2018.09.05 Mt. Triglav, Triglavski Park Narodowy, Słowenia (dzień 5)

Triglav, jest to najwyższy szczyt w Słowenii. Był też najwyższym szczytem byłej Jugosławii. Jest symbolem słowiańskiego narodu. Każdy mieszkaniec tego kraju chce przynajmniej raz w życiu na niego się wspiąć.

Triglav leży w jedynym słoweńskim parku narodowym o tej samej nazwie. Park słynie z wysokich gór, niezliczonej ilości szlaków, wielu jezior a także z krystalicznej czystej wody.

Na naszej wycieczce aż 3 dni poświęciliśmy temu miejscu. Jeden cały dzień był dedykowany wyłącznie górze Triglav. Znawca tej góry powie, jak to jeden dzień? Przecież, żeby zdobyć szczyt potrzebujesz dwa dni. Zgadza się, 90% ludzi zdobywa ten szczyt w ciągu dwóch dni i śpi w jednym z wielu schronisk znajdujących się w pobliżu szlaków na szczyt. Ja niestety nie miałem dwóch dni, więc musiałem go zdobyć w ciągu jednego.

Żeby zwiększyć sobie szanse na zdobycie szczytu wynajęliśmy hotel przy początku szlaku. Mało tego, miałem dwa dni na atak na tą górę. Nie oznacza to, że mogłem iść dwa dni. Musiałem wybrać dzień w którym pogoda daje jak największe szanse zdobycia Triglav. W drugi dzień mieliśmy już inne plany. Tak się złożyło, że prognozy pogodowe na pierwszy dzień były obiecujące. W większości dnia miało być słońce, niski wiatr i burze dopiero po południu. Nie było innej możliwości jak szybko iść spać i wcześnie rano wyruszyć.

Miałem wyjść o 4:30 rano. Niestety nie udało się to do końca zrealizować. Nie, że zaspałem, albo coś takiego. Po prostu trochę się wystraszyłem. Obudziłem się o 4 i wyszedłem na balkon. Było zimno, może jakieś +5C. Ale to w niczym nie przeszkadzało, im zimniej tym w sumie lepiej się idzie. Zwłaszcza, jak muszę iść szybko. Natomiast co mnie wystraszyło to ciemność. W lesie było tak ciemno, że zupełnie nic nie było widać. Wiem, mam światło i mogę sobie drogę oświetlić, tylko, że ja nie wiem do końca która to jest moja droga. Po raz pierwszy jestem w Słowenii i nie znam ich oznaczeń. Oni też wszystkie szlaki malują na czerwono, więc pewnie ciężko po ciemku by było znaleźć mój, właściwy szlak.
Poszedłem spać. Wiedziałem, że o 6 się rozwidnia. Wstałem o 5:45 i o 6:15 zwarty i gotowy byłem na starcie.

Wystartowałem spod hotelu Center Pokljuka. Wysokość 1340 metrów. Oni tutaj zaniżają na maksa czas jaki jest potrzebny do przejścia danego odcinka. Wielu ludzi się na to skarżyło. Musiałbyś prawie biec żeby się w ich czasie wyrobić.
​Na początku, szeroką, żwirową drogą lekko pod górę. Oczywiście za nim dobrze nie ruszyłem niespodzianka, deszczyk pada. Wiedząc, że wyżej w górach jest zimno i wiatr, więc nie mogłem przemoknąć. Ubrałem kurtkę przeciwdeszczową. Po kilkunastu minutach przestało padać. Obowiązkowa przerwa na kolejne przebranie się, żeby się nie spocić.

Po pół godziny szlak zszedł z drogi i zaczął ostro wspinać się pod górę. Dawno nie szedłem po mokrych, wapiennych skałach. Ale one są śliskie. Mam nadzieję, że wyżej wiatr i słońce wysuszą skały i będzie bardziej sucho.

Idąc tak szlakiem naprawdę poczułem się jak w Europie. Powodem tego była tablica na drzewie z napisem "Kwaśne mleko". Ścieżka prowadziła do chaty na polanie, na której pasło się wiele krów. Chyba tylko w Europie można doświadczyć takich klimatów.

Około 7:40 doszedłem do rozgałęzienia szlaków „Jezerce”, wysokość 1720m. Jak na razie fajnie się szło, chłodno, coraz to ładniejsze widoki i ludzi nie za dużo. Chociaż spotkałem trochę ludzi to i tak nie jest to co tu się dzieje w lato w weekendy. Ponoć idzie rzeka ludzi do schronisk. Szedłem z czterema Rosjanami i sobie przypominałem mój rosyjski. Ale ja go już mało umiem. Muszę sobie go trochę przypomnieć przed wyprawą na trans-syberyjską kolej. Rosjanie szli wolniej i musiałem ich zostawić. Pożegnali mnie fajnym zdaniem: „niech głowa będzie silniejsza niż nogi.”

Około 8:10 wyszedłem na pierwszą przełęcz, wysokość 1959m. Coraz to lepsze widoki. Z jednej strony wynurzały się niezalesione szczyty, a po drugiej stronie widać było jeszcze uśpione, zasłonięte chmurami doliny.

Z przełęczy do pierwszego schroniska Vodnikov Dom jest około 3km. Szlak w większości idzie lekko w dół i okrąża dużą górę, Tosc. Ten szczyt był moim awaryjnym szczytem, jak by na Triglav była zła pogoda, albo czas i kondycja nie pozwoliła na wspinaczkę na wielką górę.

Okrążając Tosc wyłaniały się coraz to wyższe szczyty, aż w końcu pojawił się Triglav. Był jeszcze lekko zaspany, schowany w chmurach. Ale do niego mam jeszcze spory kawałek i pewnie kilometr w pionie, pomyślałem. Trzeba przyspieszyć jak chcę zdążyć na kolacje.

Około 9 rano dotarłem do pierwszego schroniska, do Vodnikov Dom. Dobry czas miałem. Ludzie mówili, że muszę iść co najmniej 3 godziny. Zrobiłem ten odcinek w 2:40. Nie jest źle, są szanse na zdobycie Triglav. Czas nagli, ale nie da się iść o pustym żołądku. Zrobiłem sobie 20 minutowy odpoczynek i zjadłem dobre drugie śniadanie.

Następnym moim celem jest zdobycie drugiego schroniska, Dom Planika. Znajduje się 600 metrów wyżej i trzeba iść około 3 kilometry. Tutaj szlak idzie znacznie stromiej do góry i zaczynają pojawiać się liny zabezpieczające. Dalej nic trudnego, tylko błąd może już więcej kosztować.

Doszedłem do Konjsko Sedlo, 2020 metrów. Jak sama nazwa wskazuje jest to przełęcz, a na przełęczach często wieje. Super, przynajmniej wiatr skutecznie ochładzał spocone ciało.

W sumie, to dobrze, że trochę wiało, bo z tej przełęczy do schroniska jest prawie 400 metrów w pionie piargami po nasłonecznionym stoku.
Na takie długie, mozolne odcinki mam jeden sposób. Obieram sobie prędkość, taką nie za szybką, przy której nie muszę odpoczywać i pomału, noga za nogą idę w górę. Nie robię przerw i trasa szybko ubywa. Tym oto sposobem, bez większych przystanków, w ciągu godziny osiągnąłem wysokość 2400m na której znajduje się Dom Planika.

Jest to duże schronisko, mieszczące ponad 200 osób. Jak ma się więcej czasu to tutaj można nocować przed albo po zdobyciu Triglav. Zależy to w dużej mierze od pogody. Ja niestety nie mam go za wiele, więc kupiłem dodatkową wodę, posiliłem się energetycznym batonem i spojrzałem w górę na Triglav.

Góra dalej była schowana w chmurach. Wiatr nie był za silny i było jeszcze przed południem, więc prawdopodobieństwo wystąpienia burz było niskie. Żeby wyjść na Triglav to wpierw trzeba się wspiąć na Mały Triglav, potem z niego zejść, następnie przejść wąską granią między szczytami i wyjść na najwyższy szczyt.

Przewodnik nie jest wymagany i raczej go nie potrzebujesz. Szlak jest dobrze oznaczony i jak się wcześniej chodziłeś trasami Via Ferrata (Polska Orla Perć) to bez przewodnika spokojnie można iść. Są to góry wapienne i jest dużo luźnych kamieni, więc kask jest bardzo zalecany. Dużo ludzi miało też uprzęż i liny zabezpieczające, które podpinało się do już wcześniej zainstalowanych kabli. Posiadanie sprzętu to jedno, a umiejętne i logiczne jego używanie to drugie. Część ludzi miała wysokiej klasy sprzęt, ale jak widziałem jak go wykorzystują, to widać było, że idą po raz pierwszy. Niestety to strasznie spowalniało wspinaczkę, bo musiałem czekać jak taka osoba się zapnie albo odepnie od kabli.

Szlak jest dwukierunkowy i nawet trochę ludzi szło dzisiaj na Triglav. Mijanie się z nimi czasami sprawiało dodatkowe utrudnienia i kolejne spowalnianie.

Dobrze, że miałem rękawiczki. W nocy temperatura spada do 0C, a teraz było może 6-8C. Metalowe liny były bardzo zimne. Trzymanie się ich ponad godzinę bez rękawiczek nie należałoby do przyjemnych rzeczy. A trzymać się ich trzeba było kurczowo. Jedna nieuwaga i możesz za to zapłacić najwyższą cenę. Spadek z tej wysokości często kończył się tragicznie. Co jakiś czas są tabliczki znanych alpinistów, co właśnie w tym miejscu skończyli swoje życie.

Czasami szedłem w chmurach, a czasami w słońcu. Ludzie wracający ze szczytu mówili, że na szczycie często pojawia się słońce. Wyszedłem na Mały Triglav, dalej chmury. Zejście z niego nie było trudne, natomiast grań między nimi nie należała do łatwych.

Strome urwiska po obu stronach i lina do trzymania się pośrodku. Pomału do przodu, bacznie uważając gdzie się kładzie nogi i ubywało. Doszedłem do ściany skalnej Triglav. Jeszcze tylko około 100 metrów w pionie i już na szczycie.

Trochę ludzi schodziło ze szczytu, więc musiałem robić częste przerwy i ich przepuszczać. W sumie dobrze, bo mogłem sobie wyrównywać oddech na postojach.

Po około 20 minutach stanąłem na szczycie Triglav, 2864 metrów. Co za ulga, wreszcie mogę bezpiecznie usiąść na szczycie i odpocząć. Jest to cudowne uczucie jak po wielu godzinach ciężkiej i niebezpiecznej wspinaczki cel został osiągnięty.

Byłem w wielkim szoku jak na szczycie usłyszałem muzykę z akordeonu. Jakiś gostek wyniósł ze sobą instrument muzyczny i sobie na nim grał. Mało tego, niektórzy nawet tańczyli. Najbardziej spodobała mi się jedna para. Nie wiem skąd oni mieli tyle siły, ale wywijali ostro. Później z nimi chwilę rozmawiałem. Są z Niemiec, kochają góry i myślę, że mają między 60-70 lat. Szacun na maksa!!!

Na górze zrobiłem sobie dłuższą przerwę. Musiałem zjeść porządny posiłek, uzupełnić kalorie i odpocząć. Podziwiałem też piękne widoki. Chmury czasami gdzieś zanikały i moim oczom ukazywały się przepiękne Alpy Jurajskie. Przy muzyce z akordeonu czułem się jak w raju.
Niestety wiedziałem, że jestem dopiero w połowie dzisiejszej wspinaczki. Zejście jest trudniejsze niż wyjście.
Po posiłku i odpoczynku zabrałem się do roboty.

Ciężko się schodziło jak nie ma drabinek ani uchwytów na nogi. Trzeba było trzymać się lin i nogami szukać odpowiedniego miejsca na postawienie stopy. Nie było to jakieś super trudne, ale wymagało trochę czasu.

Po około 1.5 godziny dotarłem do schroniska Dom Planika. Była 15:30. Część ludzi zostaje tu na noc, część idzie do niższego schroniska. Mało kto schodzi na sam dół. Ja niestety nie miałem czasu spać w schroniskach, bo na jutro miałem już plany zwiedzania czegoś innego.
Ściągnąłem kask, rękawiczki, trochę spoconych ubrań, zakupiłem dodatkową wodę i ruszyłem w dół.

Ilonka mi napisała, że obiad w naszym hotelu wydają do 20:30. Jak się chcę załapać na gorący posiłek to muszę szybko iść w dół.
Posłuchałem rad mojej żony i prawie zbiegałem po piargach.

W przeciwieństwie do stromych skał, po piargach można szybko schodzić. Zajęło mi może 1.5h żebym zobaczył schronisko Dom Vodnikov.

Była 17 godzina, wiedziałem, że nie mam czasu, ale musiałem zrobić sobie przerwę na odpoczynek i posiłek. Do mojego hotelu jest jeszcze 8km i przełęcz po drodze. Musiałem mieć na to siłę. Człowiek średnio spala 2-3 tysięcy kalorii dziennie. Dzisiaj ja spaliłem 3x więcej, 6-8 tysięcy, więc jeść trzeba było.

Usiadłem na ławce, rozwiesiłem wszystkie mokre koszulki i coś zjadłem. Ludzi przybywało, muzyka grała, piwo się lało..... aż nie chciało się wychodzić stąd. Fajnie by było tak tu zostać i trochę „porozrabiać” z innymi górołazami. Może następnym razem będzie trochę więcej czasu.

Spakował wszystko do plecaka, opuściłem rozbawione towarzystwo i ruszyłem w dół. Nie do końca w dół. Pierwsze parę kilometrów miałem niestety iść do góry. Musiałem wyjść na przełęcz Studorski Preval.

Ciężko się podchodziło, ale szlaki były już prawie puste, więc nawet dobrze, jednostajnie się szło. Parę minut przed 19 wyszedłem na przełęcz. Prawie na zachód słońca.

Do hotelu miałem godzinę z hakiem. Schodziłem łatwym szlakiem, przez las na dół w totalnej ciszy. Czasami tylko jakaś krowa albo baran z pobliskich pastwisk wydały dźwięki.

Pod koniec było już zupełnie ciemno. Nie chciało mi się ściągać plecaka i szukać lampki, więc po ciemku dokończyłem ten długi hike.

Do hotelu wpadłem o 20:20. Na styk na kolacje. Ilonka trzymała już kelnera prawie za rękę, żeby nie uciekł i wziął ode mnie zamówienie. Parę piw dla ochłody i dziczyzna idealnie zaspokoiły głód i pragnienie.

Nie pamiętam kiedy ostatnio byłem na tak długim i męczącym szlaku. 30km i 2020 metrów wspinaczki do góry i na dół. To tak jakby wyjść na Rysy z Morskiego Oka i wrócić, dwa razy. Trochę dużo tego, nie?
Dobrze, że miałem w miarę dobrą pogodę i wczesny start. Zwiększyło to moje szanse na zdobycie tego pięknego szczytu.
Jeśli ktoś się wybiera na Triglav, to proponuje spać w schronisku przynajmniej jedną noc. Przed czy po wspinaczce to oczywiście zależy od pogody i czasu. Proponuję po, chyba, że pogoda w pierwszy dzień nie jest idealna.