Traveling - it leaves you speechless, then turns you into a storyteller.

Darek 6/4/21 Darek 6/4/21

2021.06.04 Great Sand Dunes National Park, CO (dzień 7)

Dzisiaj i jutro będziemy powoli opuszczali rejon górski, rejon południowo-zachodniego Colorado. Miejsca w którym oboje byliśmy po raz pierwszy, ale na pewno nie ostatni. Piękne góry, historyczne miasteczka, pyszne jedzenie i o wiele mniej turystów w porównaniu do Colorado które jest bliżej Denver. Z pewnością będę chciał tu wrócić w zimie na narty. W tym rejonie jest przepiękny resort narciarski Telluride. Do tej pory nie wiem dlaczego jeszcze nigdy w nim nie byłem. Oczywiście jak umiejętności i odwaga pozwolą to bym z chęcią zjechał parę razy w Silverton. Resort który troszkę opisałem parę dni temu. Zobaczymy co życie wymyśli.
Jak na razie dzisiaj przed nami kilkaset kilometrów przepiękną, malowniczą, górską drogą na wschód. Mamy zamiar odwiedzić kolejny Park Narodowy, Great Sand Dunes.

Zanim jednak wyruszymy, to przydałoby się coś zjeść. Hotelowe śniadania są takie sobie (chyba że jest świetny hotel) więc postanowiliśmy się przejść po Durango i coś znaleźć na śniadanie. Wybór padł na lokalną francuską piekarnię, Jean Pierre Bakery. Zapach świeżo pieczonych croissantów aż wychodził na ulicę.
Na śniadanie wybrałem moją ulubioną potrawę, Eggs Benedict. Była dobra. Na drogę zakupiliśmy parę innych wypieków i opuściliśmy Durango.

Pierwszy przystanek zrobiliśmy sobie na przełęczy Wolf Creek Pass, 10,857 stóp (3,300 metrów). Mimo, że jesteśmy na południu Colorado, zaraz koło granicy z New Mexico to dalej w czerwcu śnieg tutaj leży.

Przez tą przełęcz przechodzi linia która dzieli kontynent Ameryki Północnej na wschodni i zachodni. Jak byś wziął kubek wody i wylał go dokładnie na przełęczy to część wody popłynie do Atlantyku a druga część na zachód do Pacyfiku.

Przez przełęcz przechodzi słynny i najtrudniejszy szlak z długodystansowych szlaków w Stanach. Continental Divide Trail, 3,028 mil (4,873 kilometrów). Ciągnie się od Meksyku aż po Kanadę. Większość ludzi pokonuje tylko części tego szlaku. Zdarzają się oczywiście śmiałkowie co w ciągu 5-6 miesięcy przejdą jego całość. Około 100-150 ludzi rocznie dokonuje tego wyjątkowo trudnego czynu. Continental Divide Trail (CDT) prowadzi przez gorące pustynie stanu New Mexico, a także wysokie góry w Północnych stanach gdzie śnieg i lód leży cały rok.

Często idziesz dniami bez dostępu do wody pitnej (musisz wszystko nieść), albo tygodniami bez dostępu do jakiejkolwiek cywilizacji. Czasami musisz nieść zapas jedzenia na parę tygodni. Przekraczać lodowate, górskie rzeki, borykać się z różnego rodzaju lokalnymi żyjątkami od skorpionów i wężów do wilków i niedźwiedzi. Zwierzęta może cię nie zjedzą, ale wykradną pożywienie. Logiczne zaplanowanie wszystkiego i wiedza gdzie i którędy iść, jak zdobyć posiłek, którędy można rzekę przejść, pasma górskie wymaga lat przygotowań. Mimo wszystko zdarzają się śmiałkowie którzy podejmują się tej wyjątkowo trudnej wędrówki i ją ukończją. Niestety niektórzy nie mają tyle szczęścia i płacą za to najwyższą cenę. Co rok zdarzają się przypadki, że komuś coś nie wyszło. Nie znalazł wody, pobłądził, utopił się w rzece, spadł w górach….. i wiele innych przypadków.
Zanim ktoś zacznie myśleć o tym spacerku proponuję zrobi Appalachian Trail (AT). Od stanu Georgia to Main. Tylko 4 miesiące. Szlak jest znacznie łatwiejszy i idzie bardziej cywilizowanymi rejonami.
My jeszcze AT nie zrobiliśmy, więc za CDT się nie zabieramy. Zresztą mamy już plany na dzisiaj.

Przed nami jeszcze jakieś dwie godziny samochodem do parku. W tym rejonie nie ma autostrad. Droga wiedzie przez miasteczka i inne lokalne atrakcje. Ma to też swoje plusy, bo przynajmniej coś można zobaczyć. Z autostrady to przecież nic nie widać.

Widać, że weekend się zbliża po ilości samochodów na drogach. Czasami się korkowało, zwłaszcza w miasteczkach.

W pewnym momencie Ilonka mówi, że już wydmy widać. Ja jej mówię, że to niemożliwe, my mamy jeszcze 35km do tego parku.

Przez ostatnie kilkanaście kilometrów droga była prosta jak sznurek, żadnego zakrętu. Wydmy jak były na horyzoncie tak były dalej. Nic się nie przybliżały mimo, że pustą i prostą drogą VW leciał jak Boeing.

Wtedy dopiero zrozumieliśmy, że te wydmy są potężne. Największe na całym północnoamerykańskim kontynencie.

Wjechaliśmy do parku Grand Sand Dunes. Mimo, że park posiada wiele innych atrakcji jak wysokie góry, rzeki, wiele szlaków…. to oczywiście największą atrakcją są wydmy i prawie każdy chce je zobaczyć.

Większość ludzi oczywiście podchodzi tylko pod wydmy i robi miliony zdjęć. Nam natomiast do szczęścia trzeba troszkę więcej. Musimy na nie wyjść!

Oczywiście nie jest to łatwe, ale spróbować zawsze trzeba. Wydmy mają po 700 stóp wysokości (215 metrów) i oczywiście całe są z piasku. Wspinaczka na nie nie należy do łatwych.

Wydmy zajmują powierzchnie 80km kwadratowych. Powstały w bardzo prosty aczkolwiek długi sposób. Dawno, dawno temu było sobie duże jezioro. Wiatr z pobliskich, wysokich gór zdmuchiwał piasek i inne drobne cząstki skał do jeziora. Z biegiem czasu jeziorko wyparowało i zostawiło po sobie wielką pustynną polanę.
Wiatry się zmieniły i zaczęły wiać z południa oddając górą piasek. Niestety (albo na szczęście) piasek nie wracał w góry tylko zostawał na nizinie przed nimi. Z biegiem lat troszkę się go uzbierało i powstały wydmy. Naukowcy obliczają, że jest go tam troszkę, jakieś 5 bilionów metrów sześciennych. Niezła piaskownica, nie?
Wydmy dalej rosną i się powiększają. Teraz już wiatr nie zwiewa piasku z gór. Przecież wieje w innym kierunku. Do pomocy wydmą przyszła rzeka.
Rzeka dogadał się z wydmami, że ona będzie wypłukiwać piasek i inne drobne cząstki skał i ziemi z gór. Będzie to wszystko transportować na niziny, tam zostawiać na brzegach, a południowy wiatr dalej wieje, więc będzie piasek transportował na wydmy.

Samochód zaparkowaliśmy i ruszyliśmy zdobywać piaskowe góry. Zanim się zaczniemy wspinać to trzeba przejść rzekę. Na szczęście nie jest głęboka, ale buty trzeba ściągać.

Po przejściu rzeki próbowaliśmy iść dalej boso po piasku ale się nie dało. Był tak nagrzany przez słońce, że aż palił w stopy.

Na początku było trochę śmiałków którzy próbowali swoich sił i podchodzili do góry. Szybko się wykruszali i po jakiś 10 minutach praktycznie nie było nikogo.

Została tylko garstka ludzi, którzy lubią wyzwania i „spacer” do góry w miękkim i osuwającym się piasku.

Na początku jeszcze nie było tak źle. Piasek był w miarę zbity i nachylenie nie było takie strome. Im dalej i wyżej tym było ciekawiej.

Staraliśmy się iść graniami gdzie wiał lekki wiatr i podejście nie było strome. Widzieliśmy też trochę ludzi z deskami które przypominały trochę snowboard. Wychodzą na wydmy i później z nich zjeżdżają. Wygląda to na fajną zabawę, ale wywrotki na tym nagrzanym piasku to nie jest przyjemność.

Szliśmy wyżej i wyżej. Było coraz to stromiej. Piasek usuwał się coraz to bardziej. Dwa kroki do przodu i jeden do tyłu. Tu już nie było nikogo. Czasami tylko ktoś z deską się pojawiał i gdzieś szybko znikał zjeżdżając w dół.

Było gorąco, ale na szczęście wiał chłodny wiatr który na maksa pomagał we wspinaczce.
Gdzieś po 1.5h marszu osiągnęliśmy szczyt. Jest tu trochę tych wydm. Która jest najwyższa? Tego nie wiem, ale większość ma porównywalne wysokości.

Na górze był zasłużony odpoczynek. Przyjemnie wiało, a piwko które było w plecaku zawinięte w bluzę dalej było zimne.

Na dół schodziło się znacznie łatwiej. Praktycznie można było zbiegać zakosami. Piasek wsypywał się do butów, ale aż tak to nie przeszkadzało.

Mieliśmy w planie iść w wysokich górskich butach ze stuptutami po kolana. Niestety wysoka temperatura szybko nam to wybiła z głowy.

W ciągu 15-20 minut zbiegliśmy nad rzekę. Ostudziliśmy gorące stopy w wodzie i schroniliśmy się w cieniu pod drzewem. Za długo tam się nie dało siedzieć. Wszystko co tam żyje miało taki sam pomysł. Wszelakie muchy i inne latające i chodzące po ziemi stwory też tam przesiadywały. Za długo nie dało się siedzieć. Wróciliśmy do auta włączyliśmy klimę na maksa i ruszyliśmy w kierunku hotelu.

Dzisiaj śpimy w jakiejś małej wiosce koło parku. Nic ciekawego się już nie wydarzyło. Poza burzą.

Burza jak burza. Co w tym ciekawego? Ta była troszkę inna niż wiele innych burz które każdy widział w swoim życiu. Masy gorącego powietrza z pustyń Nowego Meksyku skrzyżowały się z mroźnymi wysokimi górami Colorado. Ale wiało! Do tego bajeczne kolory nieba i chmur wraz z punktowymi opadami deszczu na horyzoncie (a może i gradu) widziane z okna naszego hotelu dodały nam atrakcji na wieczór.

Jutro powrót do cywilizacji. Jedziemy do Denver.

Ilona 6/3/21 Ilona 6/3/21

2021.06.03 Mesa Verde Park Narodowy, CO (dzień 6)

Kolejny dzień - kolejna przygoda. A może powinnam napisać nauka. Na dzisiaj zaplanowaliśmy odwiedzenie parku narodowego Mesa Verde. Park ten bardzo długo chodził mi po głowie. Od jakiegoś czasu jest to park który najbardziej chcę zobaczyć. Jest on unikatowy - zresztą, który park w stanach nie jest. Tym razem nie chodzi tu o żadne góry czy kaniony a bardziej o domki w skałach.

Rejon dzisiejszego parku narodowego był już zamieszkiwany od 7500 roku przed naszą erą. Dopiero jednak w czasach naszej ery (650 - 1200) indiańscy osadnicy budowali osady pueblo, nazywane dziś mieszkaniami na klifie.

Pierwsze co nas zaskoczyło to położenie tego parku. Od Durango pojechaliśmy na zachód i pomimo, że kierowaliśmy się w kierunku Utah to nie spodziewaliśmy się dziś dużych gór. Tym bardziej zaskoczyło nas jak po skręcie z drogi 160 zaczęliśmy się autem wspinać coraz wyżej i wyżej. Park Mesa Verde leży 1,500 ft (460 m) ponad drogą i prowadzi do niego piękna serpentynowa droga. Aż ciężko było uwierzyć, że tam gdzieś za tymi górami są jakieś domki.

Trochę zastanawialiśmy się czy odwiedzać ten park na tym wyjeździe. W parku jest wiele domów na klifach, które można zwiedzać z przewodnikiem i chodzić po nich. Niestety jest tam limitowane wejście i nam nie udało się załapać. Dlatego jechałam tam troszkę z małym niesmakiem obawiając się, że nie wiele zobaczę bo wszędzie będzie zakaz wejścia. Na szczęście udało mi się wyczytać, że na Step House można wejść samemu i jest to jedyny dom skalny po którym można chodzić bez przewodnika. Dlatego nie tracąc czasu od razu po wjechaniu do parku skierowaliśmy się na drogę Wetherill Mesa i dojechaliśmy do parkingu niedaleko Step House.

Piękny kanion ale jak to jest, że ludzie tam zamieszkali, jak oni się tam wspinali, schodzili. Przecież nie mieli takiej ładnej drogi jak my. To były nasze pierwsze myśli po wyjściu z auta. Troszkę nie mieściło nam się to w głowach. Chyba nadal nam się nie mieści.

Aparaty w rękę i w drogę. Darek troszkę się przestraszył jak mu powiedziałam, że idziemy na hike 6 mil. Z jednej strony co to jest ale z drugiej w takim słońcu to średnia przyjemność. Czasem jednak trzeba się przejść kawałek do pięknych widoków więc zapakowaliśmy dużo wody do plecaka i ruszyliśmy zwiedzać.

Step House, nie jest daleko od parkingu i był to nasz pierwszy punkt widokowy. Grzecznie po znakach weszliśmy na brzeg kanionu i nim schodziliśmy troszkę w dół. Zejście zajęło nam moze 10 minut ale my mieliśmy ścieżkę, schody i poręcze. Ludzie tysiąc lat temu raczej nie mieli takiego komfortu.

Z drugiej strony, położenie domku w takim miejscu chroniło przed deszczem, ułatwiało obserwację terenu i pewnie też było zabezpieczeniem przed innymi plemionami czy zwierzętami.

Część tych ruin jest odbudowana ale też zacna część pochodzi z XV-XVI wieku. Tutaj można wyjść i przyjżeć się planowi domów. Jest to jednak jeden z mniejszych “domków” i te okazalsze trzeba zwiedzać z przewodnikiem.

Jeśli jednak człowiek nie załapie się na przewodnika to pozostaje mu oglądanie tych większych budowli z tarasów widokowych. Są one pobudowane w znacznych odległościach więc polecamy mieć ze sobą lornetkę albo teleobiektyw. Jednym z takich miejsc jest punkt widokowy na Long House (długi dom). Do którego ze Step House można się przejść fajną dróżką. Zajmie to może 15-30 minut. Wszystko zależy czy po drodze ogląda się wykopaliska archeologiczne.

My wyznając zasadę, że skoro już tu jesteśmy to czemu nie zobaczyć poszliśmy do przykrytych dachem wykopalisk archeologicznych. Może te wykopane dziury nie robią początkowo wrażenia ale jak zacznie się czytać i wyobrażać jak ludzie tu dawniej mieszkali to znów pojawia się tysiąc pytań.

Ludzie z początkiem naszej ery prowadzili dość koczowniczy tryb życia. Kiedy jednak nauczyli się uprawiać ziemię i hodować zwierzęta mieli potrzebę osiedlania się. Aktualny park Mesa Verde bardzo im spasował i osiedlili się na tych terenach. Z początku budowali małe domki, bardziej schronienia niż domki. Z czasem “sypialnie” i pokoje spotkań się powiększały, budowa szła szybciej a ich domki stawały się większe, aż zaczęły być piętrowe, a potem nawet bardziej rozbudowane całe osiedla. To właśnie wtedy powstawały też domy na klifach.

Po około 600 latach zamieszkiwania płaskowyżów Mesa Verde, ludzie zaczęli budować domy na klifach. Nadal uprawiali pastwiska na górze ale dla większej ochrony przenieśli się na niższe partie. W klifach pobudowane są pomieszczenie przeróżnych wielkości przeznaczone do spania, życia, odprawiania rytuałów czy przechowywania jedzenia. Niektóre budowle mają nawet do 150 pomieszczeń.

W późnych latach 1270-tych po ponad wieku uprawiania i zamieszkania tego rejonu ludzie zaczęli migrować na południe na tereny zajęte aktualnie przez stany takie jak Nowy Meksyk czy Arizona. W 1300 roku zakończyło się osadnictwo na tych terenach. Podobno jednym z głównych powodów migracji ludzi były duże temperatury i pożary. Zmuszeni do poszukiwania wody i nowych terenów uprawnych wyruszyli na południe. Trochę zastanawia mnie czemu nie na północ…

Po oglądnięciu z daleka długiego domu (Long House), ruszyliśmy do drugiej części parku. Musieliśmy najpierw serpentynami wrócić do rozgałęzienia Far View Point aby potem pojechać drogą Chapin Mesa. Chcieliśmy chociaż z daleka zobaczyć Cliff Palace (najładniejszego domu na klifie) ale niestety droga do niego jest zamknięta. No nic, trzeba będzie tu wrócić ale tym razem upewnić się, że mamy wycieczkę z przewodnikiem wykupioną.

Pomimo, że do Cliff Palace nie dojedziemy to i tak nie żałowaliśmy wycieczki ani trochę. Park jest piękny i ma wiele miejsc widokowych na podziwianie widoków i poczytanie ciekawostek. Jedną z takich ciekawostek jest Montezuma Valley. Podobno 900 lat temu tereny te były zamieszkane przez większą ilość ludzi niż są obecnie. Były to bardzo zaawansowane osady zajmujące się uprawą i hodowlą. A my w dzisiejszych czasach narzekamy na brak przestrzeni.

Jadąc w kierunku Chapin Road złapał nas deszcz. To znaczy w sumie nie złapał nas tylko go widzieliśmy z oddali. Był to niesamowity widok. Nie często widać jak w oddali pada deszcz i widać jak chmury opadają. Zafascynowani tym widokiem jechaliśmy w stronę deszczu ciesząc się jak dzieci.

W drugiej części parku wydaje się, że jest więcej punktów widokowych a najbardziej nam się spodobał Square Tower House. Tu już ambitnie wybudowali trzy czy cztery piętra. Niesamowite co człowiek potrafi stworzyć jak tylko chce.

Po drodze mijaliśmy jeszcze więcej wykopalisk archeologicznych i budowli na klifach. Na szczęście dużo można zobaczyć z drogi tak, że ani przez chwilę nie żałowaliśmy, że ten park odwiedziliśmy.

To już nasz ostatni dzień w Durango. Jutro jedziemy do parku narodowego Great Sand Dunes z najwyższymi wydmami piaskowymi w Ameryce Północnej. Tak więc po powrocie z parku Mesa Verde chcieliśmy jeszcze zwiedzić Durango a szczególnie jego stację kolejową. O słynnym pociągu który jeździ między Silverton a Durango pisaliśmy we wcześniejszym wpisie ale nigdy nie udało nam się go uchwycić. Słyszeliśmy go parę razy, rano z hotelu ale jakoś nie mieliśmy szansy go zobaczyć. Tak więc po odstawieniu auta na parking pod hotelem poszliśmy pod stację.

Jakie było nasze zaskoczenie jak przy wjeździe na stację zobaczyliśmy gapiów z przygotowanymi statywami, kamerami, aparatami i innym sprzętem. W oddali słychać już było buchanie lokomotywy więc i my stanęliśmy i przyglądaliśmy się jak słynna lokomotywa 493 z roku 1928 wjeżdża na stację.

Troszkę więcej o tej lokomotywie… i tu wykorzystam pomoc fachowca (dzięki tatuś!)
”Lokomotywa którą filmowaliście 493 pochodzi z 1928 r. producent Baldwin Locomotive Works poprzednio była używana przez Denver - Rio Grande Western Railroad przywrócona do eksploatacji 24 stycznia 2020 r. opalana jest olejem zamiast węgla.”

Kolejka chyba rzeczywiście jest największą atrakcją w miasteczku bo trochę turystów z niej wysiadło. Sama jednak główna ulica też jest ciekawa i oddaje historyczny klimat miasta. Tym razem na pożegnalną kolację wybrałam restaurację Primus przy 10tej ulicy. Tak daleko nas jeszcze nie było więc tym bardziej się cieszyliśmy, że przy okazji coś zobaczymy.

Primus okazało się niewielką restauracją z przepysznym jedzeniem (naprawdę jednym z tych co będziemy długo wspominać), miłą obsługą i kucharzem, z poczuciem humoru. Tak naprawdę to trafił swój na swego. Mówię tu o Darku i kucharzu. Sposób w jaki gostek prowadzi restaurację przypomina mi jak Darek prowadzi swój biznes. Na luzie, z poczuciem humoru, z odpowiednim wyczuciem, kiedy i jaki żart który klient zrozumie.

Tak więc wyobraźcie sobie taką sytuację. Jesteśmy w połowie naszego posiłku który jest niebo w gębie. Podchodzi do nas gostek, który wcześniej nas witał przy wejściu i pyta się jak nam smakuje. Na co Darek z żartem w głosie mówi…. “ehhhh…. takie sobie” i uśmiecha się od ucha do ucha. Gostek od razu podłapuje żart i odpowiada:

- Pozwól, że zawołam kogoś komu zależy.

Na co poszedł a ja mówię do Darka - Ej, ale on jest głównym szefem.

No to poleciało - tak jak mówię trafił swój na swego. Darek zaczepił gościa znów i się zaczęła gatka. Skąd on ma takie dobre mięso. Jak to jest, że sprowadza Wagu z Japonii i skąd wie, czy to sprzeda. Jak dba o świeżość i w ogóle jak mija życie. Tak więc dowiedzieliśmy się, że gościu spędził lata w restauracjach, miał ich kilka ale wszystko sprzedał. Ponieważ jednak lubi dobrze zjeść to otworzył sobie nie za dużą restaurację w Durango i co się nie sprzeda to ma na kolacje. No właśnie jak chcesz dobrze zjeść ale nie przepłacać to otwórz sobie biznes i kupuj w ilościach hurtowych (tak jak Darek i jego królestwo whiskey). Gostek kupuje mięso tylko od lokalnych farmerów. Przez lata zawiązał wiele kontaktów, i teraz doskonale wie co i gdzie. Rzeczywiście tak dobrej jagnięciny to nie jadłam. Może w Nowej Zelandii i Mendozie ale to by było na tyle. Czyli nie musimy lecieć 12-24h, żeby zjeść dobre mięsko - dobrze wiedzieć. Darek zamówił tatara z bizona i strusia i też mówił, że przepyszne. Z tym strusiem to też nie było łatwo, bo oni uważają, że mięso medium (lekko wypieczone) to już za dużo. Medium rare (prawie surowe) ma najlepszy smak i takie podają. Jak takie nie lubisz to twój problem. Szef kuchni nie będzie marnował mięsa bo masz jakieś „dziwne” nawyki. Darek jadł i mówił, że mieli racje, niebo w gębie!

Było to zdecydowanie pyszne zakończenie naszego pobytu w Durango a nawet w całym Colorado. Jutro śpimy w jakiejś małej miejscowości przy parku więc pewnie będzie McDonald’s albo pizza. Nadzieja jeszcze w Denver ale to zobaczymy jeszcze co i jak. Póki co spacerkiem wróciliśmy do domu i szybko usnęliśmy po całym dniu wrażeń.

Darek 7/13/20 Darek 7/13/20

2020.07.12-13 Grand Teton National Park, WY (dzień 9-10)

Człowiek szybko się rozleniwia i czasami ciężko jest mu się zebrać wcześnie rano i wyjść z ciepłego łóżeczka na zimne zewnątrz. W lato w górach jest chłodno rano, później niestety temperatury na dole dochodzą nawet do 30C.
Zasada jest prosta. Im wcześniej tym lepiej. Oczywiście nie za wcześnie, bo jeszcze jak jest ciemno rano to dzikie zwierzęta są aktywne, a raczej nie chcesz spotkać na swoim szlaku grizzly, pumę czy wilki.

Jak już się wyjdzie wyżej z doliny to już jest lepiej. Im wyżej tym chłodniej i z reguły jest mocniejszy wiatr, który ochładza. Do tego dochodzi jeszcze śnieg i już jest jak w raju.
Ilonka trochę marudziła rano z tym wstawaniem, ale jak jej obiecałem, że będą wspaniałe widoki i, że to już jest nasz ostatni hike na tym wyjeździe to nawet wstała, wypiła kawę i ruszyliśmy.

Nie byliśmy super wcześnie na parkingu. Byliśmy koło 9 rano. Za późno jak na dobre miejsce do zaparkowania. Samochód musiał zostać na łące gdzieś kilkaset metrów wcześniej.

Plan na dzisiaj jest prosty. Idziemy jednym z najbardziej uczęszczanym szlakiem w tym parku. Za zadanie mamy dotrzeć do jeziora Amphiteater, które znajduje się 3,300 stóp nad doliną (1,000 metrów).

Szlak w większości idzie zygzakami południowo-wschodnim zboczem z wieloma niezalesionymi polanami. Wszyscy co chodzą po górach wiedzą co to oznacza, prawda?

Piękne widoki!!! I jest jeszcze coś...... słońce. Była gdzieś 10-11 rano. Jeszcze nie było tak źle z upałami, ale już czułeś jak ziemia, skały i powietrze się nagrzewa. Im wyżej tym było lepiej. Więcej drzew i większy, chłodny wiatr.

Dobrze wszyscy mówili, że to jest jeden z bardziej uczęszczanych hików w parku Grand Teton. Nie była to może jeszcze rzeka ludzi jak na Maderze czy nieraz się widuje w lato w Tatrach, ale często mijaliśmy się z innymi ludźmi.
Niektórzy szli wolniej, niektórzy szybciej niż my. Inni już wracali z różnych miejsc z plecakami mówiącymi nam, że już trochę tu spędzili dni i nocy. W tym parku jest dosyć dobra sieć szlaków i jak ci się uda załatwić zezwolenie to możesz sobie ładnie pochodzić. Musisz natomiast bardzo uważać i wiedzieć co robisz. Znajduje się tutaj dużo dzikiej zwierzyny, która może ci wyrządzić wiele szkód, a zwłaszcza w nocy, jak nie wiesz jak zabezpieczyć jedzenie.

Około południa wyszliśmy gdzieś na wysokość 9,000 stóp (2,700 metrów). Tu już było chłodniej. Mimo, że było południe, to wysokość plus las, plus pojawiający się śnieg z chłodnym wiatrem dodawał ochłody.

Do jeziora Amphitheater, 9,700 stóp, (3,000 m.) doszliśmy gdzieś za 30 minut, łatwym, płaskim szlakiem w cieniu drzew. Jak zobaczyliśmy jezioro to stanęliśmy jak wryci.

Jezioro Amphitheater znajduje się jakieś 700 stóp (200 metrów) wyżej niż jezioro Solitude (nad którym byliśmy wczoraj) a nie ma w ogóle na nim lodu. Gdzie wczorajsze jezioro było prawie całe pokryte lodem.

*Jezioro Solitude - zdjęcie z dnia poprzedniego*

Jaki wniosek? Słońce i okoliczne góry.
Widocznie tutaj panuje inny mikroklimat i tafla jeziora jest więcej w słońcu, gdzie nad jeziorem Solitude są wyższe góry i bardziej je zasłaniają.

Jak nie ma lodu to można się wykąpać, nie? Odważyłem się tylko zamoczyć nogi w jeziorze. Woda była dalej lodowata, ale nogi w takiej wodzie idealnie odpoczęły.

Posiedzieliśmy chyba z godzinkę obserwując lokalne góry, zwierzaki i ciągle to nowych ludzi dochodzących do jeziora. Im bardzie po południu tym ludzie byli bardziej spoceni. Chyba niżej w dolinie musi być już naprawdę gorąco.

W powrotnej drodze wstąpiliśmy jeszcze zobaczyć inne jeziorko, Surprise. Też polecamy odwiedzić, fajnie położone i otoczone wspaniałymi górami.

Z reguły bym pisał, że zeszliśmy na dół, zapakowaliśmy się do samochodu i pojechaliśmy gdzieś na zimnego browca. Tutaj jednak tak nie było. Po drodze coś ciekawego się wydarzyło.
Idąc w dół, może z 30 minut od jeziora Amphitheater doszliśmy do rozgałęzienia szlaków. Jeden tam gdzie myśmy szli, a drugi nad inne jezioro, Delta.

Nic w tym by nie było specjalnego, gdyby nie dwoje narciarzy. Tak, narciarzy! Stojąc na rozgałęzieniu szlaków, pijąc wodę widzimy jak narty się wyłaniają zza wzgórza, a potem dwóch narciarzy.
Chłopaki wracali z okolic jeziora Delta, gdzie ponoć jest dużo śniegu i można było sobie troszkę pozjeżdżać. Nie wiele z nimi można było porozmawiać, bo praktycznie biegli w dół szlakiem. Widać, że mają świetną kondycje i mocne nogi. Ale czemu się dziwić jak pewnie to robią często, a podchodzenie do góry w głębokim i mokrym śniegu na 10,000 stóp (3,000 metrów) do lekkich pewnie nie należy.

Około 16 zeszliśmy na parking. W drodze powrotnej wciąż mijaliśmy wiele ludzi. Widać było po ich twarzach że ten „spacer” do góry w tym upale nie należał do przyjemności. Słońce idealnie piekło to zbocze. Idąc na dół było ok, ale do góry na pewno nie.

W samochodzie zimno piwko z lodówki turystycznej szybko przywróciło nam idealną temperaturę wewnętrzną.
Był to nasz ostatni hike na tym wyjeździe, więc postanowiliśmy pobawić się naszymi gazami pieprzowymi na misie. Czytaj „poćwiczyć”. Wszędzie piszą, żeby posiadać jeden i umieć go zastosować w razie potrzeby. Już więcej nie będziemy je potrzebować na tym wyjeździe, a nie można je ze sobą zabrać do samolotu ani też wysłać do domu.

Wybraliśmy krzak w odległości około 10 metrów, który „prawie” wyglądał jak misiu. Nacisnąłem spust i poleciała dwu-sekundowa smuga chmury pieprzowej. Niestety nie trafiłem. Nawet lekki wiatr powoduje zdmuchnięcie chmury w innym kierunku. Drugi strzał był już bardziej celny, bo wziąłem poprawkę na wiatr. Trzeba tylko uważać żeby nie strzelać pod wiatr. Nawet mała część chmury jak się dostanie w oczy to masakra przez najbliższe 15 minut. Coś wiem na ten temat.....

Wróciliśmy do miasteczka Jackson i do naszego hotelu. Tak jak wspomniałem, jest to nasz ostatni dzień na wakacjach, więc w końcu trzeba dobrze zjeść. Już parę dni temu zrobiliśmy rezerwacje w jednej z lepszych knajp w Jackson, która serwuje to co chodzi po lokalnych łąkach. W związku z wirusem w restauracjach są limitowane miejsca. Dobrze, że mieliśmy rezerwacje, bo byłoby ciężko o stolik.

Menu mają ograniczone, ale znaleźliśmy to co chcieliśmy. Dobry kawałek krówki, zwany Tomahawk. Do tego oczywiście kilkunastu letnia czerwona Rioja Reserva z Hiszpanii i uczta była na całego. Nigdzie nam się nie spieszyło, więc posiedzieliśmy tam do późna, obgryzając kosteczki jak rasowe pieski.
Będąc w Wyoming i po dobrej kolacji nie zapalić cygara to tak jak być w Japonii i nie zjeść sushi.

Przed naszym hotelem usiedliśmy na wygodnych kanapach i odpaliliśmy cygaro. Rzadko palimy cygara, więc nie wiem czy było dobre czy nie. Popijając rumem z Wenezueli, słuchając świerszczy i zapinając bluzę po szyje (przecież jest lipiec) podsumowaliśmy sobie wakacje.

Przed wyjazdem, mieliśmy wiele pytań czy warto jest jechać i ryzykować. W normalnych czasach nigdy się nie zastanawiamy, bo zawsze jest warto gdzieś pojechać. Natomiast w czasie wirusa występuje większe ryzyko zakażenia, powikłań i utrudnień w podróży. Z drugiej strony czy większe ryzyko jest zakażenia w samolocie w którym każdy ma maskę, siedzi daleko od ciebie i powietrze jest wymieniane co 2 minuty czy w nowojorskim metrze, które biorę codziennie do pracy. Czy większe jest ryzyko zakażenie na górskich szlakach, czy w moim sklepie gdzie coraz to więcej ludzi do niego przychodzi. Czy w miejskich supermarketach jest mniej wirusa czy w sklepach gdzieś na odludnych częściach kraju.....
Piszę tego bloga dwa tygodnie po powrocie i jak do tej pory wszystko jest z nami OK.
Oczywiście są utrudnienia i trzeba ciągle uważać i przestrzegać procedur, które ustaliliśmy przed wyjazdem. Jak np. wszystkie zewnętrzne ubrania po samolocie od razu szły do worka i do prania. Pokoje w hotelach musieliśmy odkazić zanim do nich wejdziemy. Wszystkie zakupy tak samo musiały być wyczyszczone zanim je wniesiemy do pokoju. Samochód cały w środku został zdezynfekowany zanim wsiedliśmy. Później przed każdym wejściem do samochodu ręce musiały być odkażone zanim czegokolwiek się dotkniemy.... itd, itd.... Dużo tego było, ale warto.
Mieliśmy fajne wakacje, w przepięknych parkach. Pogoda dopisała, kondycja też. Z perspektywy czasu wiemy, że warto było się odważyć i wyjechać.
Z tego co widzimy to wirus nie ucieka ze Stanów, a my już kolejny duży wyjazd planujemy. Przy zachowaniu zdrowego rozsądku, rozwagi i przestrzeganiu z góry nałożonych procedur wszystko powinno być OK.
Podróże uczą, podróże kształcą, podróże rozwijają....!!
Do usłyszenia...

Ilona 7/11/20 Ilona 7/11/20

2020.07.11 Grand Teton National Park, WY (dzień 8)

Dziubdziuk, wstawaj, dziubdziuk wstawaj, łódka nam odpłynie…

Ale jaka łódka? - pomyślałam...przecież dziś mieliśmy iść na hike a nie jakimiś łódkami pływać. No nic, posłusznie wstałam, spakowałam spray na misie i wsiadłam do samochodu, zastanawiając się co dalej...

A dalej to były jeziora. Skoro już ten lodowiec przeszedł przez obszar aktualnego parku Grand Teton to oczywiste jest, że zostawił po sobie wiele jezior. Przepięknych jezior trzeba dodać. Jednym z takich jezior jest Lake Solitude. Przepiękne jezioro, położone w samym sercu gór, a do tego jeszcze podobno zamarznięte. No nic trzeba się przekonać jak jest naprawdę.

Zanim jednak zaczniemy choćby iść do tego jeziora to musimy najpierw zaliczyć inne jezioro, Jenny Lake. Można obejść Jenny Lake i wejść na trasę Cascade Canyon, albo można zapłacić $18 za osobę w dwie strony i łódka przewiezie cię na drugi brzeg. Warto czy nie warto? Różnie można do tego podejść. Dla nas sama przejażdżka łódką była fajna. Nie spędziliśmy na tych wakacjach czasu na wodzie ani w wodzie więc czemu nie zacząć dnia jak leniwi turyści.

Dla niektórych może to się wydać dość drogo - jeśli ktoś chce zaoszczędzić kasę i mięć dodatkowe 2h hiku to może zacząć iść z parkingu. Na łódce na dzień dobry dowiedzieliśmy się, że wczoraj ktoś widział misia ale jakoś nie wzięłam sobie tego do serca. Widząc ile ludzi wysiada z łódki a potem idzie na szlak nie bardzo wierzyłam, że spotkamy misia. A przynajmniej wiedziałam, że to nie nami się zainteresuje bo my kanapek z tuńczykiem nie mamy.

Przepłynięcie łódką zajmuje jakieś 20 minut w każdą stronę więc też nie byle co. Przyjemny wiaterek był miłym dodatkiem ale jak tylko wysiedliśmy z łódki to posmarowaliśmy się kremem bo słońce na tej wysokości to nie przelewki. Wystarczy parę minut, żeby sobie spalić np. kark jak się użyje za mało kremu.

Z początku na trasie było dość dużo ludzi. Im bardziej jednak szlak szedł w górę tym więcej ludzi odpadało albo zwalniało tempa. Po drodze jest parę wodospadów z czego najładniejszy jest Hidden Falls (ukryty wodospad).

Piękny ten wodospad. Rzeczywiście ukryty gdzieś w krzakach. Słychać go z oddali ale widać dopiero jak się zboczy z głównego szlaku i wejdzie w las. Oczywiście nie jest ciężko przegapić skręt bo każdy tam idzie a i oznaczenia są dobre.

Od tego skrzyżowania główny szlak zaczyna się wspinać do góry. “Przyjemnie” po nasłonecznionej ścianie każą nam się wspinać na Inspiration Point 7200 ft. (2200 m). Co takiego inspirującego tu jest? Do końca to nie wiem - to znaczy widok jest piękny, jezioro w dole, górki w tle, naprawdę ładnie. Może ma to inspirować do dalszego spacerku?

Inspiration point jest też wejściem do kanionu Cascade. Pan na łódce zachęcał, żeby przejść się kawałek w głąb kanionu. My i tak w planie mieliśmy iść dalej bo naszym celem jest jezioro Solitude, które jest dużo dalej i dla nas wspinaczka dopiero się zaczyna. Mam jednak nadzieję, że ludzie nie płacą $18 tylko po to żeby wspiąć się na Inspiration Point... Jak już ktoś tu dojdzie to zdecydowanie powinien iść w głąb.

Dopiero tu się zaczynają widoki, górska rwąca rzeka, piękne góry, zielone polany, świstaki, podobno misie, łosie i inne rogacze oraz moje nowe ulubione zwierzątko Pika. Tak naprawdę po polsku nazywa się to Szczekuszka amerykańska, po angielsku Pika…. dużo łatwiej. Ja to nazywałam bezogonowa myszka ale wygląda (wg. Wikipedii), że więcej ma ona wspólnego z królikami niż z myszami. Pewnie dlatego mały prawie nie widoczny ogon.

Fajne takie latało między skałami. Najbardziej mnie jednak zaskoczyła jak ciągła w pyszczku kawał trawy, ale tak z 4 razy jej długości. Do tego tak szybko przeleciała, że moje zaskoczenie, jej szybkość spowodowały, że zdjęcia nie ma.

Za to zdjęcia widoków były cały czas. Niby ten sam kanion, ta sama rzeka i te same góry ale jednak trudno się nadziwić jaka ta nasza natura jest zdolna i jak takie coś pięknego stworzyła. Fajnie się szło bo szlak był dość płaski, od wody było troszkę chłodno, a też jeszcze było przed południem więc skały nie były mocno nagrzane.

Po ok. 2.5 h doszliśmy do rozgałęzienia szlaków. Na lewo było na Alaska Basin. Pamiętacie jeszcze nasz pierwszy hike na tych wakacjach? Tak teoretycznie w jeden dzień można przejść górami z zachodniej części parku do wschodniej. A my głuptasy autem na około… no można przejść górami ale po pierwsze jak cała grupa idzie to nie ma jak przetransportować auto, a po drugie wierzcie albo nie, ale w górach jest jeszcze dość dużo śniegu. Zwłaszcza na przełęczach.

Na prawo za to szlak prowadzi do jeziora Solitude i dalej do innej przełęczy. Tu jest gdzie chodzić i teoretycznie szlaki nigdy się nie kończą. Widzieliśmy też dużo ludzi z plecakami, które mówiły, że spędzając w górach nie jedną noc. Darek najchętniej by zrobił szlak w prawo i w lewo ale niestety odcinki i wysokości tu są dość duże, że trzeba było się zdecydować na jedną drogę. Padło na prawo, do jeziora Solitude. Jednak zamarznięte jezioro ma coś w sobie i trzeba je zobaczyć.

Z początku szlak szedł lasem i troszkę byłam rozczarowana, że będzie mało widoków. Zmieniło się to po 15 minutach i weszliśmy do pięknej doliny która prezentowała nam piękne widoki za każdym zakrętem. Pamiętajcie, że w między czasie zrobiło się południe więc po 30 minutach na tym słońcu już mi nie zależało na widokach tylko na lesie.... Tak to już jest z tymi ludźmi, tak źle i tak nie dobrze. Żartuję, nadal wybieram widoki, nawet w słoneczku!

To właśnie tutaj śpią wszystkie górołazy. Co jakiś czas mijaliśmy dedykowane miejsce na namiot. Na pewno potrzebujesz pozwolenie i pewnie wydają limitowaną ilość na dzień ale jak ktoś lubi spać w lesie z misiami to polecam. Obudzić się w takim otoczeniu to magia.

My dzielnie maszerowaliśmy do przodu. To co kochamy na zachodzie to przygotowanie szlaków. Tutaj statecznie się szło do góry. Przybywało kilometrów i wysokości ale ty tego tak nie odczuwasz bo szlak nie jest techniczny. Oczywiście po spędzeniu 4 miesięcy poruszając się miedzy sypialnią, salonem, kuchnią i łazienką nie można oczekiwać super kondycji ale wtedy wchodzę w tryb idę, idę i podziwiając widoki idę dalej do przodu.

I czasem tylko staniemy pod drzewkiem (jak jakieś będzie), żeby napić się wody i ochłodzić.

Chyba zbliżaliśmy się do jeziora bo nagle po 1.5h spacerku zaczęło przybywać śniegu. Był to mokry śnieg, więc raków ani innych sprzętów nie trzeba było. Zresztą jak się okazało do jeziora mieliśmy już tylko 5 minut.

WOW - Piknie tu paniczku!!!

No piknie, piknie…. Zamarznięte jeziora mają w sobie jakąś magię. Pewnie dlatego, że tak rzadko się je widuje. Chyba pierwsze zamarznięte jezioro widziałam dopiero rok temu. Wtedy też był początek lipca i było trochę śniegu. Jednak mniej niż dzisiaj. Nad jeziorem spotkaliśmy Panią, która często przychodzi nad to jezioro. Mówiła, że wyjątkowo mało śniegu jest tej zimy, że taki poziom to zazwyczaj dopiero się widzi w sierpniu. Czyli jednak nie najlepsza zima była w tym roku. Nam to ciężko oceniać bo sezon narciarski szybko się dla nas skończył z wiadomych powodów.

To była nasza destynacja na dziś. I dobrze bo tak tu pięknie, że ciężko by było namówić mnie, żeby iść gdzieś dalej. Znaleźliśmy “sofę” czyli wygodny duży kamień, wyciągnęliśmy “przepyszny” lunch czyli orzeszki i cliff bar i rozkoszowaliśmy się najlepszym posiłkiem na tym wyjeździe. Muszę przyznać, że jezioro Solitude i góra Table, którą zdobyliśmy parę dni temu to najpiękniejsze szlaki w tym parku. Spokojnie mogę dopisać je do listy najładniejszych szlaków jakie w życiu zrobiłam.

Obszar wokół jeziora jest dość duży więc pomimo, że ludzi przybywało to nadal każdy miał prywatność i swoją “sofę”. Zdarzali się ludzie, którzy szli dalej w górę, ale to były ekstremalne przypadki. Po ponad półgodzinnej przerwie ruszyliśmy w drogę powrotną. Było już trochę po drugiej popołudniu więc wiedzieliśmy, że będzie ciepełko, dobrze jednak, że szliśmy w dół to jakoś szybko ubywały te kilometry.

Po około godzinie znów byliśmy na skrzyżowaniu. Była trzecia popołudniu więc idealna godzina dla górołazów aby znaleźć sobie domek na dzisiejszą noc. Jak się chodzi po górach to zazwyczaj widuje się ludzi z dużymi plecakami, albo rano jak już wracają z gór do auta, albo wczesnym popołudniem jak idą szukać miejsca na namiot. W każdym przypadku, oni zawsze idą w przeciwnym kierunku niż tłum.

Od skrzyżowania natomiast spotykało się już mniej dużych plecaków a więcej rodzin, ludzi, którzy przeszli się tylko na zasadzie - zobaczymy dokąd dojdziemy. Co mnie jednak zaskoczyło to, że każdy miał spray na misia. Nie ważne czy był to górołaz z wielkim plecakiem co nie jedno już w życiu przeżył czy rodzinka w sandałkach co wyszła na spacer. Gaz pieprzowy na misie można kupić tu w każdym sklepie z pamiątkami czy spożywczym, więc reklama działa i każdy go nosi. Nawet na lotnisku w Montanie były znaki - pamiętaj, że spray na misie nie może z tobą lecieć, ani w bagażu nadawanym, ani podręcznym.

Chyba spraye na misie są najbardziej sprzedający się produktem w Wyoming. Robią na tym trochę kasy nie ma co. My misia nie spotkaliśmy, tylko świstak przyszedł zobaczyć czy nie mamy jakiś orzeszków. Nie mieliśmy więc szybko uciekł do dziurki a my wróciliśmy na szlak.

Trasa z jednej strony dobrze nam znana z drugiej zaskakiwała nas nadal nowymi widokami. Po raz kolejny przekonaliśmy się o znanym fakcie, że idąc w drugą stronę wszystko wygląda inaczej. My szliśmy już bez większych przystanków, natomiast dużo ludzi chłodziło się nad wodą. Część robiła sobie piknik na skałach, część taplała się w wodzie. No tak każdy ma swój sposób a ochłodę. Naszym sposobem na ochłodę jest zimne piwko tak, że po 1.5h znów byliśmy na Inspiration point a potem nie wiele później przy łódce. Popołudniu kolejka do łódki była dużo większa niż rano ale i tak udało nam się załapać na drugi rzut i długo nie czekaliśmy.

Dziś jest sobota więc nie bardzo chcieliśmy chodzić po mieście. Spodziewaliśmy się tłumów i kolejek do restauracji więc postawiliśmy na McDonalds. W sumie dawno nie jedliśmy więc czemu nie. Piwko lepiej smakuje z lodówki turystycznej przy aucie z ładnym widokiem, a hamburgera można zjeść na kanapach przed hotelem. Takie “zielone” restauracje są dużo tańsze, bezpieczne i przyjemniejsze niż zatłoczone ulice czy zamknięte restauracje.

To był kolejny piękny dzień i kolejny dzień gdzie byłam wdzięczna, że się zdecydowaliśmy na te wakacje! Pamiętajcie…. Za 20 lat będziecie żałować czego nie zrobiliście a nie tego co zrobiliście!

Ilona 7/10/20 Ilona 7/10/20

2020.07.10 Grand Teton National Park, WY (dzień 7)

Na ten wyjazd mieli z nami jechać znajomi no i jak im wysłałam plan wyjazdu to się śmiali (pozytywnie), że każdy dzień u nas ma tytuł. No bo po części ma. Są dni spędzone w podróży i przemieszczaniu się z hotelu do hotelu. Mamy dni z długim trekkingiem i dni aklimatyzacyjne z mniejszym, lżejszym spacerkiem. Są też dni lenia albo dni rozrabiaka. Kategoryzowanie dni pomaga nam zaplanować wakacje, na których odpoczywamy aktywnie i nie mamy za dużo dni podróży a potem dużo luzu. Dziś przypadł dzień lenia. Po spędzeniu całego dnia wczoraj w aucie, późnego przyjazdu do hotelu i spaniu przez dwie ostatnie noce na nie wygodnym łóżku chcieliśmy się wreszcie wyspać. Dlatego dziś mieliśmy bardzo lekki dzień.

Pomimo, że mamy pokój w hotelu z kuchnią nie bardzo mieliśmy wczoraj szansę kupić coś na śniadanie więc stwierdziliśmy, że spróbujemy zjeść śniadanie w hotelu. Po części ciekawi byliśmy jak wygląda podejście hoteli do śniadań w dzisiejszych czasach. Nie było źle, choć jak ja to mówię jedzenie było papierowe. Czyli mrożone, odgrzewane, bez smaku. Jogurt, banan są jedynym bezpiecznym wyborem więc tak też zrobiliśmy. Widać było, że stolików jest dużo mniej i bufet nie jest dostępny dla wszystkich tylko podchodzisz i Pani ci podaje co sobie zażyczysz. Jutro chyba jednak zjemy śniadanie w pokoju.

Po nie do końca wspaniałym śniadaniu wsiedliśmy w samochód i ruszyliśmy zwiedzać Park Narodowy Grand Teton. Parę dni temu spędziliśmy parę dni w górach Tetons ale oficjalnie w parku jeszcze nie byliśmy.

Park narodowy Grand Teton został stworzony aby chronić pasmo górskie zwane Teton, oraz liczne jeziora które znajdują się w tych pięknych górach. Stworzenie parku zajęło dekady. Pierwsze kroki aby chronić te piękne tereny podjął kongres i w 1929 podjął decyzję o stworzeniu tu parku narodowego. Potem w roku 1943 Franklin D. Roosevelt dołożył więcej terenów (Jackson Hole National Monument) w 1949 John D. Rockefeller Jr też dołożył trochę ziemi i w końcu w 1950 roku kongres połączył te wszystkie ziemie i ogłosił ostateczny zasięg planu. Dodatkowo w 1972 roku powstała droga łącząca par Yellowstone z Grand Teton. Rzeczywiście trochę lat im zajęło ogarnięcie tego wszystkiego.

Zwiedzanie zaczęliśmy od góry Signal. Można na nią wyjechać autem i podobno jest z niej ładny widok. My spodziewaliśmy się widoku na pasmo górskie ale niestety taras widokowy jest na płaską polanę, która jest po wschodniej stronie parku. Nie mogliśmy się nadziwić jak to się dzieje, że przez tyle kilometrów ciągną się niesamowicie płaskie tereny aby potem „wyrosły” góry które mają nawet ponad 13tys feet (4 tys metrów). Góry można zobaczyć z drogi albo lepiej z nad jakiegoś jeziora.

Podobno taka rzeźba terenu powstała przez lodowiec, który 14 tysięcy lat temu wypełniał tą dolinę. Dzięki niemu powstały duże płaszczyzny i jeziora oraz potężne góry, które sprostały ogromnej masie lodowca.

Aktualnie ten płaskowyż jest domkiem dla wielu zwierząt. Spotkaliśmy nawet samochód z turystami wypatrującymi zwierzynę. Amerykanie też mają swoje safari. Co prawda nie widać, żeby wjeżdżali głęboko w łąki. Nadal trzymają się wyznaczonych dróg ale częściej zapuszczą się na jakieś off-road i może uda im się spotkać misia. My myśleliśmy przez chwilę o takiej wycieczce ale tylko przez chwilę. Chyba po afrykańskim safari byśmy się tylko rozczarowali. A poza tym przecież misie to myśmy już parę razy widzieli.

Po górze Signal pojechaliśmy nad jezioro Jackson. Zarówno w Yellowstone jak i Grand Teton sporty wodne są bardzo popularne. Ludzie pływają na łódkach, kajakach, łowią ryby ale też pływają. Muszę przyznać, że podziwiam im z tym pływaniem. W południe jak słońce przegrzeje to temperatura dochodzi do 80-90F (25-30C), ale często temperatura jest bliżej 70F (20C). Do tego temperatura wody jest dużo niższa. Pomimo tego wszystkiego ludzie nadal pływają w jeziorze i wylegują się na plaży.

My za sportami wodnymi nie jesteśmy więc zrobiliśmy sobie przerwę i przy piwku na ławeczce podziwialiśmy widoki. Piękne górskie jezioro wkomponowane w piękne góry. Do tego wiaterek, że trzeba siedzieć w bluzie dresowej w samo południe w środku lipca. Pięknie…..tak my nie lubimy upałów.

Z każdą minutą przybywało ludzi. Niektórzy przyjeżdżali na rowerach, inni z aut wyciągali grille i szykowali lunch, a inni rozkładali hamaki i relaksował się w cieniu. Jednym słowem każdy robi to co lubi najbardziej. A co Darek lubi najbardziej?

Darek najbardziej lubi nartki więc następny przystanek to musiał być słynny resort narciarski Jackson Hole. Rok temu na Czwartego Lipca, Darek jeździł na nartach. W tym roku zima była trochę słabsza a i też resorty pozamykali wcześniej, nie ubijali śniegu więc na trasach śniegu już nie ma i z nartek nici. Resort jednak trzeba sprawdzić i ocenić czy warto przylecieć tu w zimie.

Werdykt? Ciężko powiedzieć. Na pewno kiedyś przelecimy tu w zimie. Resort ten może nie jest w czołówce największych resortów w zachodnich Stanach. Słynie on natomiast z zaawansowanego terenu i stromych tras narciarskich. Tak więc jest to resort dla zaawansowanych narciarzy, którzy poszukują mocnych wrażeń. Pewnie dlatego w miasteczku Jackson jest drugi, mniejszy, bardziej rodzinny resort Snow King.

Jeśli jednak chodzi o miasteczko to Jackson Hole położone jest w miasteczku Teton Village, które to jest 20 min od Jackson. Teton Village nie jest miasteczkiem. Ma podstawowe zaplecze pod resort, to znaczy dużo hoteli, apartamentów pod wynajem, restauracji, barów i sklepów z pamiątkami czy podstawowymi rzeczami. Natomiast ogólnie jest to średniej wielkości, nie można tego porównać do Vail czy Whistler. Ale jest większe od Snowbird czy Squaw Valley. Nie mówiąc już o wschodnim wybrzeżu gdzie w ogóle nie ma miasteczek narciarskich...no może poza małym miasteczkiem w Stratton czy Stowe.

Zawsze można natomiast podjechać albo spać w Jackson, które to jest większe i jest odległe od Jackson Hole tylko 20 min. Ciekawe tylko ile się jedzie jak są korki po zamknięciu wyciągów. Myślę, że nadal bym wybrała nocleg w Teton Village w sezonie jak wszystko jest otwarte to powinno być tam wesoło a i też wybór restauracji powinien wystarczyć, żeby urozmaicić sobie posiłki.

My wyjechaliśmy gondolą na górę i przerwę spędziliśmy ze świstakami. Tylko jakieś takie nieśmiałe były i nie chciały zjeść z nami orzeszków. Żartuje - wiem, że nie wolno karmić dzikich zwierzątek….tak więc orzeszki zjedliśmy my a świstaki tylko latały po łąkach.

Pochodziliśmy troszkę po górze, pochodziliśmy po miasteczku, kupiliśmy największego miśka jakiego udało się znaleźć i poszliśmy na taras napić się piwka. A tu się okazało, że nawet w Jackson Hole Darek ma kolegę. Dopiero co poznany co prawda ale nasz kelner z wczorajszej pizzerii był naszym kelnerem w JH w barze… ups… jak to trzeba uważać z napiwkami, żeby potem ci szybko przynieśli zimne piwko.

Jak widzicie dzień mieliśmy bardzo na luzie. Nie za dużo w samochodzie, dużo na świeżym powietrzu i totalnie bez pośpiechu. Czasem tak trzeba….rozluźnić się i nabrać sił przed jutrzejszą wspinaczką.

Normalnie bym tu skończyła pisać, no bo czemu mam was zanudzać, że wróciliśmy do domu, zjedliśmy kolację, pisaliśmy bloga i poszliśmy spać….czyli po części standard. Mam jednak pewną uwagę jeśli chodzi o jedzenie. Dziś gotowaliśmy kolacje w pokoju. W zależności gdzie jedziemy to czasem staramy się sami gotować. Zwłaszcza jak jesteśmy w jakiś lasach gdzie jest niewielki wybór jedzenia. W supermarketach można kupić pół produkty ale staramy się tego unikać. Wolimy kupić świeżego kurczaka czy rybę i sami przyprawić. Proste nie? Dokładnie. Nie spodziewamy się po supermarketach super mięsa więc bierzemy to co jest bezpieczne. Jednak przykre jest, że nawet jak kupujesz zwykłą rybę to smakuje ona jak papier. My mamy szczęście mieszkać w dużym mieście gdzie można kupić kurczaka za $5 i za $15. Mamy szczęście, że możemy kupić produkty dobrej jakości, które mają smak i jakość. Żal mi jednak ludzi, którzy żyją w małych miasteczkach i dostęp mają tylko do byle jakiego, przetworzonego jedzenia…..chyba, że ja nie wiem gdzie robić zakupy. A często właśnie te małe miasteczka, żyją z rolnictwa i powinni mieć dostęp do dobrych lokalnych produktów...może ja naprawdę nie wiem gdzie kupować jedzenie poza NY. Mam nadzieję, że tak jest i każdy ma dostęp do jedzenia które ma smak...inny niż sól i cukier. Obawiam się jednak, że się mylę. Tak więc po naszej papierowej rybie, z watowym chlebkiem poszliśmy spać, śnić o dobrym sushi…

Ilona 7/9/20 Ilona 7/9/20

2020.07.09 Yellowstone National Park, WY (dzień 6)

Welcome to Silver Gate - dla nas to raczej pożegnanie. Nie do końca wyspani (bo materac był beznadziejny) ruszamy po raz kolejny do Yellowstone. Park Yellowstone można zwiedzić w trzy dni jak się chce tylko zobaczyć najważniejsze atrakcje turystyczne. Jeśli natomiast chcesz się zagłębić w lasy to jest też bardzo dużo szlaków górskich. W parku można też uprawiać różnego rodzaju sporty wodne a co mnie chyba najbardziej zdziwiło, można też łowić ryby.

Rzek i jezior to jest tu trochę - nie wiem natomiast jak to jest z rybami. Szkoda, że nie pojechał z nami kolega wędkarz bo byśmy pewnie mieli dobrą i świeżą kolację. My park Yellowstone zwiedzaliśmy jak zawodowi turyści czyli od punkty obserwacyjnego do punku. W Yellowstone nie ma wysokich gór ale za to jest dużo unikatowych gejzerów, gorących źródeł i innych geologicznych ciekawostek więc na tym się skupiliśmy. W górki to chętnie pójdziemy w parku Grand Teton.

Park Yellowstone można zwiedzić w 3 dni. Pierwszy dzień mieliśmy od punktu Maddison, przez Mammoth Hot Springs i Tower do Silver Gate. Drugi dzień skupiliśmy się na Maddison, Canyons i Lake Village. Natomiast na dziś został nam najbardziej popularny odcinek parku czyli od Maddison do Grant Village. Odcinek ten jest najbardziej popularny ze względu na Grand Prismatic Spring. Ale zanim tam dojedziemy musimy przejechać dolinę Lamar.

A tu jak zawsze dużo bizonów. Byliśmy przed 9 rano i potwierdziło się powiedzenie, że im wcześniej tym zwierzęta są bardziej aktywne. Bizony przebiegały przez drogę, chodziły, biegały, piły wodę - zupełnie inaczej niż w ciągu dnia gdzie wolą się nie ruszać.

Spełniło się Darka marzenie. Najpierw chciał zobaczyć w ogóle bizona, potem całe stado a na koniec stado przebiegające przez jezdnię. Obserwowalibyśmy i fotografowali dalej ale inny kierowca do nas zagadał i powiedział “dalej w dolinie jest całe stado wilków”. WOW - wilków to nam brakowało do kolekcji.

Przejechaliśmy dolinę ale wilków niestety nie widzieliśmy. Natomiast trochę dalej już w lesie zobaczyliśmy dużo samochodów zaparkowanych przy drodze. My też stanęliśmy, pytamy się co tam jest a tu misiu jest. Chodził sobie brązowy niedźwiedź. Na taką odległość mogłam go obserwować i robić mu zdjęcia. Szybko jednak uciekł ze słońca w chłodny busz więc i my wróciliśmy do auta i pojechaliśmy dalej.

Wilka udało nam się wypatrzyć troszkę dalej na bagnach. Ciekawe dlaczego był samotny. Wilki często występują w grupach ale może on tu czuje się bezpieczny i zdarzają się przypadki odizolowania. WOW - tyle zwierząt na jeden dzień. Na koniec się jeszcze kaczki załapały. A czemu nie?

Czas wrócić do zwiedzania gejzerów. Na początek odwiedziliśmy Fountain Paint Pots. Jest to obszar w parku, gdzie na trasie 1 km (0.5 miles) można zobaczyć prawie wszystkie termiczne zjawiska. Są tu gejzery, gorące źródła, fumarola i błotne wulkany (mudpots).

Wszystko było ciekawe choć “mudpots” najbardziej mnie zainteresowało. W błocie co jakiś czas pojawiała się bańka z powietrzem po czym pękała. I tak w kółko. Sprawiało to wrażenie jakiejś gry czy zabawy gdzie się jedno naciska a inne gdzie indziej wyskakuje.

Oczywiście były też piękne gorące źródła z niebieską wodą, i gejzery tryskające wodą z wnętrza ziemi. Jak tak się chodzi po tych deptakach, po tych terenach gdzie ciągle coś się gotuje, coś wypluwa, coś paruje to tylko sie człowiek zastanawia kiedy to wszystko wybuchnie. Dużo tego się nagromadziło pod ziemią i ciągle coś próbuje się wydostać.

W końcu dotarliśmy do Midway Geyser Basin ze słynnym i przepięknym kraterem Grand Prismatic Spring. Pewnie zdjęcie to wiele razy widzieliście w różnego rodzaju blogach i artykułach a dla mnie przyszedł czas wreszcie zobaczyć to na żywo.

Zanim jednak dojdzie się do Grand Prismatic to mija się Excelsior Geyser, kolejna “dziura” z przepiękną niebieską wodą i buchającą parą - niebieska woda znajduje się bardziej w szerokich, rozległych gejzerach, które wyglądają jak garnek z gotującą się wodą. Są też węższe gejzery i ze względu na mały otwór nie widać niebieskiej wody, za to wybuchają one częściej bo gotująca woda się podnosi i potrzebuje się wydostać na zewnątrz. Te węższe gejzery tryskają wodą nawet kilkanaście metrów do góry.

Rozległe gejzery nie plują wody do góry ale nadal z ziemi wydobywa się masa wody. Na przykład Grand Prismatic Spring „wypluwa” do rzeki około 5tys galonów (18 tys litrów) wody na minutę. Swoją sławę zdobył jednak nie przez wielkość czy moc ale przez wygląd. Jak to bywa w życiu wszystko jest oceniane po wyglądzie więc i Great Prismatic Spring zyskał sławę przez swoje kolory.

Podchodząc do niego przygotowanymi deptakami nie do końca widzi się jego kolory. Owszem jest dość kolorowo, ciekawa faktura ziemi no i oczywiście nieodłączny zapach siarki. Jednak jeśli naprawdę chce się zobaczyć to źródło w pełnej okazałości to polecam przejść się na pobliskie wzgórze. Trasa do wodospadu Mystic, przy czym w połowie odbija się na taras widokowy.

Dużo lepiej nie? A skąd w ogóle biorą się takie kolory? Wszystko dzięki słońcu. Dzięki minerałom zawartym w wodzie promienie słońca rozchodzą się po płaszczyźnie wody wydobywając z niej piękny niebieski kolor. Żółty kolor natomiast to bakterie. Różnego rodzaju bakterie i mikroorganizmy, które lubią ciepło (a wręcz nawet wrzątek), żyją na granicy gorącego źródła i ziemi. Często tworzą one swoisty krater i rozprzestrzeniają się na boki. Tak to właśnie natura tworzy najpiękniejsze kolory.

Grand Prismatic Spring jest jednym z tych obrazów, które chcesz zatrzymać w swojej pamięci na zawsze. Dobrze, że mamy aparaty i jest to możliwe. Następnym przystankiem na naszej trasie był gejzer Old Faithful. Jest to gejzer stożkowy i swoją sławę dostał dzięki regularności wybuchów. Tak naprawdę mógłby być tam zegar, który odlicza minuty do następnego wybuchu. Myśmy przyjechali dokładnie 5 minut przed jego wybuchem więc miejscówki w pierwszym rzędzie nie mieliśmy, ale za to nie musieliśmy czekać 1.5h. Czas pomiędzy wybuchami jest bowiem 90 minut a sam wybuch trwa niecałe pięć minut. Jednak w ciągu tych 5 minut gejzer może wypluć nawet do 32 tys litrów (8,400 galonów) wrzącej wody. Niesamowite ile energii jest we wnętrzu ziemi.

I na tym byśmy się pożegnali z parkiem Yellowstone. Teraz pora wrócić do Grand Teton, do jego oficjalnej części. Tym razem śpimy w Jackson, WY. Powrót do cywilizacji i miejmy nadzieję hotelu z lepszym materacem.

Udało się – dojechaliśmy do Jackson pod wieczór. Pokoik dużo większy niż nasza szopa w Silver Gate, miasteczko całkiem fajne – sześć ulic na krzyż ale na pizze można wyjść a i przejść się jest gdzie. My jednak potrzebowaliśmy spania. Po części ciągłe przebywanie na wysokości ok. 7tys feet (2100 m) robi swoje a po drugie mało snu w dwie poprzednie noce zrobiło swoje. Tak więc jutrzejszy dzień ma tytuł odsypianie – śpimy do 8 rano a potem na lajcie jakaś wycieczka nad jeziorko, gondolą na jakąś górkę i zleci. Trzeba nabrać sił na kolejny duży hike....ale to w sobotę!

Darek 7/8/20 Darek 7/8/20

2020.07.08 Yellowstone National Park, WY (dzień 5)

Jak często musisz w lipcu wstawać w środku nocy żeby podkręcić ogrzewanie? Śpiąc w Silver Gate, MT dosyć często. Mieścina położona jest wysoko w górach na wysokości 7,600 stóp (2,300 metrów), a w około są potężne, wysokie góry.
Spaliśmy w malutkim, drewnianym domku, który nie był dobrze izolowany. Zimne powietrze szybko ochłodziło pomieszczenie i żeby nie psikać w samolocie podczas epidemii Covid dodatkowe ogrzewanie było obowiązkowe.

Grand Teton and Yallowstone (667) (1).JPG

Dzisiejszy dzień w większości spędziliśmy w samochodzie. Poranek w Montanie, a po południu w Parku Yellowstone w stanie Wyoming. Planując ten wyjazd wiele razy natknąłem się na ciekawe opisy drogi która dokładnie zaczyna się w miasteczku Silver Gate w którym właśnie śpimy.

Wielu z was na pewno słyszało o słynnej drodze #1 na Kalifornijskim wybrzeżu, albo o drodze #1 na Florydzie z Key Largo do Key West czy drogach w Acadia NP, albo Road To The Sun w Glacier NP. Nie wspomnę już o klasycznej drodze 66 z Chicago do Santa Monica w CA.
A kto z was zna albo przejechał Beartooth Highway na granicy Montany i Wyoming?

Mało znana i mało uczęszczana droga przez wielu jest uważana za jedną z najpiękniejszych dróg w Stanach. Prowadzi przez malowniczy, górzysty teren z najwyższym punktem 10,947 stóp (3,337 metrów). Długość wynosi 68 mil (110 km.).

Rano zapakowaliśmy się do naszego malucha i ruszyliśmy w górę. Obydwoje zastanawiając się czy ten malutki samochodzik da radę po tych górach. Do pokonania dzisiaj mamy 285mil (460km.) w większości górzysty teren.

Z tym samochodem (Ford EcoSport) to też było ciekawie. Mieliśmy zarezerwowany duży, amerykański Pick-up z potężnym silnikiem w Salt Lake City. Niestety ze względu na Covid nasze plany musiały być zmienione w ostatniej chwili i wylądowaliśmy w Montanie gdzie już większość samochodów była wynajęta. Ogólnie samochód jest OK na dwie osoby, ale jak by ktoś musiał siedzieć z tyłu to by miał fajnie.

Na początku droga szła w miarę płasko i po paru milach dojechaliśmy do Cooke City. Jest to malutkie miasteczko podobnego do Silver Gate. Może troszkę większe, bo ma stację benzynową i parę więcej punktów turystycznych.

Od Cooke City droga jeszcze wiodła wzdłuż rzeki Lake Creek aby następnie pomału wspinać się do góry. Jeśli ktoś lubi wędkować w ciszy i spokoju to polecam ten rejon. Widzieliśmy dużo miejsc a także rybaków przy drodze. Trzeba tylko pamiętać, że w tym rejonie jest potężna ilość Grizzly, wilków i innych ciekawych zwierząt. Oddalając się od samochodu trzeba pamiętać o gazie pieprzowym. Misie też lubią rybki.

Nie będę opisywał każdego zakrętu, bo było ich trochę. Droga szła łagodnie do góry przez las iglasty. Niestety poza paroma sarenkami i łosiami to za wiele zwierzyny nie widzieliśmy.

Gdzieś od wysokości 9,000 stóp (2,700 metrów) las zaczął ustępować wysokogórskim polanom. Droga zaczęła ostrymi serpentynami wić się stromiej do góry. Widoki stawały się coraz to lepsze, a wiatr coraz to silniejszy.

Wiało tak mocno, że wysiadając z samochodu trzeba było dobrze drzwi trzymać bo by chyba urwało. Do tego niska temperatura jak na lipiec, gdzieś 8-10C powodowało „przyjemny” chłodek.

Wyjechaliśmy na przełęcz BearTooth. Najwyższy punkt na tej drodze. Dobrze tu wiało, do tego stopnia, że postanowiliśmy nie wychodzić z samochodu. Porobić parę zdjęć przez uchylone okna i chwilę podziwiać widoki.

Tą drogą można dalej jechać w głąb Montany aż do miasteczka Red Lodge i dalej. Nie pojechaliśmy dalej w dół, bo za bardzo nie było czasu. Przed nami jeszcze setki kilometrów do pokonania. Podjechaliśmy jeszcze kawałek aby zobaczyć resort narciarski Beartooth Basin Summer Ski Area, ciężko to nazwać resortem, bo posiada jeden wyciąg orczykowy.

Natomiast jest to miejsce gdzie na nartach można jeździć do lata. W tym roku zamknęli ten „resort” parę dni temu, 4 lipca. Wiedziałem o tym wcześniej dlatego też nie zabrałem ze sobą butów narciarskich, jak rok temu.

Śniegu jeszcze było wystarczająco dużo żeby zrobić trochę zakrętów, ale niestety trzeba by podchodzić do góry. Wspinaczka w głębokim i mokrym śniegu w butach narciarskich na tej wysokości to sama przyjemność, prawda? Ale raczej nie dla ludzi którzy mieszkają nad oceanem.

Wróciliśmy do samochodu i zawróciliśmy w kierunku Parku Yellowstone. Przejechaliśmy przez nasze miasteczko Silver Gate i wjechaliśmy do parku jego północno-wschodnim wjazdem.

Na zwiedzanie Yellowstone mamy przewidziane 3 dni. Ja wiem, że jest to za mało na zaglądniecie w każdy zakamarek, ale wystarczająco dużo żeby „coś tam” zobaczyć. Zresztą nie planujemy robić w Yellowstone żadnych większych hików. Nie są one tak ciekawe i interesujące jak w sąsiadującym od południa parku Grand Teton, w którym to zamierzamy zabawić 5 dni.

Yellowstone słynie z dwóch rzeczy, gejzerów i zwierząt. Te pierwsze są łatwe do zwiedzenia i zobaczenia. Znajdują się blisko drogi i nigdzie nie uciekną. Z tymi drugimi to jest różnie. Albo ma się szczęście i zwierzaki cię polubią i będą pozowały do zdjęć, albo będą siedzieć głęboko w lasach z dala od ludzi.

Żeby zwiększyć szanse na zobaczenie ciekawych okazów zaciągnęliśmy języka z internetu i od park rangera. Największe szanse w lato są w dwóch potężnych dolinach, Hayden i Lamar. Także pora dnia ma duży wpływ na ich aktywność. W ciągu dnia większość z nich jest leniwa i leży gdzieś w wysokich trawach, albo w zagajnikach i za bardzo ich nie widać. Rano i wieczorem, to są pory dnia w których zwierzęta migrują albo polują.

Oczywiście pora roku też ma ogromny wpływ. Zimą jest zupełnie odwrotnie niż latem. Dni są krótkie i bardzo zimne z dużą ilością śniegu. Cały Yellowstone jest położony na płaskowyżu powyżej 2,000 metrów. W ciągu dnia zwierzęta się nagrzewają w słońcu i wychodzą na polany gdzie jest je łatwo wypatrzeć. Także po śladach na śniegu można określić co i kiedy tędy przechodziło.
Oczywiście już planujemy przyjechać tutaj zimą. Obok jest wielki resort narciarski Big Sky Montana. Parę dni temu przejeżdżaliśmy obok niego. Imponująco ta górka wygląda. Zastanawiam się dlaczego jeszcze go nie odwiedziłem. Plany już są. Zakupiłem bilet narciarki na następny sezon, Ikon Pass. Big Sky Montana jest na nim. Nartki w Montanie i zwierzaki w Wyoming. Zapowiada się ciekawa zima. Ktoś chętny?
Wracając do zwierząt.....

W rejonie Mammoth Hot Springs lekko pobłądziliśmy i wylądowaliśmy na Łosiu. Łoś nie zważał na nic tylko zajadał kwiatki z drzewa. Nie czekaliśmy do końca, ale patrząc z jakim smakiem je jadł, to pewnie zjadł je wszystkie.

Posuwając się dalej na południe parku dojechaliśmy do Grand Canyon of Yellowstone. Punktów gdzie można się zatrzymać jest wiele. My wybraliśmy Artist Point. Ponoć jest najładniejsze i z tego miejsca dużo artystów maluje swoje dzieła.

Głębokość kanionu robi wrażenie. Wiadomo, nie jest to Grand Canyon z Arizony, ale warte odwiedzenia.

Z tego punktu też dobrze widać dolny wodospad na rzece Yellowstone. Mając więcej czasu polecane jest parę hików w tym rejonie. Niestety my mamy w planie wieczorem odwiedzić dolinę Lamar i poszukać zwierzaków.

Wyjeżdżając Bizon chciał się pożegnać i wyszedł na drogę. Był tak blisko, że można go było prawie pogłaskać. Oczywiście nie jest to polecane, bo zwierze może czuć się zagrożone i ono „troszkę” więcej waży niż człowiek.

Pożegnaliśmy się z lokalnym i ruszyliśmy w kierunku Lake Village. Po drodze jeszcze odwiedziliśmy wulkan błotny.

Może nie jest to najbardziej odwiedzane miejsce w parku, ale ciekawe. Wygląda jak wielki gar gęstej zupy która się gotuje na małym ogniu. Ogień pewnie nie jest mały, bo większość Yellowstone (9,000 km²) jest na nim podgrzewana.

Dojechaliśmy do jeziora Yellowstone. Potężne i wielkie to jezioro, 350 km². Jest to największe jezioro w Ameryce Północnej położone powyżej 2,000 metrów n.p.m. W zimie całe zamarza, a grubość lodu przekracza metr. Widać tutaj dużo samochodów z przyczepami na których są wielkie łodzie. Nasz mały samochodzik na pewno by nie uciągnął przyczepy po tych górach, więc zostało nam tylko oglądanie jeziora z brzegu.

Zbliżała się godzina 18. Głodni (tylko po śniadaniu) wstąpiliśmy do lokalnej knajpy w Lake Village. Jedzenie można tylko było zamówić na wynos. Dobrze się składało, bo taki też mieliśmy zamiar. Dobre hamburgery z lokalnej zwierzyny z chłodnym piwkiem z widokiem na jezioro i zwierzaki! Czego więcej oczekiwać...

Prawie wszystko dopisało....było chłodne piwko, piękny widok na jezioro, zwierzaki też przyszły... tylko z tymi dobrymi hamburgerami trochę przesadziłem. No cóż nie można mieć wszystkiego. Moje jeszcze jakoś smakowały, można powiedzieć, że lepsza wersja McDonald's. Natomiast Ilonka postawiła na kurczaka. Pisało, że naturalny... chyba naturalnie to on był sprasowany przez bizona. Bo kurczak wyglądał jak sprasowany papier i tak też smakował.

Po kolacji przyszedł czas na Lamar Valley. Do początku doliny, która się ciągnie ponad 30 kilometrów mieliśmy 110 kilometrów. Dobrze, że jest lipiec i jasno jest do minimum 21 godziny, więc mieliśmy akurat czas żeby tam dojechać.

Za szybko nie można było jechać. Po pierwsze już jest wieczór i zwierzęta wychodzą na drogę, a po drugie ciągle zwalniasz albo się zatrzymujesz żeby je oglądać.

Około 20:30 wjechaliśmy w dolinę Lamar która przywitała nas setkami bizonów. Takiej ilości ludzi z profesjonalnymi lornetkami i aparatami z obiektywami długości prawie mojej ręki to ja dawno nie widziałem.

Ilonka wyciągnęła swój sprzęt, ja moją kamerkę i zaczęliśmy się bawić. Spędziliśmy chyba dobre 30 minut obserwując bizony. Zwierzęta biegały, walczyły, bawiły się.... cokolwiek tylko chcieliśmy.

Kiedyś zrobimy album i film to wstawimy na bloga.

Do naszej malutkiej chatki w Silver Gate wróciliśmy jak już było ciemno. Niestety lokalny sklep który miał drzewo na ognisko już był zamknięty, a jakoś nie mieliśmy odwagi iść do pobliskiego lasu po patyki.
Zmęczeni po całym dniu wielkich wrażeń i setek kilometrów za kierownicą padliśmy do naszego krótkiego łóżka i szybko zasnęliśmy.
W nocy Ilonka mnie parę razy budziła i mówiła, że słyszy odgłosy na zewnątrz. Jakoś nie miałem odwagi wyjść na zewnątrz i sprawdzić. Chyba za mało whiskey wypiłem tego wieczoru.....

Ilona 7/7/20 Ilona 7/7/20

2020.07.07 Yellowstone National Park, WY (dzień 4)

Dzisiejszy dzień będzie pod tytułem “nigdy w życiu…”. Ile z was mówiło sobie... „ja to nigdy tego nie zrobię, ja to nigdy tam nie pojadę..”. Na pewno każdy ma coś takiego na swoim koncie. Ja już wiele razy przekonałam się i zrozumiałam powiedzenie „Nigdy nie mów nigdy...”.

Tak więc nigdy nie ciągnęło mnie do Montany, słyszałam, że jest to przepiękny stan, że ludzie żyją tu jakby się świat zatrzymał. Słyszałam też opowieści o tym jak najbliższy sąsiad jest parę kilometrów od ciebie a misiów to jest tu więcej niż przypadków COVID-a. Głównie przez te misie Montana nie była w czołówce stanów, które chciałam odwiedzić. Jednak od słowa do słowa właśnie siedzę w Montanie, w miasteczku Silver Gate, gdzie populacja to 140 ludzi (wg. Census 2000). „Miasteczko” ma dwie ulice na krzyż i na dzień dobry Pani w recepcji nam powiedziała: „Jak chcesz się przejść w około domku to jak najbardziej, chodź gdzie chcesz ale weź ze sobą spray na misie.” - Niezłe powitanie, nie?

Tak więc po takim przywitaniu, siedząc przy ognisku, pisząc bloga zastanawiam się kiedy odwiedzi nas miś i jak to się stało, że ja tu wylądowałam. W samym środku niczego... a może właśnie w samym środku wszystkiego.

A jak się tu znalazłam - jak zwykle jedna rzecz doprowadziła do kolejnej. Ja wymyśliłam wakacje w Grand Teton i Wyoming. Darek dodał do tego Yellowstone, bo przecież jesteśmy tak blisko. No to ja dodałam do tego nocleg zaraz przy bramie wjazdowej do parku, padło na Silver Gate. A na koniec Darek wybrał domek z miejscem na ognisko. Fajny domek mamy, nie?

Po spędzeniu trzech nocy w zachodniej części parku Grand Teton, postanowiliśmy zmienić lokalizację. Skoro nigdy nie byłam w najstarszym parku w stanach, Yellowstone, to okazja była sama w sobie. Do tego park Yellowstone jest bardzo blisko (w zasadzie to graniczy) z parkiem Grand Teton.

Takiej okazji nie można przegapić i po spakowaniu naszego „super” autka (amerykańskiej wersji Fiata 126p) ruszyliśmy w drogę na północ do miasteczka West Yellowstone. Oczywiście, żeby wjechać do parku trzeba mieć roczny pas na wszystkie parki albo jednorazową przepustkę, która jest na 7 dni. My zakupiliśmy roczny pas. Skoro wjazd do jednego parku to $35 a roczny pas to $80 to matematyka jest prosta i wychodzi, że przy dwóch parkach już się bardzo mało dopłaca. A skoro Europa mówi, że nie chce turystów z USA to my będziemy zwiedzać Stany więc kto wie co jeszcze się pojawi w naszych planach – może Oregon i Crater Lake we wrześniu...Ktoś chętny?

Kolejka do wjazdu była dość duża – a podobno nie wolno podróżować. Hmmm... chyba tylko Nowy Jork jest jakiś taki przeczulony. Kolejka do wjazdu, kolejki na parkingi a do tego rejestracje z całego kraju – jaki COVID???

Pani w informacji rozpisała nam atrakcje na trzy dni. W pierwszy dzień mieliśmy przejechać od West Yellowstone do Mammoth Hot Springs (gorących źródeł). Prawda jest taka, że mieliśmy przejechać dalej bo przecież mieszkamy w Silver Gate.

Park Yellowstone słynie z wulkanów i gejzerów, swoją geologię zawdzięcza, wulkanowi Yellowstone położonym oczywiście pod parkiem. Mega wulkany wybuchają co kilkaset tysięcy lat. Jeśli kiedyś dojdzie do tego wybuchu to nie dość, że cały park wybuchnie to ilość pyłu wulkanicznego będzie tak potężna, że zakryje słońce na kilka lat. A jak wiadomo człowiek bez słońca nie przeżyje.

Jak się jeździ po parku to non-stop coś dymi, coś pluje, coś bulgocze, coś się gotuje. A zapach siarki też nie jest niczym nowym. Tak więc naprawdę czuje się, że stąpamy po cienkim gruncie. Taki cienki grunt można znaleźć w Norris Geyser. Jest to najcieplejszy, najbardziej kwaskowy i najbardziej dynamiczny gejzer w Yellowstone.

Oczywiście jak przystało na Park Narodowy wszystko jest ładnie przygotowane i chodzi się po wyznaczonych deptakach. Szybko jednak można zapomnieć o cywilizacji i poczuć się jak na innej planecie. Jak to się dzieje, że świat jest tak różnoraki i różno kolorowy – piękny jest ten niebieski kolor nie?

A skąd się bierze ten niebieski kolor? Parę rzeczy się na to składa. Po pierwsze woda jest super gorąca więc żadne mikroorganizmy tam nie mieszkają więc woda jest idealnie czysta. Po drugie to słońce odbija się od tafli wody wydobywając piękny niebieski kolor - podobnie jak się dzieje, że niebo jest niebieskie.

Porcelain basin czyli mniej zarośniętą ale mniejszą nizinę można obejść w 20 minut. Nam oczywiście zajęło to ponad 30 minut bo trzeba było zrobić zdjęcie pod każdym kątem, każdej rzeczy. Idzie się bardzo przyjemnie i można iść w każdym wieku, bo trasa jest bardzo łatwa.

Co jakiś czas wybuchają gejzery i plują wodą na każdego w okolicy. Nam się raz dostało wodą po twarzy. Gejzerów nie przewidzisz i akurat to co myśmy widzieli wybuchło w miarę blisko nas ale nie był to jakiś wysoki wybuch. Może jeszcze uda nam się zobaczyć wysokie wybuchy w innych częściach parku.

Będąc w gejzerze Norris można przejść się jeszcze wokół Back Basin. Ponieważ nizina ta jest bardziej porośnięta drzewami to nie widać tak efektownie gejzerów a bardziej wygląda to jak dymiąca ziemia, i tylko widać dym przebijający się między drzewami.

Jeśli jednak interesuje cię para wodna to polecam Roaring Mountain. Trzeba jednak mieć szczęście aby góra puściła dym. Przy nas nie chciała puścić pary ale podobno jak zaczyna dymić to góra wydaje dźwięk, który można słyszeć nawet cztery mile (6 km) dalej.

My nie doczekaliśmy się wybuchu ale bizony wyglądały jakby cały czas czekały. Koło Roaring Mountain spotkaliśmy dwa bizony siedzące sobie spokojnie w trawie. Były to nasze pierwsze bizony więc poświęciliśmy trochę czasu na obfotografowanie ich. Szybko się jednak przekonaliśmy, że bizony zwane też buffalo są tu dość popularne i można je spotkać prawie wszędzie. Czasem bliżej, czasem dalej ale non-stop jakiegoś się widzi.

Bizony były mało aktywne więc ruszyliśmy w drogę do następnej atrakcji – Mammoth Hot Springs. Formacja skalna powstała tysiące lat temu jak ciepła woda ochładzała się i zostawiała wapień budując tarasy skalne. Ciepła woda w Mommoth Hot Springs pochodzi z Norris Geyser i przepływa podziemnymi tunelami. Oczywiście stworzonymi przez naturę. Bardzo lubię parki które na każdym kroku mają coś nowego, unikatowego i jakby z kosmosu do zaoferowania. Tym razem deptakami obeszliśmy gorące źródła Mammoth. Nie myślcie, że można się w nich kąpać. Pomimo, że schodzą one prosto do miasteczka o tej samej nazwie a na dole jest hotel który przypomina sanatorium to wspomniane gorące źródła są bardziej geologiczną ciekawostką, niż dostępną przyjemnością.

Dla mnie przyjemność była bo znów można było fotografować coś nowego. Z jednej strony suche tereny pokryte solą i spalonymi drzewami a z drugiej parujące, gotujące się wody o idealnie niebieskim kolorze.

Tu już było dużo więcej ludzi i nawet się zastanawialiśmy skąd się oni wzięli. Na górze parking był dość mały a tu wyglądało jakby prawie autokary przyjeżdżały. Dopiero jak zjechaliśmy do miasteczka, zobaczyliśmy dużo większy parking, zastawiony po brzegi. Tak więc jak uda wam się znaleźć miejsce na górnym parkingu to zdecydowanie polecam. Bliżej do źródeł a i ludzi mniej.

Mammoth Hot Springs znajduje się w północno-zachodnim rogu parku. My natomiast śpimy koło północno-wschodniego wjazdu. Tak więc od Mammoth pojechaliśmy w kierunku doliny Lamar. Było nam to nawet na rękę bo podobno w dolinie tej jest dużo zwierząt więc mieliśmy nadzieję na fajne lokalne safari.

Udało nam się zobaczyć bizony i to nawet dość blisko. W większości przypadków były to samotne osobniki (prawdopodobnie samce), które przy drodze zajadały trawę. Podekscytowani, że widzimy największego ssaka lądowego pstrykaliśmy zdjęcia jak opętani.

Dolina sama w sobie też jest przepiękna. Niesamowite ile oni mają tu terenów. Tak sobie pomyślałam, że skoro misie i wilki mają tak ogromne tereny to po co mają się zbliżać do człowieka. Na wschodnim wybrzeżu, sprawa wygląda trochę inaczej bo mają limitowane tereny więc często są bliżej ludzi. Miejmy nadzieję, że moja teoria się sprawdzi i żadnego misia nie spotkam na tym wyjeździe.

W końcu po zrobieniu 200 mil (320 km) dojechaliśmy do Silver Gate. I takim oto sposobem wylądowaliśmy w „szopie” jak to Darek nazywa. Wylądowaliśmy w małym domku gdzie musisz zginać kolana jak chcesz zobaczyć sie w lustrze, gdzie chleb chowamy do lodówki turystycznej, żeby myszki nie zjadły, gdzie łóżko było tak małe, że nogi nam spadały – nie mówiąc, że nie wygodne. Ale jednocześnie zajechaliśmy do chatki, która ma ognisko z pięknym widokiem na góry, gdzie podobno zwierzęta chodzą po okolicznych lasach i gajach, i gdzie widać miliony gwiazd podnosząc tylko wzrok do góry.

Samo miasteczko Silver Gate nie ma wiele do zaoferowania. Ale za to w około ma bardzo dużo do zaoferowania. Jest na granicy parku Yellowstone, jest przy wjeździe na jedną z najpiękniejszych dróg w Stanach – Beartooth Highway, i otoczone jest pięknymi górkami. Życie w tym miasteczku nie jest do końca dla nas mieszczuchów, ale lokalni ludzie wyglądają tu na bardzo szczęśliwych. I tak właśnie wylądowałam przy ognisku, w środku Montany pośrodku wszystkiego.

Darek 7/6/20 Darek 7/6/20

2020.07.06 Grand Teton National Park, WY (dzień 3)

Ponad 90% ludzi odwiedzających Grand Teton National Park jedzie do jego wschodniej części i zwiedzanie tego parku rozpoczyna od miasteczka Jackson. My oczywiście tam też zamierzamy zajechać za parę dni, ale najpierw postanowiliśmy zwiedzić Teton od jego mało znanej zachodniej części.

Wczoraj była 9 milowa rozgrzewka, natomiast na dzisiaj zaplanowałem duży hike. Mamy zamiar wspiąć się na Table Mountain, 11,106 ft (3,385m). Na szczyt idą dwa szlaki. Pierwszy, Huckleberry idzie doliną, drugi, South Face prosto do góry. Decyzje jakim pójdziemy mieliśmy podjąć rano na parkingu.

Tak jak pisałem, w tej części parku jest bardzo mało ludzi, co z resztą było widać na parkingu. Ja wiem, że jest poniedziałek rano, ale żeby nie było nikogo? Trochę Ilonka się wystraszyła, bo miała nadzieję iść z jakąś grupą ludzi a nie samotnie ze mną wspinać się do góry.
Ze względu na dużą ilość czarnych i grizzly niedźwiedzi zalecane jest chodzenie minimum w 3 a lepiej w 4 osoby. Niestety nikt z naszych znajomych nie dał rady jechać z nami, więc nakupiliśmy więcej gazu pieprzowego na niedźwiedzie i to nam dało lepszy komfort psychiczny i bezpieczeństwo.

Wybraliśmy trasę South Face. Dużo ludzi ją odradzało na internecie (nawet tabliczki na dole tak informowały) ze względu na strome podejście do góry. Myśmy jednak ją wybrali. Dlaczego? Parę powodów:
- jak sama nazwa wskazuje, południowa ściana czyli nasłoneczniona, czyli mniejsza ilość śniegu niż na trasie doliną. Tam ponoć dalej leżało dużo śniegu i często ludzie gubili szlak.
- krótsza o parę mil.
- stromo, ale rano nie ma na niej słońca, więc nie jest gorąco.
- mniejsza ilość niedźwiedzi niż w dolinach. Pewnie mają stromo i nie chce im się wspinać.

Ze względu na częste, letnie, popołudniowe burze ruszyliśmy już z parkingu o 8 rano. Zalecane jest opuszczenie szczytu nie później niż 1-2 po południu. Górny odcinek szlaku prowadzi granią, na której nie chcesz być jak jest burza i silny wiatr.

Byliśmy pierwsi na szlaku. Ze względu na dużą ilość dzikiej zwierzyny zalecane jest być głośno na hiku. Śpiewać piosenki, klaskać, głośno rozmawiać, stukać butami, gwizdać.... cokolwiek, byle wydawać głośne dźwięki, które mają odstraszyć zwierzaki. Nawet nie wiedzieliśmy, że tyle znamy piosenek.

Dogoniła nas cztero-osobowa grupa z Pensylwanii. Mieli super tempo. Jak się później okazało, oni pracują w parku i często chodzą tutaj po górach, widać to było po ich tempie i umięśnionych nogach. Chwilę z nimi pogadaliśmy, a potem oni ruszyli swoim tempem do góry a my znowu zostaliśmy sami.

Na początku szło się gęstym brzozowym lasem z wysokimi trawami. Później brzozy ustępowały drzewom iglastym. Temperatura do wspinaczki była idealna 8-10C i niska wilgotność powietrza.

Parking jest na 7,000 stóp. Szczyt ma ponad 11,000, czyli musimy się wznieść o ponad 4,000 stóp. To już jest trochę.
Gdzieś na wysokości 8,000 stóp zaczęły się piargi. Było dalej stromo, a sypkie podłoże nie ułatwiało wspinaczki.

Pomału, noga za nogą, piosenka za piosenką osiągnęliśmy 9,000 stóp. Od tej wysokości teren z lekka stawał się bardziej płaski, a gęsty las zamieniał się w polany.

Tutaj zrobiliśmy sobie dłuższą przerwę, jakieś 15 minut. Ściągnięcie kolejnych ubrań, uzupełnienie kalorii i ogólny odpoczynek.
Siedząc tak i odpoczywając słyszymy, że kamienie się ruszają. Co to może być? Na pewno nie wiewiórka. Albo człowiek, albo jakieś większe zwierze. Siedząc tak, ze sprayem na misie w ręce, widzimy wyłaniającą się parę z zakrętu. Uffff... odetchnęliśmy....!

Para jest z Colorado i tak jak my zwiedza zachodnie, mniej uczęszczane Tetons. Teraz już raźniej w czwórkę szliśmy dalej.

Polany stawały się coraz to większe, ilość drzew ubywała, a śniegu przybywało. Doszliśmy gdzieś do 10,000 stóp, czyli do górnej granicy lasu w tym parku. Ponoć jeszcze dwa tygodnie temu było tu tyle śniegu, że bez raków by było ciężko.

Zafascynowani przepięknymi widokami i nie zwracając uwagi gdzie się idzie oczywiście zgubiliśmy szlak. Ciężko go było odnaleźć, bo większość terenu była przysypana śniegiem. A na dodatek nie wiem dlaczego, ale nigdzie nie był szlak namalowany. Na dole było łatwo, bo szło się po wydeptanej ścieżce. Tutaj na śniegu było wiele śladów w różnych kierunkach i nie wszystkie były człowieka.

Na szczęście mamy GPS i telefony z załadowanymi mapami, więc nawet szybko odnaleźliśmy szlak i ruszyliśmy dalej.

Im wyżej tym ładniejsze widoki. Byliśmy już ponad lasami, więc i wiatr zaczął o sobie dawać znać. Na szczęście nie był mocny jak na te wysokości i tylko nas przyjemnie ochładzał.

Tutaj gdzieś po raz pierwszy zobaczyliśmy nasz szczyt, a zaraz za nim najwyższą górę w tym parku, Grand Teton 13,775 ft (4,199 m).

Do pokonania mieliśmy jeszcze trochę, ale dzięki sprzyjającym wiatrom ubywało. Trochę nas śnieg przytrzymał. Już prawie pod szczytem natknęliśmy się na dosyć spory odcinek głębokiego śniegu. Nie jest łatwo na tej wysokości iść do góry po ciężkim i mokrym śniegu.

Pod sam koniec jeszcze troszkę wspinaczki po skałkach nam się dostało i około godziny 13 stanęliśmy na szczycie Table Mountain, 11,106 ft (3,385m).

Tu już dobrze wiało. Bluza windproof była bardzo potrzebna. Znaleźliśmy sobie zaciszne miejsce za skałami i chyba z godzinę tam spędziliśmy.

Była idealna, słoneczna pogoda. Całe pasmo górskie mieliśmy jak na dłoni. Table Mountain znajduje się tak jakby w środku gór. Panorama 360 stopni jest cudowna. Widzieliśmy też wschodnie Teton gdzie za parę dni mamy zamiar też tam troszkę połazić.

Siedziało by się tak godzinami, ale niestety przed nami jeszcze dużo roboty, trzeba zejść na dół.

Cały czas zastanawialiśmy się jakim szlakiem będziemy schodzić. Czy tym samym stromym co szliśmy na górę, czy wrócimy przez dolinę. Wybraliśmy stromy w dół. Po pierwsze już go znaliśmy (wcale nie był taki straszny), a po drugie ilość śniegu i wielkie strumyki w dolinie przez które nie ma mostków tylko trzeba buty ściągać jakoś nas nie zachęciły.

Polanami to się prawie zbiegało. Później nastąpiło zwolnienie na piargach i na stromych leśnych odcinkach, ale w sumie w dwie godziny z lekkim hakiem zeszliśmy na dół.

Mięśnie nóg drżały ze zmęczenia, ale osoba która chodzi po górach i zna ten ból to wie, że jest to przyjemne zmęczenie. Udało się!!! Góra zdobyta!

W samochodzie już czekał na nas prezent. Najlepiej zainwestowana $18 na tym wyjeździe. Kupiliśmy lodówkę przenośną. Raczej jej nie zabierzemy ze sobą do NY, bo pewnie nadanie czy wysłanie by nas więcej wyniosło. Oddamy go chłopakom w wypożyczalni.
Lodówka spełniła swoje podstawowe zadanie i zaserwował nam zimne piweczko.... ale rarytas po takim dniu.

Nie chciało nam się za bardzo jeszcze wracać do mieszkanka, więc postanowiliśmy odwiedzić lokalny resort narciarski Grand Targhee.

Był to bardzo dobry wybór. Oczywiście nie ma już nart, ale w lato organizują rowery górskie. Była już godzina 18, więc wyciągi były zamknięte, towarzystwo przeniosło się do lokalnej knajpy gdzie podawali hamburgery i piwo.

Dwa razy nie trzeba było nas namawiać. Na świeżym powietrzu, po wyczerpującym dniu bizon smakował wyśmienicie. A lokalne IPA ochładzało. Widać, że Idaho jest za rogiem, bo ziemniaków tu ładowali mnóstwo.

Na koniec przenieśliśmy się na wygodne drewniane leżanki, które nas prawie ukołysały do snu. Dobrze, że słońce zaszło i zrobiło się chłodno, bo inaczej pewnie byśmy tam zasnęli.

Spodobał nam się ten lokalny resort. Kiedyś jak będę jeździł w Jackson Hole, to postaram się tu na dzień (i pewnie wieczór) wstąpić. To tylko godzinka samochodem. Można jeździć wszędzie. Nawet są znaki na drodze o tym mówiące.

Ilona 7/5/20 Ilona 7/5/20

2020.07.05 Grand Teton National Park, WY (dzień 2)

Park Narodowy Grand Teton powstał w 1926 roku. Leży on na południe od słynnego Parku Yellowstone, który to z kolei powstał w 1872 i jest najstarszym parkiem narodowym w USA. Grand Teton nie jest może najbardziej popularnym parkiem i pewnie nie jest na pierwszym miejscu u wielu ludzi. Ale jak tylko wspominałam w pracy, że na Czwartego Lipca właśnie się tam wybieram to każdy mówił “podobno tam jest pięknie”. No i jest!

Jak tylko zobaczyłam kiedyś zdjęcie najwyższej góry (Grand Teton) w tym parku to od razu chciałam tam pojechać. Często Grand Teton NP kojarzy się z resortem narciarskim zwanym Jackson Hole. Nam się na narty nie udało tam jeszcze pojechać ale zdecydowaliśmy się odwiedzić ten park latem.

Nazwa parku jak już się zorientowaliście jest od najwyższej góry w tym parku (Grand Teton 4199m / 13,775ft). A czy samo Teton coś znaczy? Nie do końca można to przetłumaczyć, ale nazwa powstała dzięki trzem francuskim górołazom, zwanych "les trois tétons". Potem nazwa została zangielszczona i tak mamy teraz Grand Teton Park Narodowy.

My zwiedzanie tego wspaniałego parku zaczęliśmy od zachodniej strony. Oficjalnie nie jest to jeszcze park ale ma przepiękne szlaki które chcieliśmy zaliczyć. Na pierwszy dzień wybraliśmy lekki spacerek do Alaska Basin. Tak naprawdę nie jest to lekki szlak ale my nie planowaliśmy go zrobić w całości. Po pierwsze wczoraj poszliśmy dość późno spać więc dziś mieliśmy późny start a po drugie jutro czeka nas przepiękny i długi hike więc trzeba oszczędzać siły.

O 10 rano, pokonując wyboistą, żwirową drogę dotarliśmy na parking i od razu wskoczyliśmy w buty. Muszę przyznać, że trochę bałam się misiów. Podobno w Wyoming jest około 700 misiów grizzli, bardzo nie chciałam jakiego spotkać. Do tego dochodzą czarne misie których już nawet nie liczą. Zobaczyłam jednak tłum ludzi na parkingu i szlaku oraz biegające psy więc trochę się uspokoiłam. Przy takim ruchu to miś raczej ucieknie niż się zbliży do człowieka.

Alaska Basin Trail jest z początku dość łatwa. Delikatne podejścia, ładnie przygotowana trasa i przede wszystkim przepiękne widoki. Jak gdzieś po 30 minutach na szlaku zaczęliśmy rozmowę z jakąś Panią to powiedziała, że jest w niebie. I ma rację. Jeśli tak nie wygląda niebo to nie wiem co może być lepsze.

Dużo ludzi wychodzi tylko na polankę, żeby zobaczyć piękne widoki. Bardzo szybko na tym szlaku można dojść do pięknych widoków i to przy dość małym wysiłku fizycznym. My jednak chcieliśmy zobaczyć co jest dalej i dalej…

Im dalej się zapuszczaliśmy tym mniej ludzi było. W pewnym momencie nie spotkaliśmy nikogo chyba przez 45 minut. Czyli większość tych ludzi z parkingu robi tylko początkowe kilometry a potem zawraca.

My doszliśmy do jakiś 8700 ft.(2650 m). Widoki były przepiękne i w tym momencie doszliśmy do wniosku, że więcej nam dziś do szczęścia nie potrzeba.

Czas jednak mieliśmy dobry i stwierdziliśmy, że jeszcze trochę podejdziemy. Przeszliśmy jakieś 20 minut, śniegu już dość mocno przybywało. Czasem nawet gubiliśmy szlak a na koniec stanęliśmy przed strumykiem i okazało się, że będzie ciężko. Zima w tym roku była duża i długa. Śnieg nadal jest w górach a rzeki są rwące i lodowate. Gdzieś w końcu muszą spłynąć te niesamowite pokłady śniegu. Woda, która płynęła naszą rzeką niestety zerwała mostek i utrudniła przejście na drugą stronę. Przejście w butach nie wchodziło w grę. Można było ściągać buty i coś kombinować, ale to by zeszło trochę czasu w obie strony i wcale daleko byśmy nie zaszli. Tak więc obliczyliśmy, że zrobiliśmy 1700 ft wysokości (500 m) i ok. 9 mil (14-15 km) więc spacerek wcale taki mały się nie okazał.

Wiedząc, że jutro mamy zaplanowaną dość dużą wspinaczkę na Table Mountain postanowiliśmy olać strumyk i zawrócić do naszej pięknej dolinki. Widoki w drugą stronę były równie piękne więc aparat nie miał nawet chwili odpoczynku.

Im bliżej parkingu tym więcej ludzi się pojawiało. Dużo ludzi szło z pieskami - tak po prostu wzięła pieska na popołudniowy spacer, część wspinała się po skałkach, a część uczyła dzieci o roślinkach. Jednym słowem każdy robił to co lubi i super bo aktywność na świeżym powietrzu jest potrzebna.

Doszliśmy do samochodziku i zagnijcie co nam się najbardziej chciało. Pomyśleliście piwo? Nie - zła odpowiedź. Najbardziej nam się chciało banana. Dobrze, że Darek wrzucił parę do lodówki turystycznej i mogliśmy naładować kalorie, zimnym, miękkim i słodkim bananem.

Wracając do domu postanowiliśmy odwiedzić miasto Driggs. Największe miasto w naszej okolicy. Chcieliśmy obczaić czy mają jakąś pizzerię otwartą, żeby jutro po wspinaczce podjechać i odebrać coś na kolacje. Niestety miasteczko jest dość małe i nie ma wiele do zaoferowania - no nic będą resztki z wczoraj na kolację.

Na koniec wrzucę wam zdjęcie mlecza - niby nic dziwnego ale był to największy dmuchawiec jaki w życiu widziałam. A teraz można iść spać. Jutro wcześnie idziemy w góry - pobudka o 5:30 rano. Tak więc nie zastanawiając się długo po kolacji od razu wskakujemy do łóżka. Jutro zapowiada się wspaniały dzień.

Ilona 7/4/20 Ilona 7/4/20

2020.07.04 Grand Teton National Park, WY (dzień 1)

Lecimy… po wielu zmianach planów, po wielu rozmowach i wahaniach stwierdziliśmy, że za parę miesięcy będziemy żałować, że przesiedzieliśmy cały czas w domu więc postanowiliśmy wsiąść w samolot. Poza tym marzeniom trzeba pomagać i nie dać się zakazom tylko znaleźć sposób aby je obejść. Najpierw mieliśmy lecieć do Kalifornii w czerwcu, potem przesunęliśmy Kalifornię na lipiec, potem zmieniliśmy ją na Salt Lake City, aby na koniec wylądować w samolocie lecącym do Minnesoty…

Minesota… pomyślicie, że już totalnie to odizolowanie od świata na mózg nam się rzuciło. Nie martwcie się Minneapolis to tylko przesiadka. Docelowo lecimy do Bozeman, MT. W planie mamy dwa parki narodowe Grand Teton & Yellowstone.

Muszę pochwalić Deltę za obsługę klienta. W pewnym momencie naszego planowania wakacji mieliśmy bilet do Salt Lake City w Utach. Niestety (choć pewnie dobrze) nasz gubernator wprowadził kwarantannę dla ludzi którzy przylatują z UT. Mi to tam obojętne bo i tak siedzę w domu, ale Darek jednak musi jeździć do pracy więc 2 tyg. kwarantanny nie były nam na rękę. Zaczęłam kombinować z innymi lotniskami i wyszło, że Montana wygląda sensownie. Tylko bilet jest dwa razy droższy. Delta jednak zrozumiała sytuację i wymienili mi bilet bez żadnej dopłaty. Chyba właśnie wygrali klienta na życie… a przynajmniej na parę najbliższych lat.

Zawsze jak się podróżuje to jest doza niespodzianek. Zawsze coś może pójść nie tak, zawsze może się zdarzyć, że choroba czy pogoda pokrzyżuje plany. Do tej pory mieliśmy kilka przygód ale ze wszystkich wyszliśmy bez problemów. Czasem tylko trzeba było pracować z lotniska albo szybko lecieć do sklepu bo zgubili bagaż. Teraz dochodzi element wirusa i restrykcji ma podróżowanie. Nie chcąc zachorować w podróży zaopatrzyliśmy się we wszystko co udało się kupić…..rękawiczki, ściereczki antybakteryjne, lekarstwa na zbicie temperatury itp. Jak to się mówi, strzeżonego Pan Bóg strzeże.

Przed tym wyjazdem wahaliśmy się trochę. Czy warto, czy powinniśmy, czy na pewno nie igramy z ogniem... ale kiedy znów uniosłam się w chmury, puściłam sobie ulubioną muzykę i obserwowałam jak wszystko znika w dole to stwierdziłam, że tego nam trzeba. Możesz się relaksować czytając książki, pijąc wino, biegając czy uprawiając inny sport. Ale wcześniej czy później człowiek potrzebuje zmiany otoczenia. Potrzebuje odkryć coś nowego, zobaczyć inne widoki przez okno i przejść się innymi szlakami. Wtedy czujesz się znów wolny, czujesz żyjesz i że możesz wiele.

Zanim jednak znaleźliśmy się w samolocie to musieliśmy przejść przez lotnisko - jak wygląda latanie w czasach pandemii? Super :)
Lecieliśmy z LGA do której zawsze mamy blisko ale po ostatnich przygodach jak na Lyft czekaliśmy 1h, stwierdziliśmy, że wyjedziemy wcześniej. A przynajmniej zamówimy taksówkę tak, że jak nie przyjedzie to nadal zdążymy coś wymyślić. Wszystko jednak poszło na czas i w 15 minut zajechaliśmy na lotnisko. Po drugie ilość samolotów jest ograniczona więc w ogóle nie ma kolejek. Słyszeliśmy, że czasem są kolejki na zewnątrz bo jak trzeba zachować odległość to i kolejka się wydłuży. Nic takiego nie było bo i kolejki nie było. Czytaliśmy, że trzeba wyciągać jedzenie itp ale jak się spytałam pana czy muszę wyciągać machnął ręką i powiedział przechodź - pewnie dlatego, że mamy TSA Pre. Także wszystko przeszło sprawnie, bez żadnych dodatkowych kontroli. No poza tym, że Pan który sprawdzał mój dowód poprosił o ściągnięcie maski, żeby stwierdził, że ja to ja.

Oczywiście wszyscy mają maski ale przy tak małej ilości podróżujących to i tak prawie w ogóle nie ma się kontaktu z innymi ludźmi więc spoko. Do tego bary i restauracje zamknięte, a ludzie starają się nie siadać jeden na drugim. Nadal wodę i przekąskę można kupić.

No i skoro mało ludzi to i upgrade łatwo dostać, tak więc Delta znów zaplusowała wsadzając nas do Business Class - fajnie mieć status. Szkoda tylko, że teraz nie latam dużo służbowo. Co do samolotu to było wiele wynalazków. Z jednej strony normalni ludzi którzy podchodzili do tego normalnie i tylko maskę mieli. Inni tacy jak my co wyglądali normalnie ale pierwsze co zrobili to przetarli wszystko ściereczkami dezynfekującymi, no i ostatni, którzy wygrali konkurs. Byli w całych skafandrach, bardziej to wyglądało jak przeciwdeszczowy kombinezon. Pewnie potem ściągają i wyrzucają ale trochę śmiesznie to wyglądało - nie przesadzajmy już aż tak. My tam wolimy po prostu się przebrać po samolocie a przynajmniej zmienić bluzę - zresztą to i tak zawsze robimy.

Mało spaliśmy tej nocy więc lot postanowiliśmy cały przespać. Jednak tak po 30 minutach obudziło nas przeraźliwe zimno. W samolotach ogólnie jest dość chłodno ale jak już Darek powiedział, że było zimno to musiała temperatura spaść do 10C. Z początku myślałam, że chodzi o małą ilość ludzi w samolocie a co za tym idzie, mało ludzi którzy zagrzewają powietrze. Darek jednak przypomniał mi, że w ramach walki z COVID-19 Delta nie tylko ma filtry HEPA, które wszystko wyłapują ale jeszcze co 3 minuty totalnie wymienia powietrze w samolocie - WOW! Tylko jak oni robią to co 3 minuty to powietrze nie zdąży się zagrzać. A skoro na zewnątrz jest super zimno to i powietrze które wpływa jest zimne. Tak, Delta to jakoś ogarnia. Na dzień dobry dają każdemu chusteczki dezynfekujące, wymieniają powietrze, mają filtry, blokują środkowe siedzenie i ogólnie dbają o zdrowie pasażerów.

Zmarznięci ale szczęśliwi wylądowaliśmy w Minessocie. A tam wolna amerykanka, ludzie niby chodzą w maskach ale już trochę mniej, częściej im się "osuwa" na brodę. Bar otwarty gdzie można śniadanie zjeść i napić się piwka i sklepy z ciuchami i pamiątkami pootwierane. My nadal przestrzegaliśmy podstawowych zasad rozsądku ale z piwka nie zrezygnowaliśmy.

Fajnie było się zresetować i poczuć jakby świat był znów normalny. Wiemy jednak, że nie jest więc znów założyliśmy maski i wsiedliśmy w kolejny samolot. Kolejne dwie godziny i wylądowaliśmy w Bozeman, Montana. Nie wielkie lotnisko położone w samych górach, które obsługuje dwie największe atrakcje - Park Narodowy Yellowstone i słynny resort narciarski Big Sky Montana. Zanim jednak pozwolili nam opuścić lotnisko to zmierzyli nam temperaturę. Montana - dobra robota. Stan Montana, ma najmniej przypadków wirusa jeśli chodzi o kontynentalne stany (poza Hawajami i Alaską). No i dobrze. Sprawdzenie temperatury nic nie kosztuje a zawsze to dodatkowa ochrona. Ciekawe co by się stało jakbyśmy mieli temperaturę - bo do domu daleko.

Przeżyliśmy wszystkie samoloty, wpuścili nas do Montany więc wakacje można uznać za rozpoczęte. Pozostało tylko wynajęcie samochodu. Ostatnio w San Francisco Sixt nam podpadł więc dziś próbujemy nową wypożyczalnię - National. Dzięki karcie Chase Saphire od razu masz lepszy status więc i ceny samochodów mają jakąś zniżkę. Pan na dzień dobry powiedział magiczne słowo, że mamy upgrade - i dostajemy SUV. Ucieszyliśmy się - dopóki nie zobaczyliśmy autka. Ford Eco Sport - Darek stwierdził, że on rozumie, że w Europie mają małe autka ale w Stanach też? Chyba za późno rezerwowaliśmy bo wszystkie fajne były już wypożyczone i został nam ten mały wypierdek.

Dobrze, że sami pojechaliśmy bo jak doszły zakupy z Walmarta to już nawet szpilki nie dało się wcisnąć w tym aucie. Jedynym plusem był przebieg, bo go nie było. Auto było nowe a my byliśmy pierwszymi pasażerami. Nawet poprawnej rejestracji jeszcze nie zdążyli mu dać tylko jakiś papierek.

Auto to auto - najważniejsze, że jeździ. Zapakowani po dach, po zakupach jedzenia i odebraniu spreja na misie, ruszyliśmy do Driggs. Do przejechania mieliśmy jakieś 3.5h i droga była przepiękna. Wzdłuż gór i strumyków, trochę przez park Yellowstone, trochę przez małe miasteczka. Jak to się mówi, sama droga czasem jest przygodą, i tak było tym razem.

Mijaliśmy też małe miasteczka gdzie ludzie się szykowali na fajerwerki. 4 Lipca to Święto Niepodległości w Stanach. Święto w którym spala się najwięcej fajerwerków. Patrząc na kolejki jakie są do budek z fajerwerkami się śmieję, że Amerykanie palą czeki które od prezydenta dostali. Pewnie coś w tym jest. Trump dał prawie każdemu obywatelowi $1200 więc akurat można wydać na fajerwerki.

Około 20:30 dojechaliśmy do naszego “domku”. Mamy bardzo fajny domek w resorcie Grand Teton. Jest to kompleks niskich budynków mieszkalnych z osobnymi apartamentami. Nasz apartament jest olbrzymi. Niby tylko mamy jedną sypialnię ale widać, że pozostałe dwie sypialnie są zamknięte i pewnie właściciel ma tam swoje rzeczy i używa jak nie wynajmuje. Za to salon, dwie łazienki, kuchnia i balkon robią wrażenie. A do tego wszystko otoczone jest strumykiem i lasem. W sumie to mogłabym przesiedzieć na balkonie cały dzień a nie iść w góry - żartuję, w góry trzeba jutro iść. Dlatego po szybkiej kolacji, zmęczeni po podróży padliśmy od razu do spania. Jutro Darek zaplanował spacerek w góry - mówi, że mały na rozgrzewkę ale kto by mu tam wierzył.

Ilona 11/5/19 Ilona 11/5/19

2019.11.05 Great Smoky Mountains National Park, TN (dzień 4)

Nasze krótkie wakacje dobiegły końca. Dziś jest nasz ostatni dzień w miasteczku Gatlinburg i w Great Smoky Mountains NP. Im dłużej przebywamy w tym małym miasteczku, tym bardziej nam się podoba. Po części dlatego, że coraz lepiej je poznajemy a po drugie dlatego, że dalej od weekendu tym jest mniej ludzi. Z nadzieją, że nie będzie dużych kolejek do restauracji postanowiliśmy dzisiejsze śniadanie zjeść na mieście.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (108).JPG

TripAdvisor polecił nam Crockett's Breakfast Camp. Nawet się uwijali z sadzeniem ludzi przy stolikach i w 15 min dostaliśmy stolik, pomimo, że jak zobaczyliśmy kolejkę to spodziewaliśmy się czekania z 30 minut jak nic. Nie wiem czy to jest specyficzne dla Gatlinburga, Tenessee czy ogólnie południa ale amerykańskie omlety (zwane pancakes) są tu dość popularne. Czyli wiecie już co zamówiliśmy….oczywiście pancakes. No i french toast.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (110).jpg

Darek miał chwilę zawahania czy zamówić dwa czy trzy ale jednak przypomniał sobie, że Amerykanie nic małego nie mają a tym bardziej śniadań. Jak widać na zdjęciu, pancakas do małych nie należały. Chyba nigdy w życiu nie widziałam tak grubych placków.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (111).jpg

Nie zjedliśmy wszystkiego, nie dało się. A pomyśleć, że ludzi biorą jeszcze większe porcje albo dokładają do tego jakieś ziemniaki, tosty z dżemem albo jajka. No tak, wg. starego powiedzenia śniadanie zjedz za dwóch, obiadem się podziel a kolację oddaj….szkoda tylko, że niektórzy stosują się tylko do pierwszych słów tego przysłowia.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (109).jpg

My po śniadaniu wróciliśmy do hotelu. Niby mieliśmy tylko 15 min ale pod górkę i nasze mięśnie przypominały nam o wczorajszym hiku. Na szczęście dziś nie planowaliśmy już żadnych hików. Buty i kijki spakowaliśmy głęboko do torby, wskoczyliśmy do naszej „ciężarówki i ruszyliśmy na najwyższą górę w parku.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (113) (1).JPG

Amerykanie lubią budować drogi na najwyższe szczyty. Oczywiście jeśli tylko rzeźba terenu na to pozwala. Tak więc nie mogło być inaczej w “zadymionych górach”. Na najwyższy szczyt Clingmans Dome prowadzi droga, która przebiega granicą stanów.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (117).JPG

Zanim jednak z głównej drogi 441 odbije się na drogę Clingmans Dome Rd, warto zatrzymać się w punkcie Newfound Gap. Jeśli ma się szczęście to z parkingu, który jednocześnie jest miejscem widokowym można zobaczyć piękną panoramę gór.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (120).JPG

Jednak jak sama nazwa mówi, Great Smoky Mountains lubią być zadymione. Często są one w chmurach i stąd ich nazwa. Na szczęście chmury mają to do siebie, że często się przemieszczają więc warto poczekać 10-15 minut bo widok się pojawi, aby potem znów zniknąć.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (118).JPG

Jak już Darek pisał wczoraj przez park przechodzi Appalachian trail. Nie będę się rozpisywać bo Darek to lepiej zrobił we wczorajszym wpisie. Warto jednak wspomnieć, że właśnie w rejonie Clingmans Dome trasa ta osiąga swój najwyższy poziom.

Im wyżej jedzie się w górę tym bardziej zmieniają się liście. Park Great Smoky Mountains szczyci się tym, że ma wiele warstw roślinności. Normalnie jak się nie jest ekspertem to nie widać tego na pierwszy rzut oka ale w okresie jesieni uwidacznia się to. Roślinność jest zróżnicowana ale to co najbardziej uderza to kolory. Z każdym przejechanym kilometrem zmieniało się otoczenie, drzewa i kolory.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (122).JPG

Wyjazd na samą górę nie zajął nam długo - ale znalezienie parkingu to już inna sprawa. Pomyśleć, że my byliśmy nie dość, że we wtorek to jeszcze po sezonie. A już ludzie musieli parkować wzdłuż drogi i drałować na górę na nogach. Nie chcę wiedzieć co się tu dzieje w sezonie.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (132).JPG

Udało się, jakoś zaczarowałam, miejsce znaleźliśmy i… i tu mnie zaskoczyli. Okazało się, że trzeba iść do góry. Nie duże podejście ale idzie się z 15 minut non-stop do góry. Ładna wyasfaltowana droga, nie można narzekać. Ale ludzie wymiękali. Aż przykro patrzyć, że tak dużo ludzi musiało sobie robić przerwy po drodze.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (125).JPG

Droga prowadzi w głąb lasu ale co ważniejsze prowadzi na platformę widokową. Stąd rozpościera się piękny widok, 360st. Na platformę też trzeba się wspinać oczywiście. Na szczęście windy tu nie zrobili choć muszę przyznać, że nie zdziwię się jak to się stanie za parę lat. Przykre ale prawdziwe.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (126).JPG

Na platformie spędziliśmy trochę czasu. Z jednej strony czekając, aż chmury się przemieszczą a z drugiej wypatrując misiów w tych lasach. Nasz pobyt w tym parku dobiega już końca a myśmy żadnego misia nie spotkali. Twarzą w twarz nie koniecznie chciałam spotkać ale gdzie w oddali to czemu nie.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (133).JPG

Prawda czasem bywa brutalna. Niestety brak widoczności to nie tylko chmury. To także człowiek i odcisk jaki zostawia na naturze. Z powodu zanieczyszczenia powietrza widoczność się pogarsza. Dawniej z tej góry można było spokojnie dostrzec miasteczko Gatlinburg. Teraz trzeba się mocno wpatrywać i szukać. Zanieczyszczenie powietrza szkodzi też drzewom i to mnie chyba najbardziej w tym parku uderzyło. Jest tu dość dużo suchych drzew. A są one suche głównie przez deszcz - tak deszcz już nie nawadnia drzew i nie sprawia, że rosną silne i zielone. Deszcz ma w sobie to samo zanieczyszczenie co powietrze. Padając sprawa, że wszystkie kwasy i inne szkodliwe substancje dostają się do drzew, które potem obumierają.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (135).JPG

Na nasz przyszedł już czas. Niestety nasz pobyt w tym parku dobiegł końca. Teraz tylko przejazd do Pigeon Forge - najbardziej skomercjalizowanego miasteczka - i na lotnisko. To był fajny wyjazd i park polecam każdemu. Ale pamiętajcie, żeby unikać sezonu letniego, długich weekendów itp. Niestety park ten jest tak popularny, że aż traci urok z przeludnienia.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (144).JPG

Do domku mamy niedaleko. Tylko 2h samolotem. Tak to nawet przyjemność latać. Zwłaszcza, że znów dostaliśmy lepszą klasę. No tak do Knoxville mało któ lata to upgrade sypią na prawo i lewo. Pewnie gorzej będzie jak kiedyś polecimy do Kalifornii czy w inne popularne miejsce. Póki co cieszmy się z tego co mamy - a mamy nawet za dużo bo nawet prawdziwe szklane szklanki dostaliśmy. Niesamowite - taka ochrona, tak nic nie wolno wnosić a szklanki szklane w pierwszej klasie podają. Cheers!

Darek 11/4/19 Darek 11/4/19

2019.11.04 Great Smoky Mountains National Park, TN (dzień 3)

Po wczorajszym dosyć dobrym hiku nogi dzisiaj rano za bardzo nie chciały nigdzie iść. Wiedząc, że najlepsze na zakwasy jest rozruszanie mięśni, na dzisiaj też mieliśmy zaplanowany dobry hike.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (80).JPG

Nie chcieliśmy mieć podobnych widoków do wczorajszych, więc naszą ciężarówką pojechaliśmy 40 minut na północ w inną część parku. Na dzisiaj mamy zaplanowany „spacer” na górę Cammerer, 5054 stóp. Tak, ta górka jest o ponad 1,500 stóp niższa od wczorajszej, ale też startujemy z 1,600 stóp niżej, więc mamy trochę do podejścia.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (82).JPG

W sumie to nie planowaliśmy przyjazdu w te góry podczas złotej jesieni. Jesień tutaj przychodzi w różnych porach, w zależności od wysokości na jakiej się znajdujesz. Aktualnie zaczyna się na wysokości około 2,000 stóp i dochodzi do prawie 4,000. Wczoraj tą wysokość pokonaliśmy samochodem, natomiast dzisiaj mieliśmy zaszczyt iść po dywanie zrobionym z liści.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (79).JPG

Pierwszy odcinek hiku to 2.5 mili cały czas do góry, po liściach. Wpierw wzdłuż strumyka, a następnie serpentynami aż nie podniesiemy się o 2,000 stóp i dojdziemy do połączeni szlaków. Nie byle jakiego szlaku, weszliśmy na najsłynniejszy szlak na wschodnim wybrzeżu. Mowa tu oczywiście o Appalachian Trail (AT).

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (85).JPG

O AT już pewnie wiele razy pisałem. Wspomnę tylko, że idzie od stanu Georgia aż do Maine i ma długość ponad 2,000 mil. Mieliśmy zaszczyt i mogliśmy jakieś dwie mile nim się przejść.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (86).JPG

Szlak szedł granią na granicy stanu Tennessee i North Carolina, więc widoki mieliśmy po obu stronach. Niestety cały czas byliśmy w lesie i w sumie za dużo nie było widać. Tylko na otwartych przestrzeniach coś tam było widać.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (88).JPG

Dochodziliśmy do wysokości 5,000 stóp. Tutaj było znacznie chłodniej niż na dole i też była już późna jesień. Więcej było drzew iglastych, a liściaste już dawno zgubiły swoje liście.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (91).JPG

Dzisiaj w porównaniu do dnia wczorajszego było znacznie mniej ludzi. Wychodząc na górę może spotkaliśmy 5 osób. Jednym z powodów tak małej ilości ludzi jest pewnie to, że góra Commerer jest mało popularna, a także to, że dzisiaj jest poniedziałek. Biorąc pod uwagę, że w tym parku roi się od misiów Ilonka miała przygotowany aparat, ale niestety (albo na szczęście) żaden z gospodarzy parku nas nie przywitał.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (92).JPG

Około 12:30 stanęliśmy na szczycie.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (96).jpg

Góra nie jest zalesiona, więc widoczki w każdą stronę były ciekawe. Na szczycie w latach 30-tych ubiegłego wielu wybudowali domek w którym mieszkał człowiek i bacznie obserwował lasy czy aby się gdzieś nie pali.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (95).JPG

W latach 60-tych mieli już lepszą technologię na wcześniejsze ostrzeganie o pożarach lasów i obecność człowieka na szczycie stała się niepotrzebna.
Do lat 80-tych domek był zamknięty, dopiero później go otworzyli dla turystów. Niestety byliśmy tam po sezonie i kłódka wisiała na drzwiach.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (99).JPG

Posiedzieliśmy tam z 40 minut, batona zjedliśmy, piwko wypiliśmy, z lokalnymi pogadaliśmy i ruszyliśmy w dół.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (101).JPG

Tak nam się dobrze i szybko szło po dywanie usłanym z liści, że ciągu dwóch godzin pokonaliśmy 5.5 mili i usiedliśmy sobie na dole na ławeczce przy strumyku.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (102).JPG

Byliśmy super przed czasem. Strumyk, ciepło, liście, zimne piwko.... wszystko to sprawiło, że posiedzieliśmy tam sobie chyba z godzinę.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (103).JPG

Wróciliśmy do samochodu, przebraliśmy się i za 40 minut dojechaliśmy do naszego hotelu w Gatlinburg. Postanowiliśmy dać miasteczku drugą szansę. Kolację mieliśmy na 19:30. Mieliśmy trochę wolnego czasu i przeszliśmy się miasteczkiem.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (11).JPG

Na start poszło Ole Smoky, gdzie tym razem było znacznie mniej ludzi (poniedziałek) i można było popróbować ich samogonów.

Lubię whisky, nawet bardzo je lubię. Natomiast whisky zmieszane z rożnego rodzajami innymi smakami to nie mój styl. Spróbowałem ich 11 rodzajów i wygrały.... ogórki !!! Tak, ogórki które leżały przez jakiś czas w samogonie. Idealne do przegryzania podczas drinkowania. Słoiczek oczywiście zakupiony.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (10).JPG

Mieliśmy jeszcze trochę czasu do kolacji to przeszliśmy się ulicami Gatlinburg'a Dzisiaj to miasteczko znacznie lepiej wyglądało, o wiele mnie ludzi. Chodnikami można było w końcu z łatwością chodzić.

Dalej jednak nam brakowało klimatu górskich, europejskich miasteczek. Małych, kameralnych knajpeczek, gdzie można by usiąść i odpocząć. Wszędzie było głośno, jasno, a neonówki rozświetlały każdy kąt.

Na kolację wybraliśmy tą samą restaurację co dwa dni temu, Chesapeake's Seafood and Raw Bar. Smakowało nam tam jedzenie, a po drugie to miasteczko nie ma za wiele fajnych, dobrych restauracji.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (106).JPG

Jak zwykle poleciały żyjątka wodne i lądowe, a także dobre trunki. Ilonka wybrała dobre winko, a ja się bawiłem whisky.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (105).JPG

Jesteśmy w Tennessee, więc jest rzeczą oczywistą, że będziemy pili najpopularniejsze whisky ze Stanów czyli Jacka Danielsa. Zwłaszcza, że ten trunek jest z tego stanu. Zwykły Jack Daniels nie należy do dobrych whisky. Dopiero jego wersja „single barrel” jest dobra. Mieli tam też najlepszego Jacka, czyli Frank Sinatra Edycja. Dało się wypić. Naprawdę pyszne, polecam. Od razu przypomniał mi się słynny cytat Franka: "I feel sorry for people who are not drunk".

W restauracji spędziliśmy chyba ze dwie godziny. Nigdzie nam się nie spieszyło, jedzenie było pyszne, a i widoczek na miasteczko mieliśmy fajny. Po kolacji musiał być obowiązkowy spacer przez 40 minut, żeby przynajmniej trochę tego jedzenia spalić.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (107).JPG

Ilona 11/3/19 Ilona 11/3/19

2019.11.03 Great Smoky Mountains National Park, TN (dzień 2)

Jadąc do parku narodowego Smoky Mountains zastanawiałam się co jest takiego wyjątkowego w tych górach, że warto było stworzyć tu Park Narodowy. Większość parków jest unikatowa w jakiś sposób. Na przykład Arches mają przepiękne, rzadko gdzie indziej spotykane łuki, Death Valley jest cała unikatowa i ma naturalne formacje, i tereny unikatowe w skali światowej.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (15) (1).JPG

Po wczorajszym dniu jak zobaczyłam co się dzieje w miasteczku i jak skomercjalizowane wszystko jest to prawie w ogóle nie spodziewałam się ludzi na szlaku. Dzień jednak był pełen niespodzianek. Zaczęło się od temperatury i zamrożonych szyb. To, że tu jest zimniej niż NY już pisał Darek natomiast, jak się rano obudziliśmy i zobaczyliśmy szron to nas trochę wcięło.

Drugim zaskoczeniem była ilość aut na parkingu. Do parkingu byliśmy koło 8:30 rano ale miejsca już prawie nie było. Ludzie parkowali już na poboczu i gdzie się da. My mamy ogromne auto ale jakoś udało się znaleźć wystarczająco duże miejsce.

Podobno stworzenie parku narodowego The Great Smoky Mountains, nie należało do łatwych. Większość parków powstawała na zachodnim wybrzeżu i nie było problemów z nałożeniem ochrony na tamte ziemie. Tereny te bowiem i tak należały do rządu albo do ludzi, którzy i tak nie chcieli tam mieszkać więc wszystko sprowadzało się do złożenia paru podpisów i założenia parku narodowego.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (18).JPG

Sprawa wyglądała inaczej z Great Smoky Mountains. Pomimo, że pomysł stworzenia parku powstał już w latach 90 tych XIX wieku to park oficjalnie został założony przez prezydenta Calvin'a Coolidge w 1926. Co im zajęło tak długo? Przede wszystkim wykup ziemi. Powstanie parku Great Smoky Mountains należało do najdroższych inwestycji jeśli chodzi o parki narodowe. Większość terenów tu należała do lokalnych ludzi i farmerów. Jakoś jednak udało się rządowi wykupić ziemię i powstał park. O ustanowienie tu parku narodowego, głównie walczyło Knoxville w Tennessee i Asheville w North Carolina. Do powstania parku przyczynił się też klub motoryzacyjny AAA, który szukał ładnych górzystych terenów na jazdę motorem.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (113).JPG

A drogi tu mają fajne, serpentynki i ładna sceneria, co prawda większość czasu jest się w lesie ale las też ma przecież swój urok. W lesie jest też dużo szlaków i naprawdę trzeba się naszukać aby znaleźć takie powyżej linii lasu. Na szczęście mój najlepszy organizator ogarnął to i parę minut przed 9 zaczęliśmy się wspinać pod górę.

Szlak na górę Le Conte, jest jednym z najpopularniejszych szlaków. Wychodzi się dość wysoko (6594 ft / 2009 m) i przy końcu idzie się już nad lasami. Szlak jest dodatkowo popularny ze względu na schronisko. Prawie pod samym szczytem jest schronisko, a właściwie to wioska gdzie w chatkach może spać 150 ludzi. Nie dziwne więc, że na dole jest tak dużo samochodów.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (20).JPG

Jak przystało na park narodowy, szlak jest dość dobrze przygotowany. Szeroka trasa pomału ale statecznie wznosi się do góry. Co jakiś czas pojawiają się skałki albo schodki ale nie mają one dużego nachylenia a dodatkowo są zamontowane liny pomocnicze.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (25).JPG

To co jednak nas zdziwiło to śnieg. Czy my naprawdę lecieliśmy 2h na południe, żeby zobaczyć śnieg. Byliśmy w małym szoku ale z drugiej strony byliśmy na wysokości ponad 4500 stóp (1370 m).

Szliśmy jednostajnie, do góry. Z każdym krokiem, bliżej, wyżej i zimniej. Pojawiały się nawet sople i lód na ziemi.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (40).JPG

Wyjście na szczyt zajęło nam 3 może 3.5h. Ale Daruś wyczytał, że szczyt to nie wszystko, że trzeba iść dalej. Tam już śniegu było znacznie więcej ale tylko w cieniu. Jednak słoneczko stopiło szybko to co napadało.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (43).JPG

Szczyt to głównie kopa kamieni. Ogólnie to trzeba się rozglądać, żeby nie przeoczyć tej sterty kamieni. Jak widać na obrazku ze szczytu nie ma też za ładnych widoków. Wiadomo szczyt zaliczyć trzeba ale warto zobaczyć co jest dalej... za szczytem.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (47).JPG

Darek wyczytał, że za szczytem jest Myrtle Point. Podobno jest to ładny punkt widokowy. Podobno stamtąd jest najładniejszy widok na całej trasie. Zanim jednak dotarliśmy do widoku to zainteresowały nas zamontowane liny. W miejscu gdzie można przenocować albo rozbić namiot zamontowali liny na których można powiesić jedzenie. Jest to zabezpieczenie przed misiem, a także przed wiewiórkami. Trzeba przyznać, że sprytnie to zrobili a i ułatwili sprawę wszystkim włóczykijom.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (45).JPG

Pomimo, że trasa schodzi trochę na dół a potem do góry, przejście do Myrtle Point nie zajęło nam dużo czasu. A dla widoku rzeczywiście było warto. Nie często w tych górach jest się ponad lasami.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (53).JPG

Niewiele ludzi tu chyba dochodzi. Skała była cała dla nas. Zrobiliśmy sobie dłuższą przerwę. Przez cały ten czas doszła do nas tylko jedna para. Jak się okazało to Czech z dziewczyną, która ma korzenie polskie. Nas to naprawdę wywiało wszędzie. Oni mieszkają w sąsiednim stanie Missouri i dla nich wypad w te górki to jak dla nas Adirondacks.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (49).JPG

Czech mówił troszkę po polsku. Jak się okazało pochodzi z jakiejś miejscowości przygranicznej więc polski język nie był mu obcy. Pogadaliśmy chwilkę, oni poszli, my dalej wygrzewaliśmy się w słoneczku a ludzi dalej nie przybywało.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (51).JPG

Dopiero wracając z Myrtle Point spotkaliśmy około pięciu osób idących w tamtym kierunku. Biorąc pod uwagę, że tego dnia na szczyt szło ponad sto ludzi to nie wielki odsetek poszedł dalej. Dobrze, że internet istnieje i czasem coś nam podpowie Punk ten bowiem nie jest za bardzo rozreklamowany.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (54).JPG

Rozreklamowany za to jest klif. Szlak normalnie idzie lasem więc widoków za wiele nie ma. Jest za to obejście już przy samych chatkach i można wyjść na klif aby podziwiać widoki. Tutaj było zdecydowanie więcej ludzi. My już byliśmy po przerwie więc tylko pstryknęliśmy selfie i poszliśmy dalej.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (59).JPG

A dalej to znaczy sprawdzić chatki. Jak już tu jesteśmy to chcieliśmy zaglądnąć w każdy kąt. Spodziewałam się dużego schroniska na setki ludzi a w zamian zobaczyliśmy wioskę. Schronisko składa się z około 30-40 chatek przeznaczonych na dwie do czterech osób. A może i więcej. Każda chatka jest ogrzewana i ma też mały taras i stołeczki gdzie można się zrelaksować po całym dniu.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (61).JPG

Jest też stołówka. Podobno można tam zjeść całkiem fajną kolację i śniadanie. Niestety dla przechodniów to tylko mieli kawę, gorącą czekoladę, lemoniadę i jakieś ciasteczka. Stołówka jednak była dość przytulna i pewnie wieczorem ludzie zasiadają tu do kolacji i dyskutują do późnej nocy.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (63).JPG

Po zregenerowaniu sił, i zaglądnięciu w każdy kąt ruszyliśmy na dół. Schodzi się zawsze dużo łatwiej i szybciej tak, że prawie zlecieliśmy do słoneczka i plusowej temperatury. Warto wspomnieć, że na szczycie temperatura byłą bliska zero. Podobno w nocy na szczycie było nawet -10C. Nadal trudno nam wieżyć, że tu jest tak zimno.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (64).JPG

Po ładnie przygotowanej i szerokiej trasie można schodzić. Nie używaliśmy za dużo hamulców i tylko co jakiś czas wymijaliśmy innych ludzi. Skoro mieliśmy dobry czas to siedliśmy jeszcze pod skałą aby rozkoszować się widokami, piękną pogodą i złotą jesienią.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (68).JPG

Tutaj znów wszyscy, których myśmy mijali, wyminęli nas. Ale góry to nie wyścigi. Wiadomo są ludzie z lepszą czy gorszą kondycją ale nawet człowiek w najlepszej kondycji może skręcić nogę itp. Tak więc uważać trzeba zawsze, nawet jak wydaje się, że to "tylko" zejście na dół.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (67).JPG

Im bliżej końca tym trasa stawała się mniej stroma, szersza, lepiej przygotowana. Pojawiały się też mostki i tunele. Właściwie to tylko jeden tunel, i to tak mały, że po Maderze to nawet nie zauważyliśmy, że to tunel.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (73).JPG

Cały hike zajął nam 7.5h z dwoma dłuższymi przerwami. Zrobiliśmy 10.5 mili (17 km) i wyszliśmy do góry ponad 3900 ft (1200 m). To był bardzo fajny hike. Idealna trasa, widoki, i ułożenie terenu..... prawie jak w Bieszczadach.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (77).JPG

Jutro też czeka nas hike. Dlatego nie poszliśmy nigdzie na kolację tylko zdecydowaliśmy się na hamburgera przy ognisku w hotelu. Jutro ciąg dalszy naszej przygody z Greate Smoky Mountains. Parkiem, który pozytywnie nas zaskoczył.

Darek 11/2/19 Darek 11/2/19

2019.11.02 Great Smoky Mountains National Park, TN (dzień 1)

Na nasze urodziny staramy się gdzieś wyjeżdżać. Nie zawsze musi to być samolotem na drugi koniec świata, ale nawet samochodem parę godzin, żeby uciec z miasta.

W tym roku ciężko mi będzie pobić Ilonkę z jej dwutygodniową Azją, ale ja też wymyśliłem coś co jeszcze nie odwiedziliśmy. Stany mają 61 Parków Narodowych. Odwiedziliśmy już ich trochę. Niestety większość z nich jest na zachodzie i ciężko jest tak sobie „wyskoczyć” na weekend.
Na szczęście na wschód od Missisipi też coś się znajdzie i polecieliśmy do Great Smoky Mountains National Park.

Park ten znajduje się na granicy dwóch stanów, Tennessee i North Carolina. Z lokalnego lotniska Laguardia (LGA) w dwie godziny można tam dolecieć samolotem. LGA to wielki plac budowy. Ze starego, lokalnego lotniska chcą zrobić nowoczesny, międzynarodowy port lotniczy. Miejmy nadzieję, że zrobią to z rozmachem i z głową, i nie będzie to kolejny Newark. Zwłaszcza, że do lotniska mamy 10 minut samochodem i praktycznie w przysłowiowych papućkach można tam się dostać.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (15).JPG

Delta dużo tutaj inwestuje, do tego stopnia, że mają na LGA swój własny terminal. Dobrze się składa, bo my też „inwestujemy” w Deltę. Trochę latamy i musieliśmy wybrać linie lotnicze która będzie priorytetowa. Wybór padł na Deltę ze względu na potężną ilość połączeń, dobre umowy z innymi liniami lotniczymi, a także Ilonka latając służbowo też ich używa.

Wszystko zależy od statusu jaki dostajesz. Im więcej latasz tym masz lepszy. My na razie mamy pierwszy, czyli Silver. Wiem, jest to najniższy z czterech możliwych (Silver, Gold, Platinum, Diamond), ale i tak już nam to pozwoliło mieć za darmo upgrade do pierwszej klasy i lecieliśmy w pierwszym rzędzie.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (2).JPG

Nawet żeby dostać status Silver musisz w ciągu jednego roku „parę” razy Deltą się przelecieć. Kilkanaście razy na połączeniach krajowych, albo powyżej 5 na międzykontynentalnych lotach, i to wszystko Deltą. Gorzej, status jest tylko na rok, czyli co roku trzeba latać. Jak na razie nam się udało i zobaczymy jak będzie dalej. Dodatkowym plusem jest to, że wszędzie jesteś prioryteryzowany i praktycznie nigdzie nie stoisz w kolejkach. Od momentu jak powiedziałem Ilonce żeby zamówiła Ubera (nie mylić z Uberem pod domem) do piwka przy bramce zajęło nam 28 minut. Uważam to za rewelacyjny wynik.

Na krótkie loty, Delta podstawia niewielkie samolociki, które są za małe żeby były w stanie podjechać pod rękawy. Więc w papućkach, przez lotnisko wsiedliśmy do samolotu.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (1).JPG

Lot trwał 2 godziny i około południa wylądowaliśmy w Knoxville. Trochę dziwnie bo ponad tysiąc kilometrów na południe, a temperatura spadła o prawie 10C. Z +9C do +1C. Widać, że sąsiedztwo gór robi swój klimacik.
Wypożyczyliśmy wielkiego pick-upa, jak przystało na Amerykę poza wielkimi miastami i ruszyliśmy przed siebie.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (3).JPG

Z tym samochodem to też było ciekawie. Z reguły wypożyczam w Sixt i za wiele mnie się już nie pytają, bo mam u nich złoty status i jestem w systemie. Tutaj nie mieli Sixt więc poszedłem do Enterprise. Zadawali za dużo pytań i wymagali dwa rodzaje dokumentu tożsamości. Po Stanach latam bez paszportu tylko z prawem jazdy, więc nie miałem nic innego. Panienka powiedziała, że zezwolenie na broń wystarczy. Co?! Zapytałem. Ja jestem z NY, a tam nie można mieć broni.
Jeden kraj, a jak różny. Zwłaszcza południe. Na szczęście karta ubezpieczeniowa zadziałała i wyjechaliśmy z parkingu wielkim, amerykańskim samochodem. Ford F150 z przedłużaną kabiną!!!

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (139).JPG

Na dzisiaj nie mamy wiele panów. Jakieś zakupy w Walmart i standartowe odwiedzenie sklepu sportowego REI po gaz pieprzowy na misie. Ponoć w tym parku jest ich wiele, a my mamy zamiar głęboko się zapuszczać.
Śpimy przy samym wjeździe do parku w miasteczku Gatlinburg, które jest oddalone około dwie godziny samochodem od Knoxville.

Wpierw myślałem, że GPS się zaciął, bo pod koniec nam pokazywał kilkanaście mil do miasteczka i dalej godzinę. Niestety to była prawda, po drodze były potężne korki. Great Smoky Mountains jest najbardziej odwiedzanym parkiem narodowym w Stanach. 30% ludności w tym kraju mieszka w zasięgu jednego dnia samochodem od parku, dlatego pewnie jest tutaj tyle ludzi.

Na szczęście Ilonka jest świetnym pilotem i szybko wyszukała jakieś drogi objazdowe górami. Czasami było ciasno i wąsko, bo ta amerykańska krowa ma 6 metrów długości. Na szczęście cały czas był asfalt i w niecałe pół godziny dojechaliśmy do Gatlinburga.

Po wjechaniu do miasta stanęliśmy (korki) jak wryci. Ilość samochodów i ludzi była przerażająca. Wiele razy byliśmy w miastach przy parkach, ale nigdy jeszcze nie w takim. Przypominało nam to trochę Krupówki w Zakopanem, tylko jeszcze droga była pełna samochodów.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (6).JPG

Podjechaliśmy pod hotel, zaparkowaliśmy samochód i poszliśmy się przejść zobaczyć co się tu dzieje.
Miasto wyglądało jak by się zatrzymało w czasie kilkadziesiąt lat temu.

Restauracje, sklepiki które już dawno poupadały w dużych miastach tutaj dalej są. Chodniki pełne ludzi, którzy tak chodzą bez celu tam i z powrotem żeby tylko zabić czas. Czasami jakiś zespół coś tam z Country Music gra na placach i człowiek na chwilę przystanie i posłucha.

Było zimno, koło 0C. Gatlinburg słynie z moonshine (samogon) Ole Smoky, który tutaj jest robiony od wielu lat. Weszliśmy do destylarni w celu skosztowania tego przeźroczystego trunku, ale oczywiście się nie dało. Było tyle ludzi, którzy chcieli się za darmo napić, że nam się nie chciało stać w tych długich kolejkach.

Przeszliśmy się jeszcze trochę miasteczkiem, pozaglądali gdzie się dało i wstąpiliśmy do restauracji na kolacje.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (13).JPG

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (12).JPG

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (7).JPG

Odwiedziliśmy Chesapeake’s Seafood and raw bar. Dobry wybór. Nowa knajpka z dobrym jedzeniem i dużą ilością whiskey. Ostrygi pod wieloma postaciami i krab były pyszne.

Album_2020.11_Great Smoky Mountains, NP (14).JPG

Po kolacji jeszcze zrobiliśmy sobie pół godzinny spacer po miasteczku i wróciliśmy do hotelu. Było zimno na dłuższe spacerowanie, a zresztą jutro musimy wcześnie rano wstać bo wyruszamy na duży hike do parku. Mamy nadzieję, że większość ludzi tu przyjechała do miasta a nie do parku i wszystkich jutro nie spotkamy na szlakach.

Darek 12/26/15 Darek 12/26/15

2015.12.26 Death Valley, CA (dzień 2)

Dzisiejszy dzień był zupełnie inny niż wczorajszy. Z czym wam się kojarzy Dolina Śmierci??? Gorące klimaty, sucho i pustynnie. Do dzisiaj też tak nam się wydawało.

Dolina Śmierci to też wysokie góry sięgające powyżej 10000 feet, gdzie śnieg leży pół roku. Telescop Peak jest najwyższym szytem w tym parku i sięga 11,043 ft. (3,366m). Oczywiście to też był nasz cel dzisiejszego dnia. Szlaków jest pełno na wiele innych szczytów ale my chcieliśmy uderzyć na najwyższy. Mieliśmy co prawda plan zapasowy jakby na Teleskopie było za dużo śniegu.

Pobudka musiała być w środku nocy bo przecież ten park jest ogromny. Z hotelu na początek hiku jest 124 mile (200 km). Na szczęście większość drogi była asfaltowa, tylko ostatnie parę mil był off-road, ostro do góry po śniegu. Ale mając taki samochód, nie było żądnego problemu.

Ja jak i pewnie większość z was uważałem, że duże amerykańskie samochody to przerost formy nad treścią. Wypożyczyliśmy z Budget Forda F-150 XLT pickup-truck. Zdecydowałem się na to z paru powodów. Po pierwsze jeździliśmy po tych rejonach Jeep'em Cherokee, fajny samochód ale nie na off-road. Po drugie żadna wypożyczalnia nie gwarantuje samochodu z napędem na 4 koła z blokadami. Chyba, że wybierzesz pick-up. I powiem wam, jest tańszy niż full size SUV. Ford jest mocny, niezawodny, potężne koła, dużo miejsca no i paka na którą można wrzucić wszystko jak brudne buty po hiku...i śmierdzące skarpetki też.

Wiadomo, mieszkając w dużych miastach nie potrzebujesz takiego samochodu. Ale tutaj to zupełnie inna bajka. Na parkingach czujemy się jak lokalni, turyści nas zaczepiają i pytają o drogę. Pewnie pomyślicie, że ten silnik V8, pewnie ponad 4 litry dużo pali. Spalał nam prawie tyle co nasza Mazda, No chyba, że się bawisz off-road. Ale to już inna kwestia.

No ale wracając do hiku, to o 8:15 wyruszyliśmy z nadzieją zdobycia szczytu. Jest to długi hike, 14 mil (22.5 km) w obie strony i 3tys ft. do góry. Jest to bardzo dużo, zwłaszcza, że start jest z 8000 ft. A my oczywiście nie mieliśmy aklimatyzacji – wręcz przeciwnie, wczoraj chodziliśmy po depresji.

Wyruszając było dość zimno (ok. 20F /-6C) ale to nas nie martwiło. Martwił nas dość mocny wiatr. Miejmy nadzieję, że wschodzące słońce zmniejszy jego siłę. Pierwsze 2 mile i 1500 ft do góry szło się dość przyjemnie po zboczu grani. Większość czasu trasa jest nie zalesiona więc widoki na całą Dolinę Śmierci były fascynujące.

Czas szybko mijał i o 10 rano byliśmy na przełęczy gdzie ukazał się nasz cel. Śniegu dalej nie było dużo natomiast wiatr stawał się coraz mocniejszy, zwłaszcza na odkrytych terenach. Pozapinaliśmy nasze kurtki i wzięliśmy się do roboty. Niestety szlak schodził trochę w dół (ok. 300 ft.) fajnie się schodziło ale wiedzieliśmy, że będziemy musieli to wcześnie czy później nadrobić. Na tym odcinku wiatr był dość mocny więc walcząc z nim nie zwracaliśmy uwagi na utratę wysokości.

Ok. 11:30 podeszliśmy pod zbocze Telescop Peak. Na szczyt mieliśmy 1500 ft i 2-3 mil. Na tym etapie nasza woda już zamarzła pomimo że wydmuchiwaliśmy ją z rurek. Wszędzie do tej pory to zdawało egzamin czyli musiało być bardzo zimno. Do tego coraz to mocniejszy wiatr, na pewno nam nie pomagał. Ale my się dalej nie poddawaliśmy. Stromymi zig-zak'ami wspinaliśmy się do góry. Mimo, że mieliśmy zimowe buty i rękawice to czuliśmy, że długo w takich warunkach nie możemy przebywać a na pewno nie zatrzymywać się. Było już ponad 10 000 ft. czyli jednocześnie ubywało tlenu.

Nie mieliśmy za wiele czasu (mróz i wiatr,) ale szło się dość wolno. GPS nam pokazywał, że ciągle jeszcze dużo mamy. Miejscami nogi nam się plątały (na stromym zboczu) bo wiatr ciągle próbował nas przewrócić.

Wysokość 10 800 ft. - decyzja zespołu, WRACAMY. Wiem, zostało 200 ft do szczytu ale w tych warunkach to może być nawet ponad godzina w dwie strony. Nie wiemy jaka dokładnie była temperatura ale chyba nigdy nie byłem w tak silnym, mroźnym wietrze (windchill dochodził do minus kilkudziesięciu stopni C). Parę godzin później jak grzaliśmy się w samochodzie to aż czuliśmy pieczenie skóry. Ciekawe komu pierwszemu będzie schodzić skóra z twarzy. W samochodzie dziękowaliśmy sobie nawzajem za mądrą decyzję. Mądry jest ten kto zawróci a nie ten kto nie wróci., albo wróci z odmarzniętymi palcami i nosem.

Nie wiem czy będziemy wracać na ten szczyt, bo byliśmy prawie na szczycie, więc widoki są porównywalne. Ty należysz do szczytu tak długo jak z niego nie zejdziesz, a nie jak go tylko zdobędziesz. Oczywiście bardzo polecamy ten hike, przepiękne widoki, nie techniczny i dość łatwy pod warunkiem, że pogoda sprzyja. Jego nawet można robić w lato, pomimo że wtedy na dole jest 130F, to na górze powiewa przyjemny chłodek. Pamiętajcie 14 mil na tej wysokości to nie jest spacer w parku.

Nagrodą za ten hike była droga mleczna. Tak jak widzieliśmy gwiazdy dzisiaj to chyba nigdy nie widzieliśmy, aż było biało na niebie. Dolina Śmierci ma certyfikat czarnego nieba jako jedyny park w kontynentalnej części Stanów (nie licząc Alaski). Dziś już jesteśmy za bardzo zmęczeni ale jutro aparaty, kamery i statywy pójdą w ruch.
Taki dzień trzeba zakończyć w Steakhousie. Dobre mięsko i pyszne wino....mam nadzieję, że na tej pustyni coś najdziemy bo polować już nie mamy siły.

Ilona 12/25/15 Ilona 12/25/15

2015.12.25 Death Valley, CA (dzień 1)

Dolina Śmierci (Death Valley) jest doliną położoną we wschodniej Kalifornii i w małej części w zachodniej Nevadzie. Obszar ten jest najniższy, najsuchszy i najcieplejszym rejonem w Północnej Ameryce. W dolinie tej znajduje się oczywiście Park Narodowy, który jest największym Parkiem Narodowym w „lower 48” (w USA z pominięciem Alaski). A myśmy jeszcze go porządnie nie zwiedzili. Raz parę lat temu przejeżdżaliśmy przez niego ale teraz chcieliśmy go naprawdę odkryć.

Tak więc bez większego zastanowienia wybraliśmy Dolinę Śmierci jako nasz kolejny cel podróży. I muszę przyznać, że jestem zaskoczona jak wiele jest tu ludzi pomimo że park ten nie należy do najbardziej popularnych.

Geologiczna historia parku jest bardzo złożona, sięga aż 1.7 miliarda lat wstecz i trwa cały czas.. Geologowie z całego świata, zjeżdżają się tutaj w celu badania naszej planety. Wszystko mają podane jak na tacy.
Park leży na granicy dwóch płyt tektonicznych, z których jedna zaczęła nachodzić na drugą. Tak powstało pasmo górskie Panamint, w zahodniej części parku. Dawniej było tutaj ciepłe morze, więc góry Panamint odgrodziły to morze od reszty, tworząc gigantyczne jezioro. Klimat był (dalej jest) bardzo suchy, więc jezioro wyparowało zostawiając wielkie pokłady soli. Po drodze jeszcze było wiele wulkanów i innych geologicznych wydarzeń.

Dolina Śmierci jest chyba najbardziej słynna z Badwater Basin czyli z największej depresji w Ameryce Północnej (-282 ft /-86m). Tak więc miejsce to postanowiliśmy odwiedzić w pierwszy dzień. Nie myślcie jednak, że Death Valley to tylko depresja. Są tu również przepiękne góry sięgające nawet 11043 ft (3366 m), Telescope Peak. Patrząc na ten szczyt z -282 ft czujesz się jakbyś był w base camp i patrzył na Mt. Everest (podobne różnice wysokości), ciekawe....

Jadąc z Pahrump (gdzie mamy hotel) do Badwater Basin zatrzymaliśmy się po drodze w paru ciekawych miejscach. Pierwsze to Zabriskie Point. Roztacza się stamtąd niesamowity widok na osady skalne powstałe w wyniku wysuszenia jeziora Furnace. Jezioro to znikło 5 mln. lat temu, długo przed tym jak w ogóle Dolina Śmierci została stworzona.

Ciekawa jest jednak nazwa tego punktu. Czy Zabriskie nie brzmi wam jak coś z polskiego??? I macie rację. Zabriskie to jest nazwisko vice-prezydenta firmy Pacific Cost Borax, która była amerykańską kopalnią założoną w 1890 roku. Firma ta wkopywała i przewoziła duże ilości boraksu między innymi w Death Valley. A co do tego ma Polska? No więc Pan Zabriskie był potomkiem Polskiego szlachcica Albrychta Zaborowskiego. Polacy są wszędzie.

Miejsce to jest również bardzo popularne w pop-kulturze. Wiele piosenek nawiązuje do tego miejsca jak również wiele filmów szczególnie o Marsie było tu nakręconych. Jakoś mnie to nie dziwi bo miejsce naprawdę wygląda jak z kosmosu.

Następnie postanowiliśmy zagrać z diabełkiem w golfa i pojechaliśmy na Devils Golf Course. Jest to niesamowity obszar stworzony przez erozje (wiatr i wodę) solnych skał. Skały te są tak niesamowicie poszarpane, że tylko diabeł mógłby tam grać w golfa.
Skałki te są tak ostre, że lekkie dotkniecie ręką od razu przebija skórę. Chodząc po nich sól skrzypi a but mocno trzyma się ostrych krawędzi. Prawie jakbyś chodził w rakach po lodowcu.

W końcu przyszedł czas na atrakcję dnia. Depresja Badwater Basin. Jest to niesamowity krajobraz. Płaszczyzna ciągnąca się kilometrami, pokryta płatami soli. Miejsce zdecydowanie niesamowite i można się poczuć jak nie na naszej planecie.

Oczywiści jak to bywa w Parkach Narodowych w Stanach, w większości przypadków możesz chodzić gdzie chcesz. Tak więc szybko z Darkiem postanowiliśmy przejść się na drugi koniec aby odejść od ludzi, sprawdzić jak zmienia się krajobraz a przede wszystkim poczuć się jak na środku niczego.

Niesamowite jak człowiek się staje mały w porównaniu z ogromem rzeczy, które natura stworzyła. Pokłady solne „żyją” i ciągle się powiększają a płaty zmieniają kształty. Gdzie nie sięgniesz wzrokiem jest biało...nie ma to jak White Christmas. Od czasu do czasu po ulewnych deszczach tworzą się tam jeziora ale zazwyczaj szybko wysychają. Badwater Basin czerpie sól z systemu drenażowego całej doliny. System ten ma ponad 9000 mil kwadratowych, to jest więcej niż powierzchnia stanu New Hempshire.

Ciężko jest opisać to miejsce słowami. Tu jest tak piękne i unikatowo, że każdy powinien tu być. Ale nie jak większość turystów, którzy tylko dochodzą do początku, pstrykają zdjęcie i wracają. Prawdziwe wrażenia pojawiają się jak stoisz tam na środku, otoczony solą i górami i nie ma nic poza tym. Tylko płaszczyzna, tak idealnie równa że aż widać krzywiznę Ziemi.

Kojocik??? A co ty tutaj robisz??? Po hike w Badwater (ok. 5 mil) pojechaliśmy dalej główną drogą aby potem wrócić mniej uczęszczaną , off-road drogą West Side Road. No i tak jedziemy, podziwiamy widoki a tu nagle na naszej drodze pojawiają się kojoty. Muszę przyznać, że troszkę mnie zaskoczyło, że nie bały się auta ani ludzi. Zamarły w oczekiwaniu co się stanie ale nie uciekały. Hmmm....mam nadzieję, że jutro ich nie spotkamy w górach.

Poza kojotami oczywiście było dużo kruków i innych ptaków. No i tak nam minął dzień. Niestety dni są teraz krótkie więc w miarę szybko wróciliśmy do hotelu. Jutro planujemy zdobyć Telescop Peak (najwyższy szczyt w Death Valley). Trzymajcie kciuki.

Darek 2/9/15 Darek 2/9/15

2015.02.09 Denali Park Narodowy, AK (dzień 4)

Być na Alasce i nie odwiedzić parku Denali to tak jak jeść steak’a bez dobrego wina. Steak będzie dobry, soczysty, miękki, ale jego smak nie będzie tak pełny jak z dobrym Cabernet Sauvignon.

Park Narodowy Denali jest oddalony od Fairbanks 190 km (120 mil) na południe. Denali jest trzecim co do wielkości Parkiem w Stanach, o powierzchni 20tys km kwadratowych (4.8 mln akrów). Dla ciekawostki, pierwsze cztery największe parki znajdują się oczywiście na Alasce. Dopiero piąty (Dolina Śmierci) znajduje się na granicy Kalifornii i Nevady. Denali jest podzielone na wiele stref klimatycznych. Na dole znajduje się tajga, wyżej tundra i śnieg, a lodowce oplatają szczyty. Jedna szósta parku jest pokryta lodowcami. Jest ich tam tak dużo (setki), że tylko kilkadziesiąt największych ma swoją nazwę. Lodowce powstawiają na dużej wysokości, nawet 6 tysięcy metrów (19 tysięcy stóp) i schodzą aż do 250 metrów (800 ft) nad poziomem morza. Lodowiec Kahiltna, jest najdłuższym lodowcem w parku i ma długość 70 km (44 mile).

Jechaliśmy odśnieżoną, dobrej jakości autostradą. Drogi na Alasce mają swój standard i nie jest to standard jaki spotykamy w dolnych 48 stanach. Z reguły jest to jednopasmowa, dwu kierunkowa, czasami tylko poszerzana o drugi pas do wyprzedzania dużej ilości ciężarówek. W zimie ruch na drogach był stosunkowo mały więc w około 2h dojechaliśmy na miejsce. Ciężko nam sobie wyobrazić jak duże są korki w szczycie sezonu (Lipiec – Sierpień) gdzie miliony kamperowiczów i nie tylko, przemierzają te odległe pustkowia. Na pewno ruch utrudniają kierowcy tacy jak my, którzy często się zatrzymują lub zwalniają w celu fotografowania tej przepięknej Tajgi z której wyrastają ośnieżone szczyty gór.

Gdzieś w połowie drogi przed naszymi oczami wyrósł najwyższy szczyt Ameryki Północnej, McKinley 6194 m (20322 ft), przez lokalnych zwany Denali. Denali w lokalnym języku plemion z Alaski znaczy „najwyższy”. Góra jest tak potężna, że jest widoczna nawet z prawie 200 km. Nie jest łatwa, należy do najcięższych gór z Korony Ziemi. Niektórzy mówią, że ze względu na położenie, bardzo na północ, niskie temperatury i potężny wiatr jest trudniejsza od Everestu. W zeszłym roku ze względu na pogodę zdobyło ją tylko 30% śmiałków. Sezon na wspinaczkę na tego potwora zaczyna się w kwietniu a już kończy w czerwcu ze względu na wyższe temperatury i niebezpieczeństwo pękania lodowców. Żeby wejść na szczyt oczywiście musisz zdobyć permit i wiele trenować. Tutaj niskie ukłony do Andrzeja (kolegi Ilonki), który w Maju zamierza stanąć na szczycie. POWODZENIA!!!!

Oczywiście Denali Park to nie tylko McKinley, jest też wiele innych szczytów a także płaskowyże, rzek i innych terenów które można przemierzać tygodniami. Park został podzielony na 87 części, po których możesz chodzić z namiotem i plecakiem dniami albo i tygodniami. Jednak ze względu na ilość zwierzyny a także nieprzewidywalną pogodę, trzeba się dwa razy zastanowić zanim się weźmie autobus który wywiezie cię głęboko w park i zostawi. Oczywiście można wrócić autobusem w ten sam dzień i nie zostawać w parku na noc. Dla najbardziej odważnych popularny jest tak zwany „The Last Bus” (ostatni autobus), który wywozi śmiałków 150 km (92 mile) w głąb parku do punktu Kantishna. Jego ostatni kurs jest we wrześniu, trzeba się trzy razy zastanowić czy chce się to zrobić bo następny autobus jest w czerwcu a spędzenie zimy w tym parku dla człowieka jest praktycznie niemożliwe. Żeby wrócić do cywilizacji potrzebujesz przejść dziesiątki a może nawet i setki mil po bezdrożach. W parku nie ma szlaków, chodzi się za pomocą GPSu i map topograficznych, a jedynymi kompanami wycieczki są wilki, niedźwiedzie, łosie i inne zwierzątka. Do tego oczywiście głębokie rzeki, lodowce i często zmieniający się klimat. Po prostu jak w bajce.......

Jednak na naszej planecie „wariatów” nie brakuje. Spotkaliśmy samotnego gościa, który przygotowywał się do zimowego wyścigu rowerowego w tym parku. Wyścig o długości setek kilometrów odbywa się jak sama nazwa wskazuje zimą. Jego trening polegał na jeżdżeniu po parku z minimalną ilością sprzętu. Namiot to już jest za dużo, więc noce spędzał leżąc na śniegu w śpiworze. Ciekawe czy mu było zimno gdy w ciągu dnia było -30 C, a w nocy jeszcze chłodniej. Oczywiście nie mówimy tu o żadnym Eskimosie, tylko o człowieku, który mieszka w "troszkę" cieplejszym klimacie.......ten Pan był z Kataru.....duży szacunek.

Do Denali wjechaliśmy w południe i od razu udaliśmy się do informacji. Bardzo miła Pani rangerka, która połowę swojego życia spędziła na Antarktydzie, poleciła nam 3 km spacerek nad jezioro Horseshoe i rzekę Nenana. 30 stopniowy mróz nawet nie był dla nas problemem, bo byliśmy dobrze przygotowani, a także nisko nad horyzontem, mocne słońce ogrzewało nam czerwone twarze.

Park ten słynie z dużej ilości zwierzyny. Można spotkać niedźwiedzie czarne i grizzly, łosie, renifery, sarny, wilki, lisy, kozice górskie, borsuki i wiele innych. Jest też ponad 100 gatunków ptaków takich jak orły, sowy, sokoły itp. Większość ptaków niestety odlatuje na zimę do ciepłych krajów ale ssaki zostają. Niestety nie udało nam się nic większego spotkać ale po śladach na śniegu widać, że intensywne życie się tutaj toczy.

Szlak należał do bardzo łatwych z przepięknymi widokami. W połowie pętli można odbić i odwiedzić borsuki. Nie mieliśmy szczęścia ich zobaczyć natomiast widzieliśmy ich pracę w postaci poobgryzanych drzew. Część szlaku prowadzi brzegiem rzeki Nenana, która oczywiście była zamarznięta a na brzegach były kilkudziesięciu centymetrowej grubości kry. Po rzece można chodzić albo nawet jeździć samochodem, bo lód jest wystarczająco gruby i mocny. Jendak nikt z nas się nie odważył tego spróbować. Kiedyś musimy przyjechać tu na wiosnę i zobaczyć jaka ta rzeka musi być potężna w okresie roztopów.

Jak wiadomo, Alaska ma bardzo mało dróg więc w niektóre części można się tylko dostać koleją. Na własne oczy widzieliśmy jak pracownicy parku samochodami przerobionymi mogli jeździć po drogach i po torach. Jest to bardzo ciekawy i wygodny pomysł a dla nas duże zaskoczenie czego to ludzie nie wymyślą.

Wróciliśmy do Murie Science & Learning Center gdzie zjedliśmy lunch składający się jak zwykle z polskiej konserwy i lokalnego piwka, które zdecydowanie było dobrze zmrożone. Dołączyła do nas również Pani ranger, która bardzo ciekawie opowiadała o swojej pracy. W Parkach Narodowych w Stanach jest bardzo trudno dostać pracę na stałe. W większości przypadków ludzie przyjmowani są tylko na sezon czyli ok. pół roku. Tak więc Pani „musiała” przyjąć pracę na Antarktydzie, gdzie pracowała również sezonowo w czasie naszej zimy a ich lata. Oczywiście tak fajnie opowiadała, że cała nasza czwórka prawie już tam się wybiera. A ja z Ilonką stwierdziłem, że my w ogóle nie podróżujemy. Widzieliśmy najmniejsze z pingwinów w południowej Afryce (czarno-stopowe pingwiny) więc czas zobaczyć ich większych kuzynów z Antarktydy. Ponoć na Antarktydzie są piękne zorze. Tak więc trzeba sprawdzić i porównać Światła Południa i Północy. Czy ktoś jest chętny na małą ekspedycję?

Zagrzani i posileni wsiedliśmy do naszego Pathfinder’a i udaliśmy się w drogę powrotną do Fairbanks. Jak to zwykle bywa w zimie na Alasce zachód słońca trwał godzinami więc co się z tym wiąże było wiele przystanków na podziwianie i utrwalanie widoków.

Do dopełnienia wycieczki na Alaskę brakowało nam tylko zobaczenia dzikiej zwierzyny a szczególnie słynnego, dużego łosia. Jadąc w samochodzie przed oczami przeleciały mi dwa duże zwierzęta, które nazwałem końmi. Ale sobie myślę, skąd tu konie na Alasce. Po szybkim wyhamowaniu i zawróceniu, konie okazały się wielkimi łosiami. Była to samica wraz z młodym. Szkoda, że nie był to męski osobnik bo ich poroża są wyjątkowo przepiękne. A może i dobrze bo pewnie bym się bał wysiąść z samochodu, że mnie pogoni.

Wjeżdżając do Fairbanks doznaliśmy szoku. Wiedzieliśmy i czuliśmy, że powietrze w Fairbanks jest bardzo zanieczyszczone, ale po pobycie w Denali był to dla nas podwójny szok. Powietrze w Fairbanks jest tak zanieczyszczone jak w wielkich przemysłowych miastach Azji jak Bejing. Dlaczego? Przecież jesteśmy w sercu Alaski gdzie nie ma żadnego przemysłu a wszystko powinno być krystalicznie czyste. Wpływa na to wiele czynników. Po pierwsze miasto położone jest w głębokiej dolinie, z każdej strony otoczone wysokimi górami, które skutecznie blokują przepływ powietrza. Dodatkowo zjawisko inwersji temperatury nie pomaga zanieczyszczonemu powietrzu uciec z doliny. Kolejnym negatywnym klimatycznym czynnikiem są niskie temperatury, a jak wiadomo zimne powietrze jest cięższe i osadza się bliżej ziemi. Fairbanks jest miastem gdzie praktycznie nie ma wiatru i można to zauważyć po drzewach na których nadal jest śnieg, który spadł dużo wcześniej. Wyjeżdżając z miasta choćby kilkaset metrów do góry od razu robi się cieplej i czuje się powiew mroźnego arktycznego wiatru. Jak to zwykle bywa człowiek nie pomaga a wręcz przeszkadza naturze, tak więc cały smog to zasługa samochodów oraz ludzi palących w piecach drzewem i innymi śmieciami. Wiadomo, Fairbanks nie jest bogatym miastem więc ludzie oszczędzają jak mogą, najczęściej psując sobie zdrowie. W lato, które niestety trwa tylko parę miesięcy nie jest ten smog tak bardzo dotkliwy z wiadomych przyczyn.

Oczywiście jak to bywa na wakacjach na jedzenie zawsze brakuje czasu. Ale jak tu być na Alasce i nie spróbować łososia, czy innych lokalnych specjałów. Wybraliśmy jedną z najlepszych restauracji w mieście i pozamawialiśmy...był łosoś, halibut, przegrzebki (scallops), krab królewski i oczywiście przepyszne winko. Alaska ma parę winiarni, które produkują w większości wina owocowe albo lodowe na które nie mieliśmy za bardzo ochoty, więc polecieliśmy w troszkę cieplejsze klimaty do Włoch, po Amarone.

No i oczywiście przyszedł czas na zorze. Prognozy na ten dzień nie były rewelacyjne, ale przecież nie będziemy marnować czasu w hotelu. Tym razem wybraliśmy punkty w górach położnych na północny-zachód od Fairbanks. Jak zwykle ubrani jak Eskimosi, wyposażeni w aparaty i dużą nadzieję o 21:30 wyruszyliśmy na polowanie. Drogą Ester Dome Road wyjechaliśmy na 730 m (2400 ft) do góry i tam przez 2 godziny wypatrywaliśmy zorzy. Niestety tym razem szczęście nam nie dopisało, więc pojechaliśmy bardziej na północny zachód w rejony Murphy Dome Rd, gdzie znajduje się obserwatorium. Tam mieliśmy troszkę więcej szczęścia i porobiliśmy parę ładnych fotek. Jednak nie było to co dzień wcześniej. W 9 stopniowej skali mocy zorzy, ta miała tylko 2.

Wróciliśmy do hotelu ok. 3 nad ranem. Ostro zareagowałem jak moja, żona zaczęła pakować moją ciepłą pidżamę do walizki. Przecież nie będę spał w samych bokserkach jak jest tak zimno. A ona na to:
„Ale my nie idziemy spać bo za 2h musimy wyjechać na lotnisko.”
Upsssss......zrobiłem sobie drinka i nie przeszkadzałem jej już więcej w pakowaniu. Zająłem się pakowaniem sprzętu.
Godzinę później, otrzymałem kolejną szokująca informację, że nasz drugi z 3 samolotów Anchorage – Seattle jest opóźniony o 3h. To spowodowało lawinę problemów, bo byśmy nie zdążyli na nasz ostatni samolot Seattle – NY. Tutaj Alaska Airlines bardzo pozytywnie nas zaskoczyła i już po 15 minutach byliśmy przerzuceni na inne samoloty. Co się z tym wiązało musieliśmy być godzinę wcześniej na lotnisku a także spędzić więcej czasu w Seattle, co nie było takie złe bo planowo o czasie mamy wylądować w Nowym Joku.
Aktualnie siedzimy w samolocie. Do domku mamy godzinę samolotem i godzinę pociągiem (z Newark) i mile wspominamy naszą cudowną wycieczkę.
Ten wyjazd po raz kolejny udowodnił nam, że długi weekend wystarczy aby przeżyć niesamowitą przygodę, podziwiając przepiękne zakątki naszej malutkiej a jak różnorodnej planety. Nie trzeba brać dwu-tygodniowych wakacji, żeby znaleźć się w całkiem innych krainach i kulturach.

Darek 1/6/15 Darek 1/6/15

2015.01.06 Zion National Park, UT & Las Vegas, NV (dzień 12)

Niestety wszystko co dobre szybko się kończy. Nadszedł czas spakowania naszych brudów i powrót do szarej rzeczywistości. Samolot z Vegas mamy dopiero późno wieczorem, więc jeszcze mamy cały dzień czasu i roczny pas na wszystkie parki w Stanach, musimy na maksa wykorzystać.

Po drodze do Vegas mamy przepiękny Zion park. Jest on najmniejszym parkiem ze wszystkich parków w Utah.

Utah ma 5 parków narodowych. Pobija go tylko Alaska i California. Biorąc pod uwagę wielkość Alaski (8 razy większa od Utah), albo wielkość Californi (2x), Utah wygrywa. Na tej wycieczce zaliczyliśmy 4 parki. Został nam tylko Capitol Reef.
Po wyjechaniu rano z hotelu powiedziałem Wow......!!! Cena paliwa na lokalnej stacji wynosiła $1.89 za galon (1.69 PLN za litr). Ostatni raz w Stanach tankowałem samochód po takich cenach chyba kilkanaście lat temu. Tak to można podróżować. Biorąc pod uwagę, że wszystkie drogi, autostrady, mosty, tamy........ są bezpłatne.
Z Saliny jechaliśmy autostradą 70 na zachód, a potem drogą 89 na południe. Po około dwóch godzinach dojechaliśmy do Zion.

Zaskoczyła nas temperatura, było 15C (60F). Jak na początek stycznia, jest bardzo ciepło. W parku spędziliśmy mało czasu. Nie robiliśmy żadnych hików. Przejechaliśmy tylko przez niego, zatrzymując się co jakiś czas na zrobienie zdjęć. Bardzo nam się Zion podoba, dla Ilonki był to najładniejszy park, do momentu gdy nie zobaczyła Bryce. Mi też się bardzo podoba, nie wiem jaki park jest najładniejszy, każdy z nich jest inny. Dwa lata temu robiliśmy już parę hików w Zion, jak East Rim czy Angel Landing, ale dalej parę czeka, jak Narrows, Subway i wiele innych. Kolejny powód aby znów wrócić w te rejony.

Z Zion do Vegas jedzie się około 2.5 godziny. Nam zeszło trochę dłużej, bo oczywiście musieliśmy umyć naszego Jeepka. Przecież jak by dostali taki brudny samochód to by się załamali i pewnie dopłata by była znaczna.

Dojechaliśmy do Vegas. Jest to bardzo imprezowe miasto, ale po ciszy i spokoju jaki mieliśmy w parkach to miasto po godzinie zaczęło nas męczyć i przytłaczać. Za dużo wszystkiego, a szczególnie ludzi.

Vegas ma najlepszą atrakcję, In'n'out. Najlepsze hamburgery na zachodzie, coś jak Five Guys na wschodzie. Po wspaniałej kolacji, oczywiście animal style, pojechaliśmy wcześniej na lotnisko, żeby w spokoju i przy piwku dokończyć naszego bloga.

Po przejechaniu 4000 km (2400 mil), przejściu wielu kilometrów, odwiedzeniu pięciu parków narodowych, zrobieniu ponad 6000 zdjęć, wielu godzin filmu nasza podróż niestety dobiegła końca w cywilizowanym Las Vegas. Była to niezapomniana podróż, ale czujemy niedosyt i na pewno musimy tam wrócić. Jest to za duży obszar żeby w ciągu dwóch tygodni to wszystko dokładnie zwiedzić. Większość parków jest tak duża, że powinno się na każdy co najmniej tydzień poświęcić.
Za parę minut startujemy i jutro rano obudzimy się miejmy nadzieje wyspani w Nowym Jorku, bo prosto z lotniska udajemy się do pracy.