobyliśmy kolejny szczyt do naszej kolekcji. To już chyba nasz 35 szczyt. Już nam niewiele zostało ale teraz to już na 100% nie ma łatwych szczytów - teraz to już każdy następny będzie nie lada wyprawą. Póki co pora wracać do ciepłego hoteliku.

W NYC nie można chodzić po restauracjach więc jesteśmy tego na maksa spragnieni. W stanie NY restauracje mogą obsługiwać klientów jak ilość ludzi nie przekracza 25% ustalonego limitu na pomieszczenie i stoliki są w odpowiednich odległościach. Na dzisiejszy wieczór wybrałam knajpkę Generations. Weszliśmy do środka i zatwierdziliśmy, że można tu coś zjeść. Odstępy były bardzo duże, przestrzeń i widać, że do serca sobie wzięli przepisy. No tak nikt nie chce być zamknięty bo i tak biznesy już ledwo przędą. 

Jedzonko też nawet było dobre. Darek zaryzykował ze steakiem - odważniaka - ale nawet jak na regularną knajpę (a nie steakhouse) to zrobili całkiem dobre mięsko. Fajnie się siedziało i nawet myśleliśmy zamówić po kolejnych piwie ale przyszła grupa ludzi - 5 par z dziećmi i zrobili troszkę zamieszania. Restauracja nie chciała ich posadzić bo nie można się spotykać w grupach większych niż 10 ludzi ale niestety ubłagali, że oni wezmą trzy stoliki no i tak się stało. Stolik mężczyzn, stolik kobiet i stolik dzieci. Niestety jak to bywa w dużych grupach nikt nie mógł usiedzieć na miejscu i albo chodzili tam i z powrotem albo krzyczeli pomiędzy stolikami. To było troszkę za dużo dla nas. Zrobiło się za głośno i ogólnie za dużo tego było więc grzecznie podziękowaliśmy za pyszną kolację, zapłaciliśmy i na nóżkach wróciliśmy do hotelu. Spacerek po tak obfitej kolacji był jak najbardziej wskazany.

W poniedziałek przyszedł czas na powrót. Mieliśmy cały dzień na dojechanie do domu, nigdzie nam się nie spieszyło więc pospaliśmy troszkę i po późnym śniadaniu wyjechaliśmy w kierunku domu. Korzystając z samochodu zatrzymaliśmy się jeszcze po drodze w jakiś sklepach i naszym ulubionym browarze - no bo jak tu nie kupić tak taniego piwa. No i trzeba wspomóc przecież lokalne biznesy. Tak więc z małymi przerwami tu i tam pod wieczór dojechaliśmy do domku. Cieszymy się, z kolejnego aktywnego weekendu. Nie ma to jak czas na świeżym powietrzu. A za tydzień znów wycieczka - tym razem na narty!