Traveling - it leaves you speechless, then turns you into a storyteller.

Ilona 8/26/21 Ilona 8/26/21

2021.08.26 Anchorage, AK (dzień 5)

Pobudka 4 rano… mówiłam, że te wakacje będą totalnie w naszym stylu, nie? A to oznacza też mało godzin snu, bo trochę szkoda czasu na spanie. Niestety dzisiejsza pobudka nie do końca jest potrzebna czy przemyślana. To znaczy kupując bilety do Juneau mieliśmy w planie wylądować w Anchorage i prosto z lotniska wynająć samochód i pojechać na północ. Niestety, przy planowaniu wakacji trzeba czasem być elastycznym gdyż nie zawsze wszystko jest tak jak byśmy chcieli.

Wynajmując samochód na Alasce, lepiej wypożyczyć taki co może jeździć po off-road. Zwykłym atutem dojedzie się do parków jak Denali, ale jak sie ma terenówkę to można fajnymi drogami się przejechać i zobaczyć zapierające dech w piersiach widoki. Niestety aktualnie na Alasce (i ogólnie w Stanach) są problemy z wynajmowaniem samochodów. Wszyscy, amerykanie którzy normalnie podróżują po Europie, Azji czy innych kontynentach często wybierają zwiedzanie własnego podwórka niż wylot za granicę. O terenowych samochodach mogliśmy tylko pomarzyć, o zwykłych w sumie też. Były jakieś ale cena byla chora. $5000 za tydzień i to jakiś zwykły samochodzik. Tak więc zamiast na północ pojedziemy na południe i zamiast autem to pociągiem. Ale to dopiero jutro… bo pociąg jest o 6:45 rano z Anchorage i dziś na niego nie zdążymy.

Tak więc 4 rano pobudka, dopakowanie walizek i w drogę na lotnisko. Dziś będzie spokojny dzień. Wiemy już że w Anchorage za wiele nie ma do zwiedzania więc będzie czas na kupienie spreju na misie i jakiś pamiątek.

Pomimo, że Juneau żegna nas typową pogodą, chmury, mgła i szarówka to mamy nadzieję na piękne widoki z samolotu. Bo trasa Anchorage-Juneau leci nad pięknymi parkami narodowymi.

Z początku bylo widać tylko “watę cukrową” czyli chmurki zasłaniały wszystko. Troszkę nam się oczka zamykały i przysypiało nam się. Na szczęście przebudziliśmy się w samą porę jak nad chmurami ukazały się piękne góry pokryte lodowcami.

To właśnie po tych lodowcach mamy chodzić z przewodnikiem i latać helikopterem. Ale to za jakiś czas. Póki co lodowce mogliśmy oglądać z samolotu.

Lot z Juneau do Anchorage trwa jakies 1.5h godzinki więc idealnie, żeby się przespać i popstrykać zdjęcia. I tu się pojawił mały problem… co o 9 rano można robic w Anchorage. Na szczęście Marriott ma fajną aplikacje i mogłam potekstować z recepcją. Tak, że zanim wyszliśmy z lotniska to już wiedziałam, że pokój jest gotowy i czeka na nas. Yupii! Będziemy mogli się wyspać.

Taksóweczka szybciutko dowiozła nas pod hotel - nie mogło być inaczej bo w Anchorage lotnisko jest blisko miasta. No więc wchodzimy na lobby, mówimy Pani, że pokoik z tego co wiemy jest już gotowy a ona do nas, że w sumie jak chcemy to nawet się na śniadanko na 20 piętrze możemy załapać.

Nasz pokój jest na 19 więc nie daleko. I właśnie po to zbiera się statusy… my trzymamy się Marriotta ile się da. Zbieramy punkty, potem jak pokój wychodzi drogo to płacimy punktami, jak tanio to normalnie kartą. Zbieramy noce i mamy już status platinium. To właśnie dzięki statusowi możemy mieć lepszy pokój (wyższe pietro), dostęp do lounge gdzie podają śniadanie i co najważniejsze nie limitowany dostęp do wody butelkowej.

Pamiętacie jak w niedzielę szukaliśmy wody i nigdzie nie można jej było kupić? Mamusia miała rację, sklepy w niedzielę były zamknięte. W Juneau też mieliśmy przejścia jak skrzynka wody kosztowała $10 normalnie w NY można za $5 kupić. W końcu, po prawie tygodniu na Alasce mamy nocleg gdzie woda jest nielimitowana. Bo tutaj nawet w supermarkecie sa problemy ze zdobyciem wody. Problemy prawie jak za czasów pandemii. A tu przecież juz dawno nie ma pandemii…

Pokój mamy, śniadanko (raczej drugie śniadanie jak dla kogos kto pierwsze miał 5h temu) zjedzone to można iść spać.

Nadrobiliśmy trochę sen i musieliśmy iść na zakupy. Jutro jedziemy do Seward. Tam raczej nie wiele się kupi a śpimy też w czymś co bardziej motel przypomina. Tak więc coś na śniadania kupić musieliśmy, do tego spray na misie, jakieś pamiątki i zleciało. Po Seward będziemy jeszcze w Anchorage ale przyjedziemy pociągiem bardzo późno a rano już będziemy brać auto i jechać dalej. Tak że napięty dzień. Na szczęście szybko zakupy poszły i mogliśmy sobie zrobić przerwę na piwko i najlepsze nachos z tuńczykiem. Nachos ze świeżym tuńczykiem wygrały. Chyba najlepsze nachos jakie w życiu jadłam.

processed_PXL_20210826_234102790.PORTRAIT.jpg

processed_PXL_20210826_235539326.PORTRAIT.jpg

W Anchorage są dwa browary które bardzo polecamy: Glacier Brewhouse i 49 state brewing. Oba maja pyszne piwo ale też bardzo smaczne jedzenie. Rzadko się spotyka, żeby browar miał tak dobrej jakości i taki wybór jedzenia. Fajnie się siedziało ale trzeba było się zbierać. Musimy sie spakować kompaktowo. Walizki zostają w hotelu a my do Seward bierzemy tylko plecaki i limitowaną ilość ubrań.

Na kolację poszliśmy do Simon & Seafort's. Już w niedzielę zrobiłam tam rezerwację bo bałam się, że znów się skończy na chodzeniu od miejsca do miejsca i czekaniu na stolik nie wiadomo ile.

Restauracja ok ale my rozpieszczani nowojorczycy niestety byliśmy troszkę zawiedzeni. Nie zrozumcie nas źle, nadal jedzenie było smaczne. Ale za tą kasę i renomę spodziwałabym się troszkę lepiej przyrządzonej rybki. Bo oczywiście poleciał łosoś i halibut.

Niestety rybki były trochę suche. Kolacja ta dała nam do myślenia. Taki Anchorage jest największym miastem na Alasce ale niestety ma nadal dużo mniejszą siłę nabywczą niż NY czy SF. Trudno więc tu znaleźć jakość do jakieje przywykliśmy. Czy w zwiazku z tym wyprowadzając się do mniejszego miasta będzie nam bardziej brakować świerzych rybek, czy jednak widoki i tak zwany ogródek przewyższą nad rybkami… a może Denver ma to i to?

Po kolacji poszliśmy na spacer nad wodę podziwiać zachód slonca i bagna powstałe przez przypływy i odpływy. Darka bardzo fascynowały kanały w piasku porobione przez wodę. Normalnie to wszystko przykryte jest wodą ale jak jest odpływ to wszystko zaczyna być widoczne. Na dziś tyle atrakcji… jutro znow jak w tej piosence… “Blus o czwartej nad ranem.”

Darek 8/25/21 Darek 8/25/21

2021.08.25 Juneau, AK (dzień 4)

Kolejny dzień w Juneau przywitał nas klasyczną pogodą jak na ten rejon, chmury i opady.

Powoli przyzwyczajamy się do tego. Z reguły leje i to jest normalne, a jak nie pada to jest fantastyczny dzień i trzeba podziwiać widoki, iść w góry i robić dużo zdjęć.

Wczoraj schodząc z gór w deszczu spotkaliśmy grupę ludzi co szła do góry. Standardowe przywitanie i wymiana paru zdań. Powiedziałem, że wszystko u nas OK tylko szkoda że leje. Dostałem odpowiedź od lokalnych „well, this is Juneau” (to jest Juneau, tu prawie zawsze leje).

Z tym właśnie pozytywnym nastawieniem na hike ruszyliśmy dzisiaj rano na przygodę. Plan nie był do końca sprecyzowany. Trzeba wyjechać kolejką linową jakieś 600 metrów do góry i iść dalej. Juneau na maksa żyje z ludzi z rejsów. Na maksa ich naciągają na kasę. Nawet tutaj, kolejka w dwie strony $60! Ile?! Dobrze, że mam fajną żonę i dzień wcześniej w jakiejś knajpie znalazła bilety za $23.

Wyjechaliśmy kolejką nad miasteczko. Jakieś 600 metrów w górę. A tu niespodzianka, prawie nie pada. Mimo wszystko ubraliśmy się jak na huragan i ruszyliśmy w kierunku centrum informacyjnego. Jak nas zobaczyli to odrazu rozmowa się zaczęła od tego na jakie szczyty się wspinamy.

Większość ludzi którzy tu wyjeżdżają to są ludzie z rejsów w „przeciwdeszczowych kurteczkach” szukających szlaków na 15 minutowy spacer. Dla nich też są przygotowane szerokie, bezpieczne chodniczki z ładnymi widokami (jak nie ma chmur).

Myśmy „troszkę” się od nich różniliśmy, więc park ranger odrazu wziął nas do innej mapy. Chcieliśmy iść na Mt. Roberts. Oddalony o jakieś 5km. Pani powiedziała, że jest to do zrobienia, nawet przy dzisiejszej pogodzie. Trzeba tylko uważać żeby nie pobłądzić, bo tam wyżej jest wiatr i są chmury. Musimy przejść dwa szczyty i trzeci to już Roberts.

Dodała, że dzisiaj zamykają kolejkę o godzinie 13, więc jak chcemy tam iść to raczej się nie załapiemy na powrót.

Powiedzieliśmy jej, że coś wymyślimy i ruszyliśmy przed siebie.

Przez pierwsze 10-15 minut spotkaliśmy parę osób. Wyżej to już tylko lokalne zwierzaczki były. Niestety żadne z wielkich ssaków nie chciało się z nami przywitać. Pochowały się pewnie w tą nie za ciekawą pogodę. Niestety nie będzie zdjęć żadnych misiów, łosiów, jeleni…. i innych. Natomiast świstaki, coś co przypominało dziką kurę i latające ptactwo, wliczając orły witały nas co jakiś czas.

Szlak zygzakami ostro wspinał się w górę. Robiło się ciemniej, mglisto i wiatr zaczynał coraz bardziej być odczuwalny.

Mieliśmy wodno/wiatro odporne ubrania, więc nam to za wiele nie przeszkadzało. W sumie dobrze, że było zimno (+5 do 7C) bo przynajmniej człowiek nie poci się w tych ubraniach.

Czasami wiatr przegonił chmury i można było coś więcej zobaczyć niż 5 metrów do przodu.

Około 11:30 rano osiągnęliśmy pierwszy szczyt, Gold Ridge. Oczywiście tutaj nic nie było widać i dobrze wiało.

Odcinek między pierwszym a drugim szczytem Gastineau polega na spacerku lekko do góry po grani.

Nawet nie było stromo. Miejscami tylko trzeba było używać rąk. Ogólnie szło się dobrze, tylko wiatr czasami przypominał o swoim istnieniu. Dalej był znośny, a chmury ubarwiały scenerię w bardziej dramatyczne krajobrazy.

Pojawiało się więcej śniegu. Na szczęście płaty śnieżne były na płaskich odcinkach i nie musieliśmy ubierać raków.

Gdzieś 45-60 minut od pierwszego szczytu wspięliśmy się na górę Gastineau. Końcówka była ciekawa, ale dalej nic trudnego mimo wiatru.

Na szczycie wiatr już bardzo ostro wiał i temperatura z wiatrem była już pewnie ujemna.

Za wiele nie dało się tutaj przebywać, bo oczy łzawiły od wiatru.

Tutaj też podjęliśmy rozsądną decyzję, że wracamy. Nie ma sensu iść dalej na Mt. Roberts. Wiatr jest coraz to większy, a i tak widoczność się nie poprawia. Z Mt. Roberts są piękne widoki na wyższe partie gór z lodowcami, jeziorami, co przy dzisiejszej pogodzie nie ma sensu.

Zeszliśmy trochę ze szczytu gdzie w zacisznej części bez wiatru można było coś przekąsić.

Jak zwykle obiecaliśmy sobie, że tu wrócimy i zdobędziemy Mt. Roberts. A może i pójdziemy jeszcze dalej jak będzie dobra pogoda. To jest Alaska, tu nie ma limitu hików ani gór.

Zejście w dół do kolejki było łatwe z coraz to ładniejszymi widokami. Im niżej tym mniej wiało i nie było chmur.

Do górnej stacji kolejki dotarliśmy około godziny 14. Oczywiście już była zamknięta. Usiedliśmy na tarasie widokowym, otworzyliśmy piwko i w końcu można było podziwiać widoki i odpocząć.

Z tą kolejką to też jest ciekawie. Działa tak jak przypływają pływające miasta czyli rejsy. Jak nie ma statku albo statek ma odpływać to kolejka nie działa. W środy (dzisiaj) jest mało statków wycieczkowych więc już o 13 ją zamykają. Myślę, że miasteczko swój businessowy zegar ustawia na czas rejsów. Statki wpływają, wszystko się kręci. Wszystkie sklepy, bary, atrakcje są otwarte. Statki wypływają i lokalni albo idą na hike albo do baru.

Około godzinki zajęło nam zejście na dół do Juneau. Łatwy, szeroki ale stromy szlak w dół.

Było bardzo ślisko. Zwłaszcza przy schodzeniu w dół po mokrych skałach, trawie czy korzeniach. Ilonka się dwa razy poślizgnęła wyżej na skałach i złapała zająca. Na szczęście poza siniakiem nic nie ma.

Ja myślałem, że wygram 2:0 w upadkach, ale niestety się nie udało. Niżej w lesie na śliskich korzeniach też dwa razy grawitacja zadziałała. Jest 2:2. Jeszcze mamy wiele dni. Są szanse na prowadzenie….

Zeszliśmy w innej części miasteczka i drogą wróciliśmy do centrum. Tam już czekał na nas browar Devils’s Club (klub diabła). Jak zwykle browary słyną ze świeżego i dobrze wyważonego trunku. Tym razem też tak było. Dało się wypić i odpocząć.

Na kolację już nie chcieliśmy jeść przysmaków lokalnych czyli nóżek z kurczaka czy hamburgerów. Poszliśmy do wędzarni łososia żeby zakupić coś do domu na wieczór.

Niestety, statki rejsowe odpłynęły a z nimi łososie. Miejsce było zamknięte.

Pospacerowaliśmy trochę po miasteczku. W drodze powrotnej wstąpiliśmy do supermarketu który miał lokalną sekcję i zakupiliśmy łososia do domku.

Jutro musimy bardzo wcześniej wstać, bo już o 7 rano mamy start. Lecimy do Anchorage. Więc dzisiejszy wieczór spędziliśmy w domku z lokalnym łososie. Był dobry, ale spodziewałem się jeszcze lepszego. No nic, będziemy dalej szukać.

Ilona 8/24/21 Ilona 8/24/21

2021.08.24 Juneau, AK (dzień 3)

Zawsze trzeba mieć plan awaryjny… to jest motto dzisiejszego dnia. Plan awaryjny jednak nie może polegac na pójściu do baru czy zostaniu przed telewizorem. Plan awaryjny na wakacjach to zwiedzanie czegoś czemu pogoda nie przeszkodzi. Jak się dziś obudziliśmy i za oknem zobaczylismy typową pogodę jak na Alaskę, a potem jak 30 min później już nawet z okna nie widzieliśmy gór to wiedzieliśmy, że czas rozważyć plan awaryjny.

Nasz pierwotny plan to było zdobycie góry McGinnis. Nasz plan awaryjny to wyjście z tego samego parkingu i dojście trasą ice cave (jaskinia lodowa) do lodowca Mendenhall. Wstaliśmy wcześnie, tu nam się przydaje, że operujemy nadal na NY strefie czasowej. Chodzimy spać o 22, wstajemy o 6 rano …idealnie na spacerki. No więc skoro już wstaliśmy, spakowaliśmy się w góry to nie było innego wyjścia niż wsiąść w samochód i pojechać na szlak. A potem się zobaczy… czasem życie trzeba brać minuta po minucie.

Tak pięknie padało jak dojechaliśmy na parking. Hmmm…. Jak to się mówi “nie ma złej pogody tylko ludzie są czasem źle przygotowani”. No to się przygotowaliśmy, ubraliśmy przeciwdeszczowe kurtki, spodnie, założyliśmy stuptuty i ruszyliśmy na szlak. Ostatecznie zdecydowaliśmy się na dojście do lodowca trasą Ice Cave. Przynajmniej zobaczymy lodowiec, z góry raczej ciężko nam będzie cokolwiek zobaczyć. Nie wielu takich odważniaków jak my było rano. Wychodząc na szlak tylko nasze autko było na parkingu.

Początek szlaku był idealny, szeroka droga, że nawet mogliśmy iść jeden obok drugiego. Lekko tylko podnosiła się do góry, w lesie nawet tak nie padało - no poprostu cud.

Od początku trasy pojawiają sie tabliczki gdzie lodowiec dochodził w którym roku. Daje to do myślenia. Pierwsza tabliczka 1910 jest zaraz przy wejściu na szlak. Druga 1942 gdzies po 45 minutach a potem to coraz szybciej pojawiają się tabliczki.

Lodowiec Mendenhall jest jedną z najsłynniejszych atrakcji w Juneau. Podobno, jest to też jeden z najładniejszych lodowców…o tym ciężko mi powiedzieć bo az tyle ich w życiu nie widziałam ale na pewno cieszyłam się, że zobaczę kolejny lodowiec w życiu z bliska. Lodowiec Mendenhall ma pół mili (0.8 km) szerokości a jego grubość lodu sięga 1800 ft (550 m).

Zanim jednak zobaczy się lodowiec trzeba trochę się przejść. Z każdym rokiem lodowiec topi się coraz bardziej, kurczy się i trzeba pokonać więcej kilometrów, żeby go zobaczyć. Kilometry to pół biedy ale tabliczki z latami informujące gdzie sięgał lodowiec daja do myślenia. Darek był nad tym lodowcem ok 16 lat temu i lodowiec sięgał dużo dalej niż aktualnie.

Szlak ogólnie był dość bardzo dobrze przygotowany. Mała wspinaczka wymagana była tylko między tabliczką z rokiem 1984 a 1992. No tak…jak ja się urodziłam to już nic nie jest łatwe… natomiast potem znów trasa nawet fajnie szła skałkami.

Od tego momentu lodowiec już był widoczny i od pierwszego spojrzenia zrobił on na mnie duże wrażenie. A potem tylko zbliżaliśmy się coraz bliżej a lodowiec starał się coraz ładniejszy.

Do tego lodowca można dojść bardzo blisko. Mapy pokazywały koniec trasy dużo wcześniej. No tak…lodowiec się stopił i znów trzeba nowe mapy i szlaki rysować. Na szczęście trasa była dobrze wydeptana i nawet nie trzeba było na mapy patrzeć.

Podeszliśmy bardzo blisko i na kamieniach z widokiem na biało niebieski lodowiec podziwialiśmy piękno natury.

Uwielbiam ten lodowcowy kolor niebieski…. mogłabym tak godzinami patrzeć.

Niestety zaczynało znów padać - żadna nowość na Alasce i postanowiliśmy zakończyć przerwę i wracać spowrotem.

Przez całą trasę do lodowca nie spotkaliśmy nikogo. Dopiero w drodze powrotnej zaczęliśmy mijać ludzi. Najpierw biegaczka - podziw, że po takiej kamienistej trasie biega. Ale widać, że lokalna i wie co robi. Potem parę na pontonie… no tak, pod lodowiec można też podpłynąć. Aż w końcu parę z przewodnikiem, który nam zdjęcie pstryknął.

Zaskoczyła nas jedna rzecz…przewodnik i para turystów miała na nogach gumiaki. Nie byle jakie … gumiaki firmy Xtratuf. Podobno są to najbardziej popularne i przydatne buty na Alasce. Nie ważne czy idziesz łowić ryby, w góry, do biura czy do ekskluzywnej restauracji. Może też powinnam sobie takie sprawić na Nowojorskie deszcze, bo coraz częściej jak pada to w metrze jest wody do kostek.

Potem widzieliśmy jeszcze kilka grup w słynnych gumiakach. Na deszcz rozumiem, że są one przydatne ale jakoś nie mogę sobie wyobrazić chodzenia w nich po skałach i kominach skalnych.

Im bliżej parkingu tym więcej ludzi widzieliśmy. Trasa nie jest długa (nam zajęła) okolo 5h z dużą ilością czasu na zdjęcia i odpoczynek. Tak, że późny start jest ok. Ja jednak nie zazdrościłam ludziom, którzy dopiero teraz w tym deszczu szli w kierunku lodowca. Dla nas deszczyk przestał padać w samą porę, żebyśmy mogli podziwiać lodowiec.

Przemoczeni wróciliśmy do autka, na szczęście tam czekały już na nas suche ubrania na przebranie. Zawsze w aucie mamy suchy zestaw ubrań bo najgorsze to siedzieć w mokrej koszulce. Zanim jednak pojechaliśmy do domku na ciepłą herbatkę to musieliśmy wstąpić na pole namiotowe “Mendenhall Campground”. Darek lata temu nocował tam jak zwiedzał Alaskę z kolegą. Camping robi wrażenie. Położony nad samym jeziorem z widokiem na lodowiec. Jak ktoś lubi biwaki to miejscówka pierwsza klasa.

W domku wielkie suszenie. Wszystko mieliśmy albo w błocie, albo mokre. No nic…rzeczy wyschną a zdjęcia i wspomnienia zostaną. Rozgrzani ciepłą herbatką, zaczęliśmy myśleć poważnie o kolacji. I tu pojawił sie problem. W Juneau jest bardzo mały wybór restauracji. Teoretycznie w Juneau jest 92 restauracje. Problem polega na tym, że głównie są to bary gdzie można zjeść hamburgera. Wszedzie jest łosoś ale ile tego łososia możemy jeść….

Wybór padł na Red Doog Saloon. Mieliśmy szczęście, że mieli też muzykę na żywo tak że klimat był. Zapowiadało się super. Zamówiliśmy żeberka, skrzydełka z kurczaka i słuchaliśmy muzyki i jak piosenkarz nabija się z ludzi z rejsów.

W pewnym momencie padło pytanie, ile ludzi w barze jest ze statków. Połowa sali podniosła ręce. Myślę, że było więcej tylko inni się wstydzili albo nie słuchali. Wtedy pomału wszystkie fakty zaczęły się składać. Miasteczko Juneau żyje dzięki rejsom jakie tu przypływają. Całe życie i biznesy toczy się pod kątem przypływów i odpływów tych wielkich statków. Nic dziwnego, że nie ma tu dobrych, wypasionych restauracji. Lokalnych raczej nie stać na ekskluzywne jedzenie po knajpach a turyści ze statków mają zapewnione wyżywienie więc też za bardzo nie będą jeść tylko zamówią jakieś skrzydełka do piwa w barze. Niestety nasze skrzydełka i żeberka pływały w sosie BBQ tak że aż straciły smak. No nic… jutro na kolację chyba pizza poleci.

Darek 8/23/21 Darek 8/23/21

2021.08.23 Juneau, AK (dzień 2)

Czy Alaska jest duża? Większość ludzi na to pytanie odpowie tak, Alaska jest duża, przecież to jest największy stan w Stanach.

Jak jest duża? Same cyfry nic nam przecież nie powiedzą, 1.7 miliona kilometrów kwadratowych! Dużo, mało? Obszar Alaski jest większy niż suma powierzchni trzech największych stanów w kontynentalnej części USA, Texas, Kalifornia i Montana. Spory kawałek ziemi do zwiedzania, nie?

Ciekawiej to jeszcze wygląda jak sprawdzimy ile tu ludzi mieszka. Lekko ponad 700 tysięcy. Czyli troszkę mniej niż w Krakowie! Czyli co? Nic tylko wziąć samochód i zwiedzać. Niestety nie do końca. Ze względu na położenie i brak ludzi, infrastruktura drogowa nie jest dobrze rozwinięta. Zwłaszcza w mało dostępnej północnej i zachodniej części Alaski. Tam to tylko można się dostać małymi samolocikami.

Planowanie zwiedzania Alaski nie należy do łatwych. Zwłaszcza jak ma się ograniczony czas. Dwa tygodnie to jest stanowczo za mało żeby ją całą zwiedzić. Sześć z siedmiu największych parków narodowych w Stanach znajduje się na Alasce! (na piątym miejscu jest Death Valley (Dolina Śmierci) na granicy Kalifornii i Nevady).

To tak jak by mi ktoś powiedział, że pojechał na dwa tygodnie i zwiedził cały zachód Stanów. Albo był dwa tygodnie we Włoszech i zwiedził cały kraj. To jest niemożliwe! Jest różnica w zwiedzaniu albo zaliczaniu miejsc. My należymy do tej pierwszej grupy. Staramy się zwiedzać poszczególne rejony, iść na hike, oderwać się od cywilizacji, spędzić czas z lokalnymi, iść do baru, poznać ich kulturę, jedzenie, obyczaje….

Ze względu na komplikacje i odległości w żadnym z tych wielkich i potężnych parków Alaski na tym wyjeździe nie będziemy. Będziemy w Kenai Fjords Parku gdzieś za tydzień, do którego pojedziemy pociągiem.

Zwiedzanie ich wymaga długiego czasu planowania, logicznej logistyki, odpowiedniego sprzętu i doborowego środku transporty, który podoła wyzwaniom i warunkom jakie tam występują. Oczywiście można wypożycz byle jaki samochód, pojechać do tych parków do których jest droga i zrobić parę zdjęć i park jest zaliczony. Czy aby na pewno został zwiedzony?

Wstępnie podzieliliśmy Alaskę na 7 stref , które fajnie by było w tym życiu zwiedzić. Każda wymaga około 12-16 dni, poza pierwszą częścią którą zrobiliśmy 6 lat temu w ciągu paru dni. Były to zorze polarne w rejonach Fairbanks.

Aktualny wyjazd to południowo-wschodnia Alaska. Anchorage, Juneau, Seward, Kenai Fiords Park i góry z lodowcami wzdłuż drogi Glenn (#1) na wschód od Anchorage.

Dzisiaj mamy poranny, krótki lot (1.5 godziny) z Anchorage do Juneau oczywiście liniami Alaska Airlines. Do Juneau można się dostać tylko samolotem albo statkiem, mimo, że jest to stolica Alaski. Pogoda jak zwykle klasyczna dla tego rejonu, czyli pada!

Ludzie podróżują tutaj samolotami jak w innych częściach świata autobusami lub pociągami. Nasz samolot ma 5 przystanków, ostatni to Seattle w stanie Washington. My wysiadamy na pierwszym, Juneau.

Parę rzeczy nas dzisiaj zaskoczyło. Pierwsze było zaraz jak weszliśmy na lotnisko. Mało było ludzi takich jak my, czyli z plecakami i walizkami. Większość była z pudłami (plastikowymi i kartonowymi) a także z lodówkami turystycznymi. Teraz zrozumieliśmy dlaczego mogliśmy aż nadać po 3 bagaże na osobę. Ludzie zlatują się z całej Alaski do Anchorage na zakupy. Kupują pewnie wszystko co potrzebują od jedzenia po ubrania i narzędzia i wracają do siebie na wioski samolotami, które są jedynym środkiem transportu do nich. Tam u nich pewnie nie ma sklepów albo wysyłki z Amazon.

Chyba trochę się wyróżnialiśmy z tłumu z tą jedną walizką. Obsługa podeszła do nas i powiedziała, że nie musimy stać w kolejce z setkami pudeł i nadaliśmy bagaż bez kolejki.

To, że na Alasce jest problem z alkoholem to już wiedzieliśmy wcześniej. Dalej jest trochę miejsc w tym stanie gdzie prohibicja nie została zniesiona. Ze względu na długie, ciemne i zimne zimy ludzie wpadają w depresje i piją. W barach i sklepach monopolowych każdy musi pokazać dowód tożsamości, bez względu na wiek. Lokalni często pod wpływem alkoholu popełniają głupie rzeczy. Przemoc w rodzinie, czy prowadzenie samochodu jest zbyt częste żeby było tolerowane. Jak jesteś niegrzeczny to masz na dowodzie napisane, że nie możesz kupować alkoholu.

Jest 9 rano wchodzimy na lotnisku do restauracji na śniadanie a kelnerka na dzień dobry mówi nam, że alkohol dopiero od 10 może podawać. Bardzo by nam chciała podać, ale niestety nie może. Myśmy nawet nie chcieli nic alkoholowego, tylko kawę do picia. Wniosek jest pewnie taki, że lokalni pierwsze co zamawiają to alkohol.

Na śniadanko nie było dużego wyboru, ale omlecik z kiełbaską z jelenia smakował. Jak później poprosiliśmy rachunek to kelnerka powiedziała, że jak jeszcze poczekamy chwilkę to może nam zrobić po drinku na drogę. Niestety odmówiliśmy jej tej przyjemności i poszliśmy w kierunku samolotu. Nieźle tu muszą lokalni rozrabiać. W sumie idąc w kierunku naszej bramki minęliśmy niezliczoną ilość barów. Znacznie więcej niż sklepów z paniątkami, gdzie w Stanach na lotniskach jest tego ogromna ilość. Co stan to obyczaj, nie?

Samolot był o czasie i sprawie przeleciał załadunek. Kolejna niespodzianka nastąpiła na pokładzie. Kapitan wyszedł ze swojej kabiny, przywitał się ładnie i zrobił paro minutową przemowę. Kolejna rzadko spotykana czynność. Z reguły to kapitan po starcie coś tam powie przez głośniki ze swojej kabiny zabitej pancernymi drzwiami. A tu proszę, stał, gadał, dowcipami walił i nawet z ostrożnym humorem o maskach (albo raczej o ludziach co nie chcą ubierać masek) się wypowiadał. Co za różnica…

Samolot wystartował. Przygotowując się na ten wyjazd chcieliśmy jak najwiecej szczegółów mieć dopracowanych. Po której stronie mamy zarezerwować miejsce w samolocie, albo w pociągu. To się wydają takie błachostki, ale nie do końca. Z samolotu albo widzisz wspaniałe góry z lodowcami albo pusty ocean. Z pociągu który z reguły jedzie zboczem góry widzisz wspaniałe widoki, albo skały oddalone metr od okna.

Niestety pogody nie da się zaplanować. Zwłaszcza na Alasce, która słynie z deszczu/śniegu. Siedzieliśmy po dobrej stronie samolotu. Pod nami były wspaniałe parki i fiordy, a nad nimi gruba warstwa chmur.

Na szczęście im bliżej Juneau tym pogoda stawała się korzystniejsza i oko można było nacieszyć wspaniałymi widokami. Pod nami był Glacier Bay National Park! Do tego parku można się dostać jedynie za pomocą helikoptera, albo samolotu co ląduje na polach lodowcowych.

Samolot się obniżał, a z nim góry, fiordy i lodowce się przybliżały. Dopiero z samolotu widać ile ludzi mieszkach w tych lasach/górach. Co chwilę było widać jakąś przystań na łódkę, mały samolocik na wodzie i domek w pobliżu. Jednak niektórzy lubią taki spokojny/pustelniczy tryb życia.

Wylądowaliśmy w Juneau, które przywitało nas piękną, słoneczną, cieplutką pogodą. Tutaj znowu niespodzianka. Lotnisko ma dwa pasy startowe, z czego jeden to wodny. W okolicy jest bardzo mało dróg, część ludzi musi dostawać się do miasta na zakupy lub załatwić sprawy za pomocą łódki albo samolotu. Ponoć te samolociki nie są drogie. Już za $50,000 można je kupić. Za dwa miesiące mam urodziny, jak by się ktoś pytał co mi kupić….

My nie mamy jeszcze licencji na latanie samolotami, więc musieliśmy się zadowolić samochodem. Wzięliśmy co nam dali i ruszyliśmy przed siebie. Tutaj się niewiele jeździ samochodem, więc nie ma znaczenia co się wypożyczy.

Planujemy być tutaj 3 dni. Trochę dużych, trochę małych hików i trochę zwiedzania okolic plus spróbować ich morskich/górskich przysmaków. Dzisiaj mamy w planie zrobić zakupy i iść na mały hike.

Ilonka powiedziała, że bez gazu na niedźwiedzie nawet nie wyjdzie z samochodu. Nie można tego brać na samolot, ani wysyłać pocztą, więc musieliśmy tutaj nowy zakupić.

Potem jeszcze jakieś zakupy żywnościowe i już gotowi na hike. Tutaj w sklepie też było wesoło. Rozumiem, że na Alasce może braknąć jakiś owoców, mleka, jajek, ale lodu?! Tak, pani w sklepie powiedziała, że lodu brak i czekają na dostawę. Przecież lodowce są tutaj prawie na każdym kroku! Nic nam nie pozostało jak wejść do lodówek i wygrzebać resztki.

Uzbrojeni w gaz na niedźwiedzie i lód do schładzania piwka pojechaliśmy na nasz pierwszy hike na tym wyjeździe.
Znak koło drogi nas rozbroił na maksa. Nie można strzelać z pistoletów w odległości 0.5 mili od drogi. Naprawdę? Nie mogę jechać samochodem i sobie strzelać do wszystkiego. Muszę odejść od drogi 800 metrów i tam dopiero walić z broni? Co za nieudogodnienia te Juneau wprowadza. Nie ma już wolności, nawet na Alasce!

Była już godzina 14, więc na dzisiaj nie planowaliśmy nic wielkiego. Jakieś 7-8km gdzieś w dolinkach.

Wybór padł na trasę Perseverance. Jest to szlak który zaczyna się prawie w miasteczku i idzie doliną w góry. Alaska jest potężnym stanem, z wielką ilością parków, a z niewielką ilością szlaków. Ponoć jest za mało ludzi żeby robić szlaki. Tutaj idziesz przed siebie. Zaczynasz szlakiem, który się za chwile kończy, a ty idziesz dalej i szukasz ścieżki wydeptanej przez ludzi, zwierzęta albo naturę. Umiejętność nawigacji i czytania map/GPS jest bardzo wskazana. Zwłaszcza tutaj, gdzie pogoda nie jest najlepsza i może się zmienić w każdym momencie.

Dzisiaj nie zamierzamy nigdzie daleko/wysoko wychodzić, więc bez obaw ruszyliśmy w góry. Pogoda była idealna, słonecznie, bez wiatru, 17-18C.

Szliśmy historycznym szlakiem. Pod koniec XIX wieku, pan Juneau ze swoim kumplem zapuścili się w te rejony i znaleźli złoto. Wiadomość szybko obiegła świat i w ciągu roku tysiące ludzi zjechało się tutaj i zaczęli przekopywać góry.

Pobudowali kopalnie, bary, banki, hotele, domy publiczne i pewnie jeszcze wiele innych „atrakcji”. Tak też powstało miasteczko Juneau, które to w 1906 stało się stolicą Alaski.

Ścieżka była szeroka, wydeptana więc świetnie się szło. Trzeba była czasami tylko na rowerzystów uważać, bo tutaj też ich było trochę.

Po około 1.5h nasz szlak się skończył więc i my też zawróciliśmy. Dzisiaj się nie przemęczamy, trzeba siły na jutro zostawić.

Zejście tak dobrze przygotowaną trasą zajęło nam może godzinkę. Zjechaliśmy stromą drogą na sam dół do miasteczka i ruszyliśmy szukać coś na ząb. Nie jest to łatwe w Juneau, ale o tym opiszemy w następnym wpisie.

Usiedliśmy w lokalnym barze The Hangar on the Wharf i przy dobrym, świeżym piwku podziwialiśmy widoki z baru. W ramach odpoczynku od Łososia i Halibuta dzisiaj wjechały klasyczne hamburgery.

Mieszkamy w domku na wyspie Douglas, którą dzieli wąski kanał od głównego lądu. Jadąc tak samochodem i szukając naszego domku stwierdziliśmy, że to miasteczko wcale nie jest takie małe. Jest bardzo rozłożyste. Nie ma bloków, każdy ma swój domek. Mieszka tu tylko 31,000 ludzi a i tak jest drugie co do wielkości na Alasce.

Właściciele nas przywitali i pokazali nam gdzie mamy mieszkanie. Gostek jest rybakiem i oczywiście mi pokazał swoją łódź rybacką. Dosyć sporą ma tą łódką z wielką ilością różnego rodzaju wędek. Wszystko ok, ale ja się tak patrzę na ten kanał i to za bardzo nie widzę, gdzie tu można pływać. Przecież jest za płytki.

Gostek powiedział, że teraz jest odpływ i w gumiakach można przejść ten kanał. Za parę godzin nawet 40 stopowa łódź może tędy przepłynąć.

Tak też się stało. Dwie godziny później kanał już był zupełnie inny.

Ilona 8/22/21 Ilona 8/22/21

2021.08.22 Anchorage, AK (dzień 1)

Alaska… chyba każdy słyszał o słynnym zakupie Alaski przez Amerykanów. Nasz były prezydent chciał kupić Grenlandię ale mu sie nie udało. Pewnie jakby kupił to właśnie stamtąd bym pisała. Prezydent Andrew Johnson w 1867 roku miał jednak więcej szczęścia i sfinalizował zakup Alaski od cara Aleksandra II. Kosztowało go to “tylko” $7.2M. To wcale nie jest tak dużo. Jakby to przeliczyć na czasy dzisiejsze, uwzględniając inflację to byłoby to tylko $133M.

Rosjanie chcieli sprzedać Alaskę amerykanom, bo w tamtejszych czasach Kanada była pod panowaniem angielskim. Anglia słynęła z dużej floty i była potęga więc stwarzała zagrożenie dla cesarstwa rosyjskiego. Aby rozdzielić siły na północnym Pacyfiku, Alaska została sprzedana Amerykanom…i takim oto sposobem Stany graniczą z Rosją.

Stolicą Alaski jest Juneau, natomiast Anchorage jest największym miastem. W Anchorage mieszka 284tys ludzi, jest to trochę więcej niż 1/3 populacji całej Alaski. Dla porownania Polska zajmuje 20% powierzchni stanu Alaska a w Polsce mieszma 37M wiecej ludzi. Nic dziwnego, że misie, łosie i inne zwierzątka lubią ten stan. Mają taką przestrzeń jak nigdzie.

My zwiedzanie Alaski rozpoczynamy od Anchorage. Wczoraj wylądowaliśmy ale poza szybką kolacja, nie zwiedzaliśmy nic. Dziś pospaliśmy i dopiero koło 10 wyszliśmy na poszukiwania śniadania. Wg. Google mieliśmy 35 min spacerkiem, przez park, przez miasteczko, słoneczko nawet świeciło i zapowiadał się piekny dzień… Nikt tylko nie wspominał, że trzeba będzie uważać na biegaczy, prawie tak jak na rowery w Amsterdamie.

Okazało się, że dziś w mieście jest maraton. Jedno z większych wydarzeń w mieście. Nie dziwne, że mieliśmy problemy z hotelami. Nie wiedzieliśmy tylko, że będą też problemy z restauracjami.

Doszliśmy do wybranej retauracji i już po ilości ludzi na zewnątrz wiedzieliśmy, że będą problemy ze stolikiem. No i były… 1.5h czekania. Wpisaliśmy się na listę i ruszyliśmy szukać czegoś innego albo przynajmniej jakiejś piekarni, żeby przegryźć croissant, zanim się jajkami zapchamy. Nope…wszystko zamknięte. Miasto wywarło na nas nie najlepsze wrażenie. Zero cukerni, kawiarni, sklepów z kawą. Wszystkie biznesy pozamykane i nawet nie ma sklepów spożywczych, żeby kupić jakąś drożdżówkę. Włócząc się tak po miasteczku trafiliśmy w końcu do Crepery… naleśnikarni. Mieli kawę, były naleśniki (bardzo dobre), i udało nam się zdobyć stolik. Czego chcieć więcej. Jak przystało na Alaskę poleciały naleśniki z łososiem!

Jak kończyliśmy nasze naleśniki to dostałam sms, że nasz stolik jest gotowy…rzeczywiście zajęło im to 90 min. No nic, stracili klienta. My pojedzeni już nie planowaliśmy tam wracać, my ruszyliśmy zwiedzać dalej. Następny przystanek… muzeum!

W Anchorge nie ma wiele do zwiedzania. Jak to potem nam powiedziała kelnerka w restauracji, Anchorage to wioska. Niestety muszę jej przyznać rację. Muzeum wydało nam się jednak dobrą opcją na wyedukowanie się trochę.

Najbardziej podobała mi sie wystawa o wszystkich plemionach jakie zamieszkują te tereny. Najsłynniejsze jest plemię Dena'ina zamieszkujące Anchorage i niedalekie tereny. Wystawa jednak skupia się na codziennymi, życiu ludzi, ich ubraniach, narzędziach i broni.

Z ciekawostek to powyższy kożuch zrobiony jest z ponad 90 wiewiórek. Biedne zwierzątka. Z drugiej strony niesamowite jak dawniej wszystko miało swoje zastosowanie, a zwierzęta były najważniejszym “surowcem” do przetrwania. Dawały bowiem jedzenie, ubranie a często to ich siła zaprzęgowa pomagała w pracy i polowaniach. Stroje najczęściej szyte były ze skory i futra. Natomiast, szyto też przeciwdeszczowe odzieniem ze skrzeli fok, wielorybów itp.

Poza wystawą o codziennym życiu nie wiele było ciekawych wystaw. Od czau do czasu pojawił sie jakiś wypchany misiu, jakiś ładny obraz itp.

Była też część dla dzieci, gdzie można było bawić się interaktywnymi zabawkami. Dla mnie najbardziej interaktywny i fascynujący był złówik. Niestety, uparł się on, że chce się dostać na drugą stronę akwarium, bo widział tam swoje odbicie i cały czas drapał pazurami w szybę, a pazury miał mocne bo było słychać każde skrzypnięcie.

Chodziliśmy tak już non-stop przez ponad 4h. Stwierdziliśmy, że może czas usiąść gdzieś na piwku, odwiedzić jakiś browar których tu jest troszkę…niestety, znów zonk. 2h czekania na stolik. No nic, wpisaliśmy się na listę oczekujących i poszliśmy dalej łazić po mieście. W tym momencie, znaliśmy już miasto jak własną kieszeń. Nadal bardzo dużo miejsc było zamkniętych. Otwarte tylko na potęgę były sklepy z pamiątkami. Zdecydowanie mają złe proporcje sklepów z pamiątkami do zwykłych sklepów, kawiarni czy barów. Limitowanie barów jeszcze rozumiem bo Alaska ma problemy z alkoholizmem. Ale, żeby nawet wody, kawy nie można było kupić czy jakiegoś ciacha to już dziwne.

Telefon zawibrował wcześniej niż się spodziewaliśmy! Yupii…mamy stolik! Ruszyliśmy szybko w kierunku Glacier Brewhouse. Było już po 3 pm a my tylko o jednym małym naleśniku i kawie. Usiedliśmy więc przy kominku, i wreszcie przy piwku mogliśmy odpocząć. Na start poleciał zostaw przystawek… a potem się zobaczy.

Fajnie się jednak siedziało, pani kelnerka (z Serbii) ciągle nas zagadywała jakimiś ciekawymi historiami, jedzonko było pyszne a piwo jeszcze lepsze. Perspektywa chodzenia po deszczu (bo na Alasce, często pada) jakoś nas nie przekonała i postanowiliśmy posiedzieć tu dłużej i zjeść już wczesny obiad.

Koleżanka kelnerka opowiadała nam jak ciężko było na Alasce w zeszłym roku. W mieście gdzie 80% ludzi pracuje w usługach i turystyce, zamknięcie stanu na turystów, zamkniecie restauracji i hoteli, było straszne. Niestety, dużo ludzi tam jest też na wymianach studenckich czy innych wizach pracowniczych. Nasza kelnerka była jedną z tych osób. Mogła albo wrócić do Serbii i pożegnać się z życiem w Stanach, albo przebiedować. Mówi, że czasem jadała tylko chleb z cukrem a lepszy posiłek tylko raz dziennie. Jej nie należało się ani bezrobocie, ani czeki stymulujące. Rodzice w Serbii mało zarabiaja (ok $300 na miesiąc) więc pomóc jej też za bardzo nie mieli jak. Próbowała zarobić odśnieżając śnieg, sprzątając domy itp. pp tej historii zrozumiałam czemu tak dużo biznesów jest zamkniętych nawet teraz jak turystyka się podniosła. Brakuje ludzi do pracy. I to nie tylko przez większe bezrobocie ale też przez brak imigrantow, studentów na wymianach wizowych, ludzi z work & travel itp.

Alaska słynie głównie z ryb. Łosoś był w naleśnikach więc teraz przyszedł czas na halibuta. To właśnie łosoś i halibut są najbardziej popularnymi rybami. Wzielismy dwa bo mieli dwie wersje… w końcu trzeba wszystkiego spróbować. Darek wziął smażonego w panierce z pesto - ciekawy! Ja tradycyjnie smażony z ryżem. Oba były pyszne!

Zaczęło dopadać nas zmęczenie. Jednak 4h różnicy czasu robią swoje. Zanim jednak dojdziemy do apartamentu to mieliśmy dwa zadania. Po pierwsze przejść w lekkim deszczu 30 min (do zrobienia), po drugie kupić wodę na wieczór. Z tą wodą to masakra. Tu można przejść kilometry i nie spotkać małego sklepu spożywczego. W końcu tracąc nadzieję, że znajdziemy sklep wstąpiliśmy do hotelu Four Points i na recepcji kupilismy wodę. Pewnie przepłaciliśmy ale co tam… najważniejsze że zrobiliśmy niemożliwe. Tym oto sposobem zakonczylismy pierwszy dzien na Alasce. Jutro ruszamy zwiedzać Juneau i pochodzić troszkę po górkach. Przygoda czeka!

Ilona 8/21/21 Ilona 8/21/21

2021.08.21 Anchorage, AK (dzień 0)

Lecimy… miały być lodowce, miały być kry, miałobyć tam gdzie nikt z naszych znajomych nigdy nie dotarł, miały być wieloryby i zaprzęgi psie…

Niestety COVID jak to COVID pokrzyżował plany… na szczęście tylko troszeczkę. Nadal będą lodowce, kry, miejmy nadzieję, że wieloryby też! Na szczęście Stany są duże, różnorodne i bez potrzeby wyjeżdżania za granicę można mieć wakacje w tropikach albo na lodowcach.

Tak, lecimy na Alaskę. Jest to nasze drugie (a wlasciwie moje drugie, Darka trzecie) spotkanie z tym stanem. Stanem gdzie nigdy nie ma cieplo i ciemno albo zimno i jasno….bo albo są białe noce albo dni są tak krótkie, że ciężko się światłem dziennym nacieszyć. My nastawiamy się na długie dni…i słońce… deszcze odpedzamy myślami ile się da.

Latanie w czasach pandemii jest ciekawe. No bo niby nikt nie lata…ale z drugiej strony bardzo dużo ludzi lata. I tak na przykład na Hawaje się wszyscy rzucili i bilety z przesiadkami w klasie zwykłej byly po $1500. Z drugiej strony za mniej niż to, można polecieć pierwszą klasą, non-stop, do Anchorage. Nie trudno zgadnąć co wybraliśmy. W końcu miały być lodowce, nie?

A masaż w siedzeniu, flat bread (jak to Darek nazywa), więcej miejsca i lepszy serwis nigdy nie zaszkodzi. Tak, po raz pierwszy lecimy pierwszą klasą…i tak, byłam jedyną która rozłożyła siedzenie do leżenia zaraz po wejściu do samolotu. No nic…zawsze musi gdzieś być ta jedna osoba co naciska każdy guzik.

*Cztery guziki do regulowania siedzenia i cztery do masażu. Było co naciskać.*

Samolot nie należał do najnowszych ale i tak nigdy tak wygodnie jeszcze nie lecieliśmy. Chyba się sama rozpieściłam tym lotem. Raz człowiek poczuje, że jednak można rozprostować nogi i przespać się to już ciężko będzie wrócić do zwykłej klasy. Nawet Darek ze swoim 180+ cm wzrostem mógł się wyłożyć i nie musiał zginać nóg. Ciężko teraz mi go będzie namówić na jakiś dłuższy lot bez rozkładanego łóżka/fotela.

Lot minął nam spokojnie najpierw poleciał filmik Stany Zjednoczone vs. Billie Holiday, potem drzemka i znów film. Film o życiu Billie Holiday, który po raz kolejny pokazuje, że nie ma wybitnego artysty bez trudnego życia. W tym przypadku było trudne dzieciństwo, segregacja rasowa i linczowanie ludzi tylko ze względu na ich kolor skóry. Film tragiczny ale jeden z tych filmów, który skłania do refleksji.

Film sobie oglądnijcie jak macie ochotę a ja wrócę do trochę wesleszej rzeczywistości. Dlaczego właściwie Alaska? W tym roku mamy 10 rocznicę ślubu. Z tej okazji chcieliśmy polecieć w jakieś niezwykłe miejsce. Już dawno temu umówiliśmy się, że tym miejscem będzie Grenlandia. Niestety obostrzeniami w podróżach międzynarodowych sprawiły, że lecieli byśmy tam ponad 20h. Do tego nie wykluczona była kwarantanna. Stwierdziliśmy, że trzeba próbować i dążyć do celu ale czasem trzeba poprostu wiedzieć kiedy się wycofać. Tak więc Grenlandia będzie ale za rok… Skoro zostaliśmy z 2 tyg nie zagospodarowanych wakacji to trzeba było cos wymyśleć. W stanach są dwa stany które zdecydowaniem potrzebują więcej czasu na zwiedzanie, Hawaje i Alaska…my postawiliśmy na to drugie.

Wakacje typowo w naszym stylu czyli… 7 różnych hoteli, dwa razy wypożyczenie samochodu, samolot, statek, helikopter, pociąg…. Bedzie się działo!

W Anchorage wylądowaliśmy o ósmej wieczorem. Zanim jednak wyszliśmy z samolotu to zdążyły nas zaskoczyć dwie rzeczy. Pierwsza to oczywiście długość dnia. Wiedzieliśmy że na tych szerokościach geograficznych, białe noce występują w lipcu. Nadal jednak zachód słońca o 21:30 był małym zaskoczeniem. No tak tutaj jak jest lato to zawsze jest jasno…. więc ciężko żeby było ciepło i ciemno.

Drugim zaskoczeniem była ilość samolotów cargo. Lotnisko w Anchorage jest w skali światowej czwartym lotniskiem jeśli chodzi o przerzut towarów cargo. W czołówce jest Memphis, Hong Kong, Shanghai i właśnie Anchorage. Dlaczego Memphis jest na czole to jeszcze nie wiem ale Anchorage swoją pozycję lidera zawdzięcza położeniu lotniska blisko Azji. Samoloty cargo, bowiem wolą zabrać więcej ładunku i po drodze uzupełnić paliwo, niż mieć wystarczająco paliwa na całą trasę ale mniej towaru. Fakt, że stan Alaska ma duży dostęp do ropy.

W Anchorage bedziemy 3 dazy na tym wyjeździe. Jest to strategicznye hub skąd można samolotem polecieć dalej w głąb Alaski, wsiąść do pociągu na północ lub południe, albo wypożyczyć auto i pojechać na wschód/zachód. My zrobimy to wszystko - urozmaicenie musi być. Zanim jednak w poniedziałek znów wsiądziemy w samolot, czeka nas zwiedzanie Anchorage. Śpimy w apartamencie w części mniej turystycznej. Jutro mamy cały dzień na zwiedzanie centrum. Dziś postanowiliśmy przejść się tylko coś przekąsić…

Tak, dobrze widzicie. Nie jest to łosoś ani steak z łapy niedźwiedzia. Wylądowaliśmy na sieciowym jedzeniu meksykańskim. Dziś miało być blisko i smacznie i wybraliśmy Serrano's vs. McDonald’s. Wybór był trafiony! 4h różnicy czasu robi swoje więc po szybkiej kolacji dość szybko padliśmy spać. Jutro zwiedzanie czas zacząć!

Ilona 6/19/21 Ilona 6/19/21

2021.06.18-20 Rocky Peak Ridge, Adirondack, NY

Kolejny długi weekend. Rozpieszczają nas w tej firmie. Ciekawe kiedy wszyscy przejdą na cztero-dniowy tydzień pracy. To by było coś, nie? Zanim jednak (o ile w ogóle) trzy dniowe weekendy staną się standardem to trzeba się cieszyć z każdego dłuższego weekendu i aktywnie go wykorzystywać.

Nie, nie przy piwku w Manhattanńskich knajpach, oglądając mecze tylko w górkach bez zasięgu. Oboje z Darkiem byliśmy spragnieni większego wypadu w góry. W Colorado próbowaliśmy chodzić po górach ale niestety w wyższych partiach nadal był głęboki śnieg i zdobywanie szczytów było utrudnione. Tak więc nie zważając na fakt, że jest środek czerwca, że pewnie będzie gorąco a muszki, komary i inne robactwo będzie nas denerwować na maksa, ruszyliśmy na północ w kierunku Adirondacks.

W piątek planowaliśmy tylko dojechać na biwak. Mieliśmy jeszcze parę rzeczy do załatwienia w NY więc wyjechaliśmy dopiero koło południa. Ale to nic. Droga zajmuje około 4-5 godzin więc spokojnie zdążymy rozbić namiot za dnia.

Oczywiście już mało kto pracuje, każdy ma auto i każdy chce wyjechać z miasta więc na dzień dobry musieliśmy swoje odstać. Chyba nie ma miasta, które by nie miało korków a tym bardziej w piątkowe popołudnie. Na szczęście im dalej od miasta tym korek malał i mogliśmy w końcu poczuć, że mamy weekend.

Tym razem śpimy na kampingu. Co prawda jak zobaczyłam, że trochę kropi to próbowałam namówić Darka na hotel w Lake Placid ale się nie udało. W hotelu nie ma ogniska a przecież ognisko najważniejsze. Do tego i tak przyjaciele mieli do nas dołączyć w sobotę więc przegrałam opcję hotelową i grzecznie zabrałam się za rozkładnie namiotu i przygotowywanie kolacji.

Noc minęła szybko bo już o 4 rano zadzwonił budzik. Nie była to najlepsza wiadomość zwłaszcza, że pierwszą noc na kampingu się słabo śpi a do tego leżąc w namiocie słychać było wiatr i deszcz. No więc jak tu się zmobilizować, żeby wyjść na tą ulewę gdzie jest ciemno, mokro i śpiąco. Kolektywnie doszliśmy do wniosku, że olewamy mecz i pośpimy jeszcze z dwie godziny. Wczesne wyjście na szlak mieliśmy zaplanowane głównie ze względu na mecz którzy Polacy grają o trzeciej popołudniu. Obliczając, że zdobycie szczytu zajmie nam jakieś 8-9h to chcieliśmy wyjść o 6 rano, żeby o 3 być już po wszystkim.

No nic, Lewandowski może się nie obrazi, że go nie będziemy oglądać. Przestawiliśmy budziki, usnęliśmy ponownie i jak się obudziliśmy to już się zrobiło jasno i nawet deszcz przestał padać. Tak więc po śniadanku i dojechaniu na szlak oficjalnie rozpoczęliśmy wspinaczkę o 8 rano.

Na Rocky Peak Ridge można wyjść dwoma szlakami. Jeden krótszy, stromszy jest od strony innego szczytu, zwanego Giant. Drugi szlak prowadzi od tak zwanej nowej Rosji (New Russia) i jest może mniej stromy ale za to troszkę dłuższy. Szlak na Giant znamy już gdyż ten szczyt zaliczyliśmy parę lat temu. Niestety wtedy była zima, dni krótkie więc nie wybraliśmy się dalej. Większość ludzi łączy te dwa szczyty i robi je za jednym zamachem. My jednak skoro mamy zaliczony Giant skupiliśmy się tylko na Rocky Peak Ridge.

Dobrze, że piszemy bloga to mogłam sobie przeczytać jak to nam się szło na Giant i trochę sobie przypomnieć jak wyglądała trasa. Nie tylko po naszym blogu ale też po sprawdzeniu ile mamy się podnieść na jakiej odległości wiedziałam, że podejście będzie strome.

Udało nam się nawet szybko wybiec na rozgałęzienie szlaków. Trzy tysiące stóp (900+ metrów) pokonaliśmy nawet w nienajgorszym tempie. To znaczy w nie najgorszym biorąc pod uwagę, że przez pracę z domu człowiek się mało rusza i tylko zostaje mi to co wyćwiczę z Lewandowską na appie. Darek jednak pochwalił mnie i stwierdził, że już nie będzie się tak bardzo śmiał jak znów usłyszy jej głos mówiący “Jeszcze chwila - dasz radę!”.

Trasa pięła się do góry dość stromo ale nawet były czasem zyg-zaki, kamienie były ładnie ułożone i tworzyły schody, i ogólnie szlak był jak nie Adirondack. Góry Adirondack słyną bowiem z bardzo błotnistego, nie równego terenu a szlaki tu wymagają kombinowania i umiejętności pokonywania bloków skalnych, błotnistych, śliskich odcinków czy mocno ukorzenionej trasy. Ogólnie jednym słowem spodziewaliśmy się większego bałaganu. A tu taka niespodzianka.

Ucieszyliśmy się nawet, że przy tak dobrej trasie to szybko zbiegniemy i może nawet uda nam się jednak zdążyć na ten mecz. Nie wiedzieliśmy tylko co nasz czeka dalej… Do skrzyżowania szlaków szło się fajnie. Wyżej wychodziliśmy często na odsłonięte skały i mogliśmy podziwiać piękne widoki.

Po około 3h doszliśmy do rozgałęzienia szlaków. Stąd można iść nadal do góry na szczyt Giant albo odbić w prawo na szczyt Rocky Ridge. Dużo ludzi robi oba szczyty za jednym razem. W tych górach jest to dość popularne, zwłaszcza jak się chce zdobyć kolekcję wszystkich 46 szczytów. Ponieważ na Giant wspinaliśmy się w zimie gdzie dzień jest krótszy to robimy te szczyty na raty. Tak więc myśmy nie planowali iść na Giant tylko skręciliśmy w prawo. Początek było super, zaraz za zakrętem piękna skała na podziwianie widoków i ogólnie zapowiadało się super.

Niestety Adirondack pokazało co potrafi i dość szybko trasa przybrała tradycyjną formę. Były skały, błoto, korzenie, strome zejścia i duże połacie skalne. Chcieliśmy sobie zrobić przerwę na jakieś orzeszki bo już głód nam dokuczał ale jak tylko przystanęliśmy na minutę to od razu zlatywały się komary i muchy i trzeba było znów iść.

Głód nas motywował, żeby iść szybciej na szczyt. Mieliśmy nadzieję, że jak wyjdziemy na szczyt to na otwartej przestrzeni będzie mniej muszek a może nawet wiatr je trochę przepędzi. No i nie wiele się pomyliliśmy. Jak tylko wyszliśmy na szczyt to taki wiatr nas złapał, że od razu w ruchy poszły bluzy. Nieźle nie? Na dole upał na całego a na górze trzeba bluzy przeciwwiatrowe ubierać.

Udało nam się znaleźć tak zwaną sofę czyli miejsce na kamieniach gdzie jest wygodnie, nie wieje za bardzo i można podziwiać piękne widoki. W zasadzie to miejscówkę polecił nam inny włóczykij który właśnie wracał ze szczytu i pokazał nam gdzie mniej wieje.

Oczywiście musiało paść tradycyjne pytanie - to który to jest wasz już szczyt? No to odpowiedź - jest to nasz 36 szczyt. I właśnie wtedy jak powiedzieliśmy ta magiczną liczbę to zdaliśmy sobie sprawę, że odliczanie w dół można zacząć. Jeszcze tylko 10 szczytów nam zostało. Zdecydowanie nie tych łatwych więc troszkę trzeba będzie się napracować ale może rzeczywiście nam się to kiedyś uda.

Fajnie się siedziało, ale widzieliśmy, że mamy dopiero połowę drogi za sobą. Wracamy tą samą trasą co wyszliśmy więc dokładnie wiedzieliśmy co nas czeka. A czekało nas najpierw masakra, ze wspinaniem się po skałach i kombinowaniem jak tu się wdrapać wyżej a potem już z górki na pazurki.

Drzewka często przychodziły nam z pomocą. Schodząc na dół znów spotkaliśmy naszego “kolegę” ze szczytu. On podobno zrobił już ponad 60 szczytów - niektóre liczy po kilka razy, więc wprawę w skakaniu po tych górkach ma i widać to było po jego technice. Nasza technika staje się lepsza z każdym nowym szczytem ale do kolegi nam jeszcze trochę brakuje.

Schodziliśmy, i schodziliśmy, i schodziliśmy i zastanawialiśmy się jak to jest, że ta sama trasa idąc do góry wydawała nam się taka łatwa, taka ładnie przygotowana. Hmmm… parę razy zadawaliśmy sobie pytanie czy my na pewno tędy wychodziliśmy w górę. Chyba rano byliśmy zaspani i jakoś tak szliśmy na auto pilocie. Teraz bardziej rozbudzeni, widząc tą trasę po raz kolejny nasza opinia się zmieniła. Jest to typowy szlak w górach Adirondack.

Skoro trasa jest jaka jest to zejście zajęło nam nie wiele mniej niż wyjście. Nie można tu zlecieć zyg-zakami, a trzeba bardziej uważać gdzie się stawia nogi między tymi kamieniami. Do tego zmęczenie bo jakby nie patrzeć to spacerek niezły zrobiliśmy jakby na to nie patrzeć to zrobiliśmy prawie 9 mil (14 km) i 4000+ feet (1200 metrów).

Tak jak planowaliśmy cały szlak zajął nam około 8 godzin. Zeszliśmy do mega nagrzanego samochodu ale cieszyliśmy się, że mamy dobra lodówkę przenośną i woda i piwko nadal są zimne. Taka lodowata woda była wskazana - jednak górki w połowie czerwca to nie jest do końca najlepszy pomysł. My to jeszcze spoko bo większą część szlaku zrobiliśmy przed południem. Ale jak schodziliśmy to widzieliśmy jeszcze dużo ludzi idących do góry. Po takich nagrzanych skałach w samym słońcu - hmmm…. to chyba nie należy do przyjemności.

Ochłodziwszy się wodą pojechaliśmy na kamping. Tam już czekali na nas przyjaciele z pyszną kolacją, dużym ogniskiem (to pod wieczór) i dobrym humorem. Nie ma to jak spędzenie czasu na świeżym powietrzu, bez dostępu do telefonu i w miłym towarzystwie. Nawet wynik meczu musieliśmy sprawdzać w biurze kampingu bo nikt nie ma zasięgu. Do następnego razu… ale może nie w lato! Bo jak nas obudziło słońce grzejące w nasz namiot to nam się odechciało biwaków w lato.

Ilona 6/5/21 Ilona 6/5/21

2021.06.05 Alamosa & Denver, CO (dzień 8)

Wakacje pomału dobiegajæ końca. Jutro o 11 rano lecimy już do domku więc ostatnią noc postanowiliśmy spędzić w Denver. Dzisiejszą noc spedzilismy w Alamosa, najblizszym miasteczku przy parku narodowym Great Sand Dunes. Do Denver mamy ok. 4h, zanim jednak wyruszymy na autostradę musimy zatrzymać się przy kolejce z roku 1883 roku.

Parowóz 169 jest wyprodukowany przez Baldwin Lokomotive Works z Philadelphia, PA. Jest to jeden z 12 egzemplarzy zamowionych wówczas przez Denver & Rio Grande Railway. Tylko dwie… 169 i numer 168 przetrwały do dnia dzisiejszego.

Jako, że pociąg ten jest wąsko torowy to miał ograniczony zasięg ale i tak dojeżdżał w dość odległe rejony jak Santa Fe w New Mexico czy Ogden w Utah. Głównie jednak jeździł między Denver i Alamosa.

W związku z rozwojem technologii lokomotywa 169 była przeznaczona początkowo do mniejszych transportów, aż w końcu po licznych naprawach i wypadkach miała ulec zniszczeniu. Lokomotywa została jednak uratowana przed “śmiercią” i została wystawiona w 1939 roku na swiatowych targach w NY. Ostatecznie Alamosa została jej domem i setki ludzi zwiedza ją rocznie.

My mieliśmy szczęście, że pan z obsługi, widać, że miłośnik tego cuda, pozwolił nam wszędzie wychodzić. Nawet na przód lokomotywy.

Po zwiedzeniu lokomotywy ruszyliśmy w drogę. Tym razem jedziemy bardziej na wschodzie więc górek i pięknych terenów się nie spodziewamy. Choć kto wie, nigdy nas tu nie było więc niewiadomo czym nas zaskoczy.

No i zaskoczyło… na autostradzie minęliśmy ciężarówkę, kierowaną przez krzyczącego Trumpa. Oczywiście była to tylko naklejka po stronie kierowcy i nie wiadomo, kto się za nią krył ale na pewno był to ktoś z poczuciem humoru. Takie różne wynalazki można spotkać jak się pokonuje tak długie odcinki. W sumie na tym wyjeździe zrobiliśmy 1,257 mil czyli ponad 2tys km. Trochę tego się uzbierało.

Tak jak przypuszczaliśmy droga z Alamosa do Denver wiodła mało ciekawymi terenami. To co nas jednak zaskoczyło to ilość zaleciałości z Meksyku. Mijaliśmy małe miasteczka, ale przejeżdżaliśmy też przez większe miasta jak Pueblo. Architektura meksykańska się jednak tam powtarzała i często mijaliśmy niskie, kwadratowe, często kolorowe domki. Niektóre miasteczka tętniły życie gdzie inne wyglądały na dość opuszczone.

W samochodzie była klimatyzacja więc nie czuliśmy tego upału, ale jak wysiedliśmy kupić kawę, czy potem w Denver to uderzył nas upał. Wróciliśmy na północ więc spodziewaliśmy się troszkę chłodniejszego klimatu. Denver jednak położone jest na płaszczyźnie i temperatury w lecie często dochodzą do 90-100F (32-37C). Nas przywitała setka ale to pewnie od nagrzanego asfaltu.

Denver przywitało nas nie tylko ciepłą pogodą ale też korkami. Zresztą czego można się spodziewać po dużym mieście. Na szczęście nasz hotel nie był aż tak daleko autostrady. Większy problem pojawił się ze znalezieniem parkingu ale i po zrobieniu trzech okrążeń wokół hotelu udało nam się wreszcie znaleźć parking podziemny i Darek mógł odstawić auto i zapomnieć o korkach itp. Pozostając wiernym Marriottowi dziś śpimy w hotelu sieci AC. Udało nam się dostać pokój na 20 piętrze - a 20 piętro to ostanie piętro. Tak więc już w windzie przebieraliśmy nogami jaki to widok będzie. Nie najgorszy - nie?

Większym jednak zdziwieniem było jak zamiast na korytarzu prowadzącym do pokoi wylądowaliśmy przy wejściu do baru. AC Hotel szczyci się barem najwyżej położonym w całym Denver. Tak zwane Roof Top są bardzo popularne w wielu miastach. Jest to idealne wykorzystanie powierzchni dachu a do tego im wyżej tym większe szanse na bryzę czy wiatr. Roof Top w hotelu AC ma piękny widok nie tyle na miasto co na górki - i za to dostali plusa.

Kolejny raz poczuliśmy się jakby nie było, żadnej pandemii, jakbyśmy cofnęli się do 2019 roku i poszli na drinka po pracy. Miło tak - cieszyliśmy się, że jesteśmy zaszczepieni, że jakaś tam dodatkowa ochrona jest. Nadal unikamy tłumów ale na szczęście pomimo dość dużej ilości ludzi w barze, było wystarczająco przestrzeni, tak że nikt nad nikim nie stał i nie pluł mu do ucha. My jednak chcieliśmy zobaczyć coś więcej poza hotelem więc ruszyliśmy zwiedzać okolicę.

Denver nie ma długiej historii i zwiedzanie to jest wielce powiedziane. Nasz hotel znajduje się w downtown więc poszliśmy na spacer przed kolacją i zobaczenie co w trawie piszczy. Denver to taka miniaturka NY. Jest dużo mniejszym miastem ale biurowce i wieżowce powstają jak grzyby po deszczu. Nadal jednak zachowało się trochę budowli 1-2 piętrowych które jak są dobrze zagospodarowane to ładnie komponują się z biurową częścią miasta.

Larimer Square jest najstarszą częścią miasta. Jest to niewielka przecznica składająca się z niskiej zabudowy z 19 wieku. Aktualnie wiele z tych budynków przerobionych jest na bary i restauracje. Dobrze, że ulica jest zamknięta dla pojazdów i można tam tylko poruszać się na nogach. Ciekawe, oświetlenie w nocy, stare budynki i muzyka na żywo na ulicy daje swój klimat.

Mieszanka jest jednak troszkę wybuchowa. Z jednej strony są poważne, ekskluzywne restauracje czy wine bary. Z drugiej stoiska gdzie zamotana Pani proponuje tanie whisky czy wódkę. W śród klienteli można spotkać ludzi ubranych w garnitury i grupy które świętują kawalerskie czy panieńskie wieczory. Postanowiliśmy przysiąść w ogródku w jednej z knajp. Zagadaliśmy do Pani i wybraliśmy po lekkim piwku bo w taki upał to tylko meksykańska Corona może człowieka ochłodzić. Jak przystało na normalnych ludzi, chcieliśmy zapłacić i Pani nawet ucieszyła się, że płacimy gotówką. Jednak jak zobaczyła, że Darek wyciąga $20 to stwierdziła, że nie ma jak wydać. Zdziwiliśmy się więc zaproponowaliśmy, że zapłacimy kartą - też nie poszło. Okazało się, że Pani nie ma terminala. Hmmmm - troszkę zdezorientowani się spytaliśmy, “to jak mamy zapłacić?” Na co Pani odpowiedziała - a macie te piwa za darmo. Hmmm… kłócić się nie będziemy - ale dziwne. Darek stwierdził, że nie będzie już nigdy narzekał na pracowników swoich bo zawsze może trafić na osobę, która będzie rozdawała towar za darmo. Nadal nie rozumiemy, dlaczego i jak biznes się kręci skoro nie można zapłacić. Posiedzieliśmy z 20-30 minut i widzieliśmy tylko jednych ludzi którzy płacili wyliczoną gotówką. Ale co się stało z tą gotówką to nikt nie wie. I dlaczego Pani nie miała jak wydać po prawie całym dniu utargu - dziwne!

Pomimo, że miejscówka miała bardzo dobre ceny to nie siedzieliśmy tam długo. Zbliżał się czas kolacji a my mieliśmy zarezerwowany stolik w restauracji. Na kolację wybraliśmy restaurację w hotelu. Miała bardzo dobre opinie na Internecie i wyglądała dość ciekawie. Siedząc już przy stoliku cieszyliśmy się z naszego wyboru bo zerwał się niesamowity wiatr i deszcz. Ale się cieszyliśmy, że my tylko do windy musimy wskoczyć i nie musimy nigdzie chodzić po deszczu.

Tak więc jak tylko Darek poradził sobie ze swoim kawałkiem mięsa (Pork Belly Chop) to ruszyliśmy na górne piętra obserwować burzę. Niestety w między czasie deszcz przestał padać i nie było efektu.

Jutro już pora wracać do domku. Mamy w miarę wczesny lot bo już o 11 rano więc dziś żegnamy się z Denver i Colorado. Wrócimy tu jeszcze nie raz bo bardzo lubimy ten stan. Ma on wiele do zaoferowania a do tego ludzie są jacyś tacy normalni.

Darek 6/4/21 Darek 6/4/21

2021.06.04 Great Sand Dunes National Park, CO (dzień 7)

Dzisiaj i jutro będziemy powoli opuszczali rejon górski, rejon południowo-zachodniego Colorado. Miejsca w którym oboje byliśmy po raz pierwszy, ale na pewno nie ostatni. Piękne góry, historyczne miasteczka, pyszne jedzenie i o wiele mniej turystów w porównaniu do Colorado które jest bliżej Denver. Z pewnością będę chciał tu wrócić w zimie na narty. W tym rejonie jest przepiękny resort narciarski Telluride. Do tej pory nie wiem dlaczego jeszcze nigdy w nim nie byłem. Oczywiście jak umiejętności i odwaga pozwolą to bym z chęcią zjechał parę razy w Silverton. Resort który troszkę opisałem parę dni temu. Zobaczymy co życie wymyśli.
Jak na razie dzisiaj przed nami kilkaset kilometrów przepiękną, malowniczą, górską drogą na wschód. Mamy zamiar odwiedzić kolejny Park Narodowy, Great Sand Dunes.

Zanim jednak wyruszymy, to przydałoby się coś zjeść. Hotelowe śniadania są takie sobie (chyba że jest świetny hotel) więc postanowiliśmy się przejść po Durango i coś znaleźć na śniadanie. Wybór padł na lokalną francuską piekarnię, Jean Pierre Bakery. Zapach świeżo pieczonych croissantów aż wychodził na ulicę.
Na śniadanie wybrałem moją ulubioną potrawę, Eggs Benedict. Była dobra. Na drogę zakupiliśmy parę innych wypieków i opuściliśmy Durango.

Pierwszy przystanek zrobiliśmy sobie na przełęczy Wolf Creek Pass, 10,857 stóp (3,300 metrów). Mimo, że jesteśmy na południu Colorado, zaraz koło granicy z New Mexico to dalej w czerwcu śnieg tutaj leży.

Przez tą przełęcz przechodzi linia która dzieli kontynent Ameryki Północnej na wschodni i zachodni. Jak byś wziął kubek wody i wylał go dokładnie na przełęczy to część wody popłynie do Atlantyku a druga część na zachód do Pacyfiku.

Przez przełęcz przechodzi słynny i najtrudniejszy szlak z długodystansowych szlaków w Stanach. Continental Divide Trail, 3,028 mil (4,873 kilometrów). Ciągnie się od Meksyku aż po Kanadę. Większość ludzi pokonuje tylko części tego szlaku. Zdarzają się oczywiście śmiałkowie co w ciągu 5-6 miesięcy przejdą jego całość. Około 100-150 ludzi rocznie dokonuje tego wyjątkowo trudnego czynu. Continental Divide Trail (CDT) prowadzi przez gorące pustynie stanu New Mexico, a także wysokie góry w Północnych stanach gdzie śnieg i lód leży cały rok.

Często idziesz dniami bez dostępu do wody pitnej (musisz wszystko nieść), albo tygodniami bez dostępu do jakiejkolwiek cywilizacji. Czasami musisz nieść zapas jedzenia na parę tygodni. Przekraczać lodowate, górskie rzeki, borykać się z różnego rodzaju lokalnymi żyjątkami od skorpionów i wężów do wilków i niedźwiedzi. Zwierzęta może cię nie zjedzą, ale wykradną pożywienie. Logiczne zaplanowanie wszystkiego i wiedza gdzie i którędy iść, jak zdobyć posiłek, którędy można rzekę przejść, pasma górskie wymaga lat przygotowań. Mimo wszystko zdarzają się śmiałkowie którzy podejmują się tej wyjątkowo trudnej wędrówki i ją ukończją. Niestety niektórzy nie mają tyle szczęścia i płacą za to najwyższą cenę. Co rok zdarzają się przypadki, że komuś coś nie wyszło. Nie znalazł wody, pobłądził, utopił się w rzece, spadł w górach….. i wiele innych przypadków.
Zanim ktoś zacznie myśleć o tym spacerku proponuję zrobi Appalachian Trail (AT). Od stanu Georgia to Main. Tylko 4 miesiące. Szlak jest znacznie łatwiejszy i idzie bardziej cywilizowanymi rejonami.
My jeszcze AT nie zrobiliśmy, więc za CDT się nie zabieramy. Zresztą mamy już plany na dzisiaj.

Przed nami jeszcze jakieś dwie godziny samochodem do parku. W tym rejonie nie ma autostrad. Droga wiedzie przez miasteczka i inne lokalne atrakcje. Ma to też swoje plusy, bo przynajmniej coś można zobaczyć. Z autostrady to przecież nic nie widać.

Widać, że weekend się zbliża po ilości samochodów na drogach. Czasami się korkowało, zwłaszcza w miasteczkach.

W pewnym momencie Ilonka mówi, że już wydmy widać. Ja jej mówię, że to niemożliwe, my mamy jeszcze 35km do tego parku.

Przez ostatnie kilkanaście kilometrów droga była prosta jak sznurek, żadnego zakrętu. Wydmy jak były na horyzoncie tak były dalej. Nic się nie przybliżały mimo, że pustą i prostą drogą VW leciał jak Boeing.

Wtedy dopiero zrozumieliśmy, że te wydmy są potężne. Największe na całym północnoamerykańskim kontynencie.

Wjechaliśmy do parku Grand Sand Dunes. Mimo, że park posiada wiele innych atrakcji jak wysokie góry, rzeki, wiele szlaków…. to oczywiście największą atrakcją są wydmy i prawie każdy chce je zobaczyć.

Większość ludzi oczywiście podchodzi tylko pod wydmy i robi miliony zdjęć. Nam natomiast do szczęścia trzeba troszkę więcej. Musimy na nie wyjść!

Oczywiście nie jest to łatwe, ale spróbować zawsze trzeba. Wydmy mają po 700 stóp wysokości (215 metrów) i oczywiście całe są z piasku. Wspinaczka na nie nie należy do łatwych.

Wydmy zajmują powierzchnie 80km kwadratowych. Powstały w bardzo prosty aczkolwiek długi sposób. Dawno, dawno temu było sobie duże jezioro. Wiatr z pobliskich, wysokich gór zdmuchiwał piasek i inne drobne cząstki skał do jeziora. Z biegiem czasu jeziorko wyparowało i zostawiło po sobie wielką pustynną polanę.
Wiatry się zmieniły i zaczęły wiać z południa oddając górą piasek. Niestety (albo na szczęście) piasek nie wracał w góry tylko zostawał na nizinie przed nimi. Z biegiem lat troszkę się go uzbierało i powstały wydmy. Naukowcy obliczają, że jest go tam troszkę, jakieś 5 bilionów metrów sześciennych. Niezła piaskownica, nie?
Wydmy dalej rosną i się powiększają. Teraz już wiatr nie zwiewa piasku z gór. Przecież wieje w innym kierunku. Do pomocy wydmą przyszła rzeka.
Rzeka dogadał się z wydmami, że ona będzie wypłukiwać piasek i inne drobne cząstki skał i ziemi z gór. Będzie to wszystko transportować na niziny, tam zostawiać na brzegach, a południowy wiatr dalej wieje, więc będzie piasek transportował na wydmy.

Samochód zaparkowaliśmy i ruszyliśmy zdobywać piaskowe góry. Zanim się zaczniemy wspinać to trzeba przejść rzekę. Na szczęście nie jest głęboka, ale buty trzeba ściągać.

Po przejściu rzeki próbowaliśmy iść dalej boso po piasku ale się nie dało. Był tak nagrzany przez słońce, że aż palił w stopy.

Na początku było trochę śmiałków którzy próbowali swoich sił i podchodzili do góry. Szybko się wykruszali i po jakiś 10 minutach praktycznie nie było nikogo.

Została tylko garstka ludzi, którzy lubią wyzwania i „spacer” do góry w miękkim i osuwającym się piasku.

Na początku jeszcze nie było tak źle. Piasek był w miarę zbity i nachylenie nie było takie strome. Im dalej i wyżej tym było ciekawiej.

Staraliśmy się iść graniami gdzie wiał lekki wiatr i podejście nie było strome. Widzieliśmy też trochę ludzi z deskami które przypominały trochę snowboard. Wychodzą na wydmy i później z nich zjeżdżają. Wygląda to na fajną zabawę, ale wywrotki na tym nagrzanym piasku to nie jest przyjemność.

Szliśmy wyżej i wyżej. Było coraz to stromiej. Piasek usuwał się coraz to bardziej. Dwa kroki do przodu i jeden do tyłu. Tu już nie było nikogo. Czasami tylko ktoś z deską się pojawiał i gdzieś szybko znikał zjeżdżając w dół.

Było gorąco, ale na szczęście wiał chłodny wiatr który na maksa pomagał we wspinaczce.
Gdzieś po 1.5h marszu osiągnęliśmy szczyt. Jest tu trochę tych wydm. Która jest najwyższa? Tego nie wiem, ale większość ma porównywalne wysokości.

Na górze był zasłużony odpoczynek. Przyjemnie wiało, a piwko które było w plecaku zawinięte w bluzę dalej było zimne.

Na dół schodziło się znacznie łatwiej. Praktycznie można było zbiegać zakosami. Piasek wsypywał się do butów, ale aż tak to nie przeszkadzało.

Mieliśmy w planie iść w wysokich górskich butach ze stuptutami po kolana. Niestety wysoka temperatura szybko nam to wybiła z głowy.

W ciągu 15-20 minut zbiegliśmy nad rzekę. Ostudziliśmy gorące stopy w wodzie i schroniliśmy się w cieniu pod drzewem. Za długo tam się nie dało siedzieć. Wszystko co tam żyje miało taki sam pomysł. Wszelakie muchy i inne latające i chodzące po ziemi stwory też tam przesiadywały. Za długo nie dało się siedzieć. Wróciliśmy do auta włączyliśmy klimę na maksa i ruszyliśmy w kierunku hotelu.

Dzisiaj śpimy w jakiejś małej wiosce koło parku. Nic ciekawego się już nie wydarzyło. Poza burzą.

Burza jak burza. Co w tym ciekawego? Ta była troszkę inna niż wiele innych burz które każdy widział w swoim życiu. Masy gorącego powietrza z pustyń Nowego Meksyku skrzyżowały się z mroźnymi wysokimi górami Colorado. Ale wiało! Do tego bajeczne kolory nieba i chmur wraz z punktowymi opadami deszczu na horyzoncie (a może i gradu) widziane z okna naszego hotelu dodały nam atrakcji na wieczór.

Jutro powrót do cywilizacji. Jedziemy do Denver.

Ilona 6/3/21 Ilona 6/3/21

2021.06.03 Mesa Verde Park Narodowy, CO (dzień 6)

Kolejny dzień - kolejna przygoda. A może powinnam napisać nauka. Na dzisiaj zaplanowaliśmy odwiedzenie parku narodowego Mesa Verde. Park ten bardzo długo chodził mi po głowie. Od jakiegoś czasu jest to park który najbardziej chcę zobaczyć. Jest on unikatowy - zresztą, który park w stanach nie jest. Tym razem nie chodzi tu o żadne góry czy kaniony a bardziej o domki w skałach.

Rejon dzisiejszego parku narodowego był już zamieszkiwany od 7500 roku przed naszą erą. Dopiero jednak w czasach naszej ery (650 - 1200) indiańscy osadnicy budowali osady pueblo, nazywane dziś mieszkaniami na klifie.

Pierwsze co nas zaskoczyło to położenie tego parku. Od Durango pojechaliśmy na zachód i pomimo, że kierowaliśmy się w kierunku Utah to nie spodziewaliśmy się dziś dużych gór. Tym bardziej zaskoczyło nas jak po skręcie z drogi 160 zaczęliśmy się autem wspinać coraz wyżej i wyżej. Park Mesa Verde leży 1,500 ft (460 m) ponad drogą i prowadzi do niego piękna serpentynowa droga. Aż ciężko było uwierzyć, że tam gdzieś za tymi górami są jakieś domki.

Trochę zastanawialiśmy się czy odwiedzać ten park na tym wyjeździe. W parku jest wiele domów na klifach, które można zwiedzać z przewodnikiem i chodzić po nich. Niestety jest tam limitowane wejście i nam nie udało się załapać. Dlatego jechałam tam troszkę z małym niesmakiem obawiając się, że nie wiele zobaczę bo wszędzie będzie zakaz wejścia. Na szczęście udało mi się wyczytać, że na Step House można wejść samemu i jest to jedyny dom skalny po którym można chodzić bez przewodnika. Dlatego nie tracąc czasu od razu po wjechaniu do parku skierowaliśmy się na drogę Wetherill Mesa i dojechaliśmy do parkingu niedaleko Step House.

Piękny kanion ale jak to jest, że ludzie tam zamieszkali, jak oni się tam wspinali, schodzili. Przecież nie mieli takiej ładnej drogi jak my. To były nasze pierwsze myśli po wyjściu z auta. Troszkę nie mieściło nam się to w głowach. Chyba nadal nam się nie mieści.

Aparaty w rękę i w drogę. Darek troszkę się przestraszył jak mu powiedziałam, że idziemy na hike 6 mil. Z jednej strony co to jest ale z drugiej w takim słońcu to średnia przyjemność. Czasem jednak trzeba się przejść kawałek do pięknych widoków więc zapakowaliśmy dużo wody do plecaka i ruszyliśmy zwiedzać.

Step House, nie jest daleko od parkingu i był to nasz pierwszy punkt widokowy. Grzecznie po znakach weszliśmy na brzeg kanionu i nim schodziliśmy troszkę w dół. Zejście zajęło nam moze 10 minut ale my mieliśmy ścieżkę, schody i poręcze. Ludzie tysiąc lat temu raczej nie mieli takiego komfortu.

Z drugiej strony, położenie domku w takim miejscu chroniło przed deszczem, ułatwiało obserwację terenu i pewnie też było zabezpieczeniem przed innymi plemionami czy zwierzętami.

Część tych ruin jest odbudowana ale też zacna część pochodzi z XV-XVI wieku. Tutaj można wyjść i przyjżeć się planowi domów. Jest to jednak jeden z mniejszych “domków” i te okazalsze trzeba zwiedzać z przewodnikiem.

Jeśli jednak człowiek nie załapie się na przewodnika to pozostaje mu oglądanie tych większych budowli z tarasów widokowych. Są one pobudowane w znacznych odległościach więc polecamy mieć ze sobą lornetkę albo teleobiektyw. Jednym z takich miejsc jest punkt widokowy na Long House (długi dom). Do którego ze Step House można się przejść fajną dróżką. Zajmie to może 15-30 minut. Wszystko zależy czy po drodze ogląda się wykopaliska archeologiczne.

My wyznając zasadę, że skoro już tu jesteśmy to czemu nie zobaczyć poszliśmy do przykrytych dachem wykopalisk archeologicznych. Może te wykopane dziury nie robią początkowo wrażenia ale jak zacznie się czytać i wyobrażać jak ludzie tu dawniej mieszkali to znów pojawia się tysiąc pytań.

Ludzie z początkiem naszej ery prowadzili dość koczowniczy tryb życia. Kiedy jednak nauczyli się uprawiać ziemię i hodować zwierzęta mieli potrzebę osiedlania się. Aktualny park Mesa Verde bardzo im spasował i osiedlili się na tych terenach. Z początku budowali małe domki, bardziej schronienia niż domki. Z czasem “sypialnie” i pokoje spotkań się powiększały, budowa szła szybciej a ich domki stawały się większe, aż zaczęły być piętrowe, a potem nawet bardziej rozbudowane całe osiedla. To właśnie wtedy powstawały też domy na klifach.

Po około 600 latach zamieszkiwania płaskowyżów Mesa Verde, ludzie zaczęli budować domy na klifach. Nadal uprawiali pastwiska na górze ale dla większej ochrony przenieśli się na niższe partie. W klifach pobudowane są pomieszczenie przeróżnych wielkości przeznaczone do spania, życia, odprawiania rytuałów czy przechowywania jedzenia. Niektóre budowle mają nawet do 150 pomieszczeń.

W późnych latach 1270-tych po ponad wieku uprawiania i zamieszkania tego rejonu ludzie zaczęli migrować na południe na tereny zajęte aktualnie przez stany takie jak Nowy Meksyk czy Arizona. W 1300 roku zakończyło się osadnictwo na tych terenach. Podobno jednym z głównych powodów migracji ludzi były duże temperatury i pożary. Zmuszeni do poszukiwania wody i nowych terenów uprawnych wyruszyli na południe. Trochę zastanawia mnie czemu nie na północ…

Po oglądnięciu z daleka długiego domu (Long House), ruszyliśmy do drugiej części parku. Musieliśmy najpierw serpentynami wrócić do rozgałęzienia Far View Point aby potem pojechać drogą Chapin Mesa. Chcieliśmy chociaż z daleka zobaczyć Cliff Palace (najładniejszego domu na klifie) ale niestety droga do niego jest zamknięta. No nic, trzeba będzie tu wrócić ale tym razem upewnić się, że mamy wycieczkę z przewodnikiem wykupioną.

Pomimo, że do Cliff Palace nie dojedziemy to i tak nie żałowaliśmy wycieczki ani trochę. Park jest piękny i ma wiele miejsc widokowych na podziwianie widoków i poczytanie ciekawostek. Jedną z takich ciekawostek jest Montezuma Valley. Podobno 900 lat temu tereny te były zamieszkane przez większą ilość ludzi niż są obecnie. Były to bardzo zaawansowane osady zajmujące się uprawą i hodowlą. A my w dzisiejszych czasach narzekamy na brak przestrzeni.

Jadąc w kierunku Chapin Road złapał nas deszcz. To znaczy w sumie nie złapał nas tylko go widzieliśmy z oddali. Był to niesamowity widok. Nie często widać jak w oddali pada deszcz i widać jak chmury opadają. Zafascynowani tym widokiem jechaliśmy w stronę deszczu ciesząc się jak dzieci.

W drugiej części parku wydaje się, że jest więcej punktów widokowych a najbardziej nam się spodobał Square Tower House. Tu już ambitnie wybudowali trzy czy cztery piętra. Niesamowite co człowiek potrafi stworzyć jak tylko chce.

Po drodze mijaliśmy jeszcze więcej wykopalisk archeologicznych i budowli na klifach. Na szczęście dużo można zobaczyć z drogi tak, że ani przez chwilę nie żałowaliśmy, że ten park odwiedziliśmy.

To już nasz ostatni dzień w Durango. Jutro jedziemy do parku narodowego Great Sand Dunes z najwyższymi wydmami piaskowymi w Ameryce Północnej. Tak więc po powrocie z parku Mesa Verde chcieliśmy jeszcze zwiedzić Durango a szczególnie jego stację kolejową. O słynnym pociągu który jeździ między Silverton a Durango pisaliśmy we wcześniejszym wpisie ale nigdy nie udało nam się go uchwycić. Słyszeliśmy go parę razy, rano z hotelu ale jakoś nie mieliśmy szansy go zobaczyć. Tak więc po odstawieniu auta na parking pod hotelem poszliśmy pod stację.

Jakie było nasze zaskoczenie jak przy wjeździe na stację zobaczyliśmy gapiów z przygotowanymi statywami, kamerami, aparatami i innym sprzętem. W oddali słychać już było buchanie lokomotywy więc i my stanęliśmy i przyglądaliśmy się jak słynna lokomotywa 493 z roku 1928 wjeżdża na stację.

Troszkę więcej o tej lokomotywie… i tu wykorzystam pomoc fachowca (dzięki tatuś!)
”Lokomotywa którą filmowaliście 493 pochodzi z 1928 r. producent Baldwin Locomotive Works poprzednio była używana przez Denver - Rio Grande Western Railroad przywrócona do eksploatacji 24 stycznia 2020 r. opalana jest olejem zamiast węgla.”

Kolejka chyba rzeczywiście jest największą atrakcją w miasteczku bo trochę turystów z niej wysiadło. Sama jednak główna ulica też jest ciekawa i oddaje historyczny klimat miasta. Tym razem na pożegnalną kolację wybrałam restaurację Primus przy 10tej ulicy. Tak daleko nas jeszcze nie było więc tym bardziej się cieszyliśmy, że przy okazji coś zobaczymy.

Primus okazało się niewielką restauracją z przepysznym jedzeniem (naprawdę jednym z tych co będziemy długo wspominać), miłą obsługą i kucharzem, z poczuciem humoru. Tak naprawdę to trafił swój na swego. Mówię tu o Darku i kucharzu. Sposób w jaki gostek prowadzi restaurację przypomina mi jak Darek prowadzi swój biznes. Na luzie, z poczuciem humoru, z odpowiednim wyczuciem, kiedy i jaki żart który klient zrozumie.

Tak więc wyobraźcie sobie taką sytuację. Jesteśmy w połowie naszego posiłku który jest niebo w gębie. Podchodzi do nas gostek, który wcześniej nas witał przy wejściu i pyta się jak nam smakuje. Na co Darek z żartem w głosie mówi…. “ehhhh…. takie sobie” i uśmiecha się od ucha do ucha. Gostek od razu podłapuje żart i odpowiada:

- Pozwól, że zawołam kogoś komu zależy.

Na co poszedł a ja mówię do Darka - Ej, ale on jest głównym szefem.

No to poleciało - tak jak mówię trafił swój na swego. Darek zaczepił gościa znów i się zaczęła gatka. Skąd on ma takie dobre mięso. Jak to jest, że sprowadza Wagu z Japonii i skąd wie, czy to sprzeda. Jak dba o świeżość i w ogóle jak mija życie. Tak więc dowiedzieliśmy się, że gościu spędził lata w restauracjach, miał ich kilka ale wszystko sprzedał. Ponieważ jednak lubi dobrze zjeść to otworzył sobie nie za dużą restaurację w Durango i co się nie sprzeda to ma na kolacje. No właśnie jak chcesz dobrze zjeść ale nie przepłacać to otwórz sobie biznes i kupuj w ilościach hurtowych (tak jak Darek i jego królestwo whiskey). Gostek kupuje mięso tylko od lokalnych farmerów. Przez lata zawiązał wiele kontaktów, i teraz doskonale wie co i gdzie. Rzeczywiście tak dobrej jagnięciny to nie jadłam. Może w Nowej Zelandii i Mendozie ale to by było na tyle. Czyli nie musimy lecieć 12-24h, żeby zjeść dobre mięsko - dobrze wiedzieć. Darek zamówił tatara z bizona i strusia i też mówił, że przepyszne. Z tym strusiem to też nie było łatwo, bo oni uważają, że mięso medium (lekko wypieczone) to już za dużo. Medium rare (prawie surowe) ma najlepszy smak i takie podają. Jak takie nie lubisz to twój problem. Szef kuchni nie będzie marnował mięsa bo masz jakieś „dziwne” nawyki. Darek jadł i mówił, że mieli racje, niebo w gębie!

Było to zdecydowanie pyszne zakończenie naszego pobytu w Durango a nawet w całym Colorado. Jutro śpimy w jakiejś małej miejscowości przy parku więc pewnie będzie McDonald’s albo pizza. Nadzieja jeszcze w Denver ale to zobaczymy jeszcze co i jak. Póki co spacerkiem wróciliśmy do domu i szybko usnęliśmy po całym dniu wrażeń.

Darek 6/2/21 Darek 6/2/21

2021.06.02 Durango & Silverton, CO (dzień 5)

Wczoraj po wielu godzinach siedzenia za kółkiem i kierowania tym wielkim, ale nawet stabilnym i mocnym samochodem (VW Atlas) przyszedł czas na spacerki po górkach. Wiadomo, wolałbym mniejszy i bardziej sportowy samochód, ale ilość bagażu i narty by się pewnie nie zmieściły. Ustawiłem silnik, zawieszenie i skrzynie biegów na sport i było OK. Siano po drodze można było wyprzedzać.

Człowiek najlepiej uczy się na własnych błędach. Więc wiedząc, że wyżej w górach dalej jest zima postanowiliśmy zmienić nasz hike na „nizinny”. Ilonka znalazła w okolicach Durango górkę Animas. Wysokość 8276 stóp (2,522 metrów).

Samochodem do parkinu zajęło nam może 15 minut. Około 10 rano parking był już pełny. Widać, że szlak jest dość popularny i ludzie lubią poranny start. My też lubimy, ale nie zawsze jest na to czas. Wczoraj w nocy trzeba było zwiedzać miasteczko.

Już na początku przekonaliśmy się, że nie jesteśmy wysoko w górach koło Denver. Jesteśmy znacznie niżej, 6,700 stóp (2,050 metrów) i bardziej na południe. Do granicy ze Stanem New Mexico mamy zaledwie 25km w lini prostej.

Klimat i roślinność bardziej przypomina południowe, pustynne stany niż górskie Colorado.

Długie zimowe spodnie zastąpiłem krótkimi, ciepłą bluzę szybkoschnącym podkoszulkiem, a czapkę kapeluszem od słońca. Krem 50 na nie-opalanie i w drogę.

W tym rejonie jest wiele szlaków. Jest to tzw. ich lokalny „Central Park”. Ludzie tu przyjeżdżają na krótki spacer z psem, albo na dłuższą wędrówkę po górach. Dla rowerzystów jest też dobra wiadomość, wszystkie trasy są przygotowane też pod nich. Niektóre są ciekawe i musisz być dobry, ale ogólnie jest ok.

Im wyżej tym lepsze widoki. Wychodziliśmy po nasłonecznionym zboczu do góry. Było gorąco, ale znośnie. Musi być tutaj masakra w lato. Kaktusy i inne południowe krzaki wszędzie rosły.

Południowy klimat to też południowe gady. Jaszczurki i inne płazy to były na każdym kroku. Poprosiłem Ilonkę, żeby stanęła do zdjęcia. Nagle Ilonka odskakuje i pokazuje na węża. Ale był długi. Zanim udało mi się zrobić zdjęcie to się już chował w ziemi, ale miał spokojnie ponad dwa metry.

Wniosek, trzeba uważać gdzie się stawia kroki.

Mimo, że szliśmy lasem, krzakami to i tak często pojawiały się widoki. Im wyżej, tym ciekawsze. Całe Durango było jak na dłoni plus ośnieżone szczyty w oddali. Dobrą porę roku wybraliśmy. Może było już czasami za ciepło, ale jeszcze było znośnie. Pewnie za parę tygodni będzie tu już upał nie do wytrzymania, a parę tygodni wstecz leżał tu śnieg.

Około 12:30 osiągnęliśmy szczyt. Poza wspaniałymi widokami w każdym kierunku nie było tu za wiele nic ciekawego. Wiał chłodny wiatr, ale dalej było ciepło i za bardzo nie było drzew. Zeszliśmy niżej w las i tam zrobiliśmy sobie krótką przerwę.

Potem w ciągu 45 minut prawie zlecieliśmy na sam dół. Po drodze mijaliśmy rowerzystów co pedałowali ostro do góry. Ostro spoceni, ale uśmiechnięci. Tak trzymać...

Godzina 14, a my już na dole. Co tu robić w tak pięknie rozpoczęte popołudnie? Na pewno trzeba się gdzieś ochłodzić i opłukać gardła z kurzu. Browar wydawał się najlepszą opcją. Ilonka szybko znalazła fajny nad rzeką.

Animas (tak samo się nazywa jak rzeka) browar przywitał nas zimnym, lokalnym, świeżym piwkiem i trochę za bardzo pikantnymi skrzydełkami z kurczaka. Lubimy klimaty browarów. Zwłaszcza w górach gdzie mają krystalicznie czystą wodę i luźny klimat.

Posileni i napojeni więc czas w drogę.

Wiem, że wczoraj trochę narzekałem na ilości godzin za kółkiem, ale dzisiaj już jest nowy dzień. Jedziemy do Silverton. Około 50 mil (85km) górską drogą w każdym kierunku. Wczoraj nam się spieszyło, więc za wiele nie oglądaliśmy widoków. Dzisiaj się zatrzymamy w paru punktach i dokładniej to wszystko odwiedzimy.

Droga numer 550 z Durango do Silverton idzie przez dwie przełęcze i większość jej znajduje się w lasach San Juan. Przełęcze są dosyć wysokie, prawie 11,000 stóp (3,300 metrów). Na dole w Durango jest +25C a wyżej było przyjemne +12C. W końcu można było się ochłodzić, wyłączyć klimę w samochodzie i pochodzić po śniegu.

Zakręt za zakrętem, serpentyna za serpentyną i w ciągu 1.5h odcinek Durango Silverton został pokonany.

Pierwszy przystanek to oczywiście stacja kolei wąskotorowej

Od prawie 150 lat kolej ta przewoziła pasażerów i towary między tymi dwoma miasteczkami. Dzisiaj służy bardziej jako atrakcja turystyczna. Kolej idzie wąskim kanionem wzdłuż rzeki Animas.

Na tym wyjeździe nie jechaliśmy nią, ale następnym razem pewnie się wybierzemy. Kto chętny z nami?

Pochodziliśmy wokół starej stacji, popstrykali zdjęcia i poszliśmy na główną ulicę.

Miasteczko Silverton jest położone na wysokości 9,300 stóp (2,800 metrów) i posiada około 650 mieszkańców. Nie ma za wiele ulic. Jedna główna, asfaltowa co idzie przez środek i parę bocznych pokrytych żwirem.

Miasteczko powstało pod koniec 19 wieku wraz z gorączką złota a potem srebra. Aktualnie wszystkie kopalnie w tym rejonie są już zamknięte i jedyny dochód to turystyka. Nie chcąc żeby Silverton upadło musieliśmy ich wspomóc. Ilonka zajęła się kupowaniem pamiątek w sklepikach a ja sprawdzaniem jakości piwa w browarze.

Obojgu nam to nawet nieźle poszło i w pełni zadowoleni z naszego planu ruszyliśmy dalej. Jedną z największych atrakcji (przynajmniej dla mnie) jest pobliski resort narciarski o tej samej nazwie.

Dojazd do niego nie był prosty i wymagał około 10km jazdy po szutrach. W zimie tu musi być ciekawie na drodze. Resort też nie należy do łatwych, posiada tylko jeden wyciąg. Reszta to już tylko ratraki i helikoptery. Nie ma wytyczonych tras i żadnego patrolu. Zero naśnieżania i ubijania. Ogólnie teren jest bardzo trudny i wymaga najwyższych umiejętności. Wszystkie „trasy” mają stopień EX (Extreme Terrain). Kiedy to robimy?

Żeby wsiąść na wyciąg to trzeba posiadać łopatę, sondę i detektor. Na szczęście już jest czerwiec i resort jest zamknięty. Może kiedyś w zimie go odwiedzę i na własnej skórze się przekonam jak to wszystko wygląda.

W drodze powrotnej wstąpiliśmy jeszcze nad rzekę. Ponoć z tego miejsca rozpoczynają się ciekawe spływy kajakowe.

Rzeka Animas jest lodowata i szybka. Płynie bardzo wąskim kanionem przez wiele kilometrów. Pierwsze 38 kilometrów jest bardzo trudne z dużymi spadami, wirami i wąskimi kanałami. Klasa 4 i 5. 5 jest najwyższą klasą jaka znajduje się na rzekach i jest dopuszczalna do spływu. Po 38 kilometrach znajduje się elektrownia wodna i to jest ostatnie miejsce gdzie można wyjść z wody, wsiąść do pociągu i wrócić. Najlepiej się nie spóźnić na ostatni pociąg. Nocowanie tam w zimnym kanionie w przemoczonych piankach na pewno nie należy do przyjemnych i ciekawych.

Można dalej płynąć rzeką Animas. Tylko to jest samobójcza decyzja. Poniżej elektrowni rzeka ma już klasę 6, czyli niemożliwa albo prawie niemożliwa do przepłynięcia. Posiada wiele wodospadów, jest bardzo wąska i szybka, a także znajdują się pionowe skalne brzegi które uniemożliwiają ucieczkę. Ciekawie, nie?

My zapomnieliśmy zabrać materac do pływania ze sobą, więc postanowiliśmy nie spływać. Posiedzieliśmy na torach z nadzieją, że jakiś pociąg nadjedzie. Niestety była już 18:30 i chyba limit pociągów na dzisiejszy dzień się wyczerpał.

Około godziny 20 wróciliśmy do Durango i poszliśmy na kolację. Byliśmy ostro głodni. Dzień był długi i wyczerpujący a my tylko o śniadaniu i paru nóżkach z kurczaka.

Dzisiaj wybór padł na bar i barowe jedzenie. Poszliśmy do Derailed Pour House. Ilonka wyczytała, że ma dobre opinie i nawet ok jedzenie.

Zgadzało się. Mieli chyba z 7-8 rożnego rodzaju hamburgerów. Do tego sporą ilość lanych piw. Jedzenie było nawet dobre. Wiadomo, jadałem lepsze hamburgery, ale jak na barowe to były ok.

Posiedzieliśmy jeszcze trochę w barze, ale nie za długo. Jutro też czeka nas duży dzień. Jedziemy do kolejnego parku narodowego, do Mesa Verde!

Ilona 6/1/21 Ilona 6/1/21

2021.06.01 Durango, CO (dzień 4)

Koniec tych gór. Czas pojechać na jakieś niziny gdzie temperatury są wyższe i w dzień osiągają około 20C (70F) i tlenu jest trochę więcej. Dziś jedziemy do Durango położonego na wysokości 6,522 ft (niecałe 2tys metrów nad poziomem morza).

Droga zajmie nam conajmniej 7h jak jeszcze po drodze odwiedzimy park narodowy Black Canyon of Gunnison to będzie dłużej. Ale to nic… dziś nastawiamy się na długą drogę i zwiedzanie z samochodu.

Na zachodzie są piękne drogi. Często idą kanionami, górami, wyjeżdża się na wysokie przełęcze i zjeżdża w piękne doliny. Tak więc spodziewamy się krajobrazowej tarasy.

Jadąc do Durango, przejeżdża się przez Vail. Jest to resort narciarki do którego mamy duży sentyment. Odwiedziliśmy go w marcu więc teraz nie planowaliśmy się zatrzymywać. Zdziwiło nas, że w górach i na stokach w ogóle nie ma śniegu. Nie spodziewaliśmy się go dużo bo przecież resort jest zamknięty ale gdzieś jakieś płachty myśleliśmy, że jeszcze będą a tu piękna zieleń.

Decyzję czy odwiedzamy Black Canyon of Gunnison, mieliśmy podjąć dopiero w Grand Junction. Przez większą część droga do kanionu i Durango się pokrywała więc nie było problemu. Jechaliśmy przed siebie i podziwialiśmy widoki.

Autostrada numer 70 na odcinku między Vail i Grand Junction przebiega przez piękny kanion o nazwie Glenwood. Przez 12.5 mil (20 km) można podziwiać piękne ściany kanionu, które pną się 1,300 ft (400 m) w górę od rzeki Colorado.

Przy wyjeździe z kanionu, krajobraz się zmienia i przypomina krajobraz Utah. Skały o różnych kolorach, pustynne, troszkę jak z marsa albo innej planety. Taki krajobraz prowadził nas, aż do Grand Junction.

Tu postanowiliśmy zrobić sobie przerwę na kawę. Byliśmy mniej więcej w połowie drogi więc najwyższy czas na rozprostowanie nóg i dodanie trochę kofeiny do organizmu. Piliście kiedyś kawę cold brew? My żadko pijemy kawę w kawiarniach więc nie mieliśmy wcześniej okazji. Cold brew jest kawą parzoną na zimno a ponieważ nie przechodzi procesu na ciepło to jest podobno słodsza w smaku i mniej kwaśna. Chyba się z tym zgodzę. W każdym razie jest bardzo dobrą opcją na ciepłe letnie dni. I nie jest tak rozwodniona jak zwykła kawa z kawałkami lodu.

Do tej pory jechaliśmy głównie na zachód. Od Grand Junction kierowaliśmy się już na południe. Tutaj krajobraz zmieniał się na bardziej pustynny, choć w tle pojawiały się wysokie góry z ośnieżonymi szczytami.

W miasteczku Montrose skręciliśmy na park narodowy Black Canyon of Gunnison. Czarny Kanion nazywa się dlatego, że niektóre części kanionu dostają tylko 33 minuty dziennie światła. Kanion jest tka wąski i głęboki, że promienie słońca rzadko tam dochodzą. Przez kanion płynie rzeka Gunnison i stąd pełna nazwa.

Park nie należy do najbardziej popularnych ale zdecydowanie warto go odwiedzić. Do parku są dwa wejścia poludniowa krawędź (South Rim) i północna (North Rim). South Rim jest dostępny cały rok i ma wiele punktów widokowych.

Większość punktów jest na zasadzie, zaparkuj, wysiądź z auta i przejdź się 1-3 minut. Jest jednak trasa na Werner Point, która ma milę i pnie się góra dół. Trzeba dojechać drogą do końca, do High Point i stamtąd przejść się kawałek. Na trasie poza fajnymi widokami można spotkać też fajne zwierzątka.

Legwan obrożny często występuje na suchych terenach od Mesksyku po Arizone, Colorado, Texas itp. Można go też spotkać w Oklahomie, Arkansas, Missouri i Kanssas. Cechuje się kolorową “obrożą”.

Chyba bardziej od tych widoków podekscytowana byłam tą małą jaszczurką. Wracając jednak do widoków to na końcu Werner Point, jak wreszcie doszliśmy (a nie było łatwo w tym słońcu) można zobaczyć ogrom kanionu.

Szlak na Warner Point to tylko 0.8 mil (1.2km). Natomiast trzeba wziąść pod uwagę, że są to tereny pustynne, temperatury były dość wysokie, jestes na wysokości 7,251 ft (2,200 m) a do tego spacer jest głównie w słońcu. Polecamy zabrać ze sobą wodę bo może się przydać. My poszliśmy z biegu i wody nie mieliśmy ale to nas motywowało, żeby szybciej wrócić do autka gdzie czekała na nas cooler.

W kanionie jest dużo punktów gdzie można się zatrzymać i bez wiekszego wysiłku pstryknąć parę zdjęć. Polecamy Chasm View gdzie można nawet podjechać jak się jest na wózku inwalidzkim. Miło, że park myśli o wszystkich i robi takie udogodnienia.

Z punktu widokowego Chasm można podziwiać głębokość kanionu, natomiast samej rzeki Gunnison widać nie wiele. Widok na rzekę i caly kanion widać pięknie z punktu Pulpit Rock. Jest to też fajne miejsce na lunch. My jednak lunchu ze sobą nie mieliśmy więc tylko pobiegałam z aparatem i ruszyliśmy dalej w drogę.

Do pokonania mieliśmy jeszcze jakies 120 mil (190 km). Po przejechaniu około 1/3 drogi sceneria się zmieniła i zaczęliśmy się wspinać drogą do góry. Troszkę nas zaskoczyło że, aż tak wysoko jedziemy ale kto by narzekał jak w około takie widoki.

Zanim wjechaliśmy na przełęcz to przejechaliśmy przez miasteczko Ouray. WOW… ale zaskoczenie. Wjechaliśmy w resort jak się patrzy. Są tu baseny, hotele na każdym kroku, mini-golf i inne atrakcje a wszystko z pięknym widokiem na górki. Tego się nie spodziewaliśmy.

No nic, my jedzjemy dalej i wyżej… W Colorado chyba wierzą w selekcję naturalną. Przepaście tu są zacne a do tego nie ma barierek. Ja mam super kierowcę to się nie martwiłam ale jak ktoś szaleje i nie szanuje życia to może źle skończyć.

Ogólnie droga mijała nam przyjemnie. Co jakiś czas poza widokami pojawiały sie jakieś stare ruiny kopalń jeszcze z czasów gorączki złota. Gorzej tylko było jak przed nami zaczęło jechać siano. Ja nie wiem co oni mają ale często spotykaliśmy ciężarówki wiozące siano. Trochę po drodze go gubiły ale cóż straty pewnie są wliczone. Gorzej tylko dla nas bo ciężarówki te jadą strasznie wolno. Wtedy ani nie można podziwiać widoków ani szybko się poruszać. Na szczęście od czasu do czasu były dwa pasy to można było je wyprzedzić.

Przełęcz, dolinka, przełęcz, dolinka, Silverton, przełęcz, dolinka, tak nam mijała droga. Talk, przejeżdżaliśmy też przez Silverton. Nie zjechaliśmy jednak do miasteczka. Byliśmy już trochę zmęczeni drogą a pozatym Silverton planowaliśmy odwiedzić na spokojnie na drugi dzień.

Udało się, wjechaliśmy w dolinę i już nie spodziewaliśmy się przełęczy. Zbliżaliśmy się wreszcie do Durango. Dojechaliśmy pod hotel i po szybkim wypakowaniu i odswiezeniu się ruszyliśmy na kolację do starej części miasta.

Miasto Durango powstało w 1880 roku, kiedy to kolej Denver-Rio Grande przedłużyła trasę w dolinę San Juan. Wtedy obok miasta Animas powstało drugie miasto, Durango. Biznesy pomału przenosiły się do Durango, aż w końcu Animas zostało wchłonięte przez Durango i jest teraz jego częścią. Dobrze zaplanowane miasto z dostępem do kolejki szybko się rozwijało i już na koniec roku 1880 miało ono 200 mieszkańców.

Planujemy tu zostać na 3 noce więc troszkę pozwiedzamy miasteczko. Póki co się już ściemnia więc pora na kolację. Nie wiele miejsc jest otwartych we wtorek więc wybór padł na Ken & Sue's. Kameralna knajpka w której każdy znajdzie coś dla siebie. Idealna na rodzinny obiad.

Już w A-Basin zorientowaliśmy się, że maski w stanie Colorado są zniesione. To znaczy jak jesteś w pełni zaszczepiony to nie musisz mieć maski nawet w zamknietym pomieszczeniu. Natomiast jak nie jesteś zaszczepiony to maska jest rekomendowana. My jako osoby zaszczepione nie musieliśmy nosić maski, choć nikt tego nie sprawdza. Poprosu wolność. Chcesz to noś, nie chcesz to twoja sprawa. Miło tak zwiedzać bez maski, zaglądać do sklepów i nie musieć nic zakładać. Najmilsze chyba było jak kelnerka, która nas obsługiwała mogła się do nas uśmiechać a my widzieliśmy ten uśmiech. Dobrze jest widzieć, że świat wraca do normy.

Po obiadku spacerkiem doszliśmy do hotelu. Troszkę zaskoczyła nas ilość bezdomnych (nadal nic w porównaniu z NY) ale nawet nas nie zatrzepiali. Widać, że żyją sobie w swoim świecie. Jutro czeka nas wspinaczka na pobliską górkę. Nic szalonego ale też powinno być fajnie!

Ilona 5/31/21 Ilona 5/31/21

2021.05.31 Keystone, CO (dzień 3)

W pierwotnym planie mieliśmy dziś opuszczać Keystone i pojechać do Black Canyon of Gunnison. Skusiły nas jednak szlaki w górach w rejonie Keystone i postanowiliśmy, że kanion poczeka na następny raz. Nie przewidzieliśmy tylko, że w górach wczoraj spadnie śnieg więc nie wiadomo jak będzie z tym hikiem.

Probójemy jednak bo próbować zawsze trzeba. Zobaczymy jak daleko uda nam się dojechać i dojść. Stwierdziliśmy, że zrywać się nie ma co bo im później tym większa szansa, że ktoś przetrze szlak.

Na szlak o nazwie Lenawell wyszliśmy koło 10 rano. Poczatek szlaku jest niedaleko naszego apartamentu, przy drodze Montezuma, która prowadzi do miasteczka o tej samej nazwie. O Montezumie będzie później.

Szlaki na zachodzie są dość dobrze przygotowane i serpentynkamk łatwo, w równomiernym tempie można wyjść na górę. My do pokonania mamy 2,200 ft (660 m) w różnicy wzniesień i ok. 6 mil (9.6 km). Przewiduję ten szlak na jakieś 5h. Zapowiada się przyjemna wspinaczka.

I tak też było równomiernym krokiem ruszyliśmy do góry. Z początku trasa była w lesie ale nie było śniegu i krok po kroku ubywało nam wysokości. Na parkingu widzieliśmy jeden samochód ale na trasie nie spotkaliśmy nikogo.

Czuliśmy wysokość, bo kto by nie czuł. W końcu mieliśmy wyjść na 12,500 ft. (3,800 m). W takich sytuacjach najważniejsze jest aby iść w równomiernym tempie. Najgorsze co dla organizmu jest, zwłaszcza na takiej wysokości to zmienne tempo. Lepiej iść w swoim tempie ale jednostajnie do góry.

Po około godzinie sprawdziliśmy mapy i wyszło, że tysiąc stóp za nami. Czyli mamy nie najgorszy czas. No to nic...dalej w górę. Co prawda nadal szliśmy lasem ale co jakiś czas pojawiały się wodoki.

Niestety wraz z widokami pojawił się też śnieg. Z początku byly to tylko płachty, które bez większego problemu można było przejść.

Niestety z każdym metrem śnieg stawał się rzeczywistością a my zapadliśmy się po kolana albo i głębiej. Spowolniło nas to trochę.

Nadal jednak dzielnie walczyliśmy i pokonywaliśmy kolejne odcinki śnieżne, wierząc albo raczej mając nadzieję, że przecież kiedyś wyjdziemy z lasu, i tam napewno nie będzie śniegu.

Nic bardziej mylnego. Śnieg już był wszędzie a my co krok wpadaliśmy po kolona i głębiej. Nie miało to sensu.

Znaleźliśmy fajne skałki, stwierdziliśmy, że trzeba się na nie wspiąć i zobaczyć co jest po drugiej stronie. Przecież coś musi być.

Oboje doszliśmy do wniosku, że dalej nie ma sensu iść w tym śniegu. Jednak po górach na zachodzie to lepiej chodzić lipiec-wrzesnień. W lipcu jeszcze często można znaleźć śnieg ale ogólnie ludzie, spragnieni gór już wydeptają szlaki. Koniec maja to jeszcze nie najlepszy czas… zwłaszcza, że wczoraj była śnieżyca.

Po wyjściu wyżej zobaczyliśmy, że dalej nadal śniegu jest dużo i nie ma szans iść dalej. No więc czas na przerwę. Jakieś orzeszki w takim miejscu zawsze lepiej smakują. No i trzeba się czasem zatrzymać aby podziwiać widoki i cieszyć się chwilą.

Na horyzoncie zbieraly się czarne chmury. Wyglądało, że jeszcze trochę mamy zanim zacznie padać. Wiedzieliśmy też, że zejście pójdzie nam szybciej niż wyjście ale chcieliśmy jeszcze pojeździć po okolicy więc po krótkiej przerwie ruszyliśmy na dół.

Tak jak przypuszczaliśmy na dół się prawie zbiegło. Z każdym krokiem ubywało wysokości, przybywało tlenu a szlak też był łatwą trasą. No i kółko się zamknęło po około 3h w górach znów byliśmy na parkingu. Tym razem byliśmy jedynym autem. Czyli ktoś z tego drugiego auta co widzieliśmy rano poszedł gdzieś indziej… ciekawe gdzie.

Dobrze, że mamy duże auto to mamy miejsce na suszenie butow, spodni i skarpetek. Od tego wpadania do śniegu co chwila spodnie były trochę mokre. Ale szybkie przebranie się w ciepłe ubranka pomogło i można było dalej zwiedzać.

Kolejnym punktem wycieczki jest miasteczko Montezuma. Ciężko nazwać miastem obszar 0.08 sq miles (0.21 km2) i 90 mieszkańców.

Wjazd do miasteczka oznaczony jest tabliczką przyczepioną na drutach. Samo “miasteczko” to jedna ulica i domy. Ale zdziwiliśmy się bo domy nawet w miarę nowe. W sumie to Montezuma nie jest położona daleko od resortów narciarskich takich jak Keystone czy A-Basin. Tak, że jak ktoś chce to napewno znajdzie pracę. W miasteczku nie można parkować więc tylko przejechaliśmy.

U nas ciekawość wygrała więc pojechalismy dalej. Niestety tutaj nie ma już asfaltu więc troszkę trzepało, ale widoki wynagradzały wyboje.

Przynajmniej do czasu wynagradzały. W pewnym momencie jednak wyboje stały się większe a my w obawie o zawieszenie wycofalismy się. Jechanie SUV po takiej drodze to mała frajda. Piwo się za bardzo wzburzy!

Zawróciliśmy i znów trzeba było przejechać przez miasteczko Montezuma. Ale za to tym razem aż lokalni nam się klaniali. A kłaniali się bo Darek jako najlepszy kierowca zareagował odpowiednio kiedy piesek mu wyleciał na drogę. Darek zachamował delikatnie, piesek grzecznie poszedł w swoją stronę a właściciel nam dziękował i kłaniał się. Warto być miłym dla ludzi i zwierząt.

To na tyle zwiedzania na dziś. Wyjeżdżając z Montezuma Road na droge numer 6 zaczął padać deszcz. Spodziewaliśmy się go i cieszyliśmy się, że nadal udało nam się dużo zobaczyć. Skoczyliśmy do Dillon do supermarketu po jakies zakupy. Dziś ostatnia noc w apartamencie z kuchnią więc najwyższy czas zjeść żeberka od Edka. Pyszne nam wyszły…zresztą Edek fajny jest i smaczne rzeczy ma.

Jutro w drogę. Jedziemy do Durango!

Darek 5/30/21 Darek 5/30/21

2021.05.30 Arapahoe Basin, CO (dzień 2)

Arapahoe Basin jest jednym z najwyżej położonych resortów w Stanach. Dolna baza znajduje się na 10,780 stóp (3,286 metrów). Wyciągi wyjeżdżają na ponad 13,000 stóp (4,000 metrów). Resort zajmuje pierwsze miejsce w długości sezonu w całym Colorado. Często można tu jeździć do lipca albo nawet dłużej. W tym roku Colorado ma słabą zimę, więc zamykają go „już” w czerwcu.

Ten wyjazd do Colorado raczej nie jest do końca narciarski, ale będąc tutaj i nie zjechać sobie parę razy z tych górek to jest niemożliwe. Dobrze, że w Delcie mamy dobry status więc prawie nie ma limitu bagażu, więc narty, buty.... mogą lecieć za darmo.

Pogoda na dzisiejszy dzień zapowiadała się ciekawa. Rano trochę słońca i chmur a potem deszcz ze śniegiem. Za bardzo nie wiedziałem jak się na tą pogodę/warunki ubrać. Na dole w słońcu temperatura dochodziła do kilkunastu stopni C a na górze było znacznie poniżej zera z dużym wiatrem. Zabrałem do samochodu wiele różnych ubrań i ruszyliśmy w górę.

Śpimy w Keystone, które też jest dużym resortem narciarskim, ale już jest zamknięte. Jest 1500 stóp (500 metrów) niżej od Arapaho Basin (A Basin), nie jest daleko, jakieś 10 minut samochodem w górę drogą numer 6. W A-Basin nie ma żadnych hoteli ani pensjonatów. Dolna baza to tylko parę barów, sklepów, budynek patrolu i ubikacje. Nic więcej nie ma.

10 minut samochodem i z wiosny zrobił się prawie zimowy krajobraz. Na parkingu każdy ruszył w swoim kierunku. Ilonka w góry na hike a ja prosto na wyciąg, ten resort też jest na moim sezonowym bilecie.

Altualnie czynne są tylko dwa wyciągi. Jeden z samego dołu, a potem drugi na przełęcz. Ze względu na trudne warunki i limitowaną ilości tras, wszystkie łatwe trasy (zielone) są już zamknięte. W związku tym na krzesełkach i w górach spotyka się już samych ciekawych narciarzy.

Już z samego rana jeden lokalny mnie rozbroił. Siedzimy sobie na krzesełku, gadamy o wszystkim i o niczym a on mi wyskakuje z tekstem, że to nie jest jego dobry sezon. On tylko w tym sezonie jest 171 dni na nartach. Z reguły robi 200+!!! Ja już nawet mu nie mówiłem ile dni ja byłem w tym roku na nartach, bo on pewnie tyle to ma już w Październiku. Ale mówi, że dojdzie do 200. Ja mu na to, że jak jak A-Basin w tym roku zamykają wcześniej bo jest słaba zima. On mówi, że nie potrzebuje wyciągów, żeby sobie pojeździć. Jest wiele miejsc gdzie śnieg leży prawie cały rok.

Wiem, że nie mieszkając blisko resortu cieżko jest zrobić nawet 100, a co dopiero 200. Trzeba chyba więcej na nartach jeździć, żeby się ludzie z ciebie na wiosnę na krzesełkach nie śmiali.

Ale i tak zrobiłem postęp, bo więcej w tym sezonie byłem na nartach w fajnych zachodnich górach niż na wschodzie!

Zjechałem szybko na dół do tego samego wyciągu i znowu w górę. Śnieg nie miał nic wspólnego z wiosennymi nartami. Mimo, że było słońce na przemian z chmurami to jednak wysokość robi swoje. Rzadko kiedy tu temperatury wychodzą powyżej zera, więc śnieg nie topnieje. Wiadomo, w nasłonecznionych miejscach słońce podtapia śnieg i wtedy trzeba uważać, bo narty momentalnie hamują. Na szczęście te placki widać z daleka.

Wziąłem drugi wyciąg na samą górę. Tu już bardziej wiało i było znacznie chłodniej. Trochę żałowałem, że się cieplej nie ubrałem, bo na wyciągu można było zmarznąć. Zwłaszcza, że ten wyciąg jest długi i wolny.

Natomiast na trasach było już OK. Nawet musiałem się rozpinać. Wiedziałem, że tylko tu jeżdżę jeden dzień, więc chciałem go wykorzystać jak najlepiej. A-Basin słynie z ciekawych terenów, ale na szczęście były już pozamykane. Na większość z nich trzeba jednak trochę podchodzić. Trzy miesiące temu jak tu byłem to paroma zjechałem. Polecam.

Zjechałem sobie z góry parę razy. Pogoda dalej była ok. Trochę wiało, ale dalej w większości było słońce. Na trasach śnieg był dobrze ubity i bez lodu. Poza trasami, było trochę głębiej, ale śnieg nie był taki wiosenny, czyli nie był ciężki ani mokry. Wiadomo, nie był to puch, ale było ok.

Kiedyś, gdzieś wyczytałem, że ludzki organizm zapamiętuje wysokości i się do nich przystosowuje. Nawet miesiącami pamięta i o wiele łatwiej się aklimatyzuje. To by się zgadzało. Dzisiaj jest to nasz pierwszy dzień, a ja bez większych problemów z 4,000 metrów mogłem zjeżdżać. Wiadomo, że po paru zjazdach to nawet na niższych wysokościach organizm domaga się odpoczynku. Zwłaszcza, że wybierałem sobie ciekawsze trasy żeby się zagrzać.

Ilonka napisała, że znalazła fajną miejscówkę na przerwę nad strumykiem. Bez problemu trafiłem do niej i można było obok górskiego strumyku w słoneczku wypić zimne piwko.

“Nie była to pierwotnie planowana miejscówka. Będąc tu parę miesięcy temu kupiłam sezonowy bilet na chodzenie po górach. Niestety nie ma opcji kupienia takiego biletu na dzień więc musiałam trochę więcej zapłacić ale mam na sezon. Ucieszyłam się więc, że znów będziemy w A-Basin i że sobie pochodzę po górkach. Bo fajne tereny tu mają. Niestety przed wejsciem na trasy i do wyciągów było bardzo dużo plakatów że uphill traffic jest zamknięty. Czyli nie można do góry, tylko ruch na dół jest możliwy.

Wyznając zasadę, że łatwiej jest prosić o przebaczenie, niż o pozwolenie poszłam do góry. Ze względu na małą ilość śniegu tylko pół trasy jest otwarte. Drugie pół to blotko i rozstapaiajcy się śnieg. Doszłam do wniosku, że narciarz tędy nie bedzie szedł i to pewnie dla nich te wszystkie obostrzenia. Ale ja na butach spokojnie mogę iść obok trasy, nikomu nie przeszkadzając.

I tak też zrobilam, szlam sobie spokojnie do gory, pstrykałam zdjęcia i podziwiałam widoki kiedy nagle ktoś mnie zaczepił. Ops, patrol… wiedziałam dokładnie co chce. Byłam już prawie u celu (gorna stacja wyciągu). Zabrakło mi może 10 minut. Ale niestety. Gostek stwierdził, że mam zawrócić i nie ma wyjątków. Mogę wziąć wyciąg ale dla zasady strzeliłam focha i powiedziałam, że nie dam im zarobić jeszcze więcej. Takim oto sposobem wylądowałam na kamieniu koło strumyczka i podziwiałam widoki stąd.”

Wiedziałem, że do opadów śniegu z deszczem mam jakieś 1.5-2h. Nie zastanawiając się za długo odrazu pojechałem na samą górę.

Większość terenów znajduje się tutaj ponad lasami, więc wybór zjazdów jest praktycznie nieograniczony. Wiadomo, że jest wiosna i nie wszystkie rejony są czynne, ale i tak jest co robić.

Około 13 zaczęły wychodzić czarne chmury. Wiatr się szybko wzmógł i widoczność spadała. Zrobiło się bardzo zimno. Ja oczywiście ubrany jak na wiosenne narty, więc szybko to odczułem.

Ilonka mi napisała, że na dole jeszcze jest słoneczko, ale chmury już widać.

Zjechałem na sam dół na taras. Załapałem się jeszcze na parę minut słońca i zimnego piwka na tarasie. Za chwilę i nawet tutaj na dole zrobiło się zimno i wietrznie. W sumie oboje byliśmy już głodni, więc poszliśmy do środka coś przekąsić.

W stanie Colorado już nie trzeba mieć masek w pomieszczeniach jak się jest w pełni zaszczepionym na Covid-a. My już na szczęście mamy to za sobą, ale oczywiście nikt maski nie miał. Nawet barman, kelner, obsługa, każdy biegał uśmiechnięty i pokazywał zęby. Raczej nie sądzę, że każdy jest zaszczepiony. Każdy po prostu ma już to wszystkie gdzieś i chce żyć w pełni.

Oczywiście w środku grała muzyka na żywo. Cztero-osobowy zespół grał znane, stare kawałki, piwo się lało i nawet tancerze byli. W końcu świat, a przynajmniej Colorado wraca do normalności. Mieliśmy fajną miejscówkę z widokiem na zespół, bar za rogiem i jedzenie pod nosem. Żyć a nie umierać!

Barman polecił dobrą wołową quesadilla z własnej roboty sosem. Dobra była! Z lokalnym piwkiem smakowała wyśmienicie, albo byłem na maksa głodny na tej wysokości po kilkunastu zjazdach.

W środku było ciepło i sucho, natomiast na zewnątrz był zupełnie inny świat.

Na początku padał deszcz, po około 15 minutach zmienił się w mokry śnieg, który sypał coraz to gęściej.

Nie trzeba było mnie długo do wyjścia na zewnątrz namawiać. Zapiąłem buty, ubrałem dodatkową nieprzemakalną kurtkę i ruszyłem w góry.

Im wyżej wyjeżdżałem wyciągiem tym śnieg był gęściejszy. Przesiadłem się na drugi, wolny wyciąg i zmierzałem na przełęcz.

Tutaj opady śniegu były już jak podczas pełni zimy, w dodatku ostro wiało. W tym momencie doświadczyłem tego co dawno, albo raczej nigdy nie doświadczyłem. Siedziałem na krzesełku zmarznięty (przecież jest wiosna), spodnie mi już dawno przemokły i przymarzały do krzesełka a tu nagle błysk i uderzenie pioruna. Za chwilę następne i następne.... Kiedy ostatni raz jechaliście na nartach w burzy śnieżnej?!

Za wiele nie mogłem nic zrobić, bo siedziałem na krzesełku które jechało gdzieś w góry, których oczywiście nie widziałem. Za bardzo nie bałem się piorunów bo one raczej uderzają w szczyty a nie przełęcze. Tak wiało i sypało, że też nie chciałem wyciągać telefonu żeby zrobić zdjęcia bo bałem się, że mi zamoknie albo spadnie. Ciężko jest go utrzymać w zmarzniętych rękach. Przecież jest wiosna, więc mam cieniutkie rękawiczki, które przemokły już na pierwszym krzesełku. Myślę, że piersiówka trzymała mnie w cieple. Ostatnio znalazłem fajne whiskey. Bourbon Blender’s Select. Jest bardzo limitowane i trudno zdobyć, polecam. Zwłaszcza do piersiówek na „wiosenne” narty.

Wyjechałem na przełęcz. Wiało! Nawet gostek co siedzi na górze wyciągu i kontroluje wszystko gdzieś się schował.

Nic nie widać.

Na szczęście znam trochę tą górę i wiem w którym kierunku jechać. Na przełęczy były może 2-3 osoby, ale szybko zaczęły jechać w swoim kierunku bo wiatr był niemożliwy. Głośniejsze od wiatru były tylko pioruny, które regularnie ładowały w szczyty i mówiły nam, że burza szybko nie przejdzie.

Nie jest źle, w puchu końcem maja dawno nie jeździłem! Zjeżdżałem powoli bo widoczność była ograniczona, a też nie chciałem nic sobie zrobić, bo przecież zanim by patrol mnie odnalazł, to pewnie bym zamarzł.

Troszkę niżej wiatr był słabszy i widoczność się poprawiła. Zobaczyłem, że lokalny wyjechał z trasy, więc ja oczywiście za nim. Nie był to jakiś trudny odcinek, ale w tym puchu dziewicze ślady to bajka.

Dojechaliśmy do dolnej stacji górnego wyciągu, a tu rozczarowanie. Wyciąg zamknęli ! Dosłownie 15-20 sekund przed nami. Jeszcze widać jak ludzie jadą na krzesełkach. Pytamy się obsługi o co chodzi, a oni, że wiatr i słaba widoczność. Lokalny do nich, że on zna góry i żeby go jeszcze wpuścili. Niestety nie udało się. Uparli się i koniec.

Zjechaliśmy na sam dół, że może tu sobie 2-3 razy zjedziemy. I tak już była gdzieś 15:30, a normalnie wyciągi zamykają o 16. Niestety ten wyciąg też zamknęli. Przecież tu już nie wiało i widoczność była w miarę dobra. No nic, może to i lepiej. Trzeba iść do Ilonki zanim tą budę śnieg nie zasypie.

W środku było tak samo fajnie jak godzinę temu jak wychodziłem. Trochę się ludzi na mnie patrzyło jak wszedłem, bo chyba do większości z nich nie docierało co się na zewnątrz dzieje. Mój kask im wszystko wytłumaczył.

Ilonce godzina wystarczyła żeby z lokalnymi w dyskusje wejść. Jak wszedłem, to już mnie połowa baru znała. Już perkusista z zespołu do mnie machał, jakaś pani obok mówiła że Steamboat (tam gdzie byliśmy na nartach 3 miesiące temu) to niziny i że tu są prawdziwe góry (Steamboat leży na wysokości 2,100 metrów).

Barman szybko przyleciał z zimnym piwkiem i mówił, że takie śnieżyce to tutaj nawet w Sierpniu mają.

Posiedzieliśmy jeszcze chwilę słuchając muzyki i ciesząc się z lokalnymi z każdego dnia jaki mieliśmy w tym sezonie. Może nie był to najlepszy sezon, był inny, ale jak się chciało to można było w nim też parę ciekawych wyjazdów zorganizować. Było dużo restrykcji związanych z Covid, ograniczenia w podróżach, resortach i hotelach. Mimo wszystko przy odrobinie silnej woli i wzajemnej mobilizacji udało nam się odwiedzić ciekawe miejsca i poznać fajnych ludzi.

Był to „chyba” mój ostatni dzień na nartach w tym sezonie. Piszę chyba, bo kolega się wybiera do Ameryki Południowej na narty w nasze lato i bardzo nas namawia, ale chyba musimy mu odmówić, mamy już inne plany. Też góry, sniegi, lodowce.... może troszkę bliżej.

Śnieg przestał sypać i słońce wychodziło. Jak zwykle na parkingu już niewiele zostało samochodów.

Nawet orkiestra już odjechała. Gdzieś tam w rogu przy muzyce jakaś grupa się pakowała, jakiś lokalny szukał swojego samochodu i jakiś dwóch szło w góry z nartami na plecach żeby sobie pewnie w nocy zjechać....

Resort się zamykał. Kolejny dzień minął. Ponoć jeszcze tydzień i zamyka się na lato. Pewnie gdzieś w Październiku znowu się otworzą na kolejną zimę. Miejmy nadzieję, że lepszy sezon. Więcej śniegu i mniej problemów. Oczywiście już zakupiłem sobie Ikon pass na cały następny sezon, wliczając Amerykę Południową. Mieli super cenę!

Za 10 minut wróciliśmy do Keystone i do naszego mieszkanka. Jak tylko weszliśmy i emocje opadły to nas dopadła taka choroba wysokogórska i zmęczenie, że padliśmy do łóżka. W górach była adrenalina i zabawa. Ogranizm chciał jak najdłużej być w formie i jak najdłużej nas podtrzymywać. Jednak są limity wszystkiego. Rano wstaniemy z nową siłą i energią. Jutro czeka nas hike w wysokie góry. Ciekawe jak to będzie jak w górach dalej zima w pełni.

Ilona 5/29/21 Ilona 5/29/21

2021.05.29 Keystone, CO (dzień 1)

Sobota, lontnisko, piwko….i nie ma laptopa. Nie ma laptopa w zasięgu ręki i nie będzie przez następne 8 dni. Przez tą całą pracę z domu granica między pracą a wakacjami trochę się zatarła. Łatwo jest teraz wyjechać daleko, zabrać laptopa i dalej pracować. Człowiek jednak potrzebuje się czasem wyłączyć. Dlatego tym razem laptopy zostały w domu a my z książką, słuchawkami, żeby oglądać filmy no i oczywiście nartami ruszamy na zachód!

Chyba latanie wraca do normy. Nadal wydaje mi się, że jest grupa ludzi którzy latają teraz częściej bo mają większą wolność co do miejsca pracy. Do tego są to ludzie, którzy przywykli do latania i teraz pewnie wykorzystują wszystkie uzbierane punkty itp. My też lecimy w promocji 2 za 1. Darek wyczytał, że ten weekend pobił wszystkie dotychczasowe weekendy i od czasu COVIDa najwięcej ludzi gdzieś poleciało, ok. 2 mln. Jest to 90% tego co dwa lata temu. Nasz samolot wygląda na pełny i jak potem stewardesa potwierdziła, tylko 10 miejsc jest wolnych…i dobrze! Niech wszystko wraca do normy! Obawiając się tłumów na lotnisku i po ostatnich przygodach Co poniektórzy mieli lecąc do Montany, postanowiliśmy wyjechać z domu trochę wcześniej. Jak się okazało trochę za wcześnie…. Dlatego mieliśmy czas na lotnisku na piwko. Dobrze, że jest taka możliwość.

Darek zdziwił się trochę jak po zamowieniu Corona dla siebie spytałam się czy chce czekoladowy koktajl mleczny bo podobno ludzie zamawiają to najczęściej razem… sławetne Why??? Polecialo! No właśnie, dlaczego amerykanie tak kochają koktajle mleczne. Nawet do hamburgerów je zamawiają…czego nigdy nie zrozumię.

Siedzimy tak sobie, gadamy, cieszymy się, że znów gdzieś lecimy, że wreszcie częstotliwość naszych wylotów wraca do normy, aż tu nagle elektroniczny barman się pyta czy jeszcze jeden… no to jak w piosence Taco Hemingway…. “Bardzo Proszę!” Wirtualny kelner pytał się tak chyba co pięć minut…my tak szybko nie pijemy więc niestety częściej było ”nie dziękuję”.

A właściwie to gdzie lecimy? Na nartki…. Do Denver. W Stanach jest teraz dlugi weekend. Moja firma to wogóle poszła po bandzie i z 3 dniowego weekendu zrobili nam 5 dniowy weekend. Chyba muszą nas lubić i to jak pracujemy. Tak więc wolne, ostatnia szansa na narty a do tego przecież mamy roczny pas do parkow narodowych i ja mam pass sezonowy żeby chodzić po górkach w Arapaho Basin. Jak to wszystko się poskładało do kupy to wyszedł następujący plan:

Keyston - A-Basin - Durango - Mesa Verde - Great Sand Dunes - Denver

Zapowiadają się super wakacje … bez pracy!

Lubimy Denver i Colorado. Jest to chyba najkrótszy lot w fajne górki. Pomimo jednak, że lubimy ten stan i górki tu, to jakoś nie byliśmy tu w lato. To znaczy, Darek był lata temu ale ja zawsze zimą. Czas to zmienić i zwiedzić troszkę dalsze rejony, bardziej na południe. Planujemy dojechać prawie pod granicę ze stanem New Mexico.

*Widzicie jak ścigamy sie z drugim samolotem?*

Już z samolotu zaskoczyło mnie jak tu jest zielono. Wiedziałam, że snieg jest tylko wysoko w górach ale chyba spodziewałam się bardziej brazowej, zwykłej zieleni, a przywitała mnie soczysta zieleń, prawie jak w Nowej Zelandii.

Dolecieliśmy szczęśliwie, nawet trochę przed czasem. Doczekaliśmy się nawet na narty….jedyne narty. Jak w sezonie karuzela na narty jest wyładowana na maksa. Tak dziś tylko jedne narty kręciły się w kółko. Najlepsze narty, najlepszego narciarza. No to skoro mamy już narty i inne bagaże to czas po samochód!

National - wypożyczalnia samochodów dziś wygrała. Od wylądowania do zapalenia samochodu zajęło nam to nie wiecej niż 30 min….i to z wyborem auta. Ostatnio braliśmy w Sixt i była masakra. Czekaliśmy na autobus, potem kolejki przy obsłudze klienta a tu… autobus czekał. Grzecznie wsiedliśmy, pan szybko zawiózł nas do wypożyczalni, spytał się tylko czy Emmerald Club - powiedzieliśmy, że tak, więc kierowca wysadził nas na krawężniku. Na szczęście szybko pojawiła się pani, spytała się o imię i nazwisko i powiedziała… weźcie co chcecie! Najpierw nie do końca do nas dotarło ale potem sobie przypomnieliśmy, że jak masz drugi poziom w ich programie lojalnościowym to wchodzisz na parking i bierzesz co chcesz. Darek latał jak chipmonk i tylko było ale tam jest BMW, a tam Mercedes a tam…. Tylko nie wszędzie się narty zmieszczą więc poszliśmy za moim wyborem i padło na starego dobrego Wollswagen!!! To znaczy na Wollswagen Atlas!!!!

Obeznani już w Denver nie jeździliśmy od sklepu do sklepu tylko pojechaliśmy do mięsnego po żeberka. Edward Meats, czyli mięcho u Edka to jest nasza destynacja. Tym razem śpimy w większości w hotelach ale żeberka na którąś z pierwszych kolacji muszą być. Pierwsze trzy noce śpimy w Keystone i tylko tu mamy mieszkanko z kuchnią. Potem wspomagamy Marriotta. Darek jak zobaczył wybór mięsa i tomahawk steak (najlepsza część krowy) za $20 za funt to nie mógł przeżyć, że nie mamy więcej noclegów z kuchnią. No nic…kolejny powód, żeby tu wrócić.

Niedaleko Edka jest nasz ulubiony browar New Terrain do którego wstąpiliśmy na lunch. Jakby na to nie patrzyć to w NY już była 7 pm więc coś rzucić na ząb najwyższa pora. Jak byliśmy parę miesięcy temu w Steamboat to Darek na prawie każdy lunch w górach miał taco z łosia. Od tego czasu taco stało się typową potrawą stanu Colorado. Prawie jak omlet jako azjatyckie śniadanie (wtajemniczeni, albo uważni czytelnicy zrozumieją).

Wszystkie sprawunki załatwione to można ruszać w drogę. Keyston jest stosunkowo blisko Denver więc do przejechania mieliśmy nie całe 2h. Było wczesne popołudnie więc Darek zaproponował wziąć dłuższą drogę (nie wiele dłuższą) przez przełęcz Loveland.

Piękna droga. Serpentynami wyjechalismy na prawie 12tys ft (3,655 m). Jak wysiedliśmy na szczycie, żeby porobić jakieś zdjęcia to kurtki puchowe trzeba było ubrać.

Ubrani w kurtki, czapki, rękawiczki ruszyliśmy parę metrów do góry. Na punkt widokowy może było do pokonania 50 schodków ale wysokość i chyba osłabienie po szczepiące dało się weznaki i poczuliśmy, że nie jesteśmy w Central Parku…. Zresztą takich widoków w Central Parku nie uświadczysz.

Skoro tu jest tyle śniegu to zapowiadają się fajne nartki jutro. Wygląda, że trochę tras powinno być otwarte.

Stąd to już z górki na pazurki. Pomimo, że zjeżdżaliśmy w dół to nadal widoki były piękne.

Droga schodzi prosto do resortu Arapahoe Basin (A-Basin) w którym to jutro mamy zamiar pobawić się na śniegu. Darek na nartach a ja na rakach.

Tak, to właśnie tam. Z A-Basin do Keystone już jest rzut beretem, nie całe 10 min jazdy. Tak pojedliśmy taco, że nawet o kolacji nie myśleliśmy. Poszliśmy się jednak przejść po miasteczku. Taki spacerek przed snem jest wskazany. W końcu nadal jesteśmy na Nowojorskim czasie więc dziś szybko padniemy.

Keystone też jest resortem narciarskim, ale niestety już nieczynnym. Szkoda bo miasteczko (baza) była dość wymarła i tylko kilku ludzi spotkaliśmy na spacerze. W hotelach za to się świeciło więc trochę turystów mają. Baza do dużych nie należy. Parę uliczek, sklepów, kafejek i restauracji. W porównaniu do Vail czy Breckenridge to jest malutkie.w porównaniu do resortów na wschodnim wybrzeżu to jest duże. Nigdy nie zrozumiem czemu wschodnie wybrzeże nie ma takich mini miasteczek jako bazy. Po spacerku spaloy się wyśmienicie!

Ilona 4/14/21 Ilona 4/14/21

2021.04.13-14 Big Sky, MT (dzień 4-5)

Po paru dniach leniuchowania wreszcie trzeba było się zabrać do roboty i pójść gdzieś w górki. Podobno w Montanie nie można chodzić po trasach narciarskich. To znaczy jest to wszystko bardzo dziwne. Po pierwsze to możesz kupić pass na chodzenie po górach. Pas kosztuje $5 na sezon i wygląda, że jest tylko formalnością. Niestety jeśli chodzi o trasy to te którymi można chodzić są wysoko w górach więc trzeba do nich dojechać wyciągiem. Czyli pass pomimo, że dla górołazów jest bardziej dla narciarzy.

Po drugie to jest trasa która nazywa się Snowshoe (na rakiety) tylko, że tam każą iść z przewodnikiem. Nie bardzo chciało mi się płacić $100 za przewodnika bo trasa znów nie wyglądała na trudną. Kazałam Darkowi obczaić temat i on stwierdził, że tu w górach nikogo nie ma, że trasa fajna i w ogóle to jak pójdę dalej to dojdę do fajnej knajpki położonej w dolince ale w samym sercu gór.

Rozmyślając dalej doszliśmy do wniosku, że we wtorek, pod koniec sezonu na pewno nie będzie dużo patrolu i może nikt się do mnie nie przyczepi. A jak się przyczepi to co mi zrobią - najwyżej każą mi zawrócić. Tak więc nie wiele mając do stracenia z samego rana ja i moja nowa towarzyszka (eng. hiking buddy brzmi jakoś lepiej) wędrówki (Dorotka) ubrałyśmy rakiety/raki i poszłyśmy w górę. Plan był iść ile się da, podziwiać widoki, pstrykać zdjęcia i zobaczyć co w lesie piszczy.

Zaczęłyśmy delikatnie od trasy Moose Tracks. Jest narysowany hipek idący? Jest - czyli trasa dla łazików a nie narciarzy. Pomimo, że trasa idzie zaraz obok trasy narciarskiej to na samej trasie Moose Tracks nie spotkaliśmy, żadnego narciarza. Tak naprawdę nawet nie spotkaliśmy, żadnego innego człowieka. szłyśmy w lesie, dość wąską trasą i tylko czasem widywaliśmy ślady zwierząt.

Na śladach się jednak skończyło. Chyba jednak za dużo ludzi jest w resorcie i zwierzęta wychodzą tylko nocami. Od czasu do czasu słyszeliśmy jakiś narciarzy w oddali ale trasy nie widzieliśmy i ciężko by było się z nią połączyć. Szłyśmy więc do góry przed siebie. Trasa nie była za stroma i delikatnie podnosiłyśmy się do góry.

W pewnym momencie po nie całej godzinie doszłyśmy do drogi. Oczywiście zaśnieżonej drogi która bardzie przypominała nartostradę albo drogę na snowmobile niż szlak. Szybkie sprawdzenie mapy i okazało się, że tu się szlak kończy. My jednak miałyśmy nie dosyt. Szłyśmy głównie w lesie więc widoków za dużo nie było a do tego było jeszcze przed południem więc szkoda zawracać. Nawet nie musiałyśmy się długo zastanawiać tylko skręciłyśmy w prawo i podążyliśmy drogą mając nadzieję, że dojdziemy tam gdzie Darek nam polecał.

Technologia to fajna sprawa. Już tak do niej przywykliśmy, że nawet nie zdajemy sobie sprawy, że ją używamy i jak bardzo jest przydatna. Dawniej ludzie spędzali godziny czytając mapy - teraz wystarczy otworzyć Google Maps i od razu kropeczka pokazuje dokładnie gdzie jesteśmy. Kropeczka też może być wysłana na inny telefon i takim oto sposobem Darek mógł łatwo śledzić jak szybko się poruszamy, gdzie jesteśmy i do nas dojechać. Tak więc jak wyszliśmy z lasu na trasę narciarską to interakcje z resztą ekipy były częstsze.

Zdecydowanie oni poruszali się na nartach dużo szybciej niż my ale już była lepsza ocena czasu i częste sprawdzanie jak nam idzie. A szło nam się dobrze. Widoki były przepiękne i zapominało się o całej reszcie. Dorotka pomimo, że pierwszy raz z nami poszła w góry (a to nigdy nie jest łatwe) to dzielnie szła i tylko pstrykała zdjęcia na prawo i lewo.

Mój aparat też nie próżnował. Na szczęście nikt nas nie zaczepił. Czasem ktoś z obsługi przejechał obok nas ale tylko pomachał, uśmiechnął się i każdy skierował się w swoją stronę. Jak to się mówi - lepiej prosić o wybaczenie niż o pozwolenie.

Wiadomo, że jak przystało na trasę narciarską to troszkę musiało się iść do góry ale ogólnie trasa była dość płaska. Pewnie dlatego tak mało było tu narciarzy bo oni wolą większe nachylenie. Czasem tylko z lasu jakiś wyskoczył ale szybko przejechał naszą trasę i znów gdzieś wskoczył w las. W Montanie ogólnie jest tyle terenu, że nie spotyka się za dużo ludzi. Dla nas to było idealne bo mogłyśmy sobie spokojnie iść do góry i nikt nam nie wjeżdżał pod nogi.

Wyjście zajęło nam może troszkę dłużej niż powinno ale to nic. Dzień był piękny i nigdzie nam się nie spieszyło. Nawet lepiej było spędzić go na górze w tych pięknych górach, w ciszy i spokoju niż na dole w bazie gdzie jest gwar i raban.

Pod koniec trasy dołączyli do nas narciarze i już wszyscy razem doszliśmy do knajpki. Narciarze się poświęcili bo na ostatnim odcinku musieli iść przeciwnie do kierunku zjazdu więc musieli trochę podejść. Ale piwko i polska kiełbasa już pachniało więc mobilizacja była.

Darek zaciągnął nas w to miejsce bo podobno są tu najlepsze hamburgery i polska kiełbasa. Ostatnio jadł tu hamburgery więc dziś postawił na kiełbasę. Jeśli o mnie chodzi to jakoś nie byłam głodna więc hamburgera nie udało mi się spróbować ale wierzę Darkowi na słowo. Jeśli o mnie chodzi to cieszyłam się, że mogę usiąść w miejscu otoczonym takimi pięknymi górami. Stąd jest super widok na ściany Lone Peak (głównego szczytu) z tych ścian można zjeżdżać. Oczywiście jest to dla wprawionych narciarzy ale ściany robią wrażenie. To właśnie tu jest słynna trasa nazwana Lenin - fajnie, że ją zobaczyłam.

Super siedziało się na tarasie, zajadało polską kiełbasę, podziwiało widoki i piło pyszne piwko. Bo kiełbasa była taka sobie. Była OK, ale nie jest to typowa polska grillowana kiełbasa. Jednak w tej kwestii amerykanie muszą się jeszcze troszkę podszkolić. Tylko jak im powiedzieć, że akurat kiełbasa musi być dobrze wypieczona (well done) jak w ich kuchni wszystko się je pół wypieczone (medium raw).

Nie brakowało też opowieści o zabawach w białym puszku. Zwałaszcza Darek miał dużo do poopowiadania bo jeździł sam po nowych terenach.
”Tak, jakoś ekipa dzisiaj rano nie mogła się z domku o czasie wybrać. Po drugie chciałem jeszcze na szczyt wyjechać i tam coś ciekawego zrobić.

Rano, bez większej kolejki wyjechałem na górę. Niestety wiatr i chmury nie pozwoliły mi na samotne zapuszczanie się w nieznane tereny. Po drugie i tak nic nie widać, więc nie ma sensu jechać.

Fakt, że nam kurtkę z nadajnikiem SOS (Recco) jak bym gdzieś wjechał, pobłądził i Ilonka z goprowcami mnie szukała. Mam nadzieję, że nigdy tego nie będę używał.
Początek zjazdu zrobiłem w znanym już mi Libery Bowl. Potem jak wyjechałem z chmur to znalazłem ciekawy zjazd.

Zjechałem Vuarnet Cliffs. Stromo, ale bezpiecznie, no i w końcu coś widać. Do końca nie wiem czy to były dwa czy trzy diamenty, ale było fajnie.

Na górę jak narazie nie było sensu jechać (wiatr i chmury), więc pojechałem w rejon wyciągu Challenger. Raz tylko tędy zjechałem w pierwszy dzień. Challenger jest to duży i ciekawy rejon. Ma wiele dobrych tras i nie jest wysoko, więc już nie był w chmurach.

Dziewczyny pisały, że już są wysoko w górach i za jakąś godzinę dojdą do knajpy. Wróciłem w ich rejon, spotkałem brygadę, pokazałem im parę ciekawych zjazdów żeby lunch i piwko lepiej smakowało. No i smakowało!”

Zejścia nie bardzo pamiętam. Gdzieś po 10 minutach od opuszczenia knajpki dostałam smsa od kolegi z pracy. Jest on moją prawą ręką i raczej nie zawraca mi głowy na wakacjach pytaniami więc się zdziwiłam widząc smsa od niego. Stwierdziłam, że musi być to coś ważnego. Spodziewałam się jakiegoś pytania dotyczącego jakiegoś ważnego projektu na które odpowiem szybko i wrócę do pstrykania zdjęć.

Tak się jednak nie stało - po przeczytaniu wiadomości ciężko mi było odłożyć telefon i aż do kolejnej przerwy z narciarzami próbowałam zalogować się do intranetu. Wiadomość była najlepszą wiadomością dnia. Okazało się bowiem, że wreszcie dostaliśmy awans. Zarówno ja jak i mój kolega. To trochę był efekt domina. Ja awansuję i biorę więcej odpowiedzialności od mojego szefa, mój kolega ode mnie itp. Tytuł tytułem ale oczywiście byłam ciekawa jaka podwyżka się z tym wiąże. Tak więc przez kolejne 20-30 minut próbowałam wejść przy użyciu różnych przeglądarek na firmowy intranet. Nie było to łatwe. Jakoś zabezpieczenia, ograniczone możliwości telefonu vs. komputera nie ułatwiały zadania. Ale udało się i wiedzieliśmy już, że na dole to ja stawiam pierwszą kolejkę!

Takie wiadomości to ja lubię. Przerwę z narciarzami zrobiliśmy mniej więcej w miejscu jak wyszłyśmy ze szlaku na trasę narciarską. Tym razem jednak stwierdziłyśmy, że zejdziemy do końca trasą narciarską. Zawsze to coś nowego, innego a i pewnie szybciej.

Nartostradą to się zbiegło szybciutko do bazy i nawet udało nam się zdobyć miejsce przy ognisku. Siedzieliśmy tu wczoraj i tak nam się spodobało, że i dziś postanowiliśmy właśnie tu pożegnać się z resortem.

Zrelaksowani, szczęśliwi, zadowoleni z siebie wspominaliśmy ostatnie 4 dni. Niby nie wiele ale tak dużo się wydarzyło, tak dużo zobaczyliśmy, że jeszcze długo będziemy wspominać ten wyjazd. Każdy z nas pragnął się wyrwać z Nowego Jorku, każdemu marzyły się wakacje, i każdy na nie zasłużył. Tak więc nikt nie zwracał uwagi, że jak się wstawało z krzesełka to było duże “ała…ała” i uśmiech z twarzy nie schodził.

Na pożegnalną kolację każdy wybrał to co lubi. Część ekipy nas olała i wybrała jakieś rancho i kawał dobrej krowy. Inni nie mogli zapomnieć hamburgerów z restauracji przy ognisku i chcieli jeszcze raz przypomnieć sobie smak z pierwszego dnia, a ja wybrałam jakiś eksperyment. Kanapka robiona na styl azjatycki. Niby zwykła bułka z kurczakiem a jednak warzywa i przyprawy dopełniały smaku.

Po kolacji doczłapaliśmy się do domku. Nie jest to łatwe zdanie. Posiadanie domku przy trasie narciarskiej niestety oznacza, że popołudniu jak zamkną już wyciągi, a człowiek zjechał na dół wyciągu, to trzeba iść na nogach pod górę. Można iść trasami, można iść drogą. Jaką drogę się nie wybierze to zawsze będzie pod górę. Ale jak już doszliśmy do domku to było ciepło, był kominek, była muzyka, była gra planszowa i były długie Polaków rozmowy do rana.

Rano troszkę gorzej się wstawało po tych rozmowach bo jednak budzik dzwonił z samego rana. Ale to nic, wyśpimy się w samolocie. Niestety nie ma bezpośredniego lotu z Bozeman do NY więc podróż nam trochę zajmie. Miejmy nadzieję, że nie tyle co niektórym w tą stronę. Tak więc w środę rano, po przespaniu 5h jak budzik zerwał nas z łóżka wiedzieliśmy, że nie ma leniuchowania tylko trzeba się pakować, posprzątać troszkę domek i w drogę.

Kawka na lotnisku i znów wzbijemy się w powietrze. Polubiliśmy bardzo lotnisko w Bozeman. Małe, kameralne ale ma wszystko. Bardzo sprawnie przechodzi się proces odprawy, wystrój jest bardzo przyjemny i nawet czekanie na samolot jest przyjemne. Można sobie nawet usiąść przy kominku.

Tym razem lot do domu każdemu zajął tyle ile powinien. Nikt się nie spóźnił na samolot a samoloty też nie miały opóźnień. Dopiero w NY jak to w NY zdenerwowaliśmy się na taksówki. Nikomu nie chce się pracować, bo rząd tylko rzuca pieniędzmi na prawo i lewo więc i taksówkarzy jest mało. Tak więc na taksówkę czekaliśmy około 30 minut bo albo kierowca nas olał i pojechał w totalnie innym kierunku, nawet nie kasując kursu, albo stał w korkach, albo mylił zjazdy i droga zajęła mu dłużej niż powinna. Masakra co się dzieje z tymi ludźmi. Niestety tak łatwo firmy tracą kontrolę nad jakością i potem się dzieje jak się dzieje.

Darek 4/12/21 Darek 4/12/21

2021.04.12 Big Sky, MT (dzień 3)

Dzisiaj jest ten dzień. Jesteśmy gotowi na zaatakowanie szczytu Lone! Tylko we dwóch, ja i mój kolega Damian. Reszta narciarzy miała na dzisiaj inne plany. Zresztą zjazd ze szczytu Lone wymaga zaawansowanych umiejętności a nie wszyscy je mają albo czują się na siłach to zrobić.

Rano przy śniadaniu było trochę roboty. Po pierwsze trzeba było wcześniej wstać, żeby za długo nie stać w kolejce do kolejki górskiej. Sprawdzić pogodę i czy kolejka linowa działa. Pogoda jak to w górach, na dole ładnie i słonecznie, a na szczytach chmury, słońce i nawet nie duży wiatr. Szczyt otwarty! Patrol uznał, że warunki są OK.

Sprawdzenie i spakowanie sprzętu. Raki na buty narciarskie mogą się przydać. Nigdy nie wiadomo co nam do głowy strzeli, albo co góry wymyślą. Na bardzo stromych ścianach gdzie jest skorupa śnieżna zdarzają się wywrotki. Raczej wszystko jest ok. Poleci się na dół i pewnie gdzieś się narciarz zatrzyma. Powrót na górę po sprzęt albo na trasę bez raków jest super ciężki a czasami wręcz niemożliwy.

Wszystko spakowane, gotowi na wyprawę!

9 rano, a my już z paroma lokalnymi (wszyscy z plecakami) wsiadamy na pierwszy wyciąg. Każdy spogląda w jedno miejsce, na dymiącą górę Loan. Większość ludzi którzy siedzą na tym wyciągu teraz tam zmierza.

Wysiadamy z pierwszego wyciągu i kierujemy się na drugi. Po drodze sprawdzamy czy Bone Crusher jest otwarte. Jest! Teraz nie ma czasu, ale później to miejsce musimy odwiedzić i przejść się na „spacer”.

Kolejnym wyciągiem , Powder Seeker wyjeżdżamy wyżej.

Tutaj niestety dowiadujemy się, że kolejka górska ma opóźnienie z 20-30 minut. W nocy spadło trochę śniegu i patrol musi parę lawin spuścić w dół, żeby było bezpiecznie. Co chwilę było słychać takie przytłumione, donośne wybuchy.

Mieliśmy troszkę czasu więc zrobiliśmy sobie rozgrzewkę i szybciutko zlecieliśmy w dół do tego samego wyciągu.

Nogi się zagrzały na idealnie ubitej i lekko przysypanej świeżym śniegiem trasie. Większość ludzi, którzy zmierzają na szczyt zrobiła to samo, więc jak wróciliśmy pod kolejkę na Loan to dalej było niewiele ludzi.

Wyciąg na szczyt otwarty! Jedziemy! Odstaliśmy swoje 10-15 minut i załadowaliśmy się do małego wagonika. Tutaj już nikt nie przestrzega przepisów Covid 19. Wagonik jest na 12 osób więc 12 wchodzi. Zastanawiałem się dlaczego nie zrobią więcej wyciągów albo większe wagoniki. Odpowiedź jest prosta, nie chcą tłumów na górze. Tam jest naprawdę trudno, a jeszcze jak się pogoda zmieni w ciągu paru minut i wyjdą chmury, mgła to może być ciężko. Niedoświadczony i nieprzygotowany narciarz może zabłądzić albo gdzieś spaść. Przy dużym wietrze kolejka linowa na górę nie pojedzie, a to jest jedyny sposób żeby ratownicy po ciebie się dostali. Pod warunkiem, że masz radio i im zgłosisz swoje położenie. Komórki często tutaj nie działają.

Drugim powodem małej ilości ludzi na górze jest śnieg. Lokalni nie chcą, żeby im go szybko rozjeździli. Nawet parę dni po opadach śniegu na górze można znaleźć puch jak się wie gdzie go szukać. W Montanie średnio spada ponad 10 metrów śniegu w sezonie, więc puch na górze w pełni zimy jest zawsze.

Oczywiście Polacy są wszędzie, więc w wagoniku spotkaliśmy rodaka z Żywca. Mieszkał kiedyś w Chicago, teraz już jest w Polsce. Mówi, że mimo tego, że w Polsce wyciągi są zamknięte to on ma dobry sezon, bo on i tak nie używa wyciągów. Wychodzi na szczyty i z nich zjeżdża. Zachciało mu się prawdziwych gór, więc przyleciał do Montany.

Ze szczytu chce zjechać The Big Couloir, w skrócie „The Big One”. Jest to najtrudniejsza „trasa - żleb” która wymaga najwyższych umiejętności i błąd może kosztować cię wiele. Bardzo wąska i super stroma, otoczona skałami. Powiedzieliśmy mu, że my na ten zjazd jeszcze nie jesteśmy gotowi i że lubimy życie. Na szczycie się rozstaliśmy. On poszedł zjechać The Big One, a my za bardzo nie wiedzieliśmy co robić.

Chmury przeplatały się ze słońcem, więc widoczność była nawet ok. Na pierwszy zjazd z Loan chcieliśmy coś łatwiejszego, wybraliśmy Liberty bowl. Jest te czarna, szeroka dolina z głębokim śniegiem. Zanim jednak zjechaliśmy, chcieliśmy sprawdzić inne możliwości i ogólnie zapoznać się ze szczytem.

Oczywiście za chwilę spotkaliśmy pana z Żywca. Powiedział, że patrol go nie wpuścił na ten zjazd. Nie ma odpowiedniego sprzętu ratowniczego. Może go wypożyczyć za darmo od patrolu, ale musi się wpisać na listę i swoje odczekać. Ze względu na bardzo trudne warunki wpuszczają tylko limitowaną ilość osób. Dostajesz goprowskie radio i zakładają ci nadajnik sos. Jak coś ci się stanie albo gdzieś wpadniesz to szybciej można cię odnaleźć i uratować. Rodakowi nie chciało się czekać na jego kolej.

Tak jak pisałem, lubimy życie więc tam nie jedziemy. Pan z Żywca stwierdził, że chce zjechać z Lenina. Jest to też trudny podwójny diament ale szeroki. Na dole nie ma skał, więc jak coś nie wyjdzie to raczej nie rozwalisz się o skały jak na wąskich potrójnych diamentach. Lenin jest w naszych planach, ale nie na pierwszy zjazd.

Pojechaliśmy Liberty bowl w dół. Nie za stromo i szeroko. Głęboki, rozjeżdżony śnieg, czasami jeszcze puch trochę utrudniał zakręcanie, ale nie było aż tak ciężko.

Zjechaliśmy z drugiej strony góry Lone. Tutaj jest mniej tras a bardziej otwarte i duże przestrzenie. Z tej strony znajdują się dwa wyciągi, Dakota i Shedhorn. Niestety ten pierwszy się zepsuł parę tygodni temu i naprawę jego przewidują dopiero na lato. Na szczęście z Shedhorn można dostać się w wiele rejonów.

Tutaj jeździliśmy aż do lunchu. Trochę na ubitych dla ochłody a trochę lasami i polanami żeby się znowu zagrzać. Na lunch wybraliśmy Shedhorn grill. Jest to fajna, klimatyczna knajpka w środku gór.

Można siedzieć na zewnątrz jak jest ciepło w słońcu, albo w środku gdy pogoda nie sprzyja. Dzisiaj trochę było zimno i wiało więc lunch mieliśmy w środku.

Hamburger z lokalnej krówki i piwko z lokalnego browaru. Pyszne i świeże. Czego trzeba więcej na nartach.

Po przerwie przyszedł czas na Lenina. Wiedzieliśmy, że jak nie zrobimy tego teraz to nie wiadomo czy na tym wyjeździe nam się uda. Pogoda była ok. Trochę wyżej w górach wiało, ale dalej był to na tyle słaby wiatr, że kolejka mogła jeździć.

Niestety o tej porze trzeba było swoje w kolejce odczekać. Myśle, że 40-45 minut staliśmy. Czego się nie robi dla ciekawego zjazdu.

Na górze już dobrze wiało, ale jeszcze ludzi nie przewracało, było ok. Ruszyliśmy w stronę Lenina. Po drodze minęliśmy fajną bramkę.

Szkoda, że nie mamy ze sobą jakiegoś lokalnego, albo że nie znamy lepiej tych gór. Ciekawe tereny tam dalej się wyłaniały, ale niestety nie znając co tam może być lepiej się nie zapuszczać. Można pobłądzić, albo nie wiadomo gdzie wyjechać. Lenin stawał się pewniejszym wyborem.

Trawersem dojechaliśmy do dwóch tras, Lenin i Marx. Co za ciekawe trasy tu się znajdują. Wybraliśmy Lenina, wyglądał na ciekawszego.

Trasa jest bardzo stroma z głębokim śniegiem. Na szczęście jest szeroka i na dole nie ma skał, więc jak coś nie wyjdzie to raczej nic złego się nie stanie. Pomału z ostrymi zakrętami zjeżdżaliśmy w dół.

Gdzieś w połowie trasy było odbicie na wąskie, trzy-diamentowe odcinki. Na szczęście było zamknięte. Może to i dobrze.

Pod koniec zjazdu Lenin stawał się bardziej płaski, więc można było usiąść i sobie odpocząć. Trasa nie była aż taka ciężka jak ją opisywali. Było stromo i długo, ale do zrobienia przy zachowaniu odpowiedniej prędkości. Dzisiaj już nie ma czasu na Marxa, może jutro się uda.

Do końca dnia jeździliśmy już w głównej części resortu. Nogi za bardzo nie chciały już nic ciekawego robić. Na niebieskich, ubitych trasach zakończyliśmy ten intensywny dzień.

Mimo, że byliśmy padnięci to oczywiście obowiązkowe ognisko musiało być. W słoneczku, na tarasie z przepięknym widokiem na ośnieżone góry.

Nawet kawałek Video się załapał.

Za długo nie można było siedzieć, w planach na dzisiejszy wieczór jest uczta. Mamy zamiar podjechać gdzieś do jakieś restauracji która serwuje lokalne potrawy. Czytaj: mięsa!

Lokalny na wyciągu wskazał parę knajp. Wybór padł na RiverHouse BBQ.

Duża restauracja z przepięknym widokiem z baru. Około 15-20 minut samochodem od resortu.

Na szczęście było jeszcze wcześnie i był poniedziałek dlatego szybko dostaliśmy stolik na 8 osób.

Wziąłem wieprzowe żeberka. Były pyszne! Odchodziły od kości za każdym dotykiem. Nie wiem czy były to najlepsze żeberka jakie kiedykolwiek jadłem, ale na pewno są w czołówce.

Objedzeni do syta wróciliśmy do naszego domku. Zapaliliśmy w kominku i wspominaliśmy ten intensywny dzień. Jutro już niestety ostatni dzień w tych górach. Oczywiście cały mamy zamiar spędzić na nartach, a Ilonka na długim szlaku. Miejmy nadzieję, że pogoda i warunki dopiszą.

Darek 4/11/21 Darek 4/11/21

2021.04.11 Big Sky, MT (dzień 2)

Wieczorem albo późno w nocy reszta ekipy dotarła do resortu. Po ciemku, ale udało się. Big Sky ma certyfikat czarnej nocy (tak jak Dolina Śmierci). Nie może być żadnych mocnych ulicznych czy miejskich świateł po zmierzchu. Dzięki temu można oglądać gwiazdy a czasami nawet i zorze polarne jak wszystkie parametry są wysokie.

Myśmy wszyscy byli zmęczeni, więc gwiazdy i zorze tylko we snach widzieliśmy. Przed nami 3 dni intensywnych nart w największym resorcie w Stanach. Trzeba mieć siłę i energię.

Resort ma wiele tras i terenów. Ciężko jest wszystkie zjeździć w cztery dni. Jedno co na początku zauważyłem to brak ludzi. Tutaj na prawdę nikt nie jeździ. Nawet dzisiaj, czyli w Niedzielę. Ja wiem, że jest koniec sezonu, ale przecież zima jest w pełni, prawie wszystko jest otwarte. Praktycznie bez kolejek na wszystkie wyciągi się wsiadało. Poza oczywiście kolejką na sam szczyt na Lone, 11,166 stóp (3,403 metry). O tej kolejce to później.

Mapa tras i wyciągów do ręki i w drogę. Pierwszych parę porannych zjazdów zrobiłem sam. Ekipa po podróży musiała dłużej pospać. Plusem jeżdżenia samemu są cenne informacje jakie się zdobywa na krzesełkach. Jak się jest grupą to się zajmuje całe krzesło i nikt lokalny się nie dosiada.

Wczoraj w nocy spadło trochę śniegu i dalej czasami sypało. Lokalny mi powiedział gdzie jedzie i dlaczego. Jedzie w rejon Wilków i Łosi. Są to trasy gdzie już naprawdę nie ma nikogo i nie rozjeżdżony puch można nawet znaleźć koło południa.

Zjechałem tutaj parę razy czekając na resztę załogi. Nie był to może ten słynny puch co jest w Montanie (400” - ponad 10 metrów w ciągu sezonu), ale można było się ciekawie pobawić. Na trasach które nie są ubijane, dalej były wyczuwalne muldy i lód (wczoraj było słonecznie i ciepło) pod puchem. Natomiast na trasach, które wczoraj po zamknięciu wyciągów ratraki ubiły było super. 10cm śniegu na ubitym śniegu. Bajka....!!!

Ekipa dołączyła i już w 4 osoby jechaliśmy dalej. Ale ten resort jest wielki. Dojechaliśmy do jego południowych krańców. Do miejsca gdzie niestety zwykłym ludziom dalej jechać nie wolno.

Prywatny teren klubu Yellowstone. Największy i chyba jeden z najbardziej prestiżowych prywatnych klubów na świecie. Wiele gwiazd, aktorów, ludzi sławnych i super bogatych należy do niego. Wpisowe to minimum 5 milionów dolarów i potem jakaś „niewielka” opłata roczna. Żeby się załapać to trzeba tu kupić jakąś posiadłość i być zaakceptowanym przez klub.

Posiadają potężne tereny z własnym resortem narciarskim, polem golfowym, lądowiskiem helikopterów (obok jest lotnisko Bozeman gdzie widzieliśmy trochę prywatnych samolotów) i pewnie jeszcze wieloma innymi rzeczami. Oni mogą jeździć w Big Sky, ale my u nich niestety nie. Czasami z tras narciarskich widać te potężne i przepiękne domy w których oczywiście nikt nie mieszka. Ludzie z takimi pieniędzmi mają wiele posiadłości w których średnio tylko spędzają do dwóch miesięcy a reszta stoi pusta. Szkoda, że ich nie wynajmują. Po pierwsze pewnie nie mogą, a po drugie nie muszą. Jak chcesz zaprosić gości do siebie to możesz, ale wcześniej musisz wysłać listę do klubu i oni muszą sprawdzić czy możesz ich zaprosić.

Z nami nie było tego problemu, bo nikt nas nie zaprosił. Zjechaliśmy parę razy w tym rejonie, w większości w lasach. Fajnie tutaj mają laski. Nie za strome, drzewa rzadko rosną i dużo nierozjeżdżonego śniegu w nich jest. Można było się pobawić. Wszystkim się podobało. Kolega ma piętnasto-letniego syna, który powoli staje się dobrym narciarzem. Wychodzi ze średnio-zaawansowanego narciarza, a staje się bardziej doświadczonym i zaawansowanym miłośnikiem nart szukającym przygód. Dalej ma braki w technice, sile, orientacji, ocenianiu terenów i dopasowaniem bezpiecznej prędkości do tego, ale się uczy. Jeszcze parę wyjazdów w takie duże góry a pewnie już nie będzie potrzebował „wujków” do pomocy. Samotnie będzie się zapuszczał w te wielkie i puste przestrzenie.

Na lunch umówiliśmy się z dziewczynami totalnie z drugiej strony resortu, w bazie Madison. Mieliśmy do pokonania wiele kilometrów. Wybraliśmy drogę przez Afrykę! Tak, Afrykę. Zjechaliśmy takim trasami jak Africa, Congo, Safari, Nil, Madagaskar…. Tereny te nie były dawno ubijane, więc było ciekawie. Trochę lasami, trochę muldami, trochę stromo, trochę płasko..... ale się udało. Podróż trwała 1.5h. Nogi pod koniec to już nas na maksa nie kochały.

Baza Madison ma piękny wjazd ale niestety restauracja przy stoku nie była taka ciekawa jak ją opisywali. Dzisiaj jest jej ostatni dzień w którym jest czynna. Zamykają ją na sezon (cały resort zamykają za tydzień). Bardzo mały wybór jedzenia i jeszcze mniejszy lanego piwa. Normalnie ponoć jest zupełnie inaczej, zabawa na całego. Trzeba będzie kiedyś tu przyjechać w pełni sezonu i porównać.

Dziewczyny dojechały do nas i wspólnie przy piwku, każdy opowiadał swoje przeżycia

“My spędziłyśmy dzień na zwiedzaniu miasta Big Sky. Poniżej resortu Big Sky (jakieś 15 minut autem) jest miasto Big Sky. Jest to dość malutkie miasto z dużą ilością apartamentów na wynajem. Pewnie w sezonie, kiedy wszystko przy stokach jest obłożone i drogie tutaj ludzie nocują. W sumie 15 minut autem do resortu to znów nie tak źle. Na dole w miasteczku jest zdecydowanie więcej sklepów, tras na rowery, chodników i tras w głąb lasów. Jak tylko wysiadłyśmy w Meadow Village to od razu znalazłyśmy jakiś szlak w dół i poszłyśmy go sprawdzić.

Trasa nie długa bo po niecałych 15 minutach byłyśmy na dole ale fajna jak ktoś chce się przebiec z pieskiem albo odwiedzić plac zabaw z dzieckiem. Chyba najładniejsze miejsce w jakim widziałam kiedyś plac zabaw.

Spacerek, krótki ale zawsze jakieś urozmaicenie. Poszłyśmy więc zobaczyć “miasteczko”. Tutaj niestety dwie ulice na krzyż, sklep spożywczy, browar (zamknięty) i sklep z dekoracjami do domu. Jeszcze bank i restauracja się znalazły. Ogólnie to mini mini więc też dużo czasu tu nie spędziłyśmy. Zrobiłyśmy tylko zakupy bo nadal market większy niż ten co mamy w resorcie. Chyba jednak jak się chce zrobić naprawdę duże zakupy to trzeba podjechać do Bozeman. Te sklepiki to bardziej jak się czegoś zapomni.

W Meadows nie wiele było więc pojechaliśmy do Mountain Village. Chyba centrum miasteczka Big Sky. Może więcej tu jest apartamentów do wynajęcia, jest też hotel Marriotta (Residence Inn) ale poza tym to nie wiele więcej. My natomiast miałyśmy już wypatrzony szlak na wodospady Ousel.

Szlak ładnie przygotowany i dość łatwy (niecała godzinka w jedną stronę). Natomiast, teraz w zimie był troszkę oblodzony miejscami. Dobrze, że wzięłam ze sobą raki to bez problemu pokonałam kolejne lodowiska. Reszta ekipa pomagała sobie drzewkami albo pokonywała większe nachylenia na tyłku. Nie było to nic nie bezpiecznego więc spokojnie. Może tylko czasu się troszkę traciło na tych bardziej oblodzonych odcinkach. Szkoda, że nie wzięliśmy raczków bo byłyby idealne na te warunki.

Zanim dojdzie się do głównego wodospadu to pojawiają się mniejsze, niektóre zamarznięte wodospadziki. Nie sądzę, że są to wodospady na trenowanie w rakach i z czekanem wspinaczki ale kto wie. Spotkaliśmy takich jednych chłopaków po których stroju widać było, że robią coś więcej niż spacerek w parku.

Szło się przyjemnie wśród drzew, szumu wody i pięknych widoków. Trasa może była miejscami do góry albo na dół ale nie było to nic dużego. Może w sumie zrobiłyśmy 300-500 ft różnicy wzniesień. Tak więc można uznać, że trasa dość płaska i lekka, nawet dla dzieci.

Doszliśmy do głównego wodospadu a tam znak, że w górę jeszcze można iść na szczyt wodospadu. No to poszłyśmy. Ale niestety widok z góry jest zerowy. No nić wyszłyśmy/zeszłyśmy no i wróciłyśmy do podnóża wodospadu porobić zdjęcia.

Super to wyglądało. Takie trochę zamarznięte, trochę nie - bajka! Spędziłyśmy troszkę czasu na pstrykaniu zdjęć i podziwianiu co matka natura potrafi zrobić i ruszyliśmy w drogę powrotną. Tutaj nadal miejscami się ślizgałyśmy ale w między czasie koleżanka założyła drugie raki więc dwie osoby miały zabezpieczanie i pomagały pozostałym dwóm. Tak że nawet udało się pokonać drogę powrotną w normalnym tempie. Po wodospadach wróciliśmy do resortu i do bazy Madison na spotkanie z chłopakami. Tak minął nam kolejny fajny dzień na świeżym powietrzu!

Jedynie Dennis (syn kolegi) milczał. Chyba dzisiejszy dzień ostro dał mu się we znaki. Widać było, że jest zmęczony, ale zadowolony.

Lunch trwał gdzieś do piętnastej. Została nam już tylko godzinka jeżdżenia. Siły po przerwie wróciły i ruszyliśmy na narty. Szybki zjazd na dole na rozgrzewkę i wyjechaliśmy wyżej. Wyciąg Headwater wywiózł nas na ścianę doliny Stillwater.

Wiedzieliśmy, że to już jest nasz ostatni zjazd. Jak zjedziemy na dół to wyciągi będą już zamknięte. Pomału, nigdzie się nie spiesząc jechaliśmy na dół.

Pomału, bo oczywiście nie był to łatwy teren. Rejon Stillwater to podwójne i potrójne diamenty. Na potrójne już nas patrol nie wpuścił, bo było za późno, więc została nam zabawa „tylko” na podwójnych.
Szczęśliwie i bezpiecznie zjechaliśmy na dół. Nawet udało nam się znaleźć trasę która dokładnie zaprowadziła nas do samego domku.

Dzisiaj wieczorem nie planowaliśmy wychodzić z domu. Każdy był zmęczony. Jutro sprawdzimy co dobrego w Montanie gotują. Ten stan słynie z mięsnych dań, więc jakieś BBQ odwiedziny.
Dzisiaj odpaliliśmy naszego grilla…..

Darek 4/10/21 Darek 4/10/21

2021.04.10 Big Sky, MT (dzień 1)

Z czym wam się kojarzy stan Montana?

Z przestrzenią, lasami, preriami, misiami, odludziem, górami, dobrymi steakami..... lista jest długa.

A komu się kojarzy z resortami narciarskimi? Do Montany na narty? Nie, przecież jak na narty to do Colorado, Utah.... a nie do Montany! Tak też myślałem do momentu gdy nie zacząłem się interesować resortem Big Sky.

Będąc miesiąc temu w Colorado poznałem gostka który właśnie mi o tym resorcie powiedział. Wiedziałem, że Big Sky istnieje, ale jakoś nigdy nie byłem nim na tyle zainteresowany, żeby bardziej zaciągnąć języka. Do Montany na narty? Po co....

Zacząłem więcej wyszukiwać informacji o Big Sky i im więcej czytałem tym bardziej chciałem tam pojechać. Nie było innej możliwości jak polecieć i na własne oczy (nogi) się przekonać.

Resort niestety zamykają w połowie kwietnia. Nie ze względu na brak śniegu (jego tu mają dużo), tylko na migracje zwierząt. Które to boją się dużej ilości ludzi zwłaszcza na wiosnę jak są z małymi.
Ze względu na Covid i na mniejszą ilość podróżujących nie ma aktualnie non-stop połączenia z Nowego Jorku do Bozeman. Musi być przesiadka, co w sumie jest OK, bo można zjeść śniadanie albo się zbadać jak ktoś potrzebuje albo musi.

Jak się wszystko dobrze zorganizuje to w ten sam dzień można już jeździć na nartach. Koło południa wylądowaliśmy w Bozeman, wzięliśmy samochód i w ciągu godzinki dojechaliśmy do resortu Big Sky.

Góry przywitały nam wspaniałą słoneczną pogodą i zimą z dużą ilością śniegu. Nasz domek nie był jeszcze gotowy. Za bardzo to mi nie przeszkadzało. Samochód zaparkowałem pod domem, szybko się przebrałem, zapiąłem narty i wsiadłem na wyciąg, który przebiega tuż obok nas.

Dziewczyny poszły sprawdzić co się w miasteczku dzieje, a ja co to za góra ten Big Sky.

Wiedziałem, że mam może tylko jeszcze dwie godziny jeżdżenia, więc nie chciałem się zapuszczać daleko w góry. Na pierwszy rzut oka, to bardzo przyjaźni są tutaj ludzie. Tyle co ja dostałem cennych informacji przez te dwie godziny od lokalnych na wyciągach to na cały tydzień może starczyć.

Resort ma dwie góry. Lone i Andesite. Lone jest to ta słynna duża góra z której można zjeżdżać ale trzeba być dobrym narciarzem. Na pierwszy dzień odpuściłem sobie jej szczyt i jeździłem od połowy Lone albo na Andesite. Ta druga góra jest niższa i ma łagodniejsze stoki.

Dwie godzinki szybko zleciały, ale i tak zjechałem ponad 10 razy różnymi trasami.

Oddałem narty do naprawy (jeszcze od Colorado nic z nimi nie robiłem), spotkałem dziewczyny w dolnej bazie i już w trójkę zwiedzaliśmy to malutkie niestety miasteczko.

Od jutra przez kolejne 3 dni już większą grupą będziemy zwiedzać ten potężny resort i zaglądać w jego wszystkie zakamarki.

Ilona 4/10/21 Ilona 4/10/21

2021.04.10 Big Sky, MT (dzień 1)

“Dzisiaj za wiele już nie chodziliśmy po miasteczku. Wróciliśmy do hotelu trochę się spakować i obowiązkowo odwiedzić hotelowy bar i pożegnać się z barmanką. Oczywiście jak to w barze, nie można tak wejść na jedno piwko. Lokalni nam nie pozwolili szybko wyjść, więc się „trochę” przeciągło. Ale przynajmniej dowiedzieliśmy się paru cennych informacji, gdzie można jeszcze jechać na wiosenne narty. ”

Taki paragraf wylądował na naszym ostatnim blogu o Steamboat. A zaraz obok takie zdjęcie…

Czarno to widzę oj czarno…
Skoro VT ma chore przepisy i trzeba mieć kwarantanny, testy i nie wiadomo co jeszcze, skoro w Montannie jest więcej misiów niż ludzi (misie nie przenoszą COVIDa), skoro mamy dużo nie wykorzystanych kredytów na Delta Airlines, skoro Big Sky jest wschodzącym resortem w którym można rozważyć inwestycje i skoro prawie wszyscy nasi przyjaciele zdecydowali się pojechać z nami to jaką mogliśmy znaleźć wymówkę, żeby nie polecieć do Big Sky, MT tylko do Killington?

Big Sky jest największym resortem narciarskim w Stanach. Tak naprawdę podium i pierwszą pozycję dzieli z Park City, które już trochę poznaliśmy w 2019 roku. Big Sky ma 250 km tras i powierzchnię przekraczającą 5,800 akrów. Troszkę duży nie?

Jak zwykle od słowa do słowa, i wzajemnym wymienianiu argumentów dlaczego powinniśmy pojechać na wiosenne narty własnie do Montanny, zanim jeszcze wylecieliśmy z Colorado, wiedzieliśmy gdzie będzie nasz następny lot. W końcu wracamy do normy - jeden lot na miesiąc. Tak więc dziś jest 5 rano a my w przeciwieństwie do 90% Nowojorczyków nie zamawiamy taksówki, z baru do domu tylko z domu do baru… tylko do naszego baru trzeba jechać taksówką, potem dwoma samolotami, znów samochodem, potem nartami i gdzieś za jakieś 14h będziemy mogli napić się piwa. Ale przecież nie o piwo chodzi… chodzi o nartki, o górki, o śnieg, o słońce, o dobre towarzystwo i czas pełen uśmiechu. No to w drogę…

processed_PXL_20210410_103042476.PORTRAIT.jpg

Na ten wyjazd trochę nas się zebrało. Już bardzo dawno nie lecieliśmy nigdzie, aż taką ekipą. Chyba ostatni raz były to Darka urodziny w Meksyku. O wow - tam to się działo, nawet bloga nie ma bo nie da się tego opisać. Myślę, że na tym wyjeździe jednak będzie czas na pisanie ale to się jeszcze okaże. Tym razem też mamy okazję do świętowania. I to nie byle jaką okazję. Parę dni temu Stany Zjednoczone wzbogaciły się o nowego obywatela a ja wzbogaciłam się o kolejny paszport…

Poziom ekscytacji każdego sięga zenitu. Niektórzy z ekipy nie byli jeszcze w tym roku w dużych górach, inni mają zawsze niedosyt i szukają puchu, są też tacy co nie lecieli nigdzie przez ponad rok (wow) i są też tacy co bardziej cieszą się z nowego biletu niż nowej pary butów. Tak, że ekipa 8 osób z uśmiechami od ucha do ucha…

Do 2 w nocy pisaliśmy sobie smsy bo każdy nie mógł się doczekać wyjazdu na lotnisko i bał się zaspać. Niestety Ci co najdłużej pisali jednak zaspali. Ale wracajmy do nas. My grzecznie o 5 rano zapakowaliśmy się w taksówkę i ruszyliśmy na lotnisko.

A na lotnisku masakra. Od 1 kwietnia w NY nie wymagana jest kwarantanna ani testy więc chyba wszyscy spragnieni podróży rzucili sie na samoloty. My sobie dobrze obliczyliśmy więc byliśmy spoko ale parę ludzi w kolejce panikowało i chciało się przeciskać ale wszyscy mieli smoloty mniej więcej o tej samej porze więc przepuszczanie raczej nie wchodziło w gre.

40 minut zajęło nam od wyjścia z taksowki, przez oddanie bagażu do przejścia przez bramki. Nie nastawialiśmy się na śniadanie na lotnisku bo jest zazwyczaj drogie, bez smaku a też czasu nie bardzo na nie mieliśmy. Postawiliśmy za to na domowej roboty muffinki. Kochana koleżanka co leci z nami, upiekła przepyszne czekoladowe muffinki - dziękujemy!!!

processed_PXL_20210410_103100034.PORTRAIT.jpg

Pierwszy lot minął spokojnie i po nie całych 3h wylądowaliśmy w Minneapolis. Udało nam się przespać cały lot bo organizm potrzebował snu. I dobrze - jak się śpi to szybciej czas mija. W Minneapolis byliśmy w lipcu. Lecieliśmy dokładnie tym samym połączeniem. Wtedy lecieliśmy do Yellowstone i Grand Teton. Bardzo lubimy przesiadać się w Minesocie. Lotnisko jest fajnie wyremontowane, czyste, nie za duże ale wystarczające, żeby obsłużyć wszystkie połączenia.

processed_PXL_20210410_144643518.PORTRAIT.jpg

Mamy tu już swoją miejscówkę nawet na śniadania. Jak na lotnisko to wcale nie drogie a łososia mają całkiem całkiem. Godzina przerwy jaką mieliśmy w zupełności wystarczyła nam na śniadanko i kawkę. W między czasie wiedzieliśmy już, że jedna osoba z naszej grupy spóźniła się na samolot i teraz sobie pozwiedza stany…. NYC - Atlanta - Salt Lake City - Bozeman (Montana). Wow - to sie nazywa kochać latać!

My sprawnie, jak w szwajcarskim zegarku zapakowaliśmy się do samolotu i bez żadnych opóźnień wystartowaliśmy. Nasz ostatni odcinek podróży to około 2.5h. Po wypitej kawie już nam nie chciało się spać więc skupiliśmy się na pracy i podziwianiu widoków. A podziwiać jest co.

Lądując w Bozeman ma się przepiękne widoki gór. Samo miasteczko położone jest w dolince i otoczone jest pięknymi górami do których właśnie jedziemy. Tym razem podziwianie widoków zostawiłam Darkowi a sama odliczałam kiedy będziemy już na ziemi.

Ci co mnie znają to wiedzą, że kocham latanie, starty, lądowania, nawet turbulencje czasem lubię ale ogólnie mi nie przeszkadzają. Niestety, tym razem poczułam się bardziej jak na statku niż samolocie. Boczne wiatry były dość duże i bujało na każdą stronę. Aż dostałam choroby lokomocyjnej.

Na szczęście lotnisko w Bozeman jest małe więc szybko odebraliśmy autko i bagaże i mogłam pooddychać świeżym powietrzem. Od razu lepiej!

Do resortu mamy tylko godzinke jazdy. Nie musieliśmy robić zakupów bo znajomi za nami zrobią (jak wylecą z Texasu). Okazało się, że połowa grupy utknęła na lotnisku w Dallas. Niestety cały czas przekładali czas odlotu więc ciężko powiedzieć kiedy do nas dołączą. Darek spragniony nartek wziął azymut resort i pojechaliśmy przed siebie. Pogoda była idealna. 3/8 osób (czyli, ja, Darek i nasza przyjaciółka) dojechaliśmy bez problemów i po szybkim przebraniu już o 14:30 byliśmy na stoku. Darek na nartach a my na butach…

Każdy poznawał okolicę na swój sposób. Darek trasy i stoki narciarskie a my zaliczyłyśmy miasteczko, punkt informacyjny, zakupy. Jednak reszta ekipy nie zrobi zakupów… czekanie na samolot się przeciąga. Dobrze, że serki, parówki, prosciutto i inne smakołyki przyleciały z NY to z głodu nie umrzemy.

Baza Big Sky, jest dość mała. Typowe zaplecze resortu. Dużo sklepików ze sprzętem, restauracji, hoteli i parkingów. Ładne oczywiscie jest bo jak może nie być jak jest otoczone takimi górami. W porównaniu ze Steamboat które ma większe miasteczko, mniejsze góry… chyba wybieram Big Sky na wakacje/inwestycje a Steamboat do miaszkania na dłużej.

Około czwartej jak już zamknęli wyciągi wszyscy się spotkaliśmy i przy piwku podziwialiśmy piękne górki i planowaliśmy co dalej. Niestety nie pozwalają tu za dużo chodzić po górach. Jest trasa Moose Tracks przeznaczona na rakiety. Szlaki są ale bardziej z miasteczka Big Sky do którego trzeba podjechać jakieś 10 min. Myślę że do zrobienia i uda nam się zaliczyć wodospady Ousel. Czyli dwa dni spacerki, jeden praca i wakacje miną.

Zaczynało się robić zimno więc po dobrym hamburgerze i piwku ruszyliśmy do domku. Mamy ski in ski out ale to oznacza, że na trasy łatwo się wyjeżdża ale za to z bazy do domku trzeba pod górę drałować.

processed_PXL_20210410_233541732.PORTRAIT.jpg

Niby górka nie duża ale na tej wysokości (resort położony jest na 7,500 ft/2,286 m) to każda aktywność fizyczna jest wyczynem.

Domek mamy cudowny, drewniany, duży z kominkiem. Tak więc przy kominku czekaliśmy na resztę załogi i rozmawialiśmy o tym jak fajnie znów móc podróżować. Reszta załogi doleciała bliżej północy. Chyba kochają nartki bo 18h w podróży to już poświęcenie. Najważniejsze, ze wszyscy bezpiecznie dotarli.